Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Borucki

Protokolant: st.sekr.sądowy Joanna Mikulska

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2014 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: K. P.

przeciwko: J. C.

o zapłatę

utrzymuje w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Rzeszowie w dniu 15 listopada 2013 r., sygn. akt VI GNc 599/13.

Sygn. akt VI GC 431/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 lutego 2014 r.

Powód K. P. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) K. P. w N. domagał się zasądzenia od pozwanego J. C. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Budowlano – (...) w R. kwoty 137.760 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

Uzasadniając pozew powód podał, że na zlecenie pozwanego w sierpniu 2013 r. wykonał roboty budowlane w zakresie instalacji wentylacji oraz instalacji elektrycznej na budowie realizowanej w L.. Do wykonanych robót pozwany nie wnosił żadnych reklamacji i odebrane one zostały zgodnie z protokołem sporządzonym w dniu 30 sierpnia 2013 r. Powód wystawił fakturę VAT, którą pozwany zaakceptował poprzez jej podpisanie. Pomimo skierowanego do pozwanego wezwania do zapłaty należność stanowiąca aktualnie wartość przedmiotu sporu nie została uiszczona.

Na podstawie twierdzeń pozwu, oraz załączonych do niego dowodów, Sąd w dniu 15 listopada 2013 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, mocą którego nakazał pozwanemu zapłatę kwot zgodnie z żądaniem powoda. Pozwany od powyższego nakazu wniósł zarzuty w zakresie kwoty 112.239 zł, domagając się odnośnie tej kwoty uchylenia nakazu i oddalenia powództwa. Ponadto wniósł o zasądzenie od powoda kosztów postępowania.

Pozwany w pierwszej kolejności zarzucił, że Sąd wydając przedmiotowy nakaz zapłaty opierał się na niepełnym materiale dowodowym, co spowodowało błędne ustalenie, że wierzytelność powoda jest wymagalna i należna co do kwoty 98.966,19 zł. Pozwany wyjaśnił, że w miesiącu czerwcu 2013 r. strony zawarły ustną umowę, na podstawie której powód był zobowiązany w okresie od 17 czerwca 2013 r. do 13 lipca 2013 r. wykonać instalację wentylacji mechanicznej oraz instalację elektryczną w ramach modernizacji pomieszczeń zlokalizowanych w obiekcie GRUPA (...) S.A. Browar w L.. Zakres prac obejmował kompletne wykonanie przedmiotu zlecenia. Strony umówiły się na wynagrodzenie w kwocie 112.000 zł netto. Powód, zdaniem pozwanego nie zrealizował części umowy, ale ostatecznie strony umówiły się, że to pozwany wykona te niewykonane przez powoda prace we własnym zakresie, na własny rachunek, a ich koszt zostanie odliczony od należności przysługującej powodowi z tytułu całej umowy. W ocenie pozwanego, z tego tytułu poniósł on koszty w wysokości 42.888 zł brutto i kwota ta powinna być odliczona od kwoty uzgodnionej przez strony. Niezależnie od powyższego pozwany poniósł dalsze koszty w kwocie 61.590,44 zł, co zostało szczegółowo wyliczone w zarzutach od nakazu zapłaty. Odnośnie protokołu odbioru wykonanych robót z dnia 30 sierpnia 2013 r. pozwany zarzucił, że dokument ten został sporządzony w okresie, kiedy prace w nim wskazane jeszcze trwały, a fakt podpisania protokołu przez pozwanego wynikał jedynie z tego, że chciał umożliwić powodowi wystawienie częściowej faktury za rzeczywiście wykonane przez niego prace. Dodatkowym kosztem pozwanego, który został przez niego poniesiony, w związku z realizacją umowy zawartej z powodem była kwota 13.272,35 zł wynikająca z kosztów dzierżawy rusztowań, a to w związku z opóźnieniem w wykonaniu robót przez powoda. Reasumując, pozwany podniósł, iż w dniu 22 listopada 2013 r. złożył oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej mu względem powoda z wierzytelnością dochodzoną niniejszym pozwem.

Powód ustosunkowując się do zarzutów pozwanego, w piśmie procesowym z 27 grudnia 2013 r. podtrzymał w całości żądanie pozwu
(k. 64 – 67).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Nie był kwestionowany w sprawie fakt zawarcia przez strony ustnej umowy, której przedmiotem było wykonanie przez powoda instalacji wentylacji mechanicznej oraz instalacji elektrycznej w ramach modernizacji pomieszczeń, których właścicielem jest Grupa (...) S.A. Browar w L.. Pozwany nie kwestionował również wysokości umówionego wynagrodzenia. W dniu 30 sierpnia 2013 r. został sporządzony protokół odbioru wykonanych robót, na którym wyspecyfikowano rodzaj wykonanych robót, ich jakość określono jako dobrą i wskazano wartość prac w cenie netto. Protokół został podpisany zarówno przez powoda, jak i pozwanego. W tej samej dacie powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 137.760 zł brutto, która została również podpisana przez obie strony postępowania.

(dowód: protokół odbioru – k. 8, faktura VAT – k. 9, zeznania stron – k. 104 – 105).

Na okoliczności podnoszone przez siebie w zarzutach pozwany zawnioskował szereg dowodów z dokumentów, jak również dowody osobowe w postaci zeznań świadków.

Na rozprawie w dniu 6 lutego 2014 r. Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanego odnośnie przesłuchania zawnioskowanych świadków, a to z uwagi na fakt, że pozwany w terminie 7-dniowym, zakreślonym przez Sąd nie uiścił zaliczki na koszty stawiennictwa świadków. W w/w terminie nie złożył stosownego oświadczenia co do tego, że świadkowie nie będą wnosili o zwrot kosztów stawiennictwa, co mogłoby stanowić podstawę do uwzględnienia wniosku i wezwania świadków na rozprawę. Pismo takie złożone zostało dopiero w dniu 5 lutego 2014 r., a więc w przeddzień rozprawy wraz z dowodem uiszczenia zaliczki na koszty stawiennictwa. Zaliczka uiszczona została jednak po upływie zakreślonego terminu, bo dopiero w dniu 3 lutego 2014 r. Z uwagi na fakt, że w piśmie procesowym z 27 grudnia 2013 r. powód uzależniał swój wniosek odnośnie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków zawnioskowanych przez siebie od tego, czy Sąd dopuści dowód z zeznań świadków pozwanego na rozprawę w dniu 6 lutego 2014 r. świadkowie strony powodowej nie byli wzywani w celu przesłuchania na okoliczności wskazane przez powoda. Ostatecznie zresztą pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 19 lutego 2014 r. oświadczył, iż cofa wniosek dotyczący przesłuchania „ swoich „ świadków.

Po doręczeniu pozwanemu odpisu nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu i załącznikami do powoda zostało skierowane pismo wraz z oświadczeniem o potrąceniu wierzytelności noszącym datę 22 listopada 2013 r.

(Dowód: k. 52 – 54).

Pozwany w w/w pismach, dodatkowo posiłkując się sporządzonym przez siebie kosztorysem powykonawczym oraz fakturami załączonymi do zarzutów kwestionował wysokość kwoty żądanej przez powoda tytułem wynagrodzenia, twierdząc iż w związku z realizacją tych robót poniósł ze swojej strony określone koszty.

(Dowód: kosztorys powykonawczy – k. 36 – 38, faktura nr (...) – k. 39, faktura VAT nr (...) – k. 40, faktura VAT nr (...) -, faktura VAT nr (...) – k. 42, faktura VAT nr (...), wycena kosztów poniesionych z tytułu opóźnienia robót wykonywanych przez powoda z dnia 16 listopada 2013 r. – k. 43-45, umowa dzierżawy – k. 46, faktury – k. 47-49, protokół odbioru końcowego nr 1 z 9 października 2013 r. – k. 50-51).

Sąd Okręgowy oceniając twierdzenia i dowody przedłożone przez obie strony postępowania uznał, iż roszczenie powoda jest w pełni zasadne i znajduje podstawę w treści art. 647 kodeksu cywilnego.

Zdaniem Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy, biorąc pod uwagę fakt podpisania protokołu odbioru wykonanych robót oraz faktury VAT nr (...) przez pozwanego J. C., istniały podstawy określone w art. 485 § 1 pkt 2 kpc do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym.

Pozwany, jako przedsiębiorca funkcjonujący czynnie w obrocie gospodarczym winien działać ze szczególną starannością zapewniając tym samym pewność dokonywanych przez siebie czynności, w tym również prawnych. Składając własnoręczny podpis na w/w protokole odbioru, oraz fakturze, pozwany złożył tym samym oświadczenie, mocą którego uznał bez zastrzeżeń fakt wykonania przez powoda zakresu robót w całości według ceny uzgodnionej przez strony w wysokości 112.000 zł netto. Potwierdził również fakt odbioru faktury. W czasie niniejszego postępowania, pozwany zdaniem Sądu nie uchylił się skutecznie od skutków złożonego oświadczenia, nie wykazał również, aby zaistniały okoliczności, o których mowa w art. 82 – 84 kodeksu cywilnego, co ewentualnie uzasadniałoby uznanie, że jego oświadczenie nie było skuteczne. Już po doręczeniu pozwanemu odpisu nakazu zapłaty z odpisem pozwu i załącznikami, pozwany podjął czynności, które w jego ocenie miały skutecznie doprowadzić do zmniejszenia jego zobowiązania w stosunku do powoda. Nie bez znaczenia jednak jest to, że pozwany dysponował fakturą wystawioną w dniu 30 sierpnia 2013 r. z terminem płatności na dzień 20 października 2013 r. W okresie tym pozwany nie czynił jakichkolwiek zarzutów, co do błędnego wyliczenia kwoty przez powoda, (bądź też kwestionującego wykonanie całości robót), nie wykazał również, aby fakturę tę powodowi odesłał. Faktem jest, że pozwany skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty zakreślając krótki 5-dniowy termin do zapłaty ( bez uwzględnienia terminu na obrót pocztowy) i wystąpił w krótkim czasie z przedmiotowym pozwem, niemniej jednak pozwany dysponując wszelkimi danymi zawartymi na fakturze, takimi jak termin płatności, numer rachunku bankowego powoda, opis wykonanych robót i wysokość kwoty do zapłaty, winien, albo należność tą zapłacić, bądź też skutecznie ją zakwestionować. Ponieważ przedmiotowa kwota nie została zapłacona w żadnej części nawet w trakcie sporu, powoda -w ocenie Sądu - nie można obciążać kosztami postępowania z uwagi na przedwczesność wytoczenia powództwa, jak twierdził i o co wnosił pozwany.

Odnosząc się z kolei do zarzutów pozwanego podniesionych w zarzutach od nakazu zapłaty, w tym również złożonego przez niego oświadczenia o potrąceniu, które, jak wyjaśnił powód dotarło do niego skutecznie dopiero w dniu 26 listopada 2013 r., to na uwadze należy mieć treść art. 493 § 3kpc.

Do zarzutów pozwany, jak wskazano powyżej przedłożył dowody
z dokumentów, które jego zdaniem miały świadczyć o wysokości poniesionych przez niego kosztów, z uwzględnieniem również wartości tych prac, które wykonał za powoda pozwany. W ocenie Sądu Okręgowego dokumenty te nie mogą stanowić jednak wiarygodnego dowodu, albowiem są dokumentami prywatnymi, sporządzonymi przez samego pozwanego (kosztorys powykonawczy – k. 36 – 38), natomiast z faktur, na podstawie których dokonano zakupu materiałów budowlanych w żaden sposób nie wynika, aby dotyczyły one robót wykonywanych przez powoda (k. 39 – 43). Również pozostałe dowody w postaci wyceny kosztów poniesionych z tytułu opóźnienia robót wykonywanych przez powoda, umowy dzierżawy rusztowań wraz z fakturami (k. 44 – 49) nie świadczą jednoznacznie o tym, że koszty w tym zakresie powinien pozwanemu zrekompensować powód. Na marginesie dodać należy, iż pozwany nie wykazał również i tego, aby w związku z opóźnieniem powoda, (jak twierdzi pozwany) poniósł on jakiekolwiek koszty na rzecz inwestora.

Zeznania stron postępowania złożone na rozprawie w dniu 6 lutego2013r.były sprzeczne, a w świetle dowodów z dokumentów załączonych do pozwu zeznania pozwanego uznać należało za niewiarygodne. Zaznaczyć jednak przy tym należy, że Sąd oceniał zarzuty pozwanego i dowody przez niego przedłożone biorąc pod uwagę specyfikę niniejszego postępowania, wymuszoną uprzednim wydaniem nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, oraz zasadę wyrażoną w art. 493 § 3 kpc .

Zauważyć też trzeba, iż pozwany podnosząc w niniejszym postępowaniu zarzuty, popada w sprzeczność, albowiem z jednej strony kwestionuje wysokość należnego powodowi wynagrodzenia i twierdzi, że wynagrodzenie to nie powinno przekraczać kwoty 25.521,56 zł, jednakże z drugiej strony podnosi zarzut potrącenia. Zarzut potrącenia może być podniesiony skutecznie, jedynie w sytuacji, gdy na skutek złożonego oświadczenia o potrąceniu
(w trybie art. 498 i art. 499 kc) obie wierzytelności, potrącana i zgłoszona do potrącenia umarzają się. Warunkiem jednak wzajemnego umorzenia się wierzytelności jest istnienie ich obu. Innymi słowy - pozwany mógłby skutecznie zgłosić zarzut potrącenia jedynie przy założeniu że istnieje wierzytelność powoda ( a istnienie takowej kwestionował).

Zdaniem Sądu Okręgowego, zbędnym w okolicznościach niniejszej sprawy było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa na okoliczności wskazane przez pozwanego, biorąc pod uwagę fakt uprzedniego złożenia przez pozwanego oświadczenia wynikającego z protokołu odbioru robót i faktury, oraz braku skutecznego uchylenia się od skutków prawnych tego oświadczenia. Ponadto byłby to dowód przeprowadzony wbrew zasadzie wyrażonej w w/w art. 493 par 3 kpc ( biorąc pod uwagę moment złożenia przez pozwanego oświadczenia o potrąceniu).

Reasumując Sąd Okręgowy działając na podstawie art. 496 kpc utrzymał w mocy nakaz zapłaty w całości.