Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 759/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 21 maja 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 578/23 przeciwko A. S. oskarżonej o czyn z art. 217 § 1 kk

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

A. S.

Uprzednia niekaralność

Informacja z K.

k.362

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dotychczasowa niekaralność oskarżonej

Informacja z K.

Dowód w postaci informacji z K. w odniesieniu do oskarżonej A. S. nie budzi wątpliwości, ani w zakresie formy, ani treści. Została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot w formie przewidzianej dla tej czynności. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała jej autentyczności i rzetelności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela prywatnego

1)

Ad 1)

2)

Ad 2)

3)

Ad 3)

4)

Ad 4)

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, wyrażającą się w przyjęciu, że:



pokrzywdzony prowokował swoim zachowaniem oskarżoną, podczas gdy jak wynika z materiału filmowego z dnia 19.07.2021 r. to oskarżona oraz jej rodzina nieustannie obrażały T. S. a także go prowokowały,



pokrzywdzony poprzez zabranie samochodu miał na celu komplikację w życiu prywatnym oskarżonej, podczas gdy to oskarżona chciała uniemożliwić pokrzywdzonemu korzystanie z jego rzeczy której to był współwłaścicielem.



pokrzywdzony był inicjatorem całego zdarzenia, podczas jak wynika z dowodów w przedmiotowej sprawie, to zachowanie oskarżonej sprowokowało przebieg wydarzenia z dnia 19.07.2021 r.



pokrzywdzony swoim działaniem miał na celu udręczenie oskarżonej jej prowokowanie i było wyrazem złośliwości, podczas gdy pokrzywdzony chciał jedynie skorzystać z należącego do niego samochodu, który znajdował się na wspólnej posesji stron.



nie znaczna szkodliwość społeczna czynu ma wynikać z faktu, że A. S. chciała „odreagować” podczas gdy taka okoliczność nie ma żadnego wpływu na ustalenia w zakresie szkodliwości społecznej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony w apelacji zarzut obrazy art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk może być skuteczny tylko wtedy, gdy Skarżący wykaże, że Sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zauważyć należy, że Sąd Rejonowy wydał wyrok na podstawie całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia art. 410 kpk. W szczególności bowiem naruszenie art. 410 kpk może polegać na oparciu wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, albo pominięciu przy wyrokowaniu okoliczności wynikających z przeprowadzonych dowodów (postanowienie SN z dnia 14 grudnia 2006 r., sygn. akt III KK 372/06). Na żadną z takich sytuacji Skarżący nie wskazuje. Dokonanie zaś ocen dowodów nie jest obrazą tego przepisu (wyrok SA w Krakowie z dnia 29 grudnia 2006 r., II AKa 223/06). Natomiast dla skuteczności zarzutu obrazy art. 7 kpk konieczne jest wykazanie, który konkretnie dowód (dowody) został przez sąd dowolnie oceniony oraz w czym ta dowolność się przejawia. W realiach niniejszej sprawy nie można przyjąć, iżby Sąd Rejonowy naruszył dyrektywy art. 7 kpk przy ustalaniu, że oskarżony dokonał przypisanych mu czynów. W szczególności, do wysunięcia takiego twierdzenia dalece niewystarczające jest to, iż przyjęte przez Sąd I instancji założenia dowodowe, nie odpowiadają preferencjom Skarżącego. Tak zaś sformułowano zarzut, odwołując się ogólnie do dowolności oceny materiału dowodowego i wskazania z jakimi ustaleniami skarżący się nie zgadza (pokrzywdzony: prowokował swoim zachowaniem oskarżoną, poprzez zabranie samochodu miał na celu komplikację w życiu prywatnym oskarżonej, był inicjatorem całego zdarzenia, miał na celu udręczenie oskarżonej), a jakie powinien uczynić ustalenia sąd (oskarżona i jej rodzina obrażały T. S., a także go prowokowały, oskarżona chciała uniemożliwić pokrzywdzonemu korzystanie z rzeczy, której był współwłaścicielem, zachowanie oskarżonej sprowokowało zdarzenie, chciał skorzystać z samochodu, który znajdował się na wspólnej posesji stron). Skarżący nie wykazuje błędności dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów, akcentuje natomiast tezy, które w ramach ustaleń Sąd Rejonowy przyjął na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego i oceny tych dowodów. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk, jeśli tylko jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Skarżący nie wykazał, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został w zaskarżonym wyroku dotrzymany, a zatem także i zarzut obrazy art. 7 kpk nie mógł w realiach niniejszej sprawy stanowić przyczyny wzruszenia zaskarżonego orzeczenia.

Zawarte w zarzucie twierdzenie Skarżącego, że „nie znaczna szkodliwość społeczna czynu ma wynikać z faktu, że A. S. chciała „odreagować” podczas gdy taka okoliczność nie ma żadnego wpływu na ustalenia w zakresie szkodliwości społecznej czynu” nie dowodzi naruszeniu dyspozycji art. 7 kpk przy ocenie materiału dowodowego, a tym bardziej, by Sąd oparł wydane orzeczenie na dowodach nieujawnionych, czy też pominiętych. Zarzut obrazy przywołanych w zarzucie przepisów postępowania nie jest zasadny.

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela prywatnego

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a mających wpływ na ostateczny wynik sprawy:

czyn, którego dopuściła się oskarżona cechowała nieznaczna społeczna szkodliwość czynu, z uwagi między innymi na jej „odreagowanie emocjonalne”, podczas gdy sprawa naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego a odczucia co do jej sytuacji materialnej i rodzinnej nie były przedmiotem niniejszej sprawy, w konsekwencji skutkowało uproszczoną oceną kryteriów nieznacznej szkodliwości społecznej czynu i miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. warunkowe umorzenie postępowania.

stopień społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonej został uznany za nieznaczny podczas, gdy zachowanie oskarżonej dokonane było w obecności osoby małoletniej, tj. syna i córki pokrzywdzonego, a nadto nie było jednorazowym wybrykiem, gdyż składało się z dwóch uderzeń podczas przedmiotowego zdarzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być uznany za trafny jedynie wówczas, gdy skarżący wykaże, iż rozstrzygnięcie sądu nie uwzględnia całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego bądź że ocena poszczególnych dowodów jest sprzeczna z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do polemiki ze stanowiskiem sądu wyrażonym w uzasadnieniu wyroku i prezentowania odmiennej subiektywnej oceny dowodów. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd pierwszej instancji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (wyrok SA w Katowicach z dnia 5 kwietnia 2007 r., II AKa 30/07). Nie może on osiągać celu zamierzonego przez wnoszącego apelację, jeżeli sprowadza się w swojej istocie do polemiki z rozważaniami Sądu I instancji, zawartymi w pisemnych motywach wyroku. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może bowiem opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Wobec kwestionowania i podnoszenia zarzutu błędów w ustaleniach faktycznych zasadnym jest przypomnienie utrwalonego poglądu sformułowanego tak w doktrynie, jak i w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd orzekający mogą być skutecznie kwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdy w procesie dochodzenia do nich Sąd ten uchybił wskazaniom z art. 7 kpk, pominął istotne dowody w sprawie lub oparł się na dowodach nieujawnionych na rozprawie, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje zatem pod ochroną art. 7 kpk, gdy nadto Sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 kpk i art. 424 kpk oraz nie uchybi dyrektywnie art. 5 § 2 kpk. Tego rodzaju uchybień tak w procesie dokonywania ustaleń faktycznych, jak też w odniesieniu do uzasadnienia wyroku Sądu I instancji, Sąd odwoławczy nie stwierdził i ich istnienia w żadnym stopniu nie uwiarygodnił Skarżący. Polemika z prawidłowymi i zgodnymi z wymogami art. 7 kpk ustaleniami Sądu Rejonowego sprowadza się do subiektywnej opinii Skarżącego i nie stanowi dostatecznych podstaw do kwestionowania prawidłowości wydanego orzeczenia. Wbrew zarzutom apelacji ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku nie są błędne. Zastrzeżeń bowiem nie nasuwa ocena dowodów, której są one wynikiem. Sąd Rejonowy ocenił całość zebranego materiału dowodowego. W pisemnych motywach wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione i dlaczego. Podał również z jakich powodów odrzucił dowody przeciwne. Przy dokonywaniu ich oceny kierował się zasadami prawidłowego rozumowania ora wskazaniami doświadczenia życiowego. W przedstawionym w pisemnym uzasadnieniu procesie wnioskowania Sądu I instancji, który doprowadził do określonych ustaleń brak jest błędów logicznych, czy też niespójności. Dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie jest wystarczające wykazywanie, że określona grupa dowodów pozwala na przyjęcie, iż zdarzenia mogły mieć inny przebieg. Tego jednak skarżący nie tylko nie wykazuje, ale i nie kwestionuje, bo błędu w ustaleniach faktycznych upatruje w przyjęciu przez Sąd Rejonowy stopnia społecznej szkodliwości czynu uzasadniającego warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonej. W pierwszym rzędzie z uwagi między innymi na jej „odreagowanie emocjonalne”, podczas gdy zdaniem skarżącego sprawa naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego a odczucia co do jej sytuacji materialnej i rodzinnej nie były przedmiotem niniejszej sprawy. Po wtóre zachowanie oskarżonej dokonane było w obecności osoby małoletniej, tj. syna i córki pokrzywdzonego, a nadto zdaniem skarżącego nie było jednorazowym wybrykiem, gdyż składało się z dwóch uderzeń podczas przedmiotowego zdarzenia. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd orzekający błędu w ustaleniach faktycznych, poczynionych na podstawie dowodów ocenionych w sposób wadliwy, bo dowolny. Wskazane zaś w zarzucie okoliczności nie tyle dowodzą błędności ustaleń faktycznych, co są wyrazem nieakceptowania przez Skarżącego wniosków Sądu Rejonowego wyciągniętych z poczynionych ustaleń faktycznych i dokonanej prawnokarnej oceny stopnia społecznej szkodliwości zachowania zarzucanego oskarżonej. Nie kwestionuje bowiem przypisania dokonania zarzucanego czynu. Okoliczności zakwestionowane w zarzucie stanowią elementy kryteriów oceny występowania przesłanek z art. 66 kk. Wskazując w zarzucie, że zachowanie oskarżonej nie było jednorazowym wybrykiem zapomina o definicji czynu poddawanego prawnokarnej ocenie. Używa przy tym potocznych określeń (wybryk) potęgujących negatywną ocenę zachowania oskarżonej nie przystającą do opisu zarzucanego oskarżonej czynu. Zarzut tak sformułowany nie odnosi się do ustaleń faktycznych a wyciągniętych z ustaleń faktycznych wniosków. Zarzut tak postawiony nie jest zasadny.

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela prywatnego

rażącą niewspółmierność środka kompensacyjnego w postaci orzeczonej nawiązki, poprzez podczas gdy Sąd I Instancji nie uwzględnił wszystkich okoliczności i czynników uzasadniających wyższe świadczenie oraz niewłaściwie ocenił całokształt tych, należycie ustalonych i istotnych okoliczności,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie dostrzega, by Sąd meriti przekroczył granice sędziowskiego uznania w kwestii stosowanego środka kompensacyjnego. W kwestii ustalania wysokości nawiązki zauważyć należy, że łączny ona w sobie element penalny i kompensacyjny, orzekana jest bowiem zamiast odszkodowania bądź zadośćuczynienia. Jedynie w tym aspekcie ma charakter kompensacyjny. Zatem nie może osiągać wartości nadmiernej w stosunku do doznanej krzywdy (nie wykazywano szkody) oraz musi być utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do majątkowych stosunków panujących w społeczeństwie. Nawiązka nie jest surogatem rzeczywistej rekompensaty za krzywdę, stąd nie musi odzwierciedlać jej wysokością zasądzonej kwoty (nie byłaby wówczas nawiązką a zadośćuczynieniem). Nie może jednak prowadzić d wzbogacenia się pokrzywdzonego pod pretekstem rekompensowania mu krzywdy. W toku postępowania nie wykazywano okoliczności, które miałyby wpływać na wysokość krzywdy. Skarżący nie wykazał, też by w realiach niniejszej sprawy stosowany środek probacyjny w zestawieniu z innymi obciążeniami, pamiętając o zarzucanym oskarżonej czynie i okolicznościach jego popełnienia, doszło do rażącej niewspółmierności zastosowanego środka materialnie obciążającego oskarżoną w związku z popełnieniem przez nią czynu z art. 217 § 1 kk. Zarzut zatem zasądzenia nawiązki w rażąco niewspółmiernej wysokości, nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela prywatnego

naruszenie przepisów postępowania tj: art. 626 § 1 k.p.k. i § 11 ust. 2 pkt 1 i 4 w zw. z § 15 ust. 3 pkt 1), 3) i 4 w zw. z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, poprzez błędne jego zastosowanie i nie zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego od skazanego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszym rzędzie wskazać należy, że sprawa toczyła się w trybie postępowania prywatnoskargowego, a zatem zasądzenie zwrotu wydatków nie mogło nastąpić na rzecz oskarżyciela posiłkowego, bo taki w tym postępowaniu nie występował. Drugą kwestią porządkującą jest podkreślenie faktu, iż Sąd Rejonowy warunkowo umorzył postępowaniem a zatem zasądzenie zwrotu wydatków na rzecz oskarżyciela prywatnego nie następowało od skazanego. Nie można mówić o naruszeniu art. 626 § 1 kpk albowiem przepis ten jest normą kompetencyjną, wskazującą w jakich sytuacjach i kto rozstrzyga o kosztach procesu. Wobec brzmienia art. 626 § 2 kpk, nawet brak rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu w orzeczeniu kończącym postępowanie nie uzasadnia zarzutu takiego jak uczynił Skarżący. Podstawą zasądzenia zwrotu wydatków poczynionych przez oskarżyciela prywatnego w postępowaniu karnym, które zostało warunkowo umorzone stanowią inne przepisy, a na podstawie tych prawidłowo przywołanych orzekł Sąd Rejonowy o kosztach procesu w niniejszej sprawie. Wskazane w zarzucie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie określa stawki minimalne opłat za czynności adwokackie i wysokość opłat za czynności adwokackie przed organami wymiaru sprawiedliwości. Zestawienie przywołanych przepisów z treścią spisu kosztów wskazuje na to, iż Sąd Rejonowy zastosował wskazane w zarzucie przepisy rozporządzenia, a uzasadnienie zasądzonej od oskarżonej na rzecz oskarżyciela prywatnego tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem pełnomocnika kwoty tego dowodzi. Zauważyć bowiem należy, iż w żadnym przepisie cytowanego rozporządzenia (w tych, które zostały wskazane w zarzucie także) nie wskazano, by wysokość opłat za czynności adwokackie była podwyższana o 23% podatku (w spisie kosztów kwoty zostały powiększone o stawkę podatku VAT). Żaden przepis rozporządzenia nie wskazuje, by wysokość opłat była powiększana o koszty dojazdu adwokata z siedziby kancelarii do siedziby sądu (spis kosztów takie wartości wskazuje). W myśl art. 616 § 1 pkt 2 kpk do kosztów procesu należą uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika. Podstawa zasądzenia tych należności nie wynika automatycznie z faktu ustanowienia przez stronę obrońcy lub pełnomocnika. Do wydania orzeczenia w tym przedmiocie wymagana jest aktywność procesowa podmiotu reprezentującego stronę polegająca na podjęciu czynności procesowych przed sądem. W wypadku, gdy dochodzona kwota wynagrodzenia pełnomocnika jest wyższa od minimalnej, niezbędne jest dokonanie przez sąd oceny okoliczności uzasadniających określenie opłaty w wysokości przewyższającej stawkę minimalną (postanowienie SN z dnia 5 stycznia 2021 r., II KK 367/19). Oczywiste jest, że pełnomocnika działającego z wyboru łączy z klientem umowa określająca jego wynagrodzenie w granicach dopuszczalnej szerokiej autonomii. Sąd co do zasady nie powinien ingerować w sferę uprawnień stron tej umowy, chyba że przepis prawa taki obowiązek na sąd nakłada. Ustalona w umowie z adwokatem kwota nie musi jednak stanowić podstawy zasądzenia poniesionych wydatków procesowych. Sąd powinien bowiem je ustalić w granicach między jednokrotnością a sześciokrotnością stawki minimalnej uwzględniając niezbędny nakład pracy i charakter sprawy (postanowienie S. K. z dnia 4 lipca 2019 r., II AKz 353/19; postanowienie SN z dnia 30 października 2017 r., WO 14/17). Domagający się zwrotu wydatków związanych z udziałem ustanowionego przez niego pełnomocnika powinien wysokość rzeczywiście poniesionych kosztów udokumentować (zwrot uzasadnionych wydatków, a zatem rzeczywiście poniesionych – udokumentowanie to nie spis kosztów, a np. wydruk z kasy fiskalnej dokumentujący dokonanie wpłaty uzgodnionego w umowie wynagrodzenia), a jeśli tego nie chce lub nie jest w stanie uczynić, to wówczas wysokość kosztów ustala się na podstawie stawki minimalnej. Wysokość kwoty stanowiącej zwrot uzasadnionych wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika limitowana jest wysokością rzeczywiście poniesionych kosztów (nie może przekroczyć sześciokrotności stawki minimalnej). Ustalając wysokość Sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy zastępcy prawnego. Zważywszy na fakt, iż sprawy z oskarżenia prywatnego nie wymagają, aż tak wysokiego nakładu pracy (już w rozporządzeniu przewidziano niższą stawkę minimalną za udział adwokata w tym postępowaniu przed sądem rejonowym jako pierwszą instancją) jak sprawy publicznoskargowe, nadto zważywszy na fakt, iż podstępowanie w zaskarżonej sprawie było postępowaniem prowadzonym ponownie, po uchyleniu wcześniej wydanego w niej wyroku a akta sprawy liczą 2 tomy, to nie można uznać, by kwota zwrotu wydatków narusza przywołane przepisy. W sprawach bardziej skomplikowanych mieszczących się w większej liczbie akt sprawy zasądzane kwoty wynagrodzenia odpowiadają stawce minimalnej, a w niniejszej sprawie Sąd tą stawkę minimalną przekroczył. Orzeczenie Sądu Rejonowego w tym zakresie nie jest arbitralne, albowiem wskazał on okoliczności, które miał na względzie odstępując od zwrotu żądanej według spisu kosztów kwoty i zasądzając ją w niższym rozmiarze. Fakt uiszczenia już znacznej kwoty zasądzonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 22 grudnia 2022 r. (sygn. akt X K 732/21) przywołany przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu nie jest niczym innym jak wskazaniem, że nakład pracy – gdyby oceniać całość sprawy już wcześniej poniesiony został wynagrodzony, a zatem żądanie w tym postępowaniu winno uwzględniać tą okoliczność. Przede wszystkim jednak oskarżyciel prywatny nie wykazał by rzeczywiście poniósł wydatki w wysokości wskazywanej w spisie kosztów. To zaś czyni zarzut, z uwzględnieniem wskazanych uwag, niezasadnym.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonej wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I Instancji.

ewentualnie z ostrożności procesowej:

o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez zasądzenie od oskarżonej na rzecz T. S. nawiązki w kwocie 3000 zł.

o zmianę zawartego w wyroku postanowienia w zakresie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na kwotę zgodnie z przedłożonym na rozprawie dnia 7 maja 2024 roku spisem kosztów z dnia 30 kwietnia 2024 r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów, nie mógł być uwzględniony wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, wobec zebrania w sposób prawidłowy kompletnego materiału dowodowego (skarżący nie wskazuje na braki i potrzebę uzupełnienia postępowania dowodowego), dokonania oceny całokształtu zgromadzonych dowodów, z zachowaniem rygorów art. 7 kpk, przy jednoczesnym braku okoliczności z art. 439 kpk i art. 440 kpk. Wobec niezasadności zarzutów apelacyjnych, przy prawidłowej ocenie materiału dowodowego i wyciągnięciu słusznych wniosków z ustalonego stanu faktycznego co do sprawstwa, stopnia społecznej szkodliwości i stopnia zawinienia oskarżonej w zakresie zarzucanego jej czynu z art. 217 § 1 kk, wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym kierunku nie jest zasadny. Orzeczenie środka probacyjnego – warunkowego umorzenia postępowania wraz z nawiązką, której wysokość kwestionuje Skarżący, nie nosi w realiach niniejszej sprawy cech rażącej łagodności. Żądanie nawiązki w kwocie 3.000 zł, zważywszy na okoliczności (konflikt, wzajemne zachowania stron względem siebie) oraz przyczyna orzeczenia świadczenia kompensacyjnego – naruszenie nietykalności cielesnej, jest rażąco zawyżone nie znajdujące uzasadnienia, a skarżący nie wykazał czynników miarkowania tak wysokiej kwoty jaka miałaby obciążyć oskarżoną. Wystąpienie przesłanek z art. 66 § 1 kk zarówno w zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości (kwestionowane przez skarżącego „odreagowanie” i inne okoliczności mieszczą się w okolicznościach uwzględnianych w ramach motywacji sprawcy, a ta stanowi jedną z determinant branych pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości wymienioną w art. 115 § 2 kk), jak i stopnia zawinienia, dotychczasowej niekaralności oraz pozytywnej prognozy wynikającej z właściwości i warunków osobistych oskarżonej, zostały przez Sąd Rejonowy ustalone w sposób prawidłowy. Dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych, wyprowadzenie stąd słusznych wniosków co do ustalonych okoliczności mających istotne znaczenie dla przedmiotu rozstrzyganej sprawy, sprawia, że brak jest podstaw do kwestionowania zasadności i poprawności zaskarżonego wyroku.

Orzeczenie o kosztach ma charakter akcesoryjny w odniesieniu do zasadniczego rozstrzygnięcia. Wobec stwierdzonej bezzasadności podniesionych zarzutów naruszenia przepisów postępowania w tym zakresie wniosek o zasądzenie na rzecz oskarżyciela prywatnego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości zgodnej z przedłożonym na rozprawie dnia 7 maja 2024 roku spisem kosztów z dnia 30 kwietnia 2024 r . był niezasadny.

Lp.

Zarzut obrońcy oskarżonej

5)

Ad 5)

6)

Ad 6)

Naruszenie przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku:

art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie dowolnej oceny, polegające na częściowym odmówieniu wiary wyjaśnień A. S. oraz świadków B. D. i R. B., w sytuacji gdy wyjaśnienia te są spójne i konsekwentne oraz znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym oraz świadczą o tym, iż oskarżona A. S. w dniu 19 lipca 2021 r. nie naruszyła nietykalności cielesnej T. S. i nie uderzyła T. S.,

art. 5 § 2 kpk poprzez naruszenie zasady in dubio pro reo, albowiem niedające się usunąć wątpliwości nie zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonej, zwłaszcza co do samego rzekomego naruszenia nietykalności cielesnej T. S. poprzez uderzenie go,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut obrazy prawa procesowego może zostać uznany przez sąd odwoławczy za zasadny i skuteczny tylko wówczas, gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to rzeczywiste naruszenie przez sąd meriti określonego przepisu prawa procesowego oraz wskazanie przez skarżącego sposobu jego naruszenia przez sąd orzekający w I instancji. Drugi warunek to wynikający z treści art. 438 pkt 2 kpk obowiązek wykazania przez autora apelacji wpływu obrazy danego przepisu prawa procesowego na treść wyroku. Dla skuteczności zarzutu obrazy przepisów konieczne jest wykazanie, który konkretnie dowód (dowody) został przez sąd dowolnie oceniony oraz w czym ta dowolność się przejawia. W tym zakresie nie przedstawiono przekonujących argumentów przemawiających za słusznością powyżej sformułowanych zarzutów. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wnikliwy, nie pomijając potrzeby ustalenia najistotniejszych okoliczności. Podczas postępowania dowodowego Sąd I instancji wyczerpał dostępne możliwości dowodowe w celu ustalenia, czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonej zarzucanego jej czynu, respektując przy tym zasady procesowe, w tym zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 kpk), zasadę bezstronności (art. 4 kpk), zasadę in dubio pro reo (art. 5 § 2 kpk), a także zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk). Dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 kpk). Przeprowadzone w taki sposób postępowanie dowodowe wyjaśniło istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności przypisanego oskarżonej czynu. Nie narusza dyspozycji art. 410 kpk oparcie czynionych ustaleń faktycznych na części materiału dowodowego, zwłaszcza gdy wypowiedzi osobowych źródeł dowodowych tworzą diametralnie różne grupy twierdzeń co do przebiegu poddanych prawnokarnej ocenie zdarzeń. Wówczas istota orzekania skupia się na dokonaniu oceny tych grup dowodów i dokonania wyboru tych, którym w świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, w uwzględnieniu doświadczenia życiowego, zasad logiki można przyznać atrybut wiarygodności. Nie jest oparciem orzeczenia na części dowodów, jak zarzuca skarżący, uczynienie podstawą faktyczną rozstrzygnięcia tych dowodów, które zostały uznane za wiarygodne, a odrzucenie dowodów, które w procesie ich oceny Sąd uznał za niewiarygodne. Odnosząc się do przywołanego w zarzutach jako naruszonego art. 4 kpk zauważyć należy, że zasada obiektywizmu sformułowana w tym przepisie nie może stanowić samodzielnej podstawy odwoławczej. Przepis ten jest normą o charakterze ogólnym i deklaratoryjnym, zaś przestrzeganie jego dyspozycji gwarantowane jest w innych przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie naruszenia tych konkretnych, szczegółowych przepisów może uzasadniać zarzut apelacyjny (wyrok SN z dnia 5 października 2010 r., III KK 370/09). O braku obiektywizmu (art. 4 kpk) sądu można bowiem mówić wówczas, gdy poprzez naruszenie określonych norm nakazujących lub zakazujących działa on na niekorzyść określonej strony postępowania lub w sposób wyraźny faworyzuje jedną ze stron, co w rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca. Brak bezstronności – jak się zdaje w tej sytuacji - jest tylko wynikiem wydania orzeczenia niezgodnego z oczekiwaniem Skarżącego. Natomiast dla skuteczności zarzutu obrazy art. 7 kpk konieczne jest wykazanie, który konkretnie dowód (dowody) został przez sąd dowolnie oceniony oraz w czym ta dowolność się przejawia. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk, jeśli tylko jest ono poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Skarżący nie wykazał, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został w zaskarżonym wyroku dotrzymany, a zatem także i zarzut obrazy art. 7 kpk nie mógł w realiach niniejszej sprawy stanowić przyczyny wzruszenia zaskarżonego orzeczenia. Wszak do wysunięcia takiego twierdzenia dalece niewystarczające jest to, iż przyjęte przez Sąd orzekający ustalenia dowodowe, nie odpowiadają preferencjom obrońcy oskarżonego. Ocena dowodów - zebranych w toku postępowania i przeprowadzonych w sposób prawidłowy przez Sąd Rejonowy pozostaje w zgodzie z zasadą wyrażoną w art. 7 kpk i pod jego ochroną. Wszystkie przeprowadzone dowody zostały bowiem ocenione swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd szczegółowo wyjaśnił dlaczego część z nich, w tym wyjaśnienia oskarżonej, na wiarę nie zasługiwało. Wskazał także na przyczyny jedynie częściowego obdarzenia wiarą zeznań kwestionowanych przez Skarżącego świadków B. B. i R. P. Sądu jest dokonanie oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd Rejonowy analizując wszystkie zgromadzone dowody nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów. Przekonanie o wiarygodności jednych dowodów a niewiarygodności innych, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, ponieważ poprzedził je ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk), w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowiło ono wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), było logicznie i wyczerpująco z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodnie z art. 424 § 1 kpk uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Apelujący stawiając zarzut naruszenia art. 7 kpk winien wykazać naruszenie zasad prawidłowego rozumowania bądź wykazać, że konkretne wskazania wiedzy zostały złamane lub określone dowody zostały ocenione niezgodnie z doświadczeniem życiowym. Tymczasem Skarżący w zarzucie na uzasadnienie wskazywanego naruszenia art. 7 kpk odwołuje się do dowolnej oceny przez Sąd Rejonowy wyjaśnień oskarżonej i wspierających jej świadków. Argumentacja Sądu Rejonowego w tym zakresie jest przekonująca i opiera się na całokształcie materiału dowodowego nie zaś na wyrywkowo wybranych dowodach. Jest bowiem wymowne, poprzez analizę treści zarzutów i motywacyjnej części apelacji, że Skarżący nie wskazuje na błędy w rozumowaniu Sądu I instancji i nie dowodzi naruszenia reguł poprawnego wnioskowania, lecz przedstawia własne oceny środków dowodowych i wyciągnięte z nich własne subiektywne wnioski co do zachowania oskarżonej, głównie wynikające z jej wyjaśnień i na tej podstawie przedstawia Skarżący własne odmienne od wyprowadzonych przez Sąd Rejonowy wnioski. To zaś nie oznacza, że Sąd naruszył reguły poprawnego wnioskowania, przez co obraził normę wynikającą z art. 7 kpk, a przez to ustalił sprzeczny z rzeczywistością stan faktyczny.

W wypadku wyrażonej w art. 5 § 2 kpk reguły in dubio pro reo, trzeba podkreślić, że przepis ten, którego naruszenie zarzuca Skarżący, odnosi się do „wątpliwości” sądu, a nie stron, czy ich reprezentantów procesowych. Sytuacja równoznaczna z „nie dającymi się usunąć wątpliwościami” jest kategorią obiektywną w tym sensie, że ani zasady logicznego rozumowania, ani zasady doświadczenia życiowego lub nauki nie pozwalają usunąć określonego faktu. Nie ma to zatem nic wspólnego z subiektywnymi ocenami stron procesowych. Oceny te nie powodują ani powstania stanu „nie dających się usunąć wątpliwości” i tym samym nie kreują naruszenia prawa procesowego (postanowienie SN z 15 kwietnia 2004 r., II KK 369/03), ani też same takie oceny nie są w stanie takich wątpliwości usunąć. W realiach niniejszej sprawy z treści uzasadnienia wyroku wynika w sposób oczywisty, że Sąd I instancji nie powziął jakichkolwiek wątpliwości natury faktycznej, co do przebiegu zdarzeń i zachowań oskarżonej. Skoro zatem takich wątpliwości nie powziął, to nie mogło dojść do naruszenia art. 5 § 2 kpk. Wątpliwości, o jakich mowa w art. 5 § 2 kpk, odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą do nich natomiast wątpliwości związane z oceną dowodów, a więc który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli Sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom logiki i doświadczenia życiowego i w zgodzie z art. 410 kpk, a ustalenia te są stanowcze, to nie zachodzi obraza art. 5 § 2 kpk (wyrok SA w Katowicach z dnia 5 czerwca 2007 r., II AKa 173/07). Gdyby po przeprowadzeniu wszystkich istotnych dowodów i poddaniu ich ocenie, w ramach dyrektywy określonej w art. 7 kpk, wyciągnięte zostały wnioski, które prowadzą do ustalenia co najmniej dwóch równorzędnych, równie prawdopodobnych, wersji przebiegu zdarzeń, zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk byłby wówczas słuszny. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zaistniała, a to że w sposób nieuprawniony postrzega ją Skarżący, nie oznacza trafności tak postawionego zarzutu. Tak postawione zarzuty obrazy przepisów postępowania musiały być odrzucone.

Zarzut obrońcy o s karżonej

błędu w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez błędne uznanie przez Sąd I-ej instancji, że oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona zarzucanego jej czynu zabronionego, w szczególności poprzez błędne uznanie, że oskarżona w dniu 19 lipca 2021 r., umyślnie naruszyła nietykalność cielesną T. S., poprzez dwukrotne uderzenie go otwartą dłonią w twarz i szyję, podczas gdy osobą wszczynającą awantury i stosującą przemoc fizyczną był T. S..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutu błędów w ustaleniach faktycznych podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonej. Na wstępie należy podnieść, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ma charakter wtórny w stosunku do naruszenia art. 7 kpk, stąd podniesienie zarzutu obrazy art. 7 kpk czyni zarzut błędu w ustaleniach faktycznych bezprzedmiotowym. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut taki nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Sąd czynił ustalenia faktyczne także na podstawie wyjaśnień oskarżonej, która tłumacząc przyczyny zdarzenia nie kwestionowała zasadniczo naruszenia nietykalności cielesnej oskarżyciela prywatnego. Nagranie przebiegu zdarzenia stanowi obiektywny dowód pozwalający na czynienie ustaleń faktycznych i weryfikację wypowiedzi osobowych źródeł dowodowych z punktu widzenia ich wiarygodności. W tym zakresie ocena dowodów każdego odrębnie i we wzajemnym powiązaniu została przez sąd meriti dokonana prawidłowo i na jej podstawie wyciągnął słuszne wnioski co do poczynionych ustaleń faktycznych także uznając, iż oskarżona naruszyła nietykalność cielesną T. S. w sposób wskazany w akcie oskarżenia, w tej mierze brak jest podstaw do kwestionowania tak poczynionych ustaleń i wyciągniętych z nich wniosków. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może bowiem opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sformułowany w apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie. Wbrew zarzutom apelacji ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku nie są błędne. Zastrzeżeń nie nasuwa ocena dowodów, której są one wynikiem. W przedstawionym w pisemnym uzasadnieniu procesie wnioskowania Sądu I instancji, który doprowadził przyjętych ustaleń faktycznych brak jest błędów logicznych, czy też niespójności. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd orzekający błędu w ustaleniach faktycznych, poczynionych na podstawie dowodów ocenionych w sposób wadliwy, bo dowolny. Postawione zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych nie są zasadne

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej A. S. od stawianych mu zarzutów

względnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonej i nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, a powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanej mu obrazy powoływanych przepisów postępowania, jak też nie popełnił zarzucanego w apelacji błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Rejonowy przeprowadził konieczne i niezbędne do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia dowody, które następnie zostały poddane całościowej i wnikliwej ocenie. Podczas tej oceny nie doszło do naruszenia wskazań wiedzy i logicznego rozumowania, zaś oceny te są zgodne z doświadczeniem życiowym. Przed wydaniem końcowego orzeczenia zbadane zostały wszystkie okoliczności sprawy, zarówno te korzystne, ja i niekorzystne dla oskarżonej. Wnioski Sądu Rejonowego są logiczne i znajdują oparcie w poprawnie przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodach. Sporządzone na piśmie uzasadnienie wyroku spełnia ustawowe warunki przewidziane w art. 424 kpk, a w szczególności Sąd ten wskazuje dowody wykorzystane do ustaleń faktycznych, omawia te dowody, podaje w sposób przekonujący powody uznania ich za wiarygodne. Podobnie Sąd omawia wyjaśnienia oskarżonej oraz wskazuje przyczyny z jakich je odrzuca. Brak jest podstaw do kwestionowania przypisania oskarżonej sprawstwa i jego zawinienia, stąd nie jest zasadny wniosek o uniewinnienie A. S. od popełnienia zarzucanego jej czynu. Prawidłowość dokonanych ocen i wyciągniętych wniosków, przy pełnym i kompletnym, niewymagającym uzupełnienia materiale dowodowym, w sytuacji braku okoliczności, które należałoby uwzględnić z urzędu (art. 439 § 1 kpk i art. 440 kpk) sprawiają, że alternatywny wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji również nie jest zasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 21 maja 2024 r. (sygn. akt II K 578/23), którym Sąd na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk warunkowo umorzył postępowanie karne wobec A. S. oskarżonej o czyn z art. 217 § 1 kk polegający na tym, że oskarżona w dniu 19 lipca 2021 r. około godziny 19.30 w miejscowości T. działając z góry powziętym zamiarem, umyślnie naruszyła nietykalność cielesną T. S. poprzez dwukrotne uderzenie go otwartą dłonią w twarz i szyję, na okres próby jednego roku. Sąd też na podstawie art. 67 § 3 kk orzekł od oskarżonej na rzecz T. S. nawiązkę w kwocie 100 zł

Jednocześnie na podstawie art. 628 pkt 1 kpk w zw. z art. 629 kpk Sąd Rejonowy zasądził od oskarżonej na rzecz T. S.:

- poniesione przez niego koszty procesu w kwocie 300 zł

- kwotę 1.680 zł tytułem wydatków związanych z udziałem w sprawie pełnomocnika.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy wykorzystał w toku rozprawy istniejące możliwości weryfikacji tez aktu oskarżenia i twierdzeń obrony, w granicach niezbędnych dla ustalenia faktów istotnych dla wydanego rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy oparł orzeczenie na prawidłowo zgromadzonym materiale dowodowym w toku poprawnie przeprowadzonego postępowania sądowego. Dokonana zaś ocena dowodów mieści się w granicach zakreślonych dyspozycją art. 7 kpk. Sąd Okręgowy podziela zajęte w tej mierze stanowisko. Kontrola instancyjna nie potwierdziła zasadności podniesionych w środkach odwoławczych uchybień w zakresie oceny dowodów i błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd I instancji dokonał bowiem ustaleń faktycznych opierając się na całokształcie materiału dowodowego, a wyciągając trafne wnioski poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Oskarżona A. S. swoim zachowaniem wypełniła znamiona zarzucanego jej czynu z art. 217 § 1 kk. Jednocześnie uwzględniając całokształt niebudzących wątpliwości okoliczności właściwie Sąd Rejonowy ocenił bezprawność zachowania, stopień społecznej szkodliwości tego czynu, jak również stopień zawinienia. Zastosowany przez Sąd I instancji środek probacyjny w postaci warunkowego umorzenia postępowania, zważywszy na dotychczasową niekaralność oskarżonej i jej właściwości i warunki osobiste, znajduje pełne uzasadnienie i oparcie w obowiązujących przepisach przywołanych jako podstawa jego stosowania. Przy braku podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji brak jest merytorycznych podstaw do postulowanych w nich kierunkach zmiany zaskarżonego wyroku. Oparcie zaś orzeczenia na kompletnym materiale dowodowym, przy braku wystąpienia przyczyn z art. 439 kpk i art. 440 kpk sprawia, że nie ma podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku w całości. Sąd Odwoławczy mając na względzie powyższe okoliczności, na podstawie art. 437 kpk, art. 449 kpk i art. 456 kpk utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu Rejonowego.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Wobec nieuwzględnienia środków odwoławczych wniesionych na rzecz obu przeciwstawnych stron, zgodnie z art.633 kpk i art. 636 § 2 i § 3 kpk, koszty procesu przypadające od nich sąd zasadza od każdego z nich według zasad słuszności. Postępowanie jest postępowaniem prywatnoskargowym, zatem wyłożone przez Skarb Państwa wydatki mieszczą się w zryczałtowanej równowartości, o której rozstrzygnął już Sąd Rejonowy. Do kosztów procesu należą również wydatki stron, które zostały przez nich poniesione w związku z ustanowieniem reprezentujących je adwokatów. Z uwagi na treść art. 620 kpk i art. 633 kpk, Sąd Okręgowy nie zasądzał od stron przypadających w tej części kosztów, a obciążył oskarżoną A. S. i oskarżyciela prywatnego T. S. wydatkami związanymi z udziałem w postępowaniu odwoławczym ich odpowiednio obrońcy i pełnomocnika (pkt II).

Mając na uwadze treść art. 7 i art. 8 w zw. z art. 12 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonej A. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 zł tytułem opłaty (pkt III).

7.  PODPIS

SSO Grażyna Artymiak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego T. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 21 maja 2024 r. (sygn. akt II K 578/23)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej A. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 21 maja 2024 r. (sygn. akt II K 578/23)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana