Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 577/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Dębicy z dnia 1 czerwca 2023 r., sygn. akt II K 802/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Oskarżona S. R.

Oskarżony P. R.

Oskarżony R. R.

Dotychczasowa niekaralność oskarżonej

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego

Fakt realizacji przestępstw przypisanych oskarżonym zaskarżonym wyrokiem.

Karta karna

Karta karna

Karta karna

Uzupełniające zeznania świadków: H. S., A. W.-złożone podczas rozprawy odwoławczej

k.344-346

k.356-357,370-371

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Karty karne

Uzupełniające zeznania świadków- złożone podczas rozprawy odwoławczej: H. S.,

A. W.

Dokumenty sporządzone przez uprawnione organy zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Zeznania świadków stanowiły logiczne uzupełnienie wersji świadków zaprezentowanej podczas postępowania przygotowawczego oraz rozprawy sądowej przed Sądem Rejonowym. Świadkowie w sposób jasny i wzajemnie się uzupełniający opisali okoliczności zdarzeń z udziałem oskarżonych, w tym żądania korzyści majątkowej w zamian za zwrot skradzionego motocykla , a w tym odnieśli się do kwestii dotyczących kwoty 2.000 złotych oraz szczegółów zachowania poszczególnych oskarżonych związanych ze zastosowaną wobec pokrzywdzonych przemocą(także w kontekście stresu oraz zmęczenia związanego z pełnioną służbą: A. W. czy też upływu czasu od zdarzeń i wpływu tych okoliczności na precyzję składanych zeznań i uporządkowanie sekwencji relacjonowanych faktów).Sąd odwoławczy nie dopatrzył się, aby zaistniały jakiekolwiek okoliczności mogące świadczyć o braku wiarygodności wskazanych wyżej świadków.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca co do oskarżonej S. R. zarzuca:

1.  podstawie 427 §2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisów:

art. 4 k.p.k. i aa. a. art. 4 kpk i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, co doprowadziło w konsekwencji do błędnej oceny materiału dowodowego polegającej na:

- uznaniu, że wyjaśnienia oskarżonej nie zasługują na wiarę w przeważającej części, pomimo iż zeznania te były spójne, logiczne, znajdowały potwierdzenie w dowodach, o przeprowadzenie których wnioskował obrońca oskarżonej, jak również korespondowały z zeznaniami pozostałych oskarżonych oraz świadka A. R. (1), co miało wpływ na dokonanie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie obrażeń jakich doznał pokrzywdzony J. N. (1) i w konsekwencji doprowadziło do przypisania oskarżonej sprawstwa czynu, o którym mowa w art. 233 k.k. w zb. z art. 224 §2 k.k. i art. 157 §2 k.k.

- nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżona S. R. miała uderzać po całym ciele oraz drapać J. N. (1) w sytuacji, gdy oskarżona zmaga się z niedowładem ręki prawej, cierpi na stany lękowe, objęta jest opieką psychiatryczną i pozostaje w leczeniu kardiologicznym co skutecznie uniemożliwia wykonanie jakiegokolwiek ataku, w tym na młodego, dorosłego i zdrowego mężczyznę - co znajdowało potwierdzenie w dowodach, o przeprowadzenie których wnioskował obrońca oskarżonej, a które zostały przez Sąd Rejonowe oddalone;

- nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżona miała dokonać czynnej napaści na funkcjonariusza Policji w sytuacji, gdy w swoich zeznaniach H. S., J. N. (1) i A. W. nie byli w stanie wskazać dokładnego moment przyjścia oskarżonej do trwającego już konfliktu i przyczynienia się do powstania obrażeń u J. N. (1) w sytuacji, gdy obrażenia te mogły już powstać przed przyjściem S. R.;

- nieuzasadnionym przyjęciu, że S. R. miała uderzać rękami pokrzywdzonego J. N. (1) w sytuacji, gdy J. N. (1) w swoich zeznaniach podał, że nie pamięta którą ręką miał być uderzany, a działania podejmowane przez S. R. miały się ograniczać do szarpania;

- pobieżnej i jednostronnej ocenie dowodów z pominięciem dowodów i okoliczności korzystnych dla oskarżonej poprzez nieprawidłowe uznanie zeznań H. S., J. N. (1) i A. W. za wiarygodnych, rzeczowych i konkretnych w sytuacji, gdy w treści poszczególnych zeznań ww. pokrzywdzonych istnieją istotne nieścisłości oraz negujące się wzajemnie zeznania co do udziału oskarżonej w zdarzeniu i podejmowanych działań, co w konsekwencji doprowadziło do uznania S. R. za winną czynu z punktu 1 zaskarżonego wyroku;

- nieuzasadnionym przyjęciu za wiarygodne będące podstawą ustalenia faktów zeznań H. S. w zakresie w jakim opisał on udział S. R. w zdarzeniu i ataku na J. N. (1), w sytuacji, gdy o fakcie tym przypomniał sobie po upływie 4 lat co przeczy zasadom wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego

b. art. 170 §1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 193 §1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych obrońcy oskarżonych z dnia 20 października 2020 r. o przeprowadzenia dowodu z dokumentacji medycznej S. R., wydruków zdjęć oraz opinii biegłego sądowego z zakresu rehabilitacji medycznej jako niemających znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w sytuacji, gdy stan zdrowia oskarżonej S. R. uniemożliwiał jej podejmowanie jakichkolwiek zachowań agresywnych, w tym szczególnie uderzanie rękami i drapanie. A ponadto na wykazanie, że wbrew zeznaniom pokrzywdzonego J. N. (1) i A. W. i związku z nadużyciem środków przymusu bezpośredniego przez funkcjonariuszy Policji miało dojść do przewrócenia oskarżonej w następstwie czego doznała ona obrażeń; na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez:

a. uznanie, że oskarżona S. R. miała dopuścić się czynnej napaści na funkcjonariusza Policji w sytuacji, gdy z zeznań pokrzywdzonego J. N. (1) i A. W. nie wynika w którym dokładnie momencie miała pojawić się oskarżona, a tym samym obrażenia, które wystąpiły u J. N. (1) mogły zaistnieć jeszcze przed przyjściem oskarżonej;

b. przyjęciu, że działanie oskarżonej S. R. wypełniają znamiona czynów zabronionych w szczególności, że oskarżona miała uderzać rękami po całym ciele i drapać J. N. (2) pomimo, iż zebranego w sprawie materiału dowodowego brak jest w tym zakresie przekonujących i logicznych dowodów winy, zaś obecność oskarżonej nie była działaniem nakierowanym na popełnienie czynu zabronionego, a jedynie chęcią pomocy mężowi poprzez podanie mu wody;

c. nieuzasadnionym przyjęciu, że S. R. miała zostać tylko odciągnięta przez A. W. i poproszona o zachowanie zgodnie z prawem, podczas gdy z dokumentacji medycznej wynika, że S. R. na skutek nadużycia środków przymusu bezpośredniego przez funkcjonariuszy Policji doznała złamania barku, skręcenia stawu skokowego i nadgarstka prawego;

d. nieuzasadnionym przyjęciu, że pokrzywdzony H. S. mógł sobie przypomnieć o działaniu oskarżonej S. R. na szkodę funkcjonariusza policji J. N. (1) po upływie 4 lat, podczas gdy z zasad doświadczenia życiowego, zasad logiki

1 wiedzy wynika, że to właśnie w postępowaniu przygotowawczym i przy pierwszym składaniu zeznań pokrzywdzony dysponował najszerszym i aktualnym stanem wiedzy dotyczącym zdarzenia;

e. błędnym przyjęciu, że oskarżona miała uderzać rękami i drapać oskarżonego J. N. (1) przyczyniając się do doznanych obrażeń, w sytuacji, gdy z zeznań pokrzywdzonego J. N. (1) wynika jedynie, że S. R. miała go tylko szarpać.

Co do oskarżonego P. R. obrońca zarzucił:

1. Co do punktu 1 zaskarżonego wyroku:

a. na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisów:

i. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, co doprowadziło w konsekwencji do błędnej oceny materiału dowodowego polegającej na:

- poprzez uznanie, że wyj aśnienia oskarżonego nie zasługuj ą na wiarę w przeważającej części, pomimo iż zeznania te były spójne, logiczne, znajdowały potwierdzenie w dowodach, o przeprowadzenie których wnioskował obrońca oskarżonego, jak również korespondowały z zeznaniami pozostałych oskarżonych oraz świadka A. R. (1), co miało wpływ na dokonanie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie obrażeń jakie doznał J. N. (1) i w konsekwencji doprowadziło do przypisania oskarżonemu sprawstwa czynu, o którym mowa w art. 223 kk w zb. z art. 224 §2 k.k. i art. 157 §2 k.k.

- nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony P. R. miał uderzać po całym ciele oraz drapać J. N. (1) w sytuacji, gdy oskarżony jest po ostrym zawale serca, cierpi na ostry zespół wieńcowy (...) oraz pozostaje w leczeniu kardiologicznym co skutecznie uniemożliwia wykonanie jakiegokolwiek ataku, w tym na młodego, dorosłego i zdrowego mężczyznę - co znajdowało potwierdzenie w dowodach, o przeprowadzenie których wnioskował obrońca

oskarżonego. Ponadto oskarżony jest zobowiązany przez lekarza do prowadzenia spokojnego trybu życia;

- nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony miał drapać J. N. (1) w sytuacji, gdy brak jest na tą okoliczność wiarygodnych dowodów potwierdzających dopuszczenia się takiego zachowania przez oskarżonego;

- nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony P.

R. miał próbować ugryźć J. N. (1), podczas gdy zeznań P.

R. wynika, że nie posiada on pełnego uzębienia;

- nieuzasadnionym przyjęciu, że P. R. miał grozić pozbawieniem życia J. N. (1), w sytuacji, gdy pokrzywdzeni w swoich zeznaniach przez Sądem I instancji nie wskazują na taką okoliczność;

ii. art. 170 §1 pkt 2 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych obrońcy oskarżonych z dnia 20 października 2020 r. o przeprowadzenie dowodu z dokumentacji medycznej oskarżonego oraz fotografii, jako niemających znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w sytuacji, gdy stan zdrowia oskarżonego P. R. uniemożliwiał mu podejmowanie jakichkolwiek zachowań agresywnych, w tym szczególnie uderzanie rękami, drapanie oraz gryzienie, b. na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez:

- przyjęcie, że oskarżony groził J. N. (1) pozbawieniem życia podczas gdy brak jest na tą okoliczność jakichkolwiek dowodów;

- przyjęciu, że działania oskarżonego P. R. wypełniają znamiona czynów w szczególności, że oskarżony miał uderzać rękami po całym ciele i drapać J. N. (2) pomimo, iż zebranego w sprawie

materiału dowodowego brak jest w tym zakresie przekonujących i logicznych dowodów winy;

- nieuzasadnionym przyjęciu, że podejmowane przez funkcjonariuszy Policji środki przymusu bezpośredniego były proporcjonalne do zaistniałego zdarzenia i z umiarkowaną siłą, podczas gdy z dokumentacji medycznej wynika, że interwencja funkcjonariuszy Policji spowodowała bóle przy ruchach czynnych w barku prawym, ograniczenie ruchomości w stawie barkowym, bóle w okolice mostka, stłuczenie obu nadgarstków i osłabienie siły obu rąk, a także utrzymujące się dolegliwości bólowe w zakresie szyi;

- nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony P. R. miał uderzać rękami J. N. (1) po całym ciele w sytuacji, gdy oskarżony miał unieruchomione ręce poprzez założone kajdanki a zatem zakres ruchu był ograniczony, uniemożliwiający duszenie czy złapanie za nogę i przewrócenie J. N. (1);

- błędnym przyjęciu, że funkcjonariusz Policji J. N. (1) zastosował umiarkowaną siłę w trakcie interwencji podczas gdy pokrzywdzony wielokrotnie przewracał oskarżonego P. R., uciskał go kolanem, wykręcał nadgarstki oraz ramiona na co wskazywał oskarżony wraz z R. R.;

2. Co do punktu 2 zaskarżonego wyroku:

a. na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisu:

i. art. 278 § 1 k.k. - poprzez jego błędne zastosowanie i skazanie P. R. pomimo niewypełnienia przez zachowanie oskarżonego znamion czynu zabronionego wskazanego w tym przepisie, bowiem oskarżony nie miał na celu trwale pozbawić możliwości korzystania z motocyklu stanowiącego własność H. S. oraz włączenia przez P. R. motocyklu do swojego majątku, będące dwiema kumulatywnymi przesłankami do zastosowania tego przepisu, ii. z ostrożności procesowej na wypadek nieuwzględniania powyższego zarzut: art. 11 § 2 k.k. przez jego niezastosowanie i błędne przyjęcie, że czyn oskarżonego, na którego składają się znamiona opisane w pkt II i III aktu oskarżenia, stanowią dwa czyny zabronione, podczas gdy prawidłowa kwalifikacja powinna polegać na przyjęciu jednego czynu wyczerpującego znamiona dwóch typów przestępstw, za które sąd powinien wymierzyć jedną karę zgodnie z art. 11 § 3 k.k.;

3. Co do punktu 3 zaskarżonego wyroku:

a. na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisów:

i. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, co doprowadziło w konsekwencji do błędnej oceny materiału dowodowego polegającej na:

- nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony P. R. żądał od H. S. nieustalonej kwoty w zamian za zwrot motocykla w sytuacji, gdy brak jest na tą okoliczność wiarygodnych dowodów, bowiem z zeznań pokrzywdzonych nie wynika, aby to P. R. dopuścił się zarzucanego mu czyny

- uznania za wiarygodne zeznań H. S. co do żądania przez P. R. nieustalonej kwoty w sytuacji, gdy stoją one w sprzeczności z zeznaniami złożonymi w postępowaniu przygotowawczym, bowiem pokrzywdzony nie wskazywał, aby ww. oskarżony miał żądać pieniędzy za zwrot motocykla.

ii. na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia

poprzez:

- niewłaściwym przyjęciu, że oskarżony P. R. zrealizował znamię czynu zabronionego określonego w art. 286 §2 k.k. w sytuacji, gdy pokrzywdzony H. S. w postępowaniu przygotowawczym i przy pierwszym przesłuchaniu nie wskazywał, aby P. R. żądał od niego pieniędzy za wydanie motocykla oraz nie podał żądanej od niego kwoty;

- sprzeczności w zeznaniach w postępowaniu przygotowawczym H. S. oraz A. W. w porównaniu do zeznań złożonych w postępowaniu przed Sądem I instancji, bowiem pokrzywdzeni w postępowaniu przygotowawczym nie byli w stanie wskazać kto oraz jakiej kwoty i w jakiej wysokości żądał pieniędzy za zwrot motocykla a o fakcie tym przypomnieli sobie po upływie 4 lat na rozprawie;

- nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony P. R. żądał od H. S. nieustalonej kwoty podczas gdy z zasad doświadczenia życiowego, zasad logiki i wiedz>' wynika, że to właśnie w postępowaniu przygotowawczym i przy pierwszym składaniu zeznań pokrzywdzeni dysponowali najszerszym i aktualnym stanem wiedzy dotyczącym zdarzenia a pomimo tego nie wskazywali takich okoliczności;

4, Co do punktu 4 zaskarżonego wyroku:

a. na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z 439 k.p.k. §1 pkt 9 k.p.k. zarzucam obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisu:

i. art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k, w zw. z art. 217 §3 poprzez uznanie oskarżonego P. R. za winnego zarzucanego mu czynu, który to czyn nie był objęty skargą uprawnionego oskarżyciela;

Zaskarżonemu wyrokowi co do oskarżonego R. R. obrońca zarzucił:

1. Co do punktu 1 zaskarżonego wyroku:

na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisów:

i. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, co doprowadziło w konsekwencji do błędnej oceny materiału dowodowego polegającej na:

- poprzez uznanie, że wyjaśnienia oskarżonego nie zasługuj ą na wiarę w przeważającej części, pomimo iż zeznania te były spójne, logiczne, znajdowały potwierdzenie w dowodach,

0 przeprowadzenie których wnioskował obrońca oskarżonego, jak również korespondowały z zeznaniami pozostałych oskarżonych oraz świadka A. R. (1), co miało wpływ na dokonanie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie obrażeń pokrzywdzonego

1 w konsekwencji doprowadziło do przypisania oskarżonemu sprawstwa czynu, o którym mowa w art. 223 kk w zb. z art. 224 §2 k.k. i art. 157 §2 k.k.

- nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony R. R. miał dopuścić się czynnej napaści na funkcjonariuszy Policji w sytuacji, gdy zgodnie ze złożonymi wyjaśnieniami jego obecność i podejmowane działania nie były działaniem nakierowanym na popełnienie czynu zabronionego, a jedynie chęcią pomocy swojemu ojcu, wobec którego była prowadzona interwencja z nieproporcjonalnie zastosowanymi środkami przymusu bezpośredniego;

- nieuzasadnionym przyjęciu, że R. R. miał grozić pozbawieniem życia J. N. (1), w sytuacji, gdy sam pokrzywdzony w swoich zeznaniach przez Sądem I instancji nie wskazuje na taką okoliczność;

b. na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez:

- przyjęcie, że działania oskarżonego R. R. wypełniają znamiona czynów zabronionych w szczególności, że oskarżony miał uderzać rękami po całym ciele i drapać J. N. (2) pomimo, iż zebranego w sprawie materiału dowodowego brak jest w tym zakresie przekonujących i logicznych dowodów winy;

- przyjęcie, że oskarżony groził J. N. (1) pozbawieniem życia podczas gdy brak jest na tą okoliczność jakichkolwiek dowodów;

- przyjęcie, że działania oskarżonego R. R. wypełniają znamiona czynów w szczególności, że oskarżony miał drapać J. N. (2) pomimo, iż zebranego w sprawie materiału dowodowego brak jest w tym zakresie przekonujących i logicznych dowodów winy;

- przez ustalenie, że oskarżony uderzyła i drapał J. N. (1), podczas gdy w rzeczywistości chciał wyswobodzić ojca od nadużycia siły ze strony funkcjonariusza Policji;

- przez ustalenie, że oskarżony miał dusić J. N. (1), podczas gdy w rzeczywistości tylko położył dłonie na klatce piersiowej funkcjonariusza Policji;

2. Co do punktu 2 zaskarżonego wyroku:

a. na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisów:

i. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, co doprowadziło w konsekwencji do błędnej oceny materiału dowodowego polegającej na:

- uznaniu, że wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na wiarę

w przeważającej części, pomimo iż zeznania te były spójne, logiczne, znajdowały potwierdzenie w dowodach, o przeprowadzenie których wnioskował obrońca oskarżonego, jak również korespondowały z zeznaniami pozostałych oskarżonych oraz świadka A. R. (1), co miało wpływ na dokonanie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie obrażeń pokrzywdzonego i w konsekwencji doprowadziło do przypisania oskarżonemu sprawstwa czynu, o którym mowa w art. 224 kk w zb. z art. 157 §2 k.k.;

- nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony R. R. miał dopuścić się czynnej napaści na funkcjonariuszy Policji w sytuacji, gdy zgodnie ze złożonymi wyjaśnieniami jego obecność i podejmowane działania nie były działaniem nakierowanym na popełnienie czynu zabronionego, a jedynie chęcią pomocy swojemu ojcu, wobec którego była prowadzona interwencja z nieproporcjonalnie zastosowanymi środkami przymusu bezpośredniego;

- nieuwzględnieniu wyjaśnień oskarżonego R. R., że podjęte działania ograniczyły' się tylko do ściągnięcia rok z funkcjonariusza Policji, aby uwolnić ojca oraz położenia dłoni na klatce piersiowej policjanta;

na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez:

- przez ustalenie, że oskarżony uderzał, szarpał, wykręcał palce obu dłoni A. W., podczas gdy w rzeczywistości działanie oskarżonego miały na celu jedynie wyswobodzić ojca od nadużycia siły ze strony funkcjonariusza Policji;

- pominięciu okoliczności, że funkcjonariusze Policji w trakcie interwencji zastosowali nieadekwatne środki przymusu bezpośredniego w stosunku do R. R. i P. R., a podejmowane działania przez oskarżonego miały charakter wyłącznie obronny;

3. Co do punktu 3 zaskarżonego wyroku:

a. na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego mających wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisu:

i. art. 278 § 1 k.k. - poprzez jego błędne zastosowanie i skazanie R. R. pomimo niewypełnienia przez zachowanie oskarżonego znamion przestępstwa wskazanego w tym przepisie, bowiem oskarżony nie miał na celu trwale pozbawić możliwości korzystania z rzeczy stanowiącej własność H. S. oraz włączenia przez R. R. motocyklu do swojego majątku, będące dwiema kumulatywnymi przesłankami do zastosowania tego przepisu.

ii. z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia powyższego zrzutu: art. 11 § 2 k.k. przez jego niezastosowanie i błędne przyjęcie, że czyn oskarżonego, na którego składają się znamiona opisane w pkt II i III aktu oskarżenia, stanowią dwa czyny zabronione, podczas gdy prawidłowa kwalifikacja powinna polegać na przyjęciu jednego czynu wyczerpującego znamiona dwóch typów przestępstw, za które sąd powinien wymierzyć jedną karę zgodnie z art. 11 § 3 k.k.

4. Co do punktu 4 zaskarżonego wyroku:

a. na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisów:

i. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, co doprowadziło w konsekwencji do błędnej oceny materiału dowodowego polegającej na:

- nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony R. R. żądał od H. S. nieustalonej kwoty w zamian za zwrot motocykla w sytuacji, gdy brak jest jednoznacznych dowodów na tą okolicznością;

- uznaniu za wiarygodne zeznań H. S. co do żądania przez R. R. nieustalonej kwoty w sytuacji, gdy stoją one w sprzeczności z zeznaniami złożonymi w postępowaniu przygotowawczym, bowiem pokrzywdzony nie wskazywał, aby ww. oskarżony miał żądać pieniędzy za zwrot motocykla.

ii. na podstawie art. 427 §2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez:

- niewłaściwe przyjęcie, że oskarżony R. R. zrealizował znamię czynu zabronionego określonego w art. 286 §2 k.k. w sytuacji, gdy pokrzywdzony H. S. w postępowaniu przygotowawczym i przy pierwszym przesłuchaniu nie wskazywał, aby R. R. żądał od niego pieniędzy za wydanie motocykla oraz nie podał żądanej od niego kwoty;

- sprzeczności w zeznaniach w postępowaniu przygotowawczym H. S. oraz A. W. w porównaniu do zeznań złożonych w postępowaniu przed Sądem I instancji, bowiem pokrzywdzeni w postępowaniu przygotowawczym nie byli w stanie wskazać kto oraz jakiej kwoty i w jakiej wysokości żądał za zwrot motocykla a o fakcie tym przypomnieli sobie po upływie 4 lat na rozprawie;

- nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony R. R. żądał od H. S. nieustalonej kwoty podczas gdy z zasad doświadczenia życiowego, zasad logiki i wiedzy wynika, że to właśnie w postępowaniu przygotowawczym i przy pierwszym składaniu zeznań pokrzywdzeni dysponowali najszerszym i aktualnym stanem wiedzy dotyczącym zdarzenia a pomimo tego nie wskazywali takich okoliczności;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonych: P. R., R. R. i S. R. skutkować musiała zmianą zaskarżonego wyroku w sposób określony w pkt IIa do IId wyroku Sądu Okręgowego. Do powyższej zmiany zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego doszło jednak nie skutkiem zasadności zarzutów odwoławczych Apelującego obrońcy, lecz skutkiem interwencji Sądu odwoławczego z urzędu w trybie art.440 kpk. Na wstępie rozważań, odnoszących się do treści zarzutów apelacyjnych obrońcy oskarżonych, Sąd Okręgowy dostrzega jednak konieczność, aby poczynić kilka uwag o charakterze ściśle teoretycznym. Należy przywołać zatem tezę z wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 stycznia 2018 roku sygn. II AKa 531/17 o treści:” Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art.7 kpk jeśli tylko:

-jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

-stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego,

-jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.”(LEX nr 2480868)Aktualna pozostaje także teza zaprezentowana w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2002 roku sygn. VKKN 333/01(Prok. i Pr.-wkł.2003/7-8.poz.11,LEX nr 56854):"Przepis art.7 kpk stanowi ustawowe oparcie dla swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w toku procesu. Ta swoboda nie może jednak przeradzać się w całkowitą dowolność ocen, wniosków i poglądów. Ten sam przepis stawia bowiem określone granice, których sądowi przekraczać nie wolno”. Przytoczenia wymaga także treść tezy z postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2006 roku sygn. IIIKK 415/06:”Przekonanie sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art.7 kpk wtedy tylko, kiedy spełnione są warunki: ujawnienie całokształtu okoliczności sprawy(art.410 kpk) w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej (art.2§2kpk),rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art.4 kpk oraz wyczerpującego i logicznego- z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia. Art.410 kpk zawiera natomiast dwie normy o charakterze nakazującym odnoszącym się do podstawy wyroku. Pierwsza nakazuje Sądowi "ujawnienie" okoliczności(dowodów)na rozprawie, druga zaś, aby podstawą wyroku był "całokształt okoliczności"(dowodów)ujawnionych na rozprawie. Kontynuując wątek teoretycznych rozważań, powtórzyć trzeba w tym miejscu za Sądem Najwyższym tezę z postanowienia z dnia 20 sierpnia 2020 roku sygn. IIIKK 147/20:” Naruszenie przepisów art.2§2 kpk bądź art.4 kpk-mających charakter gwarancji procesowych- nie może stanowić podstawy apelacji lub kasacji. Przestrzeganie naczelnych zasad procesu karnego jest gwarantowane w przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie naruszenia tych konkretnych, szczegółowych przepisów może uzasadniać zarzut apelacyjny, zażaleniowy lub kasacyjny. Niezbędne jest tu zatem wykazanie konkretnej normy prawnej procesowej, którą naruszono w związku z przedmiotową zasadą”(LEX nr 3057894). Z zasady obiektywizmu statuowanej w art. 4 kpk wynika bowiem dyrektywa, że Sąd obowiązany jest badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Sąd orzekający ma prawo, a nawet obowiązek, oceniania wszystkich dowodów przeprowadzonych w sprawie. Dokonanie ocen nie jest obrazą art. 410 kpk (wyrok SA w Krakowie z dnia 29 grudnia 2006 roku, sygn. akt II AKa 223/06, KZS 2007, z. 2, poz. 42). Zasada ta ma jednak podwójne działanie i winna być także uwzględniana w przypadku wnoszącego środek odwoławczy. Nie może bowiem być skuteczną taka apelacja od wyroku, która usiłuje obalić skarżone orzeczenie opierając się na fragmentarycznie czy wybiórczo dokonanej analizie dowodów.

Jeśli chodzi natomiast o zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, to może on okazać się trafnym tylko wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać Sądowi I instancji uchybienie przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu zasad logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Ponadto zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w zaskarżonym wyroku, gdyż sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego, odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd I instancji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych(vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2007 roku, sygn. WA 8/07).Także samo przeświadczenie Apelującego co do innego przebiegu zdarzenia nie jest skutecznym sposobem na kwestionowanie ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd meriti. Warto w tym miejscu zacytować jedną z tez wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2021 roku sygn. VKK 341/20(LEX nr 3228389)o treści: ”Podniesienie zarzutu opisanego w art.438 pkt 3 kpk w zasadzie zastrzeżone jest do takich przypadków, kiedy materiał dowodowy został poprawnie skompletowany i oceniony, a pomimo tego poczynione ustalenia faktyczne nie odpowiadają wnioskom wynikającym z tychże dowodów”. zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury obraza przepisów prawa materialnego- zarzut z pkt III2,IV3 apelacji- może być podstawą odwoławczą jedynie wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego, a także w sytuacji niezastosowania określonego przepisu, gdy jego zastosowanie było obowiązkowe(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2017r. sygn. IIKK 31/17). Tym samym naruszenie prawa materialnego może polegać na błędnym zastosowaniu lub niezastosowaniu przepisów prawa materialnego, gdy są to przepisy o charakterze stanowczym, tzn. nakazujące lub zakazujące stosowania przepisów prawa materialnego, dotycząc orzeczenia opartego o niekwestionowane ustalenia faktyczne. Kolejno, w aspekcie zarzutu z pkt II b, III ii apelacji obrońcy oskarżonych, a to dotyczących oddalenia przez Sąd Rejonowy wniosków dowodowych obrońcy, Sąd Okręgowy czyni uwagę, że uprawnienie do przeprowadzania dowodów w zestawieniu z ciążącym na Przewodniczącym obowiązkiem baczenia, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy w żadnej mierze nie oznacza obowiązku przeprowadzania wszystkich dowodów, jakie to hipotetycznie mogłyby cokolwiek wnieść do sprawy, i które to zawnioskuje strona. Dowodzenie czegokolwiek w procesie karnym musi być uzasadnione rzeczową potrzebą, a nie formalistycznym przeświadczeniem strony lub przekonaniem jej pełnomocnika, że konieczne jest wykorzystanie wszystkich dostępnych źródeł dowodowych. Sąd I instancji nie narusza art.167 kpk także wtedy, gdy nie podejmuje z urzędu inicjatywy dowodowej, uznając zebrany w sprawie materiał dowodowy za wystarczający do sprawiedliwego wyrokowania. Podobnie Sąd Rejonowy nie narusza art.170 kpk dokonując oddalenia wniosku dowodowego bowiem inicjatywa dowodowa strony nie oznacza swego rodzaju automatyzmu i obowiązku Sądu co do przeprowadzenia wszystkich dowodów zawnioskowanych przez stronę, gdyż to właśnie tego rodzaju technika procedowania prowadziłaby do naruszenia art.170 kpk czyniąc ten przepis zupełnie zbędnym. Żaden rozpoznający sprawę Sąd nie może być związany ani gołosłownie, ani też dowolnie formułowanymi wnioskami dowodowymi, a uwzględnianie kolejnych wniosków stron w żadnym wypadku nie może prowadzić do przekształcenia sądu w organ śledczy, badający kolejne „wersje śledcze”, sugerowane przez obronę i przedstawiane jako niedające się z obiektywnego punktu widzenia wykluczyć. Przyjęcie takiego założenia prowadziłoby nie tylko do obstrukcji procesowej, ale wręcz do uniemożliwienia rozpoznania sprawy, nie mówiąc już o rozpoznaniu jej w rozsądnym terminie.( postanowienie SN z dnia 2 lutego 2009r. sygn.IIKK 224/08,LEX nr 492190). W tej sprawie technika procedowania Sądu Rejonowego dotycząca wniosków dowodowych składanych przez obrońcę była jak najbardziej prawidłowa i zgodna z rozważaniami zaprezentowanymi powyżej.

Przechodząc następnie do oceny zarzutów odwoławczych na poziomie szczegółowości Sąd Okręgowy rozpoczyna analizę od zarzutu dotyczącego mającej mieć miejsce na kanwie tej sprawy obrazy art.17 par.1 pkt 9 kpk w zw. z art.217 par.3(zarzut z pkt III4 apelacji obrońcy).Przede wszystkim podkreślić należy, że oskarżonemu P. R. został- w pkt 4- postawiony zarzut dokonania czynu zabronionego z art.217 par.1 kk, nie zaś z art.217 par.3 kk. Kolejno oskarżonego P. R. w pkt IX wyroku uznano winnym dokonania czynu zabronionego z art.217 par.1 kk. Dalej: uważna lektura treści akt sprawy(k.55) nie pozostawia żadnych wątpliwości, że w dacie 15 maja 2019 roku prokurator Prokuratury Rejonowej w Dębicy objął ściganiem z urzędu czyn polegający na tym, iż w dniu 2 maja 2019r. w P. woj. (...) uderzył kosiarką żyłkową H. S. w rękę, tj. o przestępstwo przewidziane w art.217 par. 1kk(„z uwagi na okoliczności niniejszej sprawy wymaga tego interes społeczny”). Wobec powyższego tego rodzaju zarzut Apelującego obrońcy, niejako już pierwotnie, z samej swojej istoty uznać należało za chybiony i nie mogący odnieść jakiegokolwiek skutku, w tym zamierzonego przez Apelującego. Dalej: obrońca podnosi zarzuty dotyczące mających nastąpić na gruncie tej sprawy uchybień w zakresie oceny materiału dowodowego oraz poczynienia finalnie błędnych ustaleń faktycznych przez Sąd Rejonowy co wiąże m.in.z argumentacją mającą dotyczyć stanu zdrowia oskarżonych: S. R.(m.in. niedowład ręki prawej)oraz P. R.(brak pełnego uzębienia). Przy czym Apelujący z jednej strony kwestionuje ocenę dowodów zebranych w sprawie, a świadczących o winie oskarżonych, aby z drugiej strony stosować technikę polegającą na formułowaniu szeregu hipotez mających tłumaczyć w jaki to sposób mogło dojść do powstania obrażeń u pokrzywdzonych. W przypadku oskarżonej S. R.- zdaniem obrońcy- z uwagi na stan zdrowia nie mogła ona dopuścić się przemocy wobec J. N. (1); jednak w innym miejscu apelacji obrońca podnosi, że „obrażenia te mogły już powstać przed przyjściem S. R.”. Tego rodzaju alternatywnych ale i sprzecznych wersji wydarzeń obrońca „zbudował” w treści środka odwoławczego więcej. W przypadku oskarżonego P. R. pojawił się argument związany z rzekomym: brakiem pełnego uzębienia czy też ograniczoną możliwością ruchu w związku z założeniem oskarżonemu kajdanek na ręce. Oczywistym jest natomiast, że zarówno brak wszystkich zębów nie jest przeszkodą do pogryzienia innej osoby, jak i nie jest taką przeszkodą założenie kajdanek na ręce skoro- co wyraźnie zeznał świadek J. N. (1)- oskarżony P. R. miał ręce unieruchomione z przodu(k.226,228). Podobnie nie może stanowić argumentu o braku dowodów winy oskarżonej S. R. fakt, że miała ona mieć niesprawną jedną z kończyn górnych skoro świadkowie zarówno funkcjonariusze Policji: J. N. (1) i A. W., jak i H. S. szczegółowo opisali w jaki to sposób oskarżona podczas interwencji szarpała pokrzywdzonych funkcjonariuszy Policji używając rąk tym samym nie odczuwała żadnego dyskomfortu związanego ze stanem jej zdrowia. Nie można czynić zarzutu z tego, że świadek H. S. w toku postępowania sądowego przed Sądem Rejonowym, a następnie rozprawy odwoławczej uzupełnił swojej zeznania-skoro w każdej z tych sytuacji zeznawał już po zakończeniu sytuacji wysoce dlań stresującej i przebiegającej bardzo dynamicznie, a dzięki upływowi czasu jaki nastąpił od daty przestępstw do daty składania zeznań, tym bardziej mógł uporządkować sobie chronologię zdarzeń oraz zweryfikować w pamięci „łańcuch poszczególnych zdarzeń”. Nie było także winą pokrzywdzonego H. S., że w toku postępowania przygotowawczego składał zeznania tylko raz, i nie był jego winą upływ czasu pomiędzy zdarzeniem, a datą składania zeznań przez H. S. przed Sądem Rejonowym. Także zeznania pokrzywdzonych: J. N. (1) oraz A. W. nie pozostawiają żadnych wątpliwości-wbrew zarzutom apelacji-że oskarżony P. R. kierował groźby pozbawienia życia pod adresem J. N. (1)(k.5, 227,232).Zarzutu dotyczącego tego rodzaju gróźb nie postawiono jednak oskarżonemu R. R. w treści aktu oskarżenia co wynika wprost z literalnej treści aktu oskarżenia wniesionego w tej sprawie. Trzeba bowiem koniecznie w tym miejscu rozważań zwrócić uwagę na treść aktu oskarżenia skierowanego w tej sprawie, a konkretnie na treść zarzutów postawionych każdemu z oskarżonych(k.156-157)i następnie na istotne różnice w treści tych zarzutów co wynika wprost z lektury wyroku Sądu Rejonowego(k.283-286),a co skutkować musiało finalnie dokonaniem przez Sąd Okręgowy sprostowania o treści opisanej w pkt I wyroku Sądu odwoławczego, a następnie także koniecznością dokonania zmiany wyroku Sądu Rejonowego w sposób określony w pkt II wyroku Sądu Okręgowego. Rzecz dotyczyła bowiem tego, że skarga oskarżyciela publicznego została w tej sprawie złożona o takiej a nie innej treści(vide k.156-159). Tym samym Sąd Rejonowy nie mógł w żadnym razie ingerować w treść zarzutów postawionych oskarżonym, jeśli chodzi o wpisanie tychże do treści swojego wyroku, i dlatego tego rodzaju błąd Sądu I instancji związany z treścią zarzutów jakie to wpisano do zaskarżonego wyroku, należało bezwzględnie sprostować co Sąd Okręgowy uczynił. Tym samym ocenie podlegać mogły li tylko te zarzuty, które to wynikały z treści wniesionego w sprawie prawidłowo aktu oskarżenia. I pod tym kątem należało dokonać oceny dowodów zebranych w sprawie. Zmiana zaskarżonego wyroku(pkt II wyroku Sądu Okręgowego)wiąże się tak z zastosowaniem prawidłowej kwalifikacji prawnej każdego z występków przypisanych oskarżonym, jak i wprowadzeniem do tegoż opisu normy wyrażonej w art.4 par. 1 kk. Wbrew hipotezom stawianym przez Apelującego obrońcę zeznania świadków: pokrzywdzonych, ale i T. P., A. R. (2), E. B., czy funkcjonariuszy Policji: M. S., P. U., obalają wersję każdego z oskarżonych i wprost wykazują słuszność skazania oskarżonych, w tym uwzględniając zmianę dokonaną przez Sąd Okręgowy. Nie było żadnych zachowań ze strony A. W. czy J. N. (1) mogących zostać uznanymi za nadużycie środków przymusu bezpośredniego wobec oskarżonych, którą to tezę forsuje Apelujący obrońca. Tego rodzaju hipotezy obrońcy nie dość, że nie znajdują żadnego uzasadnienia w treści dowodów osobowych zebranych w tej sprawie, to ponadto żaden z oskarżonych nie zainicjował nawet postępowania skargowego co przecież wydaje się logicznym zachowaniem skoro miało dojść ze strony funkcjonariuszy Policji do tego rodzaju zachowań, jak te opisywane przez oskarżonych. Wbrew wersji oskarżonego R. R. co stanu trzeźwości P. R.(k.221),protokół badania stanu trzeźwości oskarżonego P. R.(k.22) i podany w nim wynik: 1,09 promila jednoznacznie zaprzeczył i tym samym obalił wersję oskarżonego, podobnie jak i niewiarygodne okazały się wyjaśnienia oskarżonego R. R. co do obecności i wiedzy o sprawie świadka A. R. (2)(k.219). Tego rodzaju wersji oskarżonego, świadek A. R. (2) jednoznacznie zaprzeczył(k.244). Dowodem niewinności oskarżonych także nie mogły stać się zeznania świadka A. R. (1)(synowa P. i S. R.)skoro ten świadek posiadał wyjątkowo wybiórczą pamięć. Otóż, świadek widziała i słyszała zachowania przemocowe funkcjonariuszy Policji wobec trzech oskarżonych i to w wariancie zdecydowanie wykraczającym poza dopuszczalne normy, natomiast już będąc pytaną o przemoc ze strony oskarżonych wobec pokrzywdzonych: J. N. (1) czy A. W., świadek zasłaniała się swoją niewiedzą lub też zaprzeczała w stylu: „absolutnie nie było takiego zdarzenia”(k.125-126,240-242). W tym zakresie należało w pełni podzielić ocenę tego dowodu dokonaną przez Sąd Rejonowy(k.305),jako dowodu w pełni niewiarygodnego nie tylko z uwagi na bliskie relacje rodzinne i emocjonalne świadka z oskarżonymi, ale i treść zeznań świadka pełnych luk, niedomówień oraz wewnętrznych sprzeczności. Linia obrony oskarżonych współtworzona z relacją świadka A. R. (1) zmierzała do „przerzucenia” odpowiedzialności za całe zdarzenia na pokrzywdzonych, i tym samym wykreowania pokrzywdzonych na agresorów, a oskarżonych na ofiary przemocy podczas interwencji Policji. Odnosząc się do zarzutów apelacji z kategorii art.438 pkt 1 kpk-dotyczących występków z art.278 par. 1kk i z art.286 par. 2 kk- Sąd Okręgowy podnosi co następuje- tym samym akceptując w pełni stanowisko wyrażone przez komentatorów,tj.za tekstem komentarza M. K. (1), M. M.(red.),M. K. (2), P. K.:” Jeżeli sprawcą oszustwa pokradzieżowego(par.2)jest osoba, która uprzednio dopuściła się kradzieży lub przywłaszczenia rzeczy, za której zwrot obecnie żąda korzyści, niekiedy można oszustwo pokradzieżowe uznać za współukarany czyn następczy. Odbywa się to na zasadach takich jak w wypadku wszelkich czynów współukaranych. Po pierwsze musi zachodzić ścisły związek między stronami podmiotowymi czynów wchodzących w grę jako „ główny” i „współukarany”.(…) Po drugie między stopniem społecznej szkodliwości jednego i drugiego musi zachodzić znacząca dysproporcja prowadząca do wniosku, że przy ewentualnym wymierzeniu kary łącznej należałoby zastosować zasadę absporpcji. Wypadki takie w odniesieniu do oszustwa pokradzieżowego będą rzadkie, ale są możliwe(…).Zbyt daleko idzie pogląd Ł., że oszustwo pokradzieżowe popełnione przez uprzedniego sprawcę kradzieży jest pozbawione samodzielnego bytu prawnego i zawsze ulega wyeliminowaniu z kwalifikacji prawnej(Ł., Oszustwo pokradzieżowe, s. 40 i n)” . Fragment poglądu przywołanych wyżej komentatorów cytuje także sam Apelujący w treści środka odwoławczego. Rzecz jednak w tym, że nawet pełny tekst stanowiska komentatorów(w przeciwieństwie do cytatu Apelującego obrońcy) w żadnym razie nie mógł stanowić automatycznej podstawy do przyjęcia w tej sprawie zaistnienia koncepcji czynu współukarnego. Z tym, że tego rodzaju wariant prawnokarnej oceny(zaprezentowany w przywołanym wyżej komentarzu do kk) odnosił się do przestępstwa opisanego w art.286 par. 2 kk, stąd też zupełnie nie wiadomo na czym opierał swojej stanowisko Apelujący postulując o uchylenie zaskarżonego wyroku co do występku z art.278 par.1 kk: pkt 2(P. R.) oraz pkt 3(R. R.) i umorzenia w tym zakresie postępowania. Niezależnie jednak od treści wniosku Apelującego obrońcy sformułowanego w środku odwoławczym w tym zakresie, w przedmiotowej sprawie nie zaistniał żaden z wymaganych elementów niezbędnych do „wyeliminowania” występku z art.278 par.1 kk, a co za tym idzie umorzenia w tej części postępowania karnego. Zaznaczyć należy, że stopień społecznej szkodliwości występku przypisanego oskarżonym: P. R. i R. R. z art.286 par.2 kk- biorąc pod uwagę wszystkie kwantyfikatory określone w art.115 par.2 kk- ocenić należało jako znaczny co słusznie podkreślił Sąd Rejonowy w treści swojego pisemnego uzasadnienia sporządzonego od wyroku Sądu Rejonowego. Ponadto Apelujący w swoich rozważaniach zdaje się zupełnie pomijać kwestię związaną z ustawowym zagrożeniem karą przewidzianą w przypadku występku określonego w art.286 par. 2 kk co-wobec odniesienia do treści art.286 par.1 kk-stanowi karę od 6 miesięcy do lat 8- co także spełnia bardzo istotną rolę w procesie wnioskowania co do podstaw podjęcia rozważań o uznaniu występku za czyn współukarany, finalnie dowodząc kompletnej niezasadności tego rodzaju wywodów, jak te zaprezentowane w treści apelacji obrońcy oskarżonych. Odnosząc się jeszcze do zarzutu Apelującego dotyczącego rzekomego braku dowodów na okoliczności realizacji przez oskarżonych: P. R. i R. R. występku z art.286 par. 2kk - odesłać należy obrońcę do uważnej lektury zeznań świadków nie tylko pokrzywdzonego H. S.(k.262-264,356-357), ale i funkcjonariuszy Policji: J. N. (1)(k.225-230), A. W.(k.230-234, 370-371),z których to relacji wyłania się kategoryczny obraz zachowań oskarżonych zmierzających do realizacji oszustwa związanego z uprzednim zaborem motocykla należącego do pokrzywdzonego H. S.. W tym miejscu należy poczynić uwagę związaną z kierunkiem złożonej przez obrońcę oskarżonych apelacji co określało możliwości ewentualnych zmian w treści zaskarżonego wyroku na poziomie Sądu odwoławczego. Uwagi te dotyczyć będą potencjalnych zmian w opisie występku z art.286 par.2 kk przypisanego oskarżonym: P. R. i R. R., w zakresie kwoty żądanej przez oskarżonych od pokrzywdzonego H. S. korzyści majątkowej. Mimo poczynionych w sprawie ustaleń związanych z kwotą 2.000 złotych, brak było możliwości dokonania zmiany rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego(„nieustalona kwota pieniężna”) w tym zakresie bowiem ewentualna korekta wyroku Sądu I instancji oznaczałaby zmianę na niekorzyść oskarżonych, co tym samym wykluczało możliwość dokonania modyfikacji wyroku Sądu Rejonowego. Podsumowując końcowo należy stwierdzić, że Apelujący w treści środka odwoławczego podjął obszerne rozważania o charakterze stricte polemicznym z treścią prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego. Zastosowana przez Apelującego metoda sprowadzała się zasadniczo do kontestowania oceny dowodów zebranych w sprawie, dokonania subiektywnej oceny materiału dowodowego i sformułowania alternatywnych wersji stanu faktycznego w sprawie. Reasumując: ocena dowodów przeprowadzona przed Sądem Rejonowym w tej sprawie nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodów), czy logicznej (błędność rozumowania i wnioskowania) i jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem w sposób odpowiadający zasadzie swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk. Oczywistym jest, że Skarżący ma prawo nie akceptować oceny dowodów sprzecznych z forsowaną przez niego wersją wydarzeń czy też oceny tychże dowodów zaprezentowanej w pisemnym uzasadnieniu Sądu I instancji, i dalej- ma prawo forsować swoją wersję wydarzeń, jednak tego rodzaju treści ściśle polemiczne, jak i opieranie się li tylko na określonych treściach czy depozycjach świadków niejako „wybranych, wyselekcjonowanych” pod kątem pożądanej przez Apelującego wersji wydarzeń- nie mogły skutkować przyjęciem przez Sąd Okręgowy tego rodzaju optyki Apelującego. Każdy bowiem dowód w sprawie, pod względem swojej treści, podlega ocenie niejako w zestawieniu z treścią pozostałych dowodów zebranych w sprawie. I tak stało się także na kanwie tej sprawy. Apelujący stawiając zarzut naruszenia art.7 kpk winien zresztą wykazać i przekonać o naruszeniu zasad prawidłowego rozumowania bądź dowieźć, iż konkretne wskazania wiedzy zostały złamane lub określone dowody zostały ocenione niezgodnie z doświadczeniem życiowym. Kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje jednak sfery przekonania sędziowskiego. W istocie apelacja Skarżącego stanowi jedynie polemikę z dokonaną przez Sąd Rejonowy prawidłową oceną dowodów- co wykazano w toku wcześniejszych rozważań Sądu. Skarżący domaga się bowiem w treści środka odwoławczego, w aspektach przez siebie podnoszonych, odmiennej oceny określonych dowodów , nie wskazując jednak tego rodzaju rzeczowych argumentów, które podważałyby w sposób przekonujący ocenę tych dowodów przedstawioną w tym zakresie w pisemnym uzasadnieniu Sądu I instancji. Sama zaś możliwość przeciwstawienia przez Skarżącego ustaleniom Sądu I instancji odmiennego, subiektywnego poglądu-na zasadzie polemiki z oceną Sądu Rejonowego- nie mogła prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd Rejonowy błędu w zakresie dokonanej oceny dowodów, a finalnie błędu w poczynionych w sprawie ustaleniach faktycznych.

Wniosek

Obrońca oskarżonych wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. Uniewinnienie oskarżonej S. R. od popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w punkcie 1 wyroku;

2. Uniewinnienie oskarżonego P. R. od popełnienia zarzuconych mu czynów opisanych w punkcie 1,3 i 4 wyroku;

3. Uchylenie zaskarżonego wyroku co do punktu 2 wobec P. R. i umorzenie postępowania w tym zakresie;

4. Uniewinnienie oskarżonego R. R. od zarzuconych my czynów opisanych w punkcie 1,2 i 4 wyroku;

5. Uchylenie zaskarżonego wyrok co do punktu 3 wobec R. R. i umorzenie postępowania w tym zakresie;

6. Zasądzenie na rzecz oskarżonych S. R., P. R. i R. R. kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów obrony za obie instancje.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

1.Wniosek Apelującego obrońcy o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych w postulowanym zakresie nie mógł się ostać, gdyż Sąd Okręgowy kierował się wynikami kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku nie potwierdzającymi w żadnym razie zasadności zarzutów odwoławczych, a ponadto w sprawie nie wystąpiły żadne tego rodzaju okoliczności, które to Sąd Okręgowy winien był uwzględnić z urzędu (niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów)skutkujące koniecznością dokonania tego rodzaju postulowanej przez Apelującego zmiany.

2. Uwagi Sądu odwoławczego dotyczące wzajemnej relacji występku z art.278 par.1 kk oraz z art.286 par. 2 kk znalazły się już w części uprzednich rozważań Sądu. Sąd Okręgowy miał świadomość, że fragment poglądu komentatorów, przywołanych w toku wcześniejszych wywodów Sądu Okręgowego, cytuje także sam Apelujący w treści środka odwoławczego. Rzecz jednak w tym, że nawet pełny tekst stanowiska komentatorów w żadnym razie nie mógł stanowić automatycznej podstawy do przyjęcia koncepcji zaistnienia na gruncie tej sprawy „czynu współukarnego”. Z tym, że tego rodzaju wariant prawnokarnej oceny odnosić ewent. i tak należałoby do przestępstwa opisanego w art.286 par. 2 kk, stąd też zupełnie nie wiadomo na czym opierał swojej stanowisko Apelujący postulując o uchylenie zaskarżonego wyroku co do występku z art.278 par.1 kk: pkt 2(P. R.) oraz pkt 3(R. R.) i umorzenie w tym zakresie postępowania. Niezależnie jednak od treści wniosku Apelującego obrońcy sformułowanego w środku odwoławczym w tym zakresie, w przedmiotowej sprawie nie zaistniał żaden z wymaganych elementów niezbędnych nawet do potencjalnego „wyeliminowania” występku z art.278 par.1 kk, a co za tym idzie umorzenia w tej części postępowania karnego-co opisano w toku uprzednich rozważań Sądu odwoławczego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

1.Nowelizacja kodeksu karnego dokonana z dniem 1 października 2023 roku zmierzającą w kierunku zaostrzenia odpowiedzialności karnej sprawców oraz wzmocnienia sankcji karnej, a w tym dolegliwości związanych z karą o czym przekonuje, m.in. znowelizowana treść art.33kk, art.34 kk czy art.86§1kk.

2. Rozbieżności pomiędzy treścią skargi oskarżyciela publicznego wniesioną w tej sprawie, a treścią wyroku Sądu Rejonowego w zakresie brzmienia zarzutów postawionych oskarżonym co następnie znalazło swój wyraz w treści rozstrzygnięć skazujących Sądu Rejonowego w pkt I,V,XIII wyroku i co wymagało finalnie niezbędnej ingerencji Sądu Okręgowego w trybie kontroli zaskarżonego wyroku z urzędu na zasadzie art.440 kpk. Powyższe znalazło swój wyraz w treści rozstrzygnięć Sądu Okręgowego w pkt IIb i IIc.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Okręgowy podzielając treść judykatu w postaci wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2021 roku sygn. IIKK 18/21(LEX nr 3149731),dokonał kontroli zaskarżonego wyroku w trybie art.440 kpk. Sąd Okręgowy zobligowany był dokonać kontroli zaskarżonego wyroku „(…)pod względem merytorycznym i prawnym nie tylko w granicach środka odwoławczego, ale także z urzędu, niezależnie od tych granic, w celu stwierdzenia czy utrzymanie w mocy orzeczenia nie będzie w sposób rażący naruszać poczucia sprawiedliwości”. Powyższa kontrola skutkować musiała rozstrzygnięciem w pkt IIa i IId wyroku Sądu Okręgowego w postaci uzupełnienia podstawy prawnej rozstrzygnięć o przepis art.4§1kk-wobec orzekania przez Sąd Okręgowy w dacie 9 maja 2024 roku i co za tym idzie względniejszej dla oskarżonych treści kodeksu karnego obowiązującej do dnia 30 września 2023 roku. Kolejna zmiana to rozstrzygnięcie wyroku Sądu Okręgowego z pkt IIa, IIb i IIc co podyktowane zostało zauważonymi z urzędu rozbieżnościami pomiędzy treścią skargi oskarżyciela publicznego wniesioną w tej sprawie, a treścią wyroku Sądu Rejonowego w zakresie brzmienia zarzutów postawionych oskarżonym- co następnie znalazło swój wyraz w treści nieprawidłowych(bowiem niezgodnych z zarzutem skargi publicznej)rozstrzygnięć skazujących Sądu Rejonowego opisanych w pkt I,V,XIII wyroku(gdzie to Sąd Rejonowy przyjął opis przypisanych oskarżonym czynów kontynuując swój pierwotny błąd związany z treścią błędnych zarzutów przywołanych w wyroku co do każdego z oskarżonych). Podnieść należy, że Sąd Okręgowy stosując uprzednio normę wyrażoną w art.399 par.1 kpk uprawniony był do dokonania zmian w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym co także zostało objęte rozstrzygnięciami określonymi w pkt IIa do IIc. Wszystkie powyżej opisane zmiany wyroku Sądu Rejonowego zostały dokonane tak w granicach art.440 kpk, ale i normy art.434§2kpk prowadziły bowiem finalnie także i do poprawy sytuacji oskarżonych co najdobitniej widoczne jest w przebudowanej treści występku przypisanego oskarżonemu R. R. w pkt XIII zaskarżonego wyroku(eliminacja przez Sąd odwoławczy, w ślad za treścią aktu oskarżenia, znamion dotyczących gróźb kierowanych wobec pokrzywdzonego J. N. (1)).

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Podstawy rozstrzygnięć Sądu Okręgowego określone w pkt od IIa do IId zostały omówione w toku uprzednich rozważań Sądu Okręgowego.

Zwięźle o powodach zmiany

Przesłanki zmian zaskarżonego wyroku dokonanych przez Sąd Okręgowy były następujące:

1.Nowelizacja kodeksu karnego dokonana z dniem 1 października 2023 roku zmierzającą w kierunku zaostrzenia odpowiedzialności karnej sprawców oraz wzmocnienia sankcji karnej, a w tym dolegliwości związanych z karą o czym przekonuje, m.in. znowelizowana treść art.33kk, art.34 kk czy art.86§1kk.

2. Rozbieżności pomiędzy treścią skargi oskarżyciela publicznego wniesioną w tej sprawie, a treścią wyroku Sądu Rejonowego w zakresie brzmienia zarzutów postawionych oskarżonym co następnie znalazło swój wyraz w treści rozstrzygnięć skazujących Sądu Rejonowego w pkt I,V,XIII wyroku i co wymagało finalnie niezbędnej ingerencji Sądu Okręgowego w trybie kontroli zaskarżonego wyroku z urzędu na zasadzie art.440 kpk. Powyższe znalazło swój wyraz w treści rozstrzygnięć Sądu Okręgowego w pkt IIb i IIc.

Za wyjątkiem konieczności dokonania zmiany zaskarżonego wyroku, co znalazło swój wyraz w pkt od IIa do IId wyroku Sądu Okręgowego- zaskarżony wyrok podlegał utrzymaniu w mocy (pkt III wyroku Sądu Okręgowego)jako prawidłowy.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Apelacja obrońcy oskarżonych okazała się być nieskuteczną. Kierując się jednak treścią art.624§1 kpk, a zatem biorąc pod uwagę aktualną sytuację materialną oskarżonych oraz postać orzeczonych kar pozbawienia wolności(bezwzględne kary pozbawienia wolności), Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonych w całości od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając powstałymi wydatkami Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSO Wioletta Zawora SSO Mariusz Sztorc SSO Iwona Szalacha

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Dębicy z dnia 1 czerwca 2023 r., sygn. akt II K 802/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana