Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 868/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 25 października 2023 r., sygn. akt X K 404/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. B.

Dotychczasowa karalność oskarżonego.

karta karna

832-837

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

Przedmiotowy dokument jawi się jako wiarygodny, gdyż został sporządzony przez powołany do tego podmiot i w zakresie przyznanych mu kompetencji, w formie przez prawo przewidzianej, zaś treść tegoż dokumentu nie była kwestionowana przez żadną ze stron w toku postępowania.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. na podstawie art.438 pkt 1 kpk obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego tj. art.190 § 1 kk w zw. z art.12 § 1 kk, polegającą na skazaniu oskarżonego za czyn z art.190 § 1 kk w zw. z art.12 § 1 kk podczas gdy w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu brak jest wszystkich znamion czynu ciągłego z art.12 § 1 kk tj. brak jest znamienia "krótkich odstępów czasu", co powoduje, że przypisany oskarżonemu czyn nie odpowiada ustawowemu typowi czynu z art.12 § 1 kk;

2. na podstawie art.438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj.:

- art.413 § 2 pkt 1 kpk polegającą na skazaniu oskarżonego za przestępstwo z art.190 § 1 kk w zw. z art.12 § 1 kk, kiedy w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu brak jest wszystkich znamion czynu ciągłego z art.12 § 1 kk tj. brak jest znamienia "krótkich odstępów czasu", co powoduje, że przypisany oskarżonemu czyn nie odpowiada ustawowemu typowi czynu z art.12 § 1 kk,

- art.4 kpk w zw. z art.7 kpk w zw. z art.410 kpk polegającą na wybiórczej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i nierozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, co skutkowało odmówieniem waloru wiarygodności wyjaśnieniom P. B., podczas gdy jego zeznania były istotne dla prawidłowego rozpoznania przedmiotowej sprawy, bowiem wskazywały na wzajemność zachowań oskarżonego i pokrzywdzonej,

- art.4 kpk w zw. z art.7 kpk w zw. z art.410 kpk polegającą na wybiorczej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i nierozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, co skutkowało przyjęciem, że pokrzywdzona B. F. bała się oskarżonego, podczas gdy z wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków wynika, że wymieniona nie obawiała się oskarżonego,

- art.4 kpk w zw. z art.7 kpk w zw. z art.410 kpk polegającą na dokonaniu dowolnej, sprzecznej z zasadmi doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego, w szczególności dokonaniu nieprawidłowej oceny zeznań świadków B. F. i A. B., co skutkowało ustaleniem negatywnych dla oskarżonego okoliczności faktycznych głównie na podstawie zeznań świadków.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pierwszy z zarzutów odwoławczych eksponuje obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II zaskarżonego wyroku. Zarzut ten nie może zostać zaakceptowany. Po pierwsze zwraca uwagę, że obraza prawa materialnego polega na błędnym zastosowaniu przepisów prawa materialnego lub na błędnej jego wykładni. Przy czym w przypadku kwestionowania prawidłowości dokonanej przez Sąd a quo subsumpcji zarzut obrazy prawa materialnego koncentruje się na podważeniu dokonanej przez ten Sąd wykładni strony przedmiotowej lub podmiotowej przypisanego czynu. W okolicznościach przedmiotowej sprawy nie sposób uznać, aby Sąd I instancji dokonał wadliwej kwalifikacji zachowania oskarżonego. Apelujący podkreśla, iż w opisie czynu przypisanego oskarżonemu zabrakło wskazania, że zachowania podejmowane przez P. B. odbywały się w krótkich odstępach czasu. Rzecz jednak w tym, że w opisie czynu przypisanego wskazano czas czynu określając go na okres od 31 grudnia 2021 r. do 3 stycznia 2022 r., a zatem owo wskazanie niewątpliwie pozwalało na przyjęcie, ze zachowania mające postać gróźb kierowanych do B. F. musiały mieć miejsce na przestrzeni kilku dni. Tym samym jakkolwiek wprost w opisie czynu nie wskazano na krótkie odstępy czasu, to jednak z opisu czynu przypisanego niewątpliwie wynika, że działania oskarżonego musiały być podejmowane w krótkich odstępach czasu. Co więcej, w opisie czynu zaznaczono, iż oskarżony działał w warunkach czynu ciągłego (art.12 § 1 kk), co również wskazuje, że jego zachowania musiały mieć miejsce w krótkich odstępach czasu. Powyżej przytoczone argumenty pozwalają na konstatację, iż zarzut obrazy prawa materialnego nie jest zarzutem zasadnym, a ewentualna ocena zachowania oskarżonego li tylko przez pryzmat unormowania zawartego w art.190 § 1 kk byłaby w istocie wadliwa. Sąd I instancji nie tylko dokonał prawidłowej kwalifikacji czynu przypisanego oskarżonemu, ale też sprostał wymogom przewidzianym w art. 413 § 2 pkt 1 kpk.

Kolejny zarzut odwoławczy koncentruje się na obrazie art.413 § 2 pkt 1 kpk. Wskazane unormowanie opisując strukturę wyroku nakazuje, aby wyrok skazujący zawierał dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną. Przy czym nakaz dokładanego określenia czynu nie może być rozumiany jako konieczność przytoczenia wprost znamion danego typu czynu zabronionego. Redagując opis czynu sąd może bądź to skorzystać z metody repetycji bądź metody podstawiania. Pierwsza polega na przytoczeniu znamion ustawowych czynu, druga zaś na zastąpieniu znamion ustawowych ustaleniami faktycznymi im odpowiadającymi. W niniejszej sprawie, jakkolwiek Sąd a quo expressis verbis nie wskazał, że oskarżony w przypadku czynu przypisanego w punkcie II wyroku działał w krótkich odstępach czasu – co zdaniem Apelującego doprowadziło do braku kompletności opisu w zakresie czynu ciągłego, lecz – jak już wcześniej wskazano – Sąd ten precyzyjnie wskazał czas podejmowanych przez oskarżonego działań określając go na okres od 31 grudnia 2021 r. do 3 stycznia 2022 r. Tym samym doszło do zastosowania drugiej z metod, a to metody podstawiania przy redakcji opisu czynu. Na koniec należy jeszcze wskazać, że proces karny nie jest procesem formułkowym i nie można wymagać, aby sąd redagując wyrok zmuszony był do przytaczania znamion czynu wprost.

Apelujący kolejne zarzuty opiera o podstawę odwoławczą z art.438 pkt 2 kpk zarzucając obrazę art.4 kpk, art.7 kpk w zw. z art.410 kpk. Tytułem wstępu warto wskazać, iż aby można było zasadnie kwestionować ocenę dowodów dokonaną przez sąd niezbędne staje się wykazanie, iż ocena ta nie został poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) przy uwzględnieniu zasady prawdy materialnej (art.2 § 2 kpk), że nie ocena ta nie jest wynikiem rozważenia wszystkich ujawnionych okoliczności, i tych przemawiających na korzyść, jak na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk), bądź też ocena dowodów nie została w sposób wyczerpujący i logicznych uargumentowana, wykraczając przy tym poza wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Dopiero dochowanie wyartykułowanych standardów prowadzić może do stwierdzenia, że sąd przeprowadził ocenę dowodów nie wykraczając poza jej swobodny charakter. Pierwszy z zarzutów apelacyjnych nawiązujących do obrazy przepisów postępowania koncentruje się deprecjonowaniu wyjaśnień oskarżonego. W ocenie Sądu Odwoławczego analiza akta sprawy, jak i motywów pisemnych zaskarżonego wyroku nie uprawnia tez w tym zakresie formułowanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Sąd a quo dokonał wnikliwej oceny wyjaśnień oskarżonego z uwzględnieniem treści wypływających również z innych dowodów, w szczególności zeznań świadków. Trudno zatem uznać, aby przekonanie Sądu I instancji o częściowej wiarygodności przedmiotowych deskrypcji procesowych było dowolne. DO dyspozycji Sądu oprócz wspomnianych wyjaśnień oskarżonego pozostawały zeznania pokrzywdzonej B. F., która w sposób obszerny i przekonujący wskazała na te zachowania oskarżonego, które miały postać gróźb kierowanych do jej osoby oraz te które ukierunkowane były na powłoki cielesne wyżej wymienionej. Treści podawane przez pokrzywdzoną, jak słusznie zauważa Sąd a quo korelują z zeznaniami świadka K. D., B. J., P. F., T. K., S. K., a nawet częściowo z wyjaśnieniami samego oskarżonego, w szczególności tymi, które nawiązują do nieprozumień zachodzących pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną. Nie można też tracić z pola rozważań tego, że zeznania pokrzywdzonej znajdują potwierdzenie również w opinii biegłego W. S.. Biorąc zatem pod rozwagę całość materiału dowodowego i nie czyniąc apriorycznych założeń co do wartości dowodowej poszczególnych dowodów Sąd I instancji prawidłowo i zasadnie przyznał atrybut wiarygodności zeznaniom B. F., tym samym przedmiotowy zarzut ma charakter wyłącznie polemiczny.

W kolejnym zarzucie z zakresu obrazy przepisów postępowania Apelujący zmierza do wykazania, że Sąd I instancji błędnie przyjął – w oparciu o relacje procesowe pokrzywdzonej i świadków, że po stronie B. F. wystąpił stan obawy, o którym mowa w art.190 § 1 kk. Warunkiem realizacji znamion strony przedmiotowej czynu z art.190 § 1 kk jest wystąpienie uzasadnionej obawy spełnienia groźby. Ocena owej obawy musi uwzględniać przy tym kryteria obiektywne i subiektywne, co oznacza, że uwzględnienie z jednej strony osobowości, stanu psychiki, zdolności intelektualnych pokrzywdzonego (kryteria subiektywne), ale też niezbędne staje się zrelacjonowanie groźby do odczuć modelu rozsądnej osoby. Transponując powyższe na grunt przedmiotowej sprawy nie sposób zgodzić się z Apelującym, jakoby Sąd I instancji – z naruszeniem art.7 kpk w zw. z art.410 kpk – przyznał przymit wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej, z których wynikało, iż obawiała się ona gróźb kierowanych przez oskarżonego. Rzecz bowiem w tym, że Sąd a quo dokonując w tym zakresie oceny wyżej wskazanych zeznań miał na względzie nie tylko treści pochodzące od pokrzywdzonej, lecz również relacje innych świadków, z których treści niewątpliwie wynikało, że B. F. obawiała się realizacji gróźb przez oskarżonego i że ta właśnie obawa miała uzasadnionych charakter. Na stan obawy w sposób oczywisty wskazują zeznania chociażby świadka K. D., B. S. (J.), ale także dokumenty zalegające na k.141-155. Również w zeznaniach A. B., opisującej zachowanie pokrzywdzonej, można odnaleźć te elementy, który wskazują na istnienie po stronie pokrzywdzonej stanu obawy. Wprawdzie w zeznaniach złożonych w dniu 23 marca 2023 r. pokrzywdzona zeznała, iż „Ja na początku bałam się tych gróźb. Ja przemyślałam to, ale to było pochopne i stwierdziłam, że on nie jest do tego zdolny, aby mi krzywdę zrobić.” Podkreślenia wymaga, że zacytowany fragment zeznań pokrzywdzonej jakkolwiek odnosi się do gróźb, lecz nie do tych objętych aktem oskarżenia, a kierowanych do pokrzywdzonej w późniejszym czasie, tym samym nie może tenże fragment przesądzać o niewiarygodności wcześniejszych zeznań pokrzywdzonej odnoszących się do gróźb będących przedmiotem niniejszego postepowania. Warto tutaj dodać, że sama pokrzywdzona słuchana w dniu 23 marca 2023 r. wskazała, że podtrzymuje wcześniej złożone zeznania jako zgodne z prawdą. Nie bez znaczenia pozostaje i to, że B. F. podkreślała, ze zachowanie oskarżonego pozostaje w związku z jego stanem i gdy znajduje się pod wpływem alkoholu jego zachowania są dalece odmienne od tych prezentowanych w stanie trzeźwości. Konstatując, Sąd I instancji przyznając atrybut wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej w zakresie w jakim wskazują one na stan obawy uczynił to prawidłowo w zgodzie z zasadą z art.7 kpk.

Kolejny zarzut odwoławczy stanowi multiplikację dwóch wcześniejszych zarzutów z tych też względów celem uniknięcia zbędnych powtórzeń odwołać należy się do argumentacji przytoczonej przez Sąd Odwoławczy przy omawianiu niezasadności wyżej wskazanych zarzutów z punktu 2 środka odwoławczego.

Wniosek

1. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek reformatorjny jawi się jako niezasadny, gdyż zarzuty odwoławcze okazały się chybione, zaś kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała takich uchybień, których uwzględnienie winno nastąpić z urędu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

W punkcie V wyroku Sąd I instancji zasądził na rzecz pokrzywdzonego T. X. P. kwotę 505 zł – tytułem naprawienia szkody.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Obowiązek naprawienia szkody aktualizuje się wówczas, gdy szkoda wystąpiła. Taka też sytuacja miała miejsce w przypadku włamania, lecz Sąd I instancji ustalając, że oskarżony podczas włamania dokonał zaboru kwoty 300,00 zł oraz telefonu komórkowego pokrzywdzonemu i określając łącznie wartość skradzionego mienia na kwotę 505,00 zł, nie uwzględnił tego, że pokrzywdzony wspomniany telefon komórkowy odzyskał, a zatem szkodą w tym wypadku, wyrażającą się pomniejszeniem majątku pokrzywdzonego, pozostaje jedynie kwota 300,00 zł. Na marginesie tylko wypada wskazać, iż Sąd I instancji nie czynił ustaleń w zakresie ewentualnych innych szkód związanych z włamaniem, zaś skoro wyrok nie został w tym zakresie zaskarżony na niekorzyść, Sąd Odwoławczy nie może dokonywać w tym zakresie dodatkowych niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 25 października 2023 r., sygn. akt X K 404/22 w zakresie niezmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 4 czerwca 2024 r., sygn. akt III Ka 868/23

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W zakresie, w jakim zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy, brak było podstaw do ingerencji w treść orzeczenia, gdyż zarzuty apelacyjne okazały się nietrafne, zaś kontrola instancyjna nie wykazała uchybień których uwzględnienie winno nastąpić niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie I wyroku Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) podstawę prawną skazania w punktach I,II,III i VI wyroku oraz podstawę prawną wymiaru kary w pkt III wyroku, a nadto podstawę prawną rozstrzygnięć zawartych w punktach V i VII wyroku uzupełni o art.4 § 1 kk,

b) obniżył wysokość orzeczonego wobec oskarżonego w punkcie V wyroku obowiązku naprawienia szkody do kwoty 300,00 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Odnosząc się zaś do wyżej wskazanej zmiany (pkt Ia) wypada przypomnieć, iż ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw doszło do zmiany szeregu przepisów Kodeksu karnego, wprowadzających rozwiązania mniej korzystane dla oskarżonych. To też musiało prowadzić do uwzględnienia przez Sąd I instancji brzmienia art.4 § 1 kk, w myśl którego jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia czynu, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest ona względniejsza dla sprawcy. Wyżej wskazana nowelizacja weszła w życie z dniem 1 października 2023 r. (zaskarżony wyrok zapadł w dniu 25 października 2023 r. a zatem w czasie obowiązywania znowelizowanych przepisów), tym czasem czyny przypisany oskarżonemu popełnione zostały przed dniem 1 października 2022r.

W zakresie zmiany dokonanej w pkt Ib wyroku należy wskazać, iż argumentacja w tym zakresie została zaprezentowana w punkcie 4.1 niniejszego uzasadnienia, zaś zmiana na korzyść oskarżonego dopuszczalna była w oparciu o art.440 kpk w zw. z art.438 pkt 3 kpk, jako że Sąd I instancji błędnie ustalił wysokość szkody. Trudno zatem uznać, aby przeszacowanie szkody nie wiązało się w tym wypadku z rażącą niesprawiedliwością zaskarżonego orzeczenia, co dało Sądowi Odwoławczemu możliwość ingerencji w zaskarżony wyrok w oparciu właśnie o art.440 kpk.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego kwotę 1008 zł - tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym. Przedmiotowe rozstrzygnięcie zostało podjęte w oparciu o art.29 ust.1 ustawy z dnia 26 maja 2982 r. Prawo o adwokaturze.

Zwolniono oskarżonego w całości od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i w tej części wydatkami obciążono Skarb Państwa. Mając na uwadze ograniczenie możliwości zarobkowych oskarżonego w związku z orzeczeniem wobec niego bezwzględnej kary pozbawienia wolności, zasadnym staje się zwolnienie go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (art.624 § 1 kpk w zw. z art.634 kpk).

7.  PODPIS

SSO Dariusz Zrębiec

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 25 października 2023 r., sygn. akt X K 404/22

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana