Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

/UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 371/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Ropczycach z dnia 14 marca 2025 r. w sprawie o sygn. akt II K 439/24 przeciwko S. B. oskarżonemu czyn z art. 178a § 1 kk

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

S. B.

Uprzednia niekaralność

Informacja z K.

k. 78

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego

Informacja z K.

Dowód w postaci informacji z K. w odniesieniu do oskarżonego S. B. nie budzi wątpliwości, ani w zakresie formy, ani treści. Została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot w formie przewidzianej dla tej czynności. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała jej autentyczności i rzetelności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrazy art. 178a § 1 kk w zw. z art. 115 § 16 kk polegającą na przyjęciu, że oskarżony S. B. nie znajdował się w stanie nietrzeźwości lecz w stanie po użyciu alkoholu i uznanie go winnym popełnienia wykroczenia z art. 87 § 1 kw zamiast przestępstwa z art. 178a § 1 kk, podczas gdy definicja stanu nietrzeźwości została określona w art. 115 § 16 i jest definicją legalną o charakterze normatywnym, a więc ma charakter wiążący, a to oznacza, że skoro pierwsze badanie oskarżonego na zawartość alkoholu przeprowadzone bezpośrednio po zatrzymaniu do kontroli drogowej wykazało zawartość 0.30 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu to oskarżony ten znajdował się w stanie nietrzeźwości i popełnił przestępstwo z art. 178a § 1 kk bez względu na wynik kolejnych badań zaś powołane przez Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia i Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie badań na zawartość alkoholu w organizmie (Dz.U, 2018, poz. 2472), przepisy Zarządzenia nr 496 Komendanta Głównego Policji oraz wytyczne Instytutu Ekspertyz Sądowych w K. nie definiują stanu nietrzeźwości lecz określają jedynie zasady przeprowadzania pomiarów stężenia alkoholu, warunki i sposób przeprowadzania badań które w stosunku do oskarżonego S. B. zostały zachowane i niekwestionowane przez strony postępowania i Sąd

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oczywiście definicja stanu nietrzeźwości określona w art. 115 § 16 kk należy do kategorii definicji legalnych. „Stan nietrzeźwości” zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do stężenia we krwi powyżej 0,5 ‰ alkoholu albo obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³. Definicja takiej treści wprowadzona została w art. 46 ust. 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. z 2023 r., poz. 2151). Treść tej definicji –ze względu na prawne skutki, jakie ustawa wiąże z normami posługującymi się tymi samymi pojęciami – jest istotna i ma charakter pozasystemowy, została opracowana w innych adekwatnych dziedzinach nauki, lecz jej treść została spozytywizowana przez wprowadzenie do porządku prawnego w drodze ustawy. Tym samym uzyskała walor przepisu prawnego bezwzględnie wiążącego. Znalazła odzwierciedlenie w art. 115 § 16 kk, zgodnie z którym „stan nietrzeźwości”” zachodzi gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Tego nie kwestionuje Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Również nie pozostają w sprzeczności z definicją legalną wprowadzoną ustawą przywołane w uzasadnieniu i w zarzucie apelacji akty prawne niższego rzędu. Nie określają one pojęcia „stanu nietrzeźwości” inaczej. Również Sąd Rejonowy nie był uprawniony do zmodyfikowania określonych w art. 115 § 16 kk wartości. Czym innym bowiem jest zbadanie, czy ustalone stężenie alkoholu mieści się w ramach definicji zawartej w przepisie (ustalenie prawne), czym innym zaś dowodowe wykazanie realizacji znamienia „stanu nietrzeźwości”, co wiąże się z wykazaniem w konkretnych okolicznościach wystąpienia właśnie takiego wymaganego ustawą stężenia alkoholu. Aby sprawcy przypisać popełnienie czynu zabronionego, którego znamieniem jest popełnienie go w „stanie nietrzeźwości” (art. 178a § 1 kk) należy nie tyle wskazać wystąpienie zakreślonych przez ustawę progów, tj. zawartością przekraczającą 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza lub prowadzącą do stężenia tę wartość przekraczającego (to jest bowiem wystarczające do przyjęcia, że zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu mieści się w granicach zakreślonych ustawową definicją – spełnia kryteria z art. 115 § 16 kk), ale w sposób nie budzący wątpliwości wykazać, że te ustawowe progi zostały w konkretnych okolicznościach spełnione. Jest to wymóg wprowadzony przez ustawę procesową – art. 5 § 1 kpk - niezbędny dla dowodowego obalenia domniemania niewinności. Jeżeli zostaną wykazane w sposób pewny i niebudzący wątpliwości okoliczności stanowiące determinanty „stanu nietrzeźwości” jako znamienia typu czynu zabronionego, to należy przyjąć, że zachodził w danych konkretnych okolicznościach „stan nietrzeźwości”. Jeżeli jednak wykazane zostanie przeciwieństwo albo brak będzie wykazania w sposób pewny, wolny od wątpliwości elementów niezbędnych do przyjęcia „stanu nietrzeźwości”, o jakim mowa w art. 115 § 16 kk, to pociągnie to za sobą konsekwencję przyjęcia braku „stanu nietrzeźwości”, a więc „trzeźwość” albo wystąpienie „stanu po użyciu alkoholu” (jak przyjął Sąd Rejonowy). Jeżeli nie ma dowodów pozwalających na zakwestionowanie rzetelności i wiarygodności wykonanych pomiarów trzeźwości, jak też sprawności samego urządzenia pomiarowego nie istnieje powód podważenia uzyskanego wyniku, a w konsekwencji do ewentualnego odwołania się do zasady określonej w art. 5 § 2 kpk. Właśnie przepisy aktów niższego rzędu przywołane w uzasadnieniu Sądu Rejonowego i w apelacji, a zwłaszcza zasady przeprowadzania pomiarów stężenia alkoholu oraz opiniowania w sprawach trzeźwości (zalecenia opracowane przez Instytut Ekspertyz Sądowych zatwierdzone przez Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminologii), które nie definiują „stanu nietrzeźwości” lecz określając zasady przeprowadzania pomiarów stężenia alkoholu i dostarczają informacji odnośnie do parametrów, których przekroczenie, niespełnienie pozwala na zakwestionowanie rzetelności i wiarygodności wykonanych pomiarów, czy też sprawności samego urządzenia pomiarowego. Aktualność certyfikatów i wykonanej legalizacji urządzenia pomiarowego wykorzystanego w konkretnej sprawie, stanowi wystarczający dowód na sprawność urządzenia pomiarowego, którym skutecznie dokonano pomiarów. W dalszej kolejności pozwala na przyjęcie co do zasady wyników z przeprowadzonych tym urządzeniem pomiarów trzeźwości. Samo w sobie nie gwarantuje jednak prawidłowości i pełnej poprawności wykonania samego pomiaru trzeźwości, co jednak jest warunkiem przyjęcia wiarygodności dowodowej uzyskanego wyniku. Skarżący w zarzucie wskazuje, że „warunki i sposób przeprowadzania badań, które w stosunku do oskarżonego S. B. zostały zachowane i niekwestionowane przez strony postępowania i Sąd” dokonuje pewnego uproszczenia, albowiem Sąd Rejonowy właśnie dokonał ich zakwestionowania i w konsekwencji odrzucił możliwość przyjęcia na ich podstawie w odniesieniu do oskarżonego wystąpienia w czasie czynu „stanu nietrzeźwości”. Pomijając już kwestie sprawności samych urządzeń pomiarowych, do operatorów tych urządzeń należy zadbanie, by uzyskane z przeprowadzonych badań wyniki były wiarygodne (dowodowo). Zasady przeprowadzania pomiarów stężenia alkoholu dostarczają szeregu wymogów, których zachowanie gwarantuje poprawność wykonania pomiaru i tym samym wiarygodność uzyskanych wyników. Po to zasady zostały one sformułowane, aby ujednolicić praktykę, ale i dostarczyć wiedzy niezbędnej w pracy funkcjonariuszy dokonujących pomiarów trzeźwości, ale także w orzecznictwie sądowym. To właśnie na operatorów obsługujących urządzenia pomiarowe nałożono obowiązek ścisłego przestrzegania warunków ich eksploatacji, ale i standardów wykonywania pomiarów trzeźwości, które zapewniają rzetelność uzyskiwanych wyników. Jeżeli pomiar budzi wątpliwości osoba przeprowadzająca go dokonuje powtórnego pomiaru, a w pewnych sytuacjach także kolejnych. W realiach niniejszej sprawy pomiarów takich wykonano więcej niż dwa, na dwóch różnych urządzeniach pomiarowych, tyle, że nie w tym samym czasie ale kolejno w różnych odstępach czasowych. Od jakości przeprowadzenia tych czynności zależy jakość dowodowa uzyskanych wyników, a w konsekwencji uzyskanie przekonywalności dowodowej, by obalić domniemanie niewinności wymagane przecież dla wydania wyroku skazującego. W realiach niniejszej sprawy do takiego niewątpliwego dowodowego wykazania „stanu nietrzeźwości” oskarżonego nie doszło, a był to warunek sine qua non przypisania realizacji znamion typu czynu zabronionego z art. 178a § 1 kk zarzucanego oskarżonemu S. B.. W realiach sprawy Sąd ustalił, że oskarżony został poddany badaniom na stan trzeźwości w dniu 1 grudnia 2024 r. po godzinie 13-tej. W tym dniu nie spożywał alkoholu Jak wskazał oskarżony w niekwestionowanych wyjaśnieniach spożywał alkohol – whisky – do godzinny 22.00 w dniu 30 listopada 2024 r., poszedł spać i na drugi dzień czuł się dobrze, zjadł śniadanie, potem obiad, był pewien, że w jego organizmie nie ma alkoholu. Zważywszy na treść wyjaśnień oskarżonego i wykazujące tendencję spadkową wyniki pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu, oscylujące w granicy ustawowej (definicji legalnej) „stanu nietrzeźwości”, nakładały na Sąd obowiązek dokonania szczególnej kontroli rzetelności wykonanych pomiarów, by możliwe było uznanie za wiarygodne wyników pociągających za sobą przypisanie „stanu nietrzeźwości”, a w konsekwencji sprawstwa przestępstwa z art. 178a § 1 kk. Zauważyć należy, że pierwszy pomiar z godziny 13.36 wskazujący wynik 0,30 mg/l poprzedzał pomiar wykonany o godzinie 13.53 wskazujący wynik 0,25 ml/l, które wykonane zostały tym samym urządzeniem pomiarowym. Do tych dwóch pomiarów i ich oceny – akcentując liczbę pomiarów – ogranicza się w uzasadnieniu Sąd Rejonowy. To otwiera zdaniem Skarżącego drogę do zarzutu, że z definicji legalnej „stanu nietrzeźwości” nie wynika, że potwierdzić ten stan muszą co najmniej dwa badania. Oczywiście wystarcza jedno badanie, ale rzetelne, wiarygodne, dające dowodową przekonywalność w stopniu pewności. Skoro przeprowadzający badanie operator urządzenia pomiarowego nie poprzestał na jednym badaniu a dokonał kolejnego i potem jeszcze następnych to nakazuje się uzyskanym z tych badań wynikom przyjrzeć. Co nie oznacza, że kwestionowana jest definicja legalna „stanu nietrzeźwości”. Sporządzone z tych pomiarów wydruki zawierały także wielkość i czas wydechu. Zgodnie zaś z zasadami przeprowadzania pomiarów trzeźwości objętość wydechu przy badaniu dowodowym powinna wynosić co najmniej 1,5 dm ³, a czas wydechu – co najmniej 3 s. Wydruki dołączone do protokołu pomiaru z k. 2 dowodzą, że „wielkość wydechu” była zachowana, jednak „czas wydechu” był w wypadku obu pomiarów krótszy i wynosił w wypadku pierwszego pomiaru 2,5 s., a w wypadku drugiego pomiaru 2,6 s. To sprawia, że nie zachowano wprowadzonych standardów zasad wykonywania pomiaru trzeźwości, by uzyskać w pełni wiarygodny dowód wyniku pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu. To zaś w połączeniu z kolejnymi wynikami pomiaru dawało wystarczające i niewątpliwe podstawy dowodowe do przyjęcia wystąpienia takiego stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu, który wprawdzie nie pozwalał na przyjęcie „stanu nietrzeźwości”, ale już nakazywał przyjęcie „stanu po użyciu alkoholu” (zgodnie z definicją z art. 46 ust. 2 cytowanej ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi zgodnie, z którą stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³), jednocześnie pozwalający Sądowi Rejonowemu w sposób niewątpliwy do obalenia domniemania niewinności i przypisania oskarżonemu S. B. wykroczenia z art. 87 § 1 kw. Stąd nie było podstaw do uwzględnienia zarzutu apelacji. Należy bowiem rozróżniać dwie różne płaszczyzny. Płaszczyznę ustawową – normatywną, która określa zakres i zasady stosowania przepisów prawa. Z uwagi na represyjność przepisów ustawy karnej, sama określoność typów czynów zabronionych i niezbędność realizacji znamion (także określanych ilościowo – właśnie takim znamieniem jest „stan nietrzeźwości”), nie wystarcza by pociągnąć sprawcę do odpowiedzialności karnej. Byłaby to bowiem odpowiedzialność przedmiotowa – do tego można w dużym stopniu ogólności sprowadzić zarzut apelacji i oczekiwania Skarżącego. Sprawstwo stanowiące podstawę odpowiedzialności musi zostać w procesie karnym udowodnione. Tu zaś ustawa wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego, które prowadzić musi dla wydania wyroku skazującego do obalenia domniemania niewinności (art. 5 § 1 kpk), przy czym następuje ono wyłącznie w sytuacji wykazania dowodowego winy, które musi być całkowite, pewne i wolne od wątpliwości (wyrok SN z dnia 11 stycznia 2011 r., WA 30/10). Ze względu na to, że warunkiem sine qua non skazania jest udowodnienie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, sprzeczności w sferze dowodów odciążających nigdy nie są równoważne ze sprzecznościami w zakresie dowodów obciążających. Jeżeli te ostatnie są wewnętrznie sprzeczne, to zasadnicze i samoistne znaczenie ma to czy in concreto zakres i charakter tych sprzeczności nie wyłącza w ogóle możliwości uznania tych dowodów za podstawę skazania (postanowienie SN z dnia 1 marca 2004 r. II KK 271/03). W realiach sprawy zważywszy na fakt, iż czyn zabroniony stypizowany w art. 178a § 1 kk odnoszący się do „stanu nietrzeźwości” ma swoisty typ przepołowiony w art. 87 § 1 kw odnoszący się do „stanu po użyciu alkoholu” niewykazanie dowodowe wystąpienia po stronie oskarżonego „stanu nietrzeźwości” nie powoduje w przypadku wystąpienia ułomności dowodów obciążających wydania wyroku uniewinniającego (którego wydanie byłoby konieczne nie tylko wówczas gdy wykazano niewinność oskarżonego, lecz również wtedy gdy nie udowodniono mu, że jest winny popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu - postanowienia SN z dnia 18 grudnia 2008 r., V KK 267/08 i z dnia 23 lipca 2009 r., III KK 60/09), ale wydanie orzeczenia, jak uczynił Sąd Rejonowy, przypisującego oskarżonemu sprawstwo i zawinienie wykroczenia z art. 87 § 1 kw.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Ropczycach

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec braku zasadności zarzutu apelacji, przy kompletności zgromadzonego materiału dowodowego wniosek nie jest zasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Ropczycach z dnia 14 marca 2025 r. (sygn. akt II K 439/24), którym Sąd uznał oskarżonego o popełnienie czynu z art. 178a § 1 kk mającego polegć według aktu oskarżenia, na tym, że w dniu 1 grudnia 2024 r. oskarżony w miejscowości K. kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym tj. samochodem osobowym marki N. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości przejawiającym się stężeniem I badanie 0,30 mg/l, II badanie 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, za winnego popełnienia wykroczenia z art. 87 § 1 kw polegającego na tym, że oskarżony S. B. w dniu 1 grudnia 2024 r. w miejscowości K. kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym tj. samochodem osobowym marki N. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie po użyciu alkoholu gdzie stężenie alkoholu w organizmie nie przekraczało 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Za tak przypisany czyn na podstawie art. 87 § 1 kw Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w kwocie 2.500 zł. Na podstawie art. 87 § 3 kw orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do kierowania którymi uprawnia prawo jazdy kat. B na okres 6 miesięcy, na poczet którego na podstawie art. 29 § 4 kw zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 1 grudnia 2024 r.

Tym samym wyrokiem Sąd na podstawie art. 119 § 1 kpw zasądził od oskarżonego S. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 zł tytułem kosztów postepowania.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie było żadnych merytorycznych czy formalnych racji, które przemawiałyby za koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku, o co postulował Skarżący. Sąd Rejonowy wykorzystał w toku rozprawy istniejące możliwości weryfikacji tez aktu oskarżenia i twierdzeń oskarżonego, w granicach niezbędnych dla ustalenia faktów istotnych dla wydanego rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy oparł orzeczenie na prawidłowo zgromadzonym i ocenionym materiale dowodowym w toku poprawnie przeprowadzonego postępowania sądowego. Wobec dokonania przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych mających oparcie w kompletnym materiale dowodowym, poddanym prawidłowej ocenie z zachowaniem dyspozycji art. 7 kpk, wyprowadzeniu stąd słusznych wniosków co do ustalonych okoliczności mających istotne znaczenie dla przedmiotu rozstrzyganej sprawy, brak jest podstaw do kwestionowania zasadności i poprawności wyciągniętych wniosków stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku. Mając na uwadze powyższe szczegółowo wskazane okoliczności, zwłaszcza zaś niezasadność zarzutu podniesionego przez Skarżącego, nie dopatrując się przesłanek z art. 439 § 1 kpk oraz z art. 440 kpk, Sąd odwoławczy, na podstawie art. 437 kpk, art. 449 kpk i art. 456 kpk, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Wobec nieuwzględnienia apelacji oskarżyciela publicznego od wyroku Sądu Rejonowego, zważywszy na treść art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw Sąd Okręgowy orzekł, iż koszty procesu za postępowanie odwoławcze obciążają Skarb Państwa.

Ponieważ w postepowaniu odwoławczym oskarżony S. B. był reprezentowany przez ustanowionego przez niego obrońcę, zgodnie z art. 616 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw, przysługuje mu zwrot uzasadnionych wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem i udziałem w postępowaniu odwoławczym adwokata. Wysokość zasądzonej kwoty wynika z § 11 ust.2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie określającego wysokość stawki za obronę przed sądem okręgowym jako sądem II instancji.

7.  PODPIS

SSO Grażyna Artymiak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Ropczycach z dnia 14 marca 2025 r. (sygn. akt II K 439/24) przeciwko S. B.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana