Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 324/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie 1 lutego 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 1165/20 przeciwko K. P. oskarżonemu o czyny z art. 190 § 1 kk i z art. 288 § 1 kk

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

K. P.

Uprzednia niekaralność (postępowanie warunkowo umorzone o czyn z art.

Informacja z K.

k.258

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego

Informacja z K.

(warunkowe umorzenie postępowania)

Dowód w postaci informacji z K. w odniesieniu do oskarżonego K. P. nie budzi wątpliwości, ani w zakresie formy, ani treści. Została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot w formie przewidzianej dla tej czynności. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała jej autentyczności i rzetelności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut obrońcy oskarżonego

1)

Ad 1)

2)

Ad 2)

3)

Ad 3)

Błędu w ustaleniach faktycznych polegający na nietrafnym uznaniu, że oskarżony:



groził pozbawieniem życia A. W. (2) w sytuacji, gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadków A. P. oraz wyjaśnienia oskarżonego wskazują, iż K. P. nie dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 190 § 1 kk,



dokonał uszkodzenia pojazdu pokrzywdzonego podczas, gdy zeznania świadka H. G. wskazują, iż oskarżony kopał w przednią oponę samochodu i zeznania te stoją w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego, jakoby oskarżony uszkodził tylne elementu samochodu z prawej strony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być uznany za trafny jedynie wówczas, gdy skarżący wykaże, że rozstrzygnięcie sądu nie uwzględnia całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego bądź że ocena poszczególnych dowodów jest sprzeczna z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do polemiki ze stanowiskiem Sądu wyrażonym w uzasadnieniu wyroku i prezentowania odmiennej oceny dowodów. W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy prawidłowo poczynił ustalenia faktyczne na podstawie całokształtu materiału dowodowego odnosząc się do środków dowodowych w zakresie ich wiarygodności i przydatności dla czynionych ustaleń faktycznych. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji, jak i odtworzony na podstawie tego materiału dowodowego stan faktyczny. Skarżący nie wskazuje na żadne istotne okoliczności, które świadczyłyby o brakach w przeprowadzonych dowodach będących podstawą czynionych ustaleń, czy też niewłaściwej ocenie dowodów prowadzącej do diametralnie innej wersji przebiegu zdarzeń. Kontrola odwoławcza nie wykazała by Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał wbrew regułom zasady swobodnej oceny dowodów, poza ramami i bez podstawy w obowiązującym prawie oraz z naruszeniem zasad wiedzy, logiki rozumowania i doświadczenia życiowego. Niemniej godzi się zauważyć, że to Skarżący zebrany w sprawie materiał dowodowy potraktował w sposób selektywny i ogólnikowy. Ustalenia faktyczne nie zawsze też muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także zostać wyprowadzone z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dane okoliczności faktycznie wystąpiły. Zalega w aktach sprawy nagranie wykonane z samochodu pokrzywdzonego, odnosi się do tego zapisu oskarżony. Wskazują na zarejestrowane okoliczności świadkowie wskazywani w apelacji. Biegły w opinii nie stwierdził, by nagranie było modyfikowane, wręcz przeciwnie. Sąd dokonał oceny poszczególnych dowodów, w tym nie tylko wyjaśnień oskarżonego i zeznań jego żony, ale także zeznań pokrzywdzonego A. W. (1) i wskazywanych w apelacji zeznań świadków L. W. i H. G.. Odniósł się również do opinii biegłych i zgromadzonej w sprawie dokumentacji. Dowody ocenił we wzajemnym powiązaniu. Dokonana analiza i ocena pozostaje pod ochroną dyspozycji art. 7 kpk. Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, musi wykazywać braki w zakresie logicznego rozumowania sądu orzekającego. Jeśli tego nie czyni, a ogranicza się do twierdzeń, że zdarzenia należy inaczej ocenić, to nie może być uwzględniona przez Sąd odwoławczy. Innymi słowy, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. W niniejszej sprawie, wbrew zarzutom Skarżącego, wina oskarżonego została wykazana w oparciu o całokształt spójnego materiału dowodowego, które to dowody prawidłowo zweryfikowane poprzez pryzmat logicznego myślenia i doświadczenia życiowego tworzą przekonujący obraz zdarzeń, które legły u podstaw zarzutów aktu oskarżenia. Sąd odwoławczy nie podzielił podniesionego także zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który mając charakter wtórny w stosunku do naruszenia art. 7 kpk, jest bezprzedmiotowym gdy ustalenia poczyniono na podstawie uprzednio prawidłowo i swobodnie ocenionych dowodów. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd pierwszej instancji, a w zasadzie jedynie na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może bowiem opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji. Tymczasem Skarżący zarzucany błąd w ustaleniach faktycznych nie opiera na wykazaniu uchybień co do treści dowodów stanowiących podstawę czynionych ustaleń faktycznych albo wyciągniętych z nich wniosków, a jedynie na poddaniu w wątpliwość podstaw oskarżenia, które w jego ocenie pozostawiają liczne wątpliwości, które przez Sąd I instancji zostały rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego. Tymczasem nie jest ani wystarczające, ani skuteczne jedynie teoretyczne i gołosłowne wysłowienie pewnej hipotetycznej możliwości i na tej tylko podstawie formułowanie zarzutu błędności dokonanej oceny materiału dowodowego i z tego powodu twierdzenie, że poczynione ustalenia Sądu są błędne, bowiem pewnej ewentualności nie uwzględniają lub też nie stanowią jej bezwzględnego zaprzeczenia. Zarzut tak postawiony nie jest zasadny.

Zarzut obrońcy oskarżonego

Naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia, tj.:

art. 7 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegającej na odmówieniu wiarygodności zeznaniom świadka A. P. z uwagi na łączącą ją więź z oskarżonym mimo, iż zeznania te są zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego oraz z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym przy jednoczesnym uznaniu za w pełni wiarygodne i stanowiące podstawę ustalenia stanu faktycznego zeznania pokrzywdzonego i świadka L. W., który to świadek z kolei był związany z pokrzywdzonym z uwagi na współpracę a także bliskie relacje koleżeńskie, w sytuacji, gdy w aktach sprawy znajdują się dowody, nie stanowiące wprawdzie podstawy ustaleń faktycznych, jednakże wskazujące na to, iż osoby te nie mówiły prawdy (korespondencja z (...), zdjęcia wskazujące na wysokość ogrodzenia posesji pokrzywdzonego, wywiad kuratora),

art. 4 kpk poprzez niedostateczne uwzględnienie wniosków z opinii biegłego z zakresu powstania uszkodzeń pojazdu pokrzywdzonego, które wskazują, iż nie jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie w jakich okolicznościach mogły powstać uszkodzenia pojazdu oraz niedostateczne uwzględnienie okoliczności, iż między oskarżonym a pokrzywdzonym istnieje konflikt wywołany głośnym zachowaniem pokrzywdzonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny, wywodząc logiczne wnioski z właściwie, zgodnie z dyspozycją art. 7 kpk, przeprowadzonej oceny dowodów zebranych w sprawie. Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, Sąd meriti zapoznał się ze wszystkimi dowodami, jakie strony mu przedstawiły, rozważył je wnikliwie oraz dokonał wyboru, którym z nich daje wiarę, a którym tej wiary odmawia i z jakiego powodu. W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów opierając się na swoim wewnętrznym przekonaniu, mającym potwierdzenie także we wskazaniach wiedzy, doświadczenia życiowego, przedstawiając dokonaną ocenę w sposób logiczny i przekonujący w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd w sposób przekonujący wskazał, którym z dowodów pochodzących od osobowych źródeł dowodowych daje wiarę, a którym atrybutu wiarygodności odmawia i z jakich powodów. Sąd Rejonowy dokonał oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonego A. W. (1), które znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków L. W. i H. G. oraz nagraniu (k. 23). Nie pozostawały w sprzeczności z częścią zeznań A. P. i wyjaśnień oskarżonego. Znalazły także odzwierciedlenie w zgromadzonej w sprawie dokumentacji i opiniach biegłych. Przedstawione uzasadnienie jest przekonujące. Zarzuty obrazy przepisów postępowania przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów . Zarzut obrazy prawa procesowego z art. 7 kpk nie został w przekonujący sposób wykazany. Wbrew twierdzeniom Skarżącego, Sąd Rejonowy orzekał w oparciu o wszystkie zgromadzone dowody, które ocenił prawidłowo i właściwie uzasadnił, dlaczego dał wiarę dowodom, które uczynił podstawą ustaleń faktycznych. Szczegółowa argumentacja w tym zakresie znajduje się w treści pisemnego uzasadnienia. Sąd odniósł się do najistotniejszych dowodów rzutujących na ustalane okoliczności faktyczne przesądzające o przypisaniu oskarżonemu realizacji znamion czynów mu zarzucanych. Sąd Okręgowy podziela dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę materiału dowodowego i wyciągnięte wnioski w zakresie czynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych. W kwestii naruszenia art. 7 kpk istotne jest wykazanie konkretnych uchybień w przedstawionym przez Sąd wywodzie argumentacyjnym, natomiast sama prezentacja przez Skarżącego własnej oceny dowodów czy interpretacji ustalonych okoliczności, nie jest aktywnością, która może doprowadzić do stwierdzenia naruszenia przywoływanych przepisów. Skarżący podnosząc zarzut obrazy przepisów postępowania przedstawia własną ocenę dowodów, odmienną od dokonanej przez Sąd I instancji. Tymczasem Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonego i przywoływane przez Skarżącego zeznania świadków. Odnosząc ich treść do pozostałego materiału dowodowego wywiódł słuszne wnioski, które wbrew zarzutom Skarżącego są logiczne oraz zgodne z zasadami logiki i wskazaniami doświadczenia życiowego. Sam fakt, że przyjęte przez Sąd założenia dowodowe nie odpowiadają subiektywnym oczekiwaniom strony, nie jest bowiem wystarczający do uznania zasadności zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów (postanowienie SN z dnia 22 marca 2022 r., II KK 31/21).

Ustanowiony w art. 7 kpk obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu orzekającego. Także Skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone jedynie dowody korzystne dla oskarżonego. Ta metoda kwestionowania analizy trafności zaskarżonego orzeczenia nie może być uznana za skuteczną. Obowiązkiem skarżącego jest bowiem wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti przy ocenie materiału dowodowego. Za oczywiście niewystarczające należy uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się Sąd orzekający, dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie te dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń Sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione. Temu ciężarowi Apelujący nie sprostał. Nie stanowi zatem naruszenia podniesionych w apelacji przepisów postępowania dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych. Dokonanie oceny materiału ujawnionego, nieodpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego, nie uchybia dyspozycji wymienianych w apelacji przepisów (wyrok SA w Łodzi z dnia 7 grudnia 2016r., II AKa 223/16). Samo nawet stwierdzenie naruszenia przepisów postępowania nie przesądza o zasadności zarzutu, konieczne jest ponadto wykazanie, że stwierdzone uchybienie procesowe mogło mieć - in concreto - wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia (uchwała SN z dnia 22 października 2007 r., (...) 73/07, LEX nr 569070). W tym kierunku Skarżący nie podnosi żadnych przekonujących i umotywowanych twierdzeń.

Nie sposób zgodzić się ze Skarżącym, że Sąd I instancji naruszył art. 4 kpk, poprzez niedostateczne uwzględnienie wniosków z opinii biegłego z zakresu powstania uszkodzeń pojazdu pokrzywdzonego, które wskazują, iż nie jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie w jakich okolicznościach mogły powstać uszkodzenia pojazdu oraz niedostateczne uwzględnienie okoliczności, iż między oskarżonym a pokrzywdzonym istnieje konflikt wywołany głośnym zachowywaniem się pokrzywdzonego. Nie może być skuteczną podstawą wzruszenia orzeczenia art. 4 kpk, który statuuje ogólną zasadę obiektywizmu organów procesowych. Przestrzeganie naczelnych zasad procesu karnego jest gwarantowane w przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie naruszenia tych konkretnych, szczegółowych przepisów może uzasadniać zarzut apelacyjny. Niezbędne jest tu zatem wykazanie konkretnej normy procesowej, którą naruszono w związku z zasadą obiektywizmu statuowaną w tym powołanym przez Skarżącego przepisie. Unormowanie tego przepisu formułuje jedną z naczelnych zasad procesu o charakterze dyrektywy ogólnej. Respektowanie zasady bezstronności gwarantowane jest w przepisach szczegółowych i dopiero wykazanie ich obrazy może uzasadniać stawiany zarzut jej naruszenia (postanowienia SN: z dnia 28 października 2020 r., V KK 46/20; z dnia 16 lutego 2021 r. IV KK 31/21). Niezbędne jest zatem wykazanie konkretnej normy prawnej procesowej, którą naruszono w związku zarzutem obrazy art. 4 kpk, w którym statuowana zasada obiektywizmu nakazuje badać oraz uwzględniać wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, kierować się bezstronnością wobec stron oraz innych uczestników postępowania. Nakłada ona na organy procesowe obowiązek całościowego traktowania materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną rozstrzygnięcia, co wyklucza selektywne oraz nieobiektywne podchodzenie do dowodów. Analiza dokumentacji zalegającej w aktach niniejszej sprawy wskazuje, że Sąd Rejonowy w pełni miał na uwadze treść art. 4 kpk, co wynika także z lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Nie jest zatem prawidłowe podnoszenie zarzutu naruszenia art. 4 kpk bez jego powiązania z przepisami konkretyzującymi tą zasadę w postępowaniu organu procesowego.

W tych okolicznościach nie sposób skutecznie wywodzić, jak czyni to apelujący, że doszło do naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego (art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk), czego konsekwencją miałyby być błędne ustalenia faktyczne. Prerogatywą bowiem Sądu jest dokonanie oceny przeprowadzonych dowodów i na podstawie tych dowodów, które uznał za wiarygodne, poczynienie ustaleń faktycznych. Zarzut przy tym obrazy art. 7 kpk i w związku z tym dokonanie błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy Skarżący wykaże, że Sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Udowodnienie jakiegoś faktu nie musi zawsze oznaczać, że dane ustalenie wynika bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność faktycznie istotnie wystąpiła (wyrok SN z dnia 11 stycznia 2021 r., V KK 342/20). W dochodzeniu do prawdy obiektywnej sąd może posługiwać się nie tylko dowodami bezpośrednimi, którymi aktualnie dysponuje, ale również prawidłowym logicznie rozumowaniem wspieranym przesłankami natury empirycznej. Sąd ma prawo oprzeć swoje rozstrzygnięcie na tego rodzaju dowodach pośrednich, jeżeli racjonalnie uznał je za czyniące zadość postulatowi dochodzenia do prawdy obiektywnej i wyprowadził z nich wnioski odpowiadające zasadom logicznego rozumowania, z jednoczesnym respektowaniem zasady in dubio pro reo (wyrok SA w Warszawie z 3 maja 2017 r., II AKa 16/17). Zasada swobodnej oceny dowodów nie daje podstaw do apriorycznego preferowania lub dyskwalifikowania jednych dowodów na rzecz drugich, zarówno według klucza najkorzystniejszego dla oskarżyciela lub oskarżonego, jak też przeciwnego kryterium. O wartości procesowej dowodu przesądza wyłącznie jego treść w aspekcie jego wewnętrznej spójności, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów. Nawet jeśli dany proces jest w znacznej mierze oparty na dowodach, które pozornie zdają się być niejednoznacznie interpretowalne albo ich właściwa interpretacja jest trudna, nie przekreśla to automatycznie możliwości przypisania winy danej osobie, pod warunkiem, że Sąd oceni je w sposób swobodny w rozumieniu art. 7 kpk, wyprowadzając logiczne oraz znajdujące oparcie w wiedzy i wskazaniach doświadczenia życiowego wnioskowanie, wobec którego wyników alternatywne wersje zdarzenia należy odrzucić. Wszak przekonanie sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną prawa procesowego wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) i jest - z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk). Tak zaś, wbrew zarzutom skarżącego, w realiach niniejszej sprawy postąpił Sąd Rejonowy. Zarzuty naruszenia przepisów postępowania w zakresie zebrania i oceny dowodów nie są zasadne. Sąd odwoławczy nie podzielił podniesionego także zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który mając charakter wtórny w stosunku do naruszenia art. 7 kpk, jest bezprzedmiotowym gdy ustalenia poczyniono na podstawie uprzednio prawidłowo i swobodnie ocenionych dowodów.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie

o przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku, zważywszy na niezasadność podniesionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych i łączącego się z nim zarzutu obrazy przepisów postępowania. Podniesione zarzuty sprowadzały się bowiem do polemiki z ocenami dowodów i poczynionymi na ich podstawie ustaleniami Sądu Rejonowego, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Stanowczość ustaleń faktycznych poczynionych na podstawie kompletnego i poprawnie zgromadzonego materiału dowodowego oraz prawidłowość wyciągniętych wniosków co do kwestii podstaw do pociągnięcia do odpowiedzialności oskarżonego za czyny mu zarzucone aktem oskarżenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób pełny i prawidłowy. Zgromadzone dowody poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w popełnieniu przypisanych mu czynów, jak i subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy ustawy, a także co do rodzaju i wymiaru orzeczonej wobec niego kary. Przedmiotem rozważań były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale również wszelkie dowody im przeciwne, a wszystkie one zostały ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wyprowadzone zatem na tej podstawie stanowisko Sądu Rejonowego korzysta z ochrony przewidzianej w art. 7 kpk, a ponieważ jednocześnie nie zostało ono w żaden rzeczowy i przekonywujący sposób podważone przez apelującego, przeto w całej rozciągłości zasługuje na aprobatę sądu odwoławczego. Wobec niestwierdzenia przez sąd odwoławczy zarzucanego w apelacji obrońcy oskarżonego naruszenia wskazanych w niej przepisów postępowania, a tym samym także i zarzucanej wadliwości poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń stanu faktycznego, przemawiających za przyjęciem sprawstwa oskarżonego, bezprawności, karygodności przypisanych mu czynów, jak i jego zawinienia - brak było podstaw do uwzględniania wniosku o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów. Przy braku podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego, a przy pełności i zupełności postępowania oraz niewystępowaniu uchybień, o jakich mowa w art. 439 kpk i 440 kpk, brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, brak było także podstaw do uwzględnienia postulatów związanych z kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzut

Podtrzymując swoją niewinność, bez wskazania zarzutów podniósł, że: nagranie nie wskazuje w jakikolwiek sposób, aby dopuścił się zarzucanych mu czynów;

pokrzywdzony kłamie. Dowodem tego jest, że A. W. (2), zeznał, że jego ogrodzenie ma 150 cm, a na dołączonych zdjęciach, widać, że nie jest to prawdą i ogrodzenie jest znacznie wyższe;

podobnie kłamie świadek L. W., który jest osobą bezdomną i od trzech lat korzysta z magazynu u pokrzywdzonego używając go jako mieszkanie;

A. W. (2) próbował wpływać na zeznania żony oskarżonego A. P., powoływał się na swoje kontakty w sądzie, mówił jej, że był ławnikiem 20 lat i zna większość sędziów, nakłaniał ją do założenia oskarżonemu niebieskiej karty;

A. W. (2) nagrał swoich sąsiadów, będących pod wpływem alkoholu, jeden z nich jest osobą niepełnosprawną intelektualnie i wrzucił ten filmik do sieci, zmuszony byłem interweniować z powodu głośnych imprez.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W realiach niniejszej sprawy przywoływane przez Skarżącego nagranie nie było wyłączną podstawą dowodową przypisania mu realizacji znamion zarzucanych mu czynów. Ten dowód, podobnie jak inne zgromadzone w sprawie, podlegał ocenie we wzajemnym powiązaniu z pozostałymi dowodami, w szczególności zeznaniami pokrzywdzonego A. W. (1) oraz świadków L. W. i H. G.. Ocenę wiarygodności wypowiedzi osobowych źródeł dowodowych przeprowadził Sąd Rejonowy i przedstawił ją w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób przekonujący i logiczny. Odniósł się także do wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka A. P.. Kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania), albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy (wyrok SA w Białymstoku z dnia 20 września 2021 r., II AKa 119/21). Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez Sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez Sąd pierwszej instancji pozostaje pod ochroną art. 7 kpk (uwagi do zarzutu z pkt 2), nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje bowiem pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk), w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk) (wyrok SA w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2021 r., II AKa 27/21). Co istotne, wbrew odmiennym wywodom apelującego, oceny wartości poszczególnych dowodów dokonano pod względem ich wewnętrznej spójności, wzajemnych relacji, z uwzględnieniem zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Dla takiej oceny miały znaczenie także opinie biegłych, wyniki oględzin, jak również odtworzone nagranie utrwalające zachowanie oskarżonego podczas, gdy pokrzywdzony wyjeżdżał z posesji. Treść zeznań świadków, w tym pokrzywdzonego A. W. (2), podobnie jak i wyjaśnień oskarżonego była jednym z elementów mających wpływ na ocenę wiarygodności tych wypowiedzi. Istotne znaczenie w tej mierze miała także bezpośredniość zetknięcia się Sądu I instancji z poszczególnymi źródłami dowodowymi. To właśnie Sąd I instancji dowody z wyjaśnień oskarżonego a także z zeznań świadków w tym z zeznań pokrzywdzonej, przeprowadził bezpośrednio. Miał z nimi bezpośredni kontakt w toku realizacji czynności dowodowych, oceniał złożone przez oskarżonych wyjaśnienia oraz zeznania poszczególnych świadków, kierując się zarówno ich treścią, jak też własnymi spostrzeżeniami i wrażeniami wynikającymi z zachowania się osób przesłuchiwanych, ich reakcji mentalnych na zadawane pytania, postawy w toku realizowanej czynności przesłuchania i stosunku do tej czynności. Na ocenę wiarygodności zeznań świadków, czy wyjaśnień oskarżonego rzutują także poza ich treścią, spostrzeżenia poczynione przez Sąd w czasie bezpośredniego ich przesłuchania. O wiarygodności bowiem świadczy nie tylko logiczność, spójność wypowiedzi, ale także sposób wypowiadania się, reagowania na zadawane pytania oraz sposób udzielania odpowiedzi. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonego, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego z jego przeanalizowaniem z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (wyrok SA w Warszawie z dnia 17 września 2021 r. II AKa 292/20). Sąd Rejonowy wydając wyrok oparł się na wszystkich dowodach ujawnionych na rozprawie. Jego orzeczenie było wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc bez pominięcia tych, które je podważały. Prerogatywą Sądu orzekającego jest dokonanie oceny przeprowadzonych dowodów i na podstawie tych dowodów, które uznał za wiarygodne, poczynienie ustaleń faktycznych. W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów opierając się na swoim wewnętrznym przekonaniu, mającym potwierdzenie także we wskazaniach wiedzy, doświadczenia życiowego, przedstawiając dokonaną ocenę w sposób logiczny i przekonujący w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W uzasadnieniu Sąd wskazał, którym z dowodów pochodzących od osobowych źródeł dowodowych daje wiarę, a którym atrybutu wiarygodności odmawia i z jakich powodów. Skarżący w tym względzie przedstawia własną ocenę dowodów, odmienną od dokonanej przez Sąd Rejonowy. Ustanowiony w art. 7 kpk obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone jedynie dowody korzystne dla oskarżonego. Taka metoda kwestionowania analizy trafności zaskarżonego orzeczenia nie może być uznana za skuteczną. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti w kontekście zasad wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie materiału dowodowego. Za oczywiście niewystarczające należy tu także uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się Sąd orzekający występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie te dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń Sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione. Tymczasem Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w ich wzajemnym powiązaniu, a wyciągając z nich wnioski opierał się na całokształcie materiału dowodowego. Ocena ta była też obiektywna (art. 4 kpk), nie jak twierdzi Skarżący jednostronna. Sąd uwzględniał okoliczności korzystne dla oskarżonego i nie przeceniał okoliczności dla niego niekorzystnych, ustalając przebieg zarzucanych oskarżonemu zachowań. Tak dokonane oceny mieszczą się w granicach zakreślonych art. 7 kpk.

Wniosek

O uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Materiał dowodowy zgromadzony został w toku prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego, a ustaleń faktycznych dokonano na podstawie prawidłowo ocenionych dowodów. Materiał dowodowy jest kompletny, nie ma powodów do jego uzupełniania, w szczególności zaś do ponownej jego oceny. Bazując na ocenionym przez Sąd Rejonowy materiale dowodowym, nie znajdując powodów do uwzględnienia uwag i zastrzeżeń oskarżonego podniesionych w jego apelacji, brak jest merytorycznych podstaw do postulowanej przez Skarżącego zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez orzeczenie co do istoty sprawy przez jego uniewinnienie od zarzucanych mu czynów. Stąd też wnioski skarżącego są niezasadne. Podniesione przez Skarżącego zarzuty nie uzasadniają wydania orzeczenia w postulowanym przez niego kierunku. Niezasadność apelacji pociąga za sobą bezpodstawność wniosku o uniewinnienie oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zmiana ustawy po popełnieniu przez oskarżonego zarzucanych mu czynów

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Ponieważ w dacie czynów (4 czerwca 2020 r.) popełnionych przez oskarżonego obowiązywały inne przepisy ustawy karnej, a w dacie orzekania przez Sąd Rejonowy i Sąd odwoławczy inne, które weszły w życie w znacznej mierze z dniem 1 października 2023 r., ale także bezpośrednio po dacie czynu bo z dniem 24 czerwca 2020 r. (ustawą z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 (Dz.U. 2020 r. poz. 1086) wprowadzały zmienione brzmienie art.37a kk oraz art. 86 § 1 kk, które znalazły zastosowanie w realiach niniejszej sprawy. Należało dokonać oceny czynów zarzucanych i przypisanych z punktu widzenia ich kwalifikacji prawnej i stosowanych sankcji z uwzględnieniem tych zmian intertemporalnych. Gdy chodzi o naruszone zachowaniem oskarżonego przepisy ustawy karnej to w zakresie podstaw prawnych skazania i wymiaru środka kompensacyjnego przepisy ustawy obowiązującej w dacie ich popełnienia oraz regulujące podstawy orzekania sankcji dotyczących stosowania instytucji zbiegu przestępstw, kary łącznej, przy uwzględnieniu treści przepisów związanych z dyrektywami sądowego wymiaru kary, w ocenie Sądu odwoławczego przepisy ustawy starej, obowiązujące w czasie popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów były dla oskarżonego względniejsze. Zasadą jest stosowanie ustawy nowej obowiązującej w czasie orzekania (art. 4 § 1 kk), jednak stosuje się przepisy ustawy obowiązującej poprzednio, gdy były dla sprawcy względniejsze. Fakt ten Sąd Rejonowy uwzględnił jedynie częściowo (dał temu wyraz w sentencji wydanego orzeczenia). Wprawdzie wskazał w podstawie wymiaru kar jednostkowych grzywny za przypisywane oskarżonemu występki art. 4 § 1 kk („na zasadzie art. 190 § 1 kk przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk”, czy następnie „na zasadzie art. 288 § 1 kk przy zastosowaniu przepisu 37a kk w zw. z art. 4 § 1 kk”), to jednak mimo takiego procesowego wymogu (art. 413 § 1 pkt 6 i § 2 kpk – wskazanie zastosowanych przepisów ustawy karnej oraz poza określeniem przypisanego oskarżonemu czynu jego kwalifikację prawną) nie zawarł tego przepisu „art. 4 § 1 kk” przy innych rozstrzygnięciach. Dla pełnej jasności, jaka ustawa została zastosowana konieczne jest bowiem wskazanie „art. 4 § 1 kk” także przy kwalifikacji prawnej czynu przypisywanego (podstawą skazania – uznania za winnego, nie jest bowiem art. 190 § 1 kk, czy art. 288 § 1 kk, ale pełna kwalifikacja przypisanych oskarżonemu występków obejmuje: „art. 288 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk” i „art. 190 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk”, tym istotniejsze, że uległo zmianie w sposób istotny ustawowe zagrożenie przestępstw stypizowanych jako groźba z art. 190 § 1 kk), ale także przy podstawie orzekanych za przypisane występki nie tylko zasadniczych kar jednostkowych (to wyłącznie uczynił Sąd Rejonowy), ale także podstawy prawnej zastosowanego środka kompensacyjnego (powinno być: na podstawie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk”) i wymiaru kary łącznej. W tych rozstrzygnięciach Sąd Rejonowy „art. 4 § 1 kk” pominął. Stąd też należało dokonać stosownej korekty wyroku w tej mierze. Czas popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu (4 czerwca 2020 r.) decydujący o kwalifikacji prawnej przypisanych mu przestępstw, jak również o przepisach ustawy mających do nich zastosowanie, z uwzględnieniem zasad prawa intertemporalnego, przy obowiązywaniu w dacie orzekania przepisów ustawy karnej innych niż w czasie popełnienia czynów wymagają przywołania w kwalifikacji prawnej oraz w podstawach prawnych orzekanych kar oraz stosowanych środków „art. 4 § 1 kk”. Przy obowiązywaniu w dacie orzekania przepisów ustawy karnej innych niż w czasie popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu wymogiem ustawy procesowej jest przywołanie „art. 4 § 1 kk”, jednak nie tylko w podstawie wymiaru kar jednostkowych za poszczególne występki (to jedynie uczynił Sąd Rejonowy), ale także w prawnej kwalifikacji podstawy skazania (kwalifikacji prawnej przypisywanego występku) oraz w podstawach prawnych orzekanej kary łącznej oraz stosowanego środka kompensacyjnego, stąd konieczne było dokonanie tych zastosowanych z uwzględnieniem reguł intertemporalnych sankcji uzupełnienia o „art. 4 § 1 kk”. Te okoliczności Sąd odwoławczy brał pod uwagę z urzędu – art. 455 kpk – nie zmieniając ustaleń faktycznych – niezależne od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie, którym Sąd ten uznał oskarżonego K. P. za winnego popełnienia czynu:

1)  z art. 190 § 1 kk, polegającego na tym, że oskarżony w dniu 4 czerwca 2020 r. w R. przy ulicy (...), woj. (...) groził pozbawieniem życia A. W. (1), przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Za tak przypisany czyn Sąd na podstawie art. 190 § 1 kk przy zastosowaniu przepisu 4 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych ustalając, iż jedna dzienna stawka grzywny wynosi 20 zł;

2)  z art. 288 § 1 kk, polegającego na tym, że oskarżony w dniu 4 czerwca 2020 r. w R. przy ulicy (...), woj. (...) poprzez uderzenie w elementy samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) dokonał uszkodzenia błotnika prawego tylnego, drzwi tylnych prawych, zderzaka tylnego oraz lampy przeciwmgielnej tylnej w wyniku czego powstały straty o wartości 900 zł na szkodę A. W. (1). Za tak przypisany czyn Sąd na podstawie art. 288§ 1 kk, przy zastosowaniu przepisu 37a kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych ustalając iż jedna dzienna stawka grzywny wynosi 20 zł.

Jednoczenie Sąd Rejonowy na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego K. P. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez uiszczenie kwoty 900 zł na rzecz pokrzywdzonego A. W. (1).

W miejsce kar jednostkowych grzywny, na podstawie art. 85 § 1 kk, art. 86 § 1 kk, Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego K. P. karę łączną grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając, iż jedna dzienna stawka grzywny wynosi 20 zł.

Sąd Okręgowy zaakceptował rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego opierające się na art. 627 kpk:



zasądzenie od oskarżonego K. P. na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w kwocie 2.177,62 zł,



zasądzenie od oskarżonego K. P. na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. W. (1) kwoty 2.460 zł tytułem zwrotu wydatków.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacje wywiedzione tak przez oskarżonego, jak i jego obrońcę, jako niezasadne nie zasługiwały na uwzględnienie. Licznie, lecz całkowicie wybiórczo i subiektywnie przytoczone w nich argumenty dla poparcia prezentowanych stanowisk, mające uzasadniać naruszenie przepisów postępowania, a w konsekwencji i wadliwość poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń stanu faktycznego - były całkowicie chybione i stąd nie mogły się wywołać postulowanych przez Skarżących konsekwencji. Przekonanie Sądu Rejonowego o wiarygodności dowodów stanowiących podstawę czynionych ustaleń, pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, gdyż zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu materiału dowodowego sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2018 r., IV KK 104/18). W świetle wymowy całokształtu ujawnionych dowodów, prawidłowo ocenionych przez Sąd I instancji, jak również wyciągniętych wniosków w zakresie sprawstwa, bezprawności, karygodności i zawinienia przypisanych oskarżonemu czynów oraz wymiaru kar jednostkowych i kary łącznej oraz środka kompensacyjnego, które odpowiadają dyrektywom sądowego wymiaru kary, wobec braku podstaw do uwzględnienia podniesionych zarzutów i wniosków zawartych w apelacjach oskarżonego i jego obrońcy, Sąd Okręgowy na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 449 kpk i 456 kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, jako w pełni słuszny i trafny oraz będących jego konsekwencją akcesoryjnych rozstrzygnięć w przedmiocie kosztów procesu

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy kwalifikacje prawne przypisanych oskarżonemu czynów z art. 190 § 1 kk i z art. 288 § 1 kk, podstawy prawne orzeczonego środka kompensacyjnego oraz orzeczonej kary łącznej uzupełnił o art. 4 § 1 kk (pkt I sentencji)

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn szczegółowo omówionych w pkt 4 uzasadnienia - niezależne od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów – nie zmieniając ustaleń faktycznych – Sąd odwoławczy na podstawie art. 455 kpk brał pod uwagę z urzędu, fakt iż w dacie popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu (4 czerwca 2020 r.) obowiązywały przepisy inne niż w czasie orzekania i dla podkreślenia, że wyrok Sądu I instancji zawierał rozstrzygnięcia wydane z uwzględnieniem zasad prawa intertemporalnego, koniecznym było odwołanie się do art. 4 § 1 kk. Fakt ten jedynie częściowo uwzględnił Sąd Rejonowy. Przy obowiązywaniu w dacie orzekania przepisów ustawy karnej innych niż w czasie popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu wymogiem ustawy procesowej jest przywołanie „art. 4 § 1 kk”, jeżeli zastosowanie mają przepisy ustawy obowiązującej poprzednio, które są dla oskarżonego względniejsze niż przepisy ustawy obowiązującej w dacie orzekania. Przywołanie tego przepisu jest jednak konieczne nie tylko w podstawie wymiaru kar jednostkowych za poszczególne występki (to jedynie uczynił Sąd Rejonowy), ale także w prawnej kwalifikacji podstawy skazania (kwalifikacji prawnej przypisanego występku) oraz w podstawach prawnych orzekanej kary łącznej oraz stosowanego środka kompensacyjnego, stąd konieczne było dokonanie zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie o „art. 4 § 1 kk” podstaw prawnych skazania i podstaw zastosowanych wobec oskarżonego sankcji dla odzwierciedlenia, że wyrok wydano z uwzględnieniem reguł intertemporalnych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

IV

Wobec nieuwzględnienia apelacji Skarżących, wniesionych na rzecz oskarżonego, na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych , Sąd odwoławczy kosztami procesu obciążył oskarżonego K. P.. Zgodnie z art. 616 § 1 kpk koszty procesu obejmują koszty sądowe oraz uzasadnione wydatki stron. W myśl art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk w wypadku utrzymania w mocy wyroku skazującego (art. 636 § 1 kpk) Sąd zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, zaś na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrot jego wydatków. W konsekwencji Sąd Okręgowy zasądził:

1) od oskarżonego K. P. na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. W. (1) kwotę 1.680 zł tytułem zwrotu poniesionych przez niego wydatków związanych z udziałem jego pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym. Oskarżyciel posiłkowy w postępowaniu odwoławczym był reprezentowany przez pełnomocnika. Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 2 kpk do kosztów procesu należą poza kosztami sądowymi, uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego pełnomocnika. Od oskarżonego, w myśl art. 627 kpk mającego zastosowanie także w postępowaniu odwoławczym (art. 634 kpk), zasądza się wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego, skoro wniesiony na jego rzecz środek odwoławczy nie został uwzględniony (art. 636 § 1 kpk). Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego przedłożył spis kosztów. Sąd ocenia wysokość podlegającego zwrotowi wynagrodzenia na podstawie autonomicznie określonych przesłanek i każdorazowo oceniając charakter sprawy, uwzględnia rzeczywisty nakład pracy pełnomocnika i podjęte przez niego czynności w sprawie. Wskazana kwota mieści się w granicach przewidzianych dla opłat z tytułu zastępstwa procesowego adwokata uczestniczącego w postępowaniu przed sądem okręgowym jako sądem II instancji wynikająca z § 14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.



od oskarżonego K. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 450,00 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Zasądzona kwota obejmuje opłatę (400 zł), której wysokość podyktowana jest rodzajem i wymiarem orzeczonej kary łącznej grzywny w wyroku Sądu I instancji utrzymanym w mocy oraz wydatki wyłożone, zgodnie z art. 619 § 1 kpk, przez Skarb Państwa w toku postępowania odwoławczego obejmujące kwotę 20 zł (ryczałt za doręczenia) wynikającą z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. z 2013 r., poz. 663) i kwotę 30 zł za informację z K. wynikającą z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U. poz. 861).

7.  PODPIS

SSO Grażyna Artymiak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 1 lutego 2024 r. (sygn. akt II K 1165/20)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony K. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 1 lutego 2024 r. (sygn. akt II K 1165/20)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana