Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Borucki

Sędziowie: SO Anna Harmata (spr.)

SR del. do SO Grzegorz Barnak

Protokolant: st.sekr.sądowy Magdalena Kamuda

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2018 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: A. D.

przeciwko: (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w R. V Wydziału Gospodarczego z dnia 5 czerwca 2017 r., sygn. akt V GC 1712/15

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powoda A. D. na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 1.800 zł ( jeden tysiąc osiemset złotych ) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSR del do SO Grzegorz Barnak SSO Andrzej Borucki SSO Anna Harmata

sygn. akt VI Ga 389/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r.

Pozwem z dnia 3 czerwca 2015 r. powód A. D. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 16.296,62 złote z ustawowymi odsetkami od kwot:- 16.247,84 złotych od dnia 17 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty,- 48,78 złotych od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 18 marca 2015 r. kierujący pojazdem ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego doprowadził do uszkodzenia pojazdu poszkodowanych E. P. i P. P., który to pojazd uległ uszkodzeniu w zakresie szczegółowo wskazanym w kalkulacjach naprawy, w tym kalkulacji wykonanej na zlecenie powoda. Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego uznał swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie, rozliczył szkodę i wypłacił poszkodowanym odszkodowanie w kwocie 22.143,03 złotych. Pozwany drastycznie zaniżył sporządzoną kalkulację, co skutkowało koniecznością jej zlecenia profesjonalnemu podmiotowi i wygenerowało poniesione przez powoda koszty w wysokości 48,78 złotych. Jak wynikało z kosztorysu sporządzonego na zlecenie powoda koszt naprawy przedmiotowego samochodu z uwzględnieniem cen oryginalnych części zamiennych i prawidłowo przyjętej wysokości stawki za roboczogodzinę wynosi 38.390,87 zł. Powód na podstawie cesji wierzytelności z dnia 9 kwietnia 2015 r. nabył od poszkodowanych wierzytelność obejmującą prawo do odszkodowania z tytułu naprawienia szkody w przedmiotowym pojeździe. Domagał się zapłaty kwoty 16.247,84 zł. liczonej jako różnica wartości szkody w kwocie 38.390,87 zł. i wypłaconego odszkodowania 22.143,03 zł.

Pozwany w złożonym sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany zarzucił, nie kwestionując co do zasady swojej odpowiedzialności, że kwota wypłaconego dotychczas odszkodowania była wystarczająca do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Zakwestionował wartość dowodową prywatnej kalkulacji oraz podał, że w jego ocenie naprawa pojazdu przy użyciu części zamiennych pozostających w sprzedaży poza siecią serwisu była wystarczająca do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2017 r. sygn. akt V GC 1712/16 Sąd Rejonowy w R.oddalił powództwo w całości (pkt I) i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2 578,95 zł. tytułem kosztów postępowania (pkt II).

Sąd Rejonowy ustalił, że poszkodowany P. P. nabył samochód marki N. (...) na rynku wtórnym w Niemczech i jako uszkodzony sprowadził do Polski, gdzie przeprowadził we własnym zakresie jego naprawę. W dniu 18 marca 2015 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego polegającego na tym, że kierowca innego pojazdu, ubezpieczony u pozwanego doprowadził do wypadku, w konsekwencji którego uszkodzono w/w pojazd. Szkoda został zgłoszona pozwanemu, który sporządził w (...) kalkulacje naprawy, zgodnie z którymi zakwalifikowane zostały do naprawy oraz wymiany szczegółowo wskazane części oraz zastosowano stawkę w wysokości 50 złotych za jedną roboczogodzinę. Decyzją z dnia 4 maja 2015 r. pozwany przyznał i następnie wypłacił poszkodowanym odszkodowanie w wysokości 22.143,03 zł. Dysponując tą kwotą poszkodowany K. P. przeprowadził naprawę pojazdu z użyciem części oryginalnych. W dniu 9 kwietnia 2015 roku poszkodowani zawarli z powodem umowę cesji wierzytelności, zgodnie z którą dokonali przelewu wszelkich praw do odszkodowania przysługującego im od pozwanego w związku ze szkodą z dnia 18 marca 2015 roku z wyłączeniem kwoty dotychczas wypłaconego odszkodowania. Nabywca wierzytelności pismem z dnia 12 maja 2015 roku zawiadomił pozwanego o przelewie powyższej wierzytelności oraz wezwał do zapłaty w terminie tygodnia od wezwania kwoty 16.247,84 złotych wraz odsetkami od dnia 17 kwietnia 2015 roku. wynikającej ze sporządzonego na zlecenie powoda kosztorysu wykonanego w dniu 7 maja 2015 roku przez K. M. – rzeczoznawcę Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji RP. Koszt naprawy uszkodzonego samochodu przy uwzględnieniu nowych części zamiennych z uwzględnieniem cen za roboczogodzinę mechanika i lakiernika w wysokości 120 złotych wynosiłby 37.189,87 złotych brutto. Za wykonanie powyższego kosztorysu wystawiona został faktura VAT nr (...) na kwotę 48,78 złotych netto. W zakresie uszkodzonych części podlegających naprawie we wszystkich sporządzonych kalkulacjach, w tym ostatecznej kalkulacji pozwanego, kosztorysie K. M. i opinii biegłego sądowego M. P., zostały uwzględnione uszkodzenia skrzyni biegów przedmiotowego pojazdu.

Sąd Rejonowy w tak ustalonym stanie faktycznym wskazał, iż spór dotyczył tego, czy szkoda została w całości zlikwidowana, a zatem przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była zasadność wypłaty odszkodowania w kwocie wyższej niż wypłacona przez ubezpieczyciela oraz poniesienia kosztów sporządzenia prywatnego kosztorysu naprawy. Dalej Sąd powołał przepisy z art. 822 kc art. 361 § 1 kc 363 § 1 kc i dokonał rozważań co do istoty odpowiedzialności ubezpieczyciela oraz art. 6 kc. Powód, nabywając wierzytelność w stosunku do ubezpieczyciela zarzucał, że kwota wypłaconego odszkodowania była niewystarczająca do przywrócenia samochodu do stanu sprzed powstania szkody oraz domagał się zwrotu wydatków poniesionych na sporządzenie kosztorysu. Sąd Rejonowy wskazał, że rozmiar szkody należy każdorazowo określać jako różnicę między stanem majątku poszkodowanego jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem jego majątku jaki istniałby, gdyby zdarzenie powodujące szkodę nie miało miejsca. W sytuacji kiedy szkoda nie została jeszcze fizycznie naprawiona wysokość odszkodowania należy ustalać według przewidywanych kosztów naprawy i według cen z daty ich ustalania. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje już z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokona następnie naprawy rzeczy, ani nawet tego, czy w ogóle zamierza przywracać tą rzecz do stanu poprzedniego. Powyższe nie zwalnia jednak Sądu z obowiązku badania okoliczności zaistniałych po powstaniu szkody. O ile poszkodowany nie naprawił rzeczy, nawet jeśli nie zamierza tego uczynić, należy mu się odszkodowanie w wysokości odpowiadającej średnim rynkowym stawkom za wykonanie naprawy, a więc ustalone drogą kosztorysową. Nie znaczy to jednak, że ustalenie wysokości odszkodowania nie powinno się odbywać na podstawie dokumentacji ponaprawczej. Sąd Rejonowy wskazał, że naprawa rzeczy wpływa na ocenę roszczeń poszkodowanego. Roszczenie w tym zakresie musi być zawsze limitowane uszczerbkiem w majątku poszkodowanego. Jeśli więc rzecz została w pełni przywrócona do stanu poprzedniego, to szkoda polegająca na uszkodzeniu rzeczy i zmniejszeniu jej wartości oraz użyteczności przestaje istnieć i nie może być podstawą do miarkowania odszkodowania. Traci więc rację bytu roszczenie o zasądzenie kwoty niezbędnej do dokonania naprawy, a aktualizuje się roszczenie o zapłatę sumy, która ubyła z majątku poszkodowanego w związku z zapłatą za naprawę rzeczy. Wypłata odszkodowania w kwocie rekompensującej ów uszczerbek majątkowy, gwarantuje przy tym przywrócenie majątku do stanu sprzed powstania szkody. Sąd Rejonowy ostatecznie przyjął, że powód nie dowiódł, że wypłacone dotychczas poszkodowanemu odszkodowanie nie jest wystarczające do naprawienia szkody w całości. Sąd wskazał na zeznania poszkodowanego K. P., kalkulację ubezpieczyciela, kosztorys powoda i opinię biegłego M. P. i przyjął, że brak podstaw do przyjęcia, że już po naprawie ujawniły się inne uszkodzenia, uszkodzenie skrzyni biegów zostało stwierdzone i brane pod uwagę od chwili zgłoszenia szkody.Sąd wskazał, że rzeczywiste koszty naprawy pojazdu ustalono na podstawie zeznań faktycznego użytkownika pojazdu, przy czym zasadnicza naprawa w dniu wytoczenia powództwa została już zakończona, a uszkodzony pojazd został przywrócony do stanu sprzed powstania szkody. Powód nie zakwestionował zeznań świadka w części, w której wskazał on, iż na skutek naprawy uszkodzony pojazd został przywrócony do stanu sprzed powstania szkody, a po przeprowadzeniu tego dowodu, a przed zamknięciem rozprawy pełnomocnik powoda nie złożył też ewentualnego wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia, czy przedmiotowy pojazd w wyniku dokonanej naprawy przez poszkodowanego został przywrócony do stanu sprzed szkody. Brak jest podstaw, aby ustalić, że w chwili wyrokowania majątek poszkodowanego był mniejszy o kwotę powództwa w porównaniu do stanu jaki istniałby, gdyby nie doszło do uszkodzenia jego pojazdu. Taki sposób miarkowania odszkodowania jest uzasadniony, jeśli samochód pozostaje w stanie uszkodzonym. W takiej sytuacji koszt naprawy wyraża się w potencjalnej kwocie, odpowiadającej spodziewanym kosztom jego naprawy, powiększonym o ewentualne dodatkowe ujemne zmiany stanu majątkowego. Wysokość odszkodowania podlega miarkowaniu przy uwzględnieniu wszystkich zdarzeń dotyczących sfery majątkowej poszkodowanego zaistniałych w związku ze szkodą, jakie mają miejsce w okresie pomiędzy jej zaistnieniem a chwilą ustalenia wartości odszkodowania. Bez znaczenia pozostaje kwota za jaką zostałaby dokonana naprawa przy uwzględnieniu stawek rynkowych wynikająca z opinii biegłego. Istotna jest wysokość kosztów rzeczywiście poniesionych i okoliczność, że wypłata odszkodowania w kwocie rekompensującej uszczerbek majątkowy, zagwarantowała przywrócenie majątku do stanu sprzed powstania szkody. Nie zostało wykazane, iż poszkodowany odwoływał się od decyzji ubezpieczyciela wskazując, że odszkodowanie nie w pełni wystarczyło na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed powstania szkody. Pozwany spełnił w całości świadczenie odszkodowawcze, a tym samym zobowiązanie pozwanego wygasło na skutek jego wykonania. Skoro zaś zobowiązanie wygasło nie mogło być przedmiotem przelewu w ramach zawartej umowy cesji wierzytelności. Powód nabył wierzytelność, ewentualna kwota odszkodowania zasądzona na jego rzecz nie mogłaby być przeznaczona na naprawę pojazdu. Tym samym nie zostałby osiągnięty podstawowy i w zasadzie jedyny cel świadczenia, tj. restytucja naturalna polegająca na naprawieniu szkody poprzez świadczenie w pieniądzu. Uwzględnienie zaś powództwa prowadziłoby wyłącznie do bezpodstawnego wzbogacenia powoda, gdyż wypłacone mu odszkodowanie nastąpiłoby w całkowitym oderwaniu od celu świadczenia jakim jest przywrócenie rzeczy do stanu sprzed wyrządzenia szkody. W warunkach niniejszej sprawy strata majątkowa poszkodowanego związana z kolizją komunikacyjną na dzień wyrokowania wyrażała się w tym, iż jeszcze przed wytoczeniem powództwa faktyczny użytkownik poniósł określone koszty z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu. Skoro zaś cel świadczenia odszkodowawczego został osiągnięty, gdyż rzecz została przywrócona do stanu poprzedniego, to żądanie uzupełnienia odszkodowania jako bezzasadne należało oddalić. W konsekwencji powyższego brak było podstaw do zasądzenia od pozwanego kosztów sporządzonego kosztorysu naprawy, skoro nie był on przydatny do rozstrzygnięcia sporu.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją powód zarzucając naruszenie:

I. przepisów prawa procesowego tj.:

1. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez brak wszechstronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego oraz jego dowolną, a nie swobodą ocenę, polegającą na pominięciu dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej mgr inż. M. P. z dnia 12.09.2016 r. w tej części opinii, z której wynika, iż niezbędny i uzasadniony ekonomiczne koszt pozwalający na przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynosi 37.189,87 zł i powinien stanowić podstawę dla ustalenia wysokości odszkodowania za szkodę z dnia 18.03.2015 r. w pojeździe N. (...) o nr rej. (...),

2. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez brak wszechstronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego oraz jego dowolną a nie swobodną ocenę, polegającą na ustaleniu wysokości kosztów przywrócenia pojazdu w oparciu o zeznania świadka P. P. oraz ustaleniu, że pojazd został przywrócony do stanu sprzed szkody, a także, że świadek nie miał trudności w określeniu kosztów zakupu części oraz naprawy, podczas gdy świadek nie złożył takiego zeznania, zaś ustalenie wysokości kosztu naprawy wymaga wiedzy specjalistycznej i winno być ustalone w toku postępowania sądowego za pomocą dowodu z opinii biegłego, zaś świadek P. P. nie posiada wiedzy specjalistycznej w tym zakresie, a jego zeznania mają charakter wyłącznie subiektywny i pomocniczy w przedmiocie tego czy doszło do usunięcia szkody i ewentualnie w jakim zakresie,

3. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez brak wszechstronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego oraz jego dowolną, a nie swobodną ocenę, polegającą na przyjęciu wyłącznie w oparciu o zeznania świadka P. P., że naprawa pojazdu we własnym zakresie, doprowadziła do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, podczas gdy naprawa dokonana przez nieprofesjonalistę bez jej weryfikacji i niezgodnie z technologią producenta nie może być uznana jako przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, a miała ona na celu jedynie przywrócenie go do stanu używalności - co prowadzi do wniosku, iż nie doszło do usunięcia szkody,

4. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez brak wszechstronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego oraz jego dowolną a nie swobodą ocenę, polegającą na przyjęciu, że powód nie wykazał wysokości szkody w wysokości większej niż kwota wypłaconego odszkodowania przez pozwanego, podczas gdy z treści opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej mgr inż. M. P. z dnia 12.09.2016 r. wynika, iż koszt naprawy uszkodzonego samochodu wynosi 37.189,87 zł - co oznacza, że powód zgodnie z ciężarem dowodowym określonym w treści art. 6 k.c. w sposób należyty wykazał wysokość szkody z 18.03.2015 r. w pojeździe N. (...) o nr rej. (...),

5.art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego materiału dowodowego polegającą na bezzasadnym uznaniu, że domaganie się przez poszkodowanego zapłaty równowartości kosztów naprawy w serwisie lokalnym, przy uwzględnieniu wyższych cen za części zamienne - byłoby usankcjonowaniem prawa poszkodowanego do polepszenia swojego stanu majątkowego (wzbogacenia), podczas gdy z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej mgr inż. M. P. z dnia 12.09.2016 r. nie wynika, iż przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody w kwocie 37.189,87 zł doprowadziłby do podwyższenie wartości rynkowej uszkodzonego pojazdu N. (...) o nr rej. (...), a zatem uznać należało, że nie prowadzi do wzbogacenia poszkodowanego, przez co naprawa w oparciu kalkulację sporządzoną przez biegłego mgr inż. M. P. jest ekonomicznie uzasadniona;

6.art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 316 k.p.c. poprzez uznanie, że dla oceny wysokości odszkodowania istotny jest stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy podczas gdy wysokość odszkodowania znana jest już w momencie powstania szkody i z uwagi na brak obowiązku poszkodowanego do naprawienia pojazdu nie może ona ulec zmianie na skutek działań poszkodowanego.

II. przepisów prawa materialnego tj.:

1.art. 361 k.c. w zw. z 363 § 1 k.c. poprzez przyjęcie, że forma i sposób naprawy rzeczy przez poszkodowanego wpływa na wysokość należnego mu odszkodowania, podczas gdy zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania wyrażonej w art. 363 § 2 k.c. w związku z art. 361 § 2 k.c. nie ma znaczenia dla wysokości szkody, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy to uczynił albo zamierza uczynić, co w konsekwencji oznacza, że wysokość odszkodowania ma odpowiadać jedynie kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku, który jest już w pełni znany od momentu jego zaistnienia,

2. art. 361 k.c. w zw. z 363 § 1 k.c. poprzez ich błędną wykładnię, skutkującą przyjęciem, iż wysokość szkody doznanej przez poszkodowanego w zakresie uszkodzeń przedmiotowego pojazdu wyraża się w rzeczywiście poniesionej kwocie, podczas gdy wartość odszkodowania powinna być ustalona według przewidywanych kosztów naprawy, niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana i czy w ogóle poszkodowany zamierza samochód naprawiać, zaś dokonanie naprawy przez poszkodowanego we własnym zakresie stanowi uprawnienie, które należy postrzegać w kategorii rezygnacji z całkowitego przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego i nie może stanowić reguły,

3. art. 361 k.c. w zw. z 363 § 1 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, iż w sprawie istotna jest wysokość kosztów rzeczywiście poniesionych, a ustalenie hipotetycznej kwoty za jaką zostałaby dokonana naprawa przy uwzględnieniu stawek rynkowych stało się zbędne, podczas gdy wysokość szkody wyraża kwota odpowiadająca kosztom przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, które mogą być ustalane jedynie w oparciu o średnie stawki z uwzględnieniem części oryginalnych, zaś bez znaczenia jest sposób, w jaki poszkodowany zadysponuje otrzymanymi środkami pieniężnymi, gdyż zakład ubezpieczeń nie może w tę kwestię ingerować,

4. art. 361 k.c. w zw. z 363 § 1 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że wysokość odszkodowania nie może być ujmowana jako pewna idealna wartość, która ujawnia się w chwili zaistnienia szkody i następnie pozostaje niezmieniona, aż do czasu wypłaty odszkodowania, podczas gdy bez znaczenia dla rozmiaru szkody jest sposób jej naprawienia, w tym przypadku przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Obowiązek zapłaty sumy pieniężnej nie jest uzależniony od dokonania naprawy pojazdu przez poszkodowanego i od tego, czy w ogóle zamierza on go naprawić, odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały już w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, w wysokości na moment jej powstania,

5.art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c. poprzez ich nieprawidłową wykładnię i przyjęcie, iż przywrócenie do stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu w ramach dochodzenia od zakładu ubezpieczeń roszczeń z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, może nastąpić poprzez faktyczne użycie części z niepewnego źródła oraz wykonanie naprawy przez poszkodowanego we własnym zakresie, w sytuacji gdy dla prawidłowego przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego niezbędne jest określenie kosztów naprawy w oparciu o koszty przewidywalne z uwzględnieniem średnich cen rynkowych oraz części oryginalnych chyba że pozwany wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu jako całości, lecz wówczas odszkodowanie może ulec obniżeniu tylko o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi,

6. art. 361 § 1 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż koszty naprawy uszkodzonego samochodu obejmujące kwotę wypłaconą przez pozwanego odszkodowania stanowią celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia drogowego, a tym samym, iż pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, z którego szkoda wynikła, podczas gdy w świetle zasady pełnego odszkodowania koszt naprawy wskazany w opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej mgr inż M. P., winien zostać uznany za ekonomicznie i celowo uzasadniony i pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w R. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty: -16 247,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17.04.2015 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania obejmującego koszt naprawy pojazdu marki N. o nr rej. (...), -48,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty tytułem poniesionych kosztów sporządzenia kalkulacji pojazdu nr (...) z dnia 7.05.2015 r. oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych; ewentualnie w razie uznania przez Sąd Okręgowy wypełnienia się przesłanek z art. 386 § 4 kpc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz pozostawienie temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach procesu za obie instancje wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód przytoczył argumentację na poparcie zgłoszonych zarzutów.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i wyciągnął z niego wnioski logicznie uzasadnione. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd przedstawił motywy swego rozstrzygnięcia oraz argumentację na poparcie swego stanowiska, które Sąd Okręgowy podziela.

Skarżący podniósł zarzut naruszenia prawa procesowego prowadzący do błędnych ustaleń faktycznych i na tej podstawie zbudował zarzut naruszenia 361 kc i art. 363 kc. Wobec treści zarzutów apelacji zauważyć trzeba, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona w oparciu o prawidłowo ustalony stan faktyczny. Powyższe rodzi zaś konieczność rozpoznania w pierwszym rzędzie, zmierzających do zakwestionowania stanu faktycznego zarzutów naruszenia prawa procesowego (wyrok SN z dnia 7.03.1997r., II CKN 18/97, OSNC 1997/8/112 ).

Jednocześnie skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. /I ACa 209/12 wyrok s.apel. 2012-10-12 w Białymstoku LEX nr 1223145/.

W ocenie Sąd Okręgowego ocena dokonana przez Sąd Rejonowy mieściła się w zakresie swobodnej oceny dowodów, nie nosząc charakteru dowolnej. Czyniąc ustalenia na okoliczność wysokości szkody i należnego odszkodowania należy mieć przy tym na uwadze, że podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy .

Sąd Rejonowy celem ustalenia wysokości szkody, co przekładało się na wysokość roszczenia odszkodowawczego wziął pod uwagę całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, w tym zeznań samego poszkodowanego P. P.. Świadek ten zeznał, iż dokonał naprawy uszkodzonego pojazdu, doprowadzając pojazd do stanu sprzed kolizji, w ramach przyznanej mu przez pozwanego kwoty tytułem odszkodowania używając przy tym części oryginalnych. W sprawie brak podstaw do odmówienia tym zeznaniom wiarygodności, skoro świadek naprawiając pojazd posiadał bezpośrednie informacje w jaki sposób dokonano naprawy, za pomocą jakich części i do jakiego stanu doprowadzono pojazd. Jednocześnie Sąd Okręgowy podziela także ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy w zakresie w jakim odmówiono wiary zeznaniom świadka co do ujawnienia się uszkodzenia skrzyni biegów już po dokonanej naprawie, jako sprzecznym z opinią z dowodu biegłego sądowego M. P.. Biegły wyczerpująco i w przekonywujący sposób wyjaśnił, iż uszkodzenie skrzyni biegów w tym samym zakresie w jakim wskazano w jego opinii zostało uwzględnione także podczas likwidacji szkody przez pozwanego. Stąd nie polegały na prawdzie twierdzenia, iż uszkodzenie to ujawniło się dopiero po dokonanej naprawie.

Odnośnie istoty roszczenia odszkodowawczego i odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu OC sprawcy wypadku Sąd Okręgowy miał na uwadze, że roszczenie odszkodowawcze jest jedno. Przepis zaś art. 363 kc przewiduje zaś możliwość skompensowania szkody bądź przez restytucję bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Oba sposoby naprawienia szkody są równoważne. Restytucja naturalna ma na celu przywrócenie sytuacji, która istniałaby, gdyby nieprawidłowe działanie lub zaniechanie nie miało miejsca, polega w zasadzie na doprowadzeniu dóbr i interesów poszkodowanego dotkniętych uszczerbkiem do stanu, w jakim znajdowały się przed wyrządzeniem szkody. Ograniczenie co do sposobu naprawienia szkody do zapłaty sumy pieniężnej wynika w przedmiotowej sprawie z przepisu szczególnego, a to art. 805 i art. 822 kc. Naprawienie szkody przez zapłatę odszkodowania pieniężnego wymaga ustalenia szkody w pieniądzu. Naprawienie szkody obejmuje straty jakie poszkodowany poniósł /art. 361 § 2 kc/.Jej rozmiar należy określić według metody różnicowej, a więc wyceny w pieniądzu uszczerbku wywołanego w jego majątku przez zdarzenie, za które odpowiada podmiot zobowiązania. Funkcja kompensacyjna odszkodowania w pieniądzu w przypadku uszkodzenia rzeczy ma zapewnić zaś poszkodowanemu środki pieniężne w zakresie umożliwiającym nabycie dóbr lub usług, niezbędnych do naprawienia doznanego uszczerbku.

Sąd Okręgowy miał także na uwadze, że naprawa szkody poprzez zapłatę świadczenia w pieniądzu nie jest uzależniona od tego, czy poszkodowany faktycznie przeznaczy je na przywrócenie stanu poprzedniego /restytucję/. Roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana /V CKN 1273/00 Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r./. Odpowiedzialny za wyrządzoną szkodę nie ma bowiem prawa kontrolowania, w jaki sposób poszkodowany zużył uzyskaną tytułem odszkodowania kwotę .

Szacując wysokość poniesionego uszczerbku należy mieć jednak na uwadze dwie sytuacje, a to taką w której poszkodowany naprawił rzecz ponosząc w związku z tym określone koszty i taką w której takiej naprawy jeszcze nie było.

W sytuacji gdy poszkodowany poniósł już określone wydatki celem naprawienia szkody – wysokość rekompensaty pieniężnej powinna odpowiadać wydatkom rzeczywiście poniesionym, przy uwzględnieniu cen na rynku lokalnym. W sytuacji nienaprawienia szkody należy przy ustalaniu wysokości rekompensaty pieniężnej brać pod uwagę hipotetyczne nakłady, jakie przy uwzględnieniu przeciętnych cen są niezbędne /por. K. Zagrobelny (w:) Kodeks..., s. 582 w: Rzetecka-Gil Agnieszka, Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania - część ogólna/.

Innymi słowy, jeśli poszkodowany samodzielnie dokonał naprawy uszkodzonej rzeczy wówczas jak w przedmiotowej sprawie, wydatek poniesiony będzie decydował o wysokości odszkodowania.

W razie poniesienia faktycznie kosztów wyższych niż kwota już przyznana, odszkodowanie to podlegałoby korekcie w świetle przesłanki kosztów celowych, niezbędnych, ekonomicznie uzasadnionych. Nadal jednak ocenie tej podlegałyby koszty faktycznie poniesione, a nie wyliczone teoretycznie wg kalkulacji naprawy. Powyższe w sprawie nie miało jednak miejsca. W niniejszej sprawie wydatki poszkodowanego zamknęły się w przyznanej kwocie, która była niższa niż kwota hipotetycznie wyliczona w opinii biegłego na którą powołuje się apelujący.

Wskazać też należy, że powód nie wykazał dowodem z opinii biegłego, -wbrew twierdzeniom świadka – poszkodowanego, aby stan pojazdu nie został przywrócony do poprzedniego, ani aby po dokonaniu naprawy, po przywrócenia mu walorów użytkowych równych z tymi jakie miał przed uszkodzeniem, pomimo to stracił na wartości, co także obok kosztów poniesionych na naprawę można by zakwalifikować jako uszczerbek w majątku poszkodowanego.

Ostatecznie, mając na uwadze iż powód wywodził swoją legitymację z umowy cesji /art. 509 kc/, skoro wypłata kwoty odszkodowania pieniężnego przez ubezpieczyciela zaspokoiła w pełnej wysokości roszczenie odszkodowawcze z tytułu uszkodzenia pojazdu, to roszczenie to wygasło i nie mogło być przedmiotem skutecznego przelewu wierzytelności.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 kpc orzekając jak w pkt I wyroku.

W przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie at. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 kpc na które po stronie pozwanego złożyły się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1 800 zł. /§ 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozp. Min. Spr. z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w zw. z § 2 Rozp. Min. Spr. z dnia 3.10.2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych/.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)