Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 352/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 5 lutego 2025 r. w sprawie o sygn. akt II K 896/24 przeciwko J. A. oskarżonemu o czyn z art. 178a § 1 kk

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

J. A.

Uprzednia niekaralność

Informacja z K.

k. 111

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego

Informacja z K.

Dowód w postaci informacji z K. w odniesieniu do oskarżonego J. A. nie budzi wątpliwości, ani w zakresie formy, ani treści. Została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot w formie przewidzianej dla tej czynności. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała jej autentyczności i rzetelności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a mianowicie bezzasadne przyjęcie, że stopień społecznej szkodliwości czynu i winy nie są znaczne a postawa J. A., właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenia, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, co skutkowało warunkowym umorzeniem postępowania karnego, podczas gdy z analizy materiału dowodowego wynika, iż wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie są nieznaczne co prowadzi do wniosków odmiennych niż przyjęte przez Sąd I instancji

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rację należy przyznać prokuratorowi, że orzeczenie Sądu Rejonowego oparte zostało na błędnych ustaleniach faktycznych w zakresie ustalenia i oceny czynników wpływających na stopień społecznej szkodliwości czynu i winy. Sąd I instancji przyjął, że nie jest on znaczny w rozumieniu art. 66 § 1 kk, zaś przyczyną takiego stanu rzeczy była jak się wydaje niedostatecznie wnikliwa analiza ujawnionych w sprawie okoliczności. Konsekwencją natomiast kwestionowane przez Skarżącego rozstrzygnięcie o warunkowym umorzeniu postępowania. W realiach niniejszej sprawy nieuzasadniony jest pogląd, że okoliczności podmiotowe i przedmiotowe zarzucanego oskarżonemu czynu dają podstawy do uznania, że stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu nie są znaczne. W orzecznictwie podkreśla się, że Sąd chcąc zastosować warunkowe umorzenie postępowania, może wziąć pod uwagę tylko te czyny zabronione, które charakteryzują się małą lub średnią szkodliwością społeczną (wyrok SA w Krakowie z dnia 30 marca 2005 r., II AKa 50/05), poza zastosowaniem tej instytucji pozostają przestępstwa, które charakteryzują się znacznym (wysokim) stopniem społecznej szkodliwości. Zgodzić się wypada z Sądem I instancji, że oskarżony nie był dotychczas karany, prowadzi nienaganny i ustabilizowany tryb życia, a okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości. Są to determinanty uprawniające do skorzystania z instytucji warunkowego umorzenia postępowania, ale nie jedyne. Ich wystąpienie nie oznacza, że wina i społeczna szkodliwość popełnionego przez oskarżonego czynu nie są znaczne. Wręcz przeciwnie. Wynika to wprost z okoliczności ujawnionych w toku postępowania, które umknęły uwadze Sądu Rejonowego. Przede wszystkim Sąd I instancji przy ustalaniu stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu nie uwzględnił należycie wysokości stanu nietrzeźwości oskarżonego w dacie zdarzenia. Oskarżony kierował samochodem marki F. (...) w znacznym stanie nietrzeźwości. Odnotowano bowiem wyniki pomiaru alkoholu w wydychanym powietrzu, które kolejno wyniosły 1,21 mg/l, 1,25 mg/l ora 2,37 promila i 2,28 promila. Przytoczone wyniki znacznie przekraczają wartość graniczną stanu nietrzeźwości określoną w art. 115 § 16 kk. Ze wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego wynika, że taki poziom alkoholu w organizmie w istotny sposób zaburza czynności psychomotoryczne każdego człowieka. Im bardziej przewyższające wielkość minimalną z tego przepisu stężenie alkoholu tym większe zaburzenia czynności psychomotorycznych. Tym samym oskarżony stwarzał realne i znaczne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Przy czym o nieznacznej społecznej szkodliwości czynu nie może być mowy nie tylko ze względu na znaczną nietrzeźwość oskarżonego. Na taką ocenę ma także wpływ fakt, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w centrum miasta (R. ul. (...)) w porze wieczornej (godzina 19.40), kiedy zwyczajowo natężenie ruchu jest o wiele większe niż np. w nocy. W świetle zgromadzonych w sprawie dowodów, a zwłaszcza wyjaśnień oskarżonego wątpliwości budzą także ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie rodzaju i ilości spożytego przez oskarżonego alkoholu, ewentualnie czasu jego konsumpcji. Sąd I instancji przyjął, że oskarżony do zatrzymania w dniu 24 lipca 2024 r. spożył w godzinach od 10:00 do 12:00 piwo w ilości 3 x 0,5 l i 0,3 wódki (k. 3,4). Wyjaśnienia oskarżonego są mało wiarygodne, są także sprzeczne nie tylko ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, ale także innymi dowodami. Wątpliwym jest aby wypicie przez oskarżonego (mężczyznę o wzroście 180 cm i wadze 105 kg) głównie piwa na 8 godzin przed kontrolą trzeźwości, mogło doprowadzić do tego, że w dniu 24 lipca 2024 r. o godzinie 19.40 był on w stanie nietrzeźwości wynoszącym więcej niż 2 promile. Tymczasem Sąd Rejonowy zaniechał analizy tego dowodu, choć może on mieć istotne znaczenie dla oceny stopnia zawinienia oskarżonego, wskazując na rażące lekceważenie porządku prawnego i bezpieczeństwa innych osób, także w kontekście jego zamiaru podjęcia w tym stanie zamiaru poruszania się pojazdem (F. (...)). Wskazane wyżej okoliczności – nawet w powiązaniu z faktem, że oskarżony w przeszłości nie wchodził w konflikt z prawem (okoliczność ta nie ma jednak znaczenia przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości, jak też stopnia zawinienia) – prowadzą do przekonania, że wobec oskarżonego nie zachodzą te przesłanki określone w art. 66 § 1 kk. Warunkowe umorzenie postępowania karnego na tej podstawie możliwe jest wówczas, gdy wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Obydwie te przesłanki muszą być ustalone odrębnie, w sposób niezależny od siebie. Ustawa wymaga, aby zarówno wina oskarżonego nie była znaczna, jak i stopień społecznej szkodliwości był oceniany jako taki, który nie jest znaczny. Stopień zawinienia podlega ocenie przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności decydujących o przypisaniu winy, a więc dojrzałości oskarżonego, jego poczytalności, zdolności do rozpoznania bezprawności zachowania, ewentualnych anormalnych sytuacji motywacyjnych. Jest oczywiste, że ustawowe wymaganie aby stopień winy nie był znaczny, oznacza że wina sprawcy musi być ustalana ponad wszelką wątpliwość. Okolicznościami rzutującymi na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu są stosownie do art. 115 § 2 kk rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, a także postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W realiach niniejszej sprawy rodzaj i charakter naruszonego dobra oraz rozmiary grożącej szkody, stopień zawinienia nie dają podstaw do przyjęcia, że stopień społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego nie są znaczne, co słusznie zarzuca Skarżący. Tym samym w aktualnym stanie sprawy wykluczają możliwość warunkowego umorzenia postępowania w odniesieniu do oskarżonego J. A..

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja prokuratora w zakresie w jakim zmierzała do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania jest zasadna.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sąd Rejonowy ustalił, że oskarżony J. A. dopuścił się zarzucanego czynu wyczerpującego znamiona występku stypizowanego w art. 178a § 1 kk, polegającego na tym, że oskarżony 24 lipca 2024 r. około godziny 19.40 w R. na ul. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości (1,21 mg/l, 1,25 mg/l, 2,37 promila, 2m28 promila alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki F. (...) o nr rej (...), uznając że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne postępowanie karne na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk Sąd Rejonowy warunkowo umorzył na okres próby 2 lat. Na podstawie art. 67 § 3 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego J. A. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, na poczet którego na podstawie art. 63 0 4 kk zaliczył okres zatrzymana prawa jazdy od dnia 24 lipca 2024 r., zaś na podstawie art. 67 § 3 kk zobowiązał oskarżonego do zapłaty świadczenia pieniężnego w wysokości 3.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzony oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

W niniejszej sprawie już na etapie gromadzenia dowodów doszło do uchybień, które świadczą o takim stopniu wadliwości wyroku, który powoduje konieczność jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, bowiem utrzymanie w mocy tego orzeczenia bądź jego zmiana byłyby rażącą niesprawiedliwością, o jakiej mowa w art. 440 kpk, pozbawiając strony kontroli instancyjnej tak istotnej kwestii, jak kwestionowane w apelacji stopień winy i społecznej szkodliwości przypisywanego oskarżonemu czynu. Potrzeba przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, jako powód uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji i przekazania sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania w rozumieniu art. 437 § 2 kpk, zachodzi wówczas, gdy orzekający sąd dokonując oceny okoliczności popełnienia zarzucanego czynu oraz związanych z doborem sposobu rozstrzygnięcia o obligatoryjnych środkach stosowanych w przypadku przypisania popełnienia czynu zabronionego z art. 178a § 1 kk, jednak w znacznej mierze uzależnionych od właściwości i warunków osobistych oskarżonego, w tym jego sytuacji rodzinnej i majątkowej, takich zaś nie wykazano (poza oświadczeniami zawartymi w wyjaśnieniach oskarżonego) w toku dotychczasowego postępowania, to skutkowało, że przeprowadzenie takich dodatkowych dowodów w postępowaniu apelacyjnym, pozbawiłoby oskarżonego możliwości zaskarżenia wydanego przez Sąd Odwoławczy orzeczenia, które w przypadku zastosowania dyspozycji art. 178a § 5 kk z istotny naruszają konstytucyjnie chronione prawo własności (art. 64 Konstytucji RP). Wprawdzie wskazany przepis i art. 44b kk stanowią ustawową kompetencję do ingerencji w to prawo, a w szczególności dla orzeczenia przepadku stosownie do art. 46 Konstytucji RP, to jednak pozbawienie oskarżonego możliwości kwestionowania orzeczenia w tym przedmiocie w realiach sprawy, co naruszałoby art. 78 Konstytucji, gdy Sąd odwoławczy orzekałby po raz pierwszy w tak istotnej kwestii rzutującej na konstytucyjnie chronione prawa jednostki, bez możliwości już zaskarżenia tego rozstrzygnięcia, bo wydanego przez Sąd II instancji. Zachodzi zatem potrzeba przeprowadzenia właściwie wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji. Dążenia ustawodawcy do reformatoryjności postępowania odwoławczego nie należy bowiem utożsamiać z intencją zastąpienia sądu meriti w procedowaniu co do istoty sprawy ( in casu prowadzeniem postępowania dowodowego w pełnym zakresie). To jest bowiem rolą sądu I instancji i w ten sposób realizuje się konstytucyjnie gwarantowana stronom realna dwuinstancyjność postępowania (art. 176 ust. 1 Konstytucji RP), gdyż tylko od orzeczenia tego właśnie sądu stronom przysługuje środek odwoławczy. Wniosek apelującego o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przy braku odniesienia się do ewentualnych jego postulatów co do środków, tym samym zaktualizowała się konieczność ponowienia przewodu sądowego wymieniona w art. 437 § 2 kpk (postanowienie SN z dnia 29 października 2020 r., III KS 11/200). Zgodzić się należy z twierdzeniem Skarżącego, że ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dokonana przez Sąd Rejonowy i przedstawiona w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, rzutująca na ocenę społecznej szkodliwości czynu wykracza poza granice zakreślone dyspozycją art. 7 kpk, stając się oceną dowolną, zwłaszcza w sytuacji, gdy Sąd ten uznał, że wina i stopień społecznej szkodliwości nie są wysokie. Taka zaś ocena traktowana jako dowolna może pociągnąć za sobą, jak zauważa też Skarżący w podnoszonych zarzutach, poczynienie błędnych ustaleń faktycznych. Skoro zaś Sąd mógł poczynić błędne ustalenia faktyczne, to wydane orzeczenie nie jest sprawiedliwe. Wniesiona apelacja, wywołując postępowanie odwoławcze, a w jego ramach instancyjną kontrolę zaskarżonego wyroku, musiała zatem prowadzić do uchylenia tego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Do takiego wniosku prowadzi całościowa analiza apelacji i jej uzasadnienia. Zgodnie zaś z zasadami trafnej reakcji karnej (art. 2 § 1 pkt 1 kpk), prawdy materialnej (art. 2 § 2 kpk), obiektywizmu (art. 4 kpk) i swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk), Sąd meriti był zobowiązany do poddania w toku procesu, w tym w szczególności w fazie wyrokowania, drobiazgowej analizie wszelkie okoliczności sprawy istotne z punktu widzenia prawidłowego rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu. Z taką samą uwagą i według tożsamych reguł Sąd ten powinien rozważyć i ocenić dowody obciążające, jak i odciążające oskarżonego, następnie zaś niezbędne było zajęcie w odniesieniu do powyższych kwestii kompleksowego, logicznego i wyczerpującego stanowiska w części motywacyjnej wyroku. Sąd Rejonowy, z przyczyn wskazanych w części 3 uzasadnienia, nie sprostał w pełni powyższym standardom. Zasadność poniesionych zarzutów, zwłaszcza nie odniesienia się do istotnych z punktu widzenia dążenia do wydania orzeczenia opierającego się na poczynieniu prawdziwych ustaleń faktycznych, braki postępowania dowodowego, wiążące się z pominięciami bezpośredniego przeprowadzenia dowodów sprawiają, że nie było zasadne warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego J. A.. W ocenie Sądu Odwoławczego nawet uzupełnienie postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym nie mogłoby prowadzić do zmiany bądź utrzymania zaskarżonego orzeczenia, to zaś przemawia za koniecznością ponownego przeprowadzenia przewodu sądowego w całości.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W toku ponownego rozpoznania nie przesądzając treści rozstrzygnięcia, Sąd Rejonowy winien, uwzględniając uwagi wskazane powyżej, przeprowadzić właściwe i rzetelne postępowanie dowodowe, zarówno w zakresie wykazania słuszności tez aktu oskarżenia, jak i trafności twierdzeń obrony w rzetelnie przeprowadzonym postępowaniu sądowym (nie zapominając o obowiązującym go zakazie reformationis in peius). W konsekwencji zaś na skutek uzyskanych wyników postępowania dowodowego Sąd będzie mógł dokonać wnikliwej i kompleksowej analizy wszystkich przeprowadzonych dowodów, także z uwzględnieniem inicjatywy dowodowej stron i na podstawie całokształtu ujawnionych okoliczności istotnych z punktu widzenia przedmiotu procesu (kwestii odpowiedzialności oskarżonego za zarzucony mu czyn), rozstrzygnąć w sposób bezstronny i samodzielny o sprawstwie i zawinieniu oskarżonego. W ponownym postępowaniu Sąd Rejonowy, unikając błędów proceduralnych (ujawnienie dowodów na podstawie art. 387 § 5 kpk, podczas gdy nie dochodziło do wydania w ramach poddania się odpowiedzialności wyroku skazującego), przeprowadzi dowody, które podda wnikliwej ocenie i analizie, a następnie wyciągnie wnioski w zakresie sprawstwa i zawinienia czynu zarzuconego oskarżonemu, uwzględniając przy wydaniu orzeczenia wszystkie przeprowadzone dowody. Rozpoznając ponownie sprawę Sąd podejmie decyzję co do niezbędności, w dążeniu do poczynienia prawdziwych ustaleń faktycznych, przeprowadzenia innych dowodów, a następnie po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, pamiętając o obowiązku dążenia do ujawnienia prawdy materialnej, Sąd winien poczynić precyzyjne ustalenia faktyczne na podstawie całokształtu materiału dowodowego ocenionego zgodnie z dyspozycją art. 7 kpk, wyciągnąć wnioski w zakresie sprawstwa i bezprawności zarzucanych oskarżonym czynów, ich kwalifikacji prawnej oraz zawinienia, bądź też ich braku. Następnie zaś, o ile taka konieczność zaistnieje, swoje stanowisko uzasadnić w prawidłowo sporządzonym pisemnym uzasadnieniu.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Wyrok Sądu odwoławczego nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie w rozumieniu art. 626 § 1 kpk, stąd też nie zawiera rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

7.  PODPIS

SSO Grażyna Artymiak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 5 lutego 2025 r. (sygn. akt II K 896/24) przeciwko J. A.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana