Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 302/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Ropczycach z dnia 20 grudnia 2023 r., sygn. akt II K 62/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

G. L.

Oskarżony jest osobą karaną. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Ropczycach z dnia 23 września 2022 r., sygn. akt II K 171/22 był on skazany za przestępstwo z art.226 1 kk na karę grzywny.

informacja z KRK

227

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

G. L.

Nie udowodniono, że oskarżony w chwili czynu przebywał tylko w miejscowości B. 112. I w związku z tym świadek G. B. nie mógł widzieć oskarżonego kierującego pojazdem mechanicznym pomiędzy po godzinie 19.00 (19.45-19.53).

dokument

215

2.1.2.2.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

informacja z KRK

Oceniany dokument zasługuje na atrybut wiarygodności ponieważ pochodzi on od powołany do tego podmiotu, w zakresie przyznanych mu kompetencji, w formie przez prawo przewidzianej, zaś jego treść nie była kwestionowana w toku postępowania.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

dokument

Dołączony do akt sprawy dokument nie może stanowić podstawy do przyjęcia, że oskarżony krytycznego dnia nie mógł być widziany przez świadka G. B.. Wydruk istotnie wskazuje, że telefon oskarżonego zlokalizowany był o godzinie 18.45-18.55 w miejscu B. 111, zaś powszechnie wiadomo, że telefon nie jest nierozerwalnie związany z jego właścicielem. Ponadto wydruk z aplikacji mobilnej G. M. nie może stanowić podstawy do ustaleń faktycznych, z jeszcze jednego powodu. Otóż wskazana aplikacja umożliwia modyfikację, wprowadzanie zmian na tzw. osi czasu w niej dostępnej (a przedłożonej do akt sprawy). Zatem przedłożenie po upływie blisko dwóch lat wydruku wskazanej osi czasu nie może skutkować uznaniem tegoż wydruku za dowód wiarygodny.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono.

I. Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art.7 kpk w zw. z art.410 kpk polegającą na dowolnej ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i bezpodstawnym uznaniu, że zeznania:

- świadka G. B. uznać należy za w pełni wiarygodne i dające podstawę do ustalenia stanu faktycznego, w przypadku, gdy świadek nie był w stanie wskazać za jakim pojazdem jechał tamtego wieczoru, kto prowadził pojazd, ile osób było w pojeździe, jak również podkreślał, że z uwagi na panującą ciemność nie widział dokładnie kto z pojazdu wysiadał (wskazał np. że była kobieta), dlatego też na podstawie jego zeznań niemożliwym było ustalenie, że pojazd który widział świadek należał do oskarżonego i by to oskarżony pojazdem kierował,

- świadka M. J. (1) miały zostać złożone pod presją konkubenta P. P. (1) i tym samym miały na celu jedynie potwierdzenie przyjętej przez oskarżonego linii obrony w przypadku, gdy świadek wskazała, że jest byłą partnerką P. P. (1) i nie ma z nim kontaktu a przedstawiony przez świadka przebieg zdarzeń z dnia 25 listopada 2020 r. był spójny, logiczny, pełny i korespondował z wyjaśnieniami oskarżonego,

- świadka P. P. (1), z uwagi na to, że był kolegą oskarżonego miały na celu jedynie potwierdzenie przyjętej przez oskarżonego linii obrony w przypadku, gdy z uwagi na przebywanie świadka w zakładzie karnym, nie miał on kontaktu z oskarżonym a przedstawiony przez świadka przebieg zdarzeń z dnia 25 listopada 2020 r. był spójny, logiczny, pełny i korespondował z wyjaśnieniami oskarżonego oraz świadka M. J. (1).

II. Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art.7 kpk w zw. z art.410 kpk polegającą na dowolnej ocenie materiału dowodowego zgormadzonego w sprawie, tj. opinii sądowo-lekarskich sporządzonych przez biegłego lek.med J. S. (1) z dnia 15 lutego 2021 r. oraz 27 października 2023 r. poprzez uznanie, iż dają one podstawy do uznania, ze przedstawiany przez oskarżonego przebieg zdarzeń jest niewiarygodny, w przypadku gdy zdaniem oskarżonego opinia ta nie ma dostatecznego waloru przydatności bowiem z opinii nie wynika, czy brak spożywania posiłków oraz zapalenie kilku papierosów w trakcie spożywania alkoholu, jak również bezpośrednio po spożyciu mogło mieć wpływ na jego wchłonięcie i rozpoczęcie fazy eliminacji pomimo tego, że kwestie te podnoszone były w toku postępowania, ale biegły nie odniósł ich stricte do przedmiotu sprawy.

III. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które mógł mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy polegający na uznaniu przez Sąd, że:

- świadek G. B. około godziny 19,45-19.53 w dniu 25 listopada 2020 r. widział pojazd oskarżonego jadący po drodze publicznej oraz jadącego pojazdem oskarżonego, w przypadku, gdy z zeznań samego świadka G. B. wynikało, iż było ciemno, że nie widział kto kierował pojazdem a nawet wskazywał, że pojazdem miała kierować i z niego wysiadać jakaś kobieta,

- jest faktem niekwestionowanym, że oskarżony około godziny 19.45-19.53 w dniu 25 listopada 2020 r. prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości, w przypadku , gdy z zeznań świadka M. J. (1) i P. P. (1), jak również samego oskarżonego wynikało, iż oskarżony przybyl do domu P. P. (1) około godziny 19.00 zatem świadek G. B. nie mógł widzieć oskarżonego o godzinie 19.45-19.53,

- jest faktem niekwestionowanym, ze oskarżony około godziny 19.45-19.53 w dniu 25 listopada 2020 r. prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości, w przypadku, gdy z zeznań policjanta świadka K. J. oraz z protokołu oględzin płyty CD dotyczącej interwencji wynikało, iż oskarżony wskazywał policjantom, że do P. P. (1) przybył około godziny 19.00 i w tym czasie mężczyźni, w domu P. P. (1) spożywali alkohol.

IV. Obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art.5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego polegające na przypisaniu winy oskarżonemu za prowadzenie samochodu osobowego w stanie nietrzeźwości pomimo tego, iż w toku postępowania nie było możliwe jednoznaczne ustalenie przebiegu zdarzeń w dniu 25 listopada 2020 r. oraz osoby kierującej pojazdem, na który wskazywał świadek G. B., a której to wersji zaprzeczał pozostały materiał dowodowy ( w tym osobowy).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na przyjętą przez Apelanta konstrukcję środka odwoławczego niezbędne staje się poczynienie istotnych uwag o charakterze wstępny, które jednak pozwolą na wykluczenie zasadności zarzutu zawartego w punkcie IV apelacji. Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów opartych o podstaw odwoławczą z art.438 pkt 2 kpk należy zwrócić uwagę na jednoczesne podniesienie zarzutu obrazy art.7 kpk w zw. z art.410 kpk (pkt I apelacji) i art.5 § 2 kpk (pkt IV apelacji). Obraza art.5 kpk i art.7 kpk nie może nastąpić jednocześnie, a zatem formułowanie w tym zakresie zarzutów było zabiegiem nieuprawnionym. Sąd I instancji czyniąc ustalenia faktyczne nie powziął wątpliwości, o których mowa w art.5 § 2 kpk, co musiałoby skutkować odwołaniem się do zasady in dubio pro reo. Skoro takowych wątpliwości Sąd I instancji nie wyrażał, to nie sposób uznać, że doszło do obrazy art.5 § 2 kpk. Zarzut obraz nakazu rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego nie może być połączony z zarzutem obrazy art.7 kpk, jako że zastosowanie zasady in dubio pro reo aktualizuje się dopiero wówczas, gdy brak podstaw do kwestionowania prawidłowości postępowania dowodowego i jego oceny dokonanej w oparciu o zasadę swobodnej oceny dowodów. Stanowisko zaprezentowane wyżej jawi się jako utrwalone w orzecznictwie Sądu Najwyższego, czego przykładem są chociażby: postanowienie Sadu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2019 r., IV KK 651.2019, Lex nr 2784008, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2019 r., V KK 239/2018, Lex nr 2730217, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2017 r., III KK 194/17, Lex nr 2397572 i szereg innych. Wbrew zaprezentowanemu stanowisku Odwołujący się jednej strony poddaje w wątpliwość ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji, co jednoznacznie wynika z treści środka odwoławczego, z drugiej zaś w procedowaniu Sądu dopatruje się naruszenia art.5 § 2 kpk. Z tych względów zarzut obrazy art.5 § 2 kpk (pkt IV apelacji) jawi się jako niezasadny. Finalnie należy jeszcze wskazać, iż reguła zawarta w art.5 § 2 kpk obejmuje wątpliwości, które powstały u organu procesowego, a nie stanowią subiektywnego przekonania strony o istnieniu takowych wątpliwości. To zatem sprawia, iż zarzut przedmiotowy jako nazbyt ogólny i nie znajdujący zakotwiczenia w obrazie konkretnych przepisów proceduralnych uznać należy za chybiony. Raesumując poczynione dotychczas rozważania już na wstępie należy zarzut obrazy art.5 § 2 kpk uznać za chybiony.

W ramach podstawy odwoławczej z art.438 pkt 2 kpk Apelant dopatruje się obrazy art.7 kpk w zw. z art.410 kpk (pkt I apelacji). Istotą zasady z art.7 kpk jest kształtowanie przekonania organów postępowania w oparciu o wszystkie dowody przeprowadzone w toku postępowania, które poddane zostały swobodnej ocenie, z uwzględnieniem jednak zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2008 r., sygn. akt IV KK 149/08 (OSNwSK 2008/1/1419) podniesiono, iż: „Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko: a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, b) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, c)jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.” Dochowanie wyżej wskazanych standardów pozwala zatem na stwierdzenie, czy ocena dowodów zawiera się w zasadzie swobodnej oceny dowodów, czy też przerodziła się w ocenę dowolną. Jako że zarzuty odwołują się również do unormowania zawartego w art.410 kpk trzeba przypomnieć, iż podstawę wyroku może stanowić całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Nakaz ten oznacza, iż wszystkie dowody stanowiące podstawę wyrokowania muszą zostać przeprowadzone na rozprawie, podstawę wyroku winny stanowić wszystkie okoliczności wynikające z tych dowodów. Z oczywistych względów podstawy wyroku nie może stanowić dowód nie ujawniony w toku przewodu sądowego. Jakkolwiek sąd winien uwzględnić wszystkie okoliczności wynikające z dowodów, to jednak nakaz ten nie oznacza uwzględnienia okoliczności wynikających z tych dowodów, które sąd uznał za niewiarygodne, a to jego stanowisko odpowiada regule z art.7 kpk. Zatem podstawę wyrokowania nie mogą stanowić wszystkie dowody, skoro część z nich sąd uznał za niewiarygodne, a rozumienie art.410 kpk w sposób nakładający na sąd uwzględnienie wszystkich dowodów byłoby niezrozumiałe i w wielu przypadkach sprzeczne z zasadą z art.7 kpk, art.4 kpk, ale też nie sprzyjałoby nakazowi dążenia do ujawnienia prawdy materialnej. Tym bardziej, że nie jest zjawiskiem odosobnionym w procesie, że okoliczności wynikające z poszczególnych dowodów mogą być ze sobą sprzeczne, co ze względów logicznych wynika oparcie orzeczenia na takich dowodach jednocześnie. Transponując powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, iż wbrew twierdzeniom Apelującego Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy art.7 kpk w zw. z art.410 kpk.

Wbrew sugestiom płynącym z apelacji zeznania świadka G. B. nie sposób uznać za niewiarygodne. Odwołujący się koncentrując się na pewnych tylko fragmentach wypowiedzi świadka usiłuje dowieść, że treści przez niego podawane jawią się jako wadliwe, nie próbując jednocześnie skoncentrować tychże zeznań z szeregiem dowodów zgromadzonych w toku postępowania karnego. Oprócz tego Apelujący przeciwstawia wyżej wskazanym deskrypcjom procesowym relacje M. J. (1) i P. P. (1). O ile owa konfrontacja mogłaby doprowadzić do zakwestionowania treści podawanych przez świadka G. B., to jednak nie może stanowić samodzielnej przesłanki dyskwalifikującej przedmiotowe zeznania. Rzecz w tym, że do dyspozycji Sądu I instancji pozostawały jeszcze inne istotne dowody, których wymowa w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego była jednoznaczna. Po pierwsze, treści komunikowane przez G. B. korespondują z zeznaniami świadka T. W. (1) i K. J.. Po drugie, zostały one potwierdzone nagraniem rozmowy G. B. z dyżurnym KPP w R. z dnia 25 listopada 2020 r. Przedmiotowe nagranie w sposób jednoznaczny i nie budzący najmniejszych wątpliwości pozwala na ustalenie czasu, kiedy świadek dokonał obserwacji pojazdu mechanicznego marki S., którego trajektoria poruszania się daleka była od linii prostej i wzbudziła podejrzenia świadka co do stanu osoby kierującej tymże pojazdem. Po trzecie, nie można zeznań świadka deprecjonować w oparciu o przedłożony do akt sprawy na etapie postępowania odwoławczego wydruk z aplikacji mobilnej G. M.. Abstrahując od tego, że przedmiotowy wydruk może wskazywać nie na miejsce osoby a na miejsce urządzenia mobilnego, to nadto treści zawarte na tzw. osi czasu mogą podlegać modyfikacjom. Jeżeli wziąć to zatem pod uwagę i skonfrontować treści wynikające ze wspomnianego wydruku z relacjami świadka G. B., funkcjonariuszy Policji i uwzględnić treść nagrania, to nie sposób poddawać w wątpliwość wiarygodność przedmiotowych wypowiedzi. Teza ta jest również zasadna jeśli spojrzeć na zeznania świadka przez pryzmat zasad logiki formalnej i doświadczenia życiowego. Rzecz w tym, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego i trudno wobec tego przyjąć, że jego działanie ukierunkowane było na wyrządzenie krzywdy oskarżonemu. Jako osoba obca dla G. L. jedyny motyw, który odnaleźć można w postąpieniu świadka to ten, który wskazywał na chęć wyeliminowania z ruchu użytkownika pojazdu mechanicznego, którego zachowanie na drodze odbiega od standardowego. Jak już wspomniano na wstępie tej części rozważań Apelujący zmierza do podważenia wiarygodności zeznań świadka konstruując swoją tezę na fragmentach jego wypowiedzi. Jako że dowód nie jest zjawiskiem izolowanym, nie tylko jego treść i cechy wewnętrzne mają znaczenie dla prawidłowej oceny wiarygodności. Niezbędna bowiem staje się konfrontacja dowodu z innymi dostępnymi dla organu procesowego, co w okolicznościach przedmiotowej sprawy miało miejsce.

Również ocena zeznań świadka M. J. (1) dokonana przez Sąd a quo nie może być w sposób zasadny kwestionowana. Zwraca uwagę to, że w zasadzie wypowiedzi świadka w znikomym stopniu dotyczą stanu oskarżonego. Z jednej bowiem strony świadek wskazuje, że „nie widział” aby oskarżony przychodząc do domu P. P. (2) i M. J. (1) był nietrzeźwy, z drugiej strony nie wyklucza, że do spożycia alkoholu przez oskarżonego doszło przed przybyciem do domu i ostatecznie konstatuje, ze nie podchodziła do oskarżonego na taką odległość, aby mogła wyczuć woń alkoholu. Nadto świadek opisując rzekome spożywanie alkoholu w domu przez oskarżonego i P. P. (2) posługuje się przypuszczenie „oni chyba coś wypili”, co wskazuje na niepewność świadka co do zaistnienia takowego zachowania wyżej wymienionych. Jeżeli nadto skonfrontować wypowiedzi z jasnymi, precyzyjnymi zeznaniami świadka G. B., T. W. (2), K. J., a nadto dowodami ze wspomnianych już wcześniej nagrań, czy w końcu opinią biegłego J. S. (1), to nie sposób uznać, aby dowód z zeznań świadka M. J. (2) mógł stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych.

Trudno również nie zgodzić się z Sądem I instancji co do oceny wiarygodności zeznań pochodzących od świadka P. P. (1). Świadek ten usiłował dowieść, że do spożycia alkoholu doszło dopiero po przybyciu oskarżonego do miejsca zamieszkania świadka. Rzecz w tym, że przeczą temu już wielokrotnie powoływane zeznania świadka G. B., interweniujących funkcjonariuszy, opinia biegłego J. S. (1). To zatem pozwoliło Sądowi I instancji na uznanie przedmiotowych deskrypcji procesowych za niewiarygodne w zarysowanym zakresie.

Apelujący w uzasadnieniu środka odwoławczego odnosząc się do kwestii wiarygodności zeznań świadka G. B. zmierzał do wykazania, że obserwacje świadka nie były precyzyjne chociażby w zakresie osób wysiadających z pojazdu zatrzymanego na posesji B. 112. Rzecz jednak w tym, że świadek ten jako kierującego pojazdem kategorycznie wskazywał mężczyznę, natomiast niepewność zgłaszał co do osoby wysiadającej od strony pasażera. Owa niepewność nie ma jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Fakt kierowania bowiem pojazdem przez oskarżonego został ustalony nie tylko na podstawie zeznań świadka G. B., ale także treści komunikowanych przez funkcjonariuszy Policji, którzy wskazywali, że po przybyciu pod wyżej wskazany adres, to właśnie oskarżony wskazał, że kierował pojazdem (k.109, k.114).

W zakresie zarzutów odnoszących się do opinii biegłego J. S. (1) należy wskazać, iż Sąd I instancji przyznając opiniom tym przymiot wiarygodności swoje stanowisko jasno, jakkolwiek lakonicznie, uzasadnił. Dowód z opinii biegłych, o ile jest zrozumiały dla organu procesowego, o ile także jest przekonujący, może stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Uznanie opinii za jasną i pełną w rozumieniu art.201 kpk nie jest warunkowane uwzględnieniem wszystkich możliwych układów faktycznych (w tym wypadku niespożyciem posiłku, palenia lub też nie papierosów przez oskarżonego), a jedynie tych które wynikają z akt sprawy, które są istotne dla rozstrzygnięcia, i w końcu wymagają wiadomości specjalnych. Biegły J. S. (2), w szczególności wydając opinię uzupełniającą, dysponował obszernym materiałem dowodowym i wbrew twierdzeniom Apelanta uwzględnił wszystkie istotne okoliczności w tym i fakt palenia papierosów przez oskarżonego. Tylko nazbyt pobieżna lektura opinii mogłaby doprowadzić do wniosków odmiennych (k.171). Tym samym przedmiotowy zarzut jawi się jako chybiony.

Kolejne zarzuty odwoławcze oparte o podstawę odwoławczą z art.438 pkt 3 kpk, a zawarte w punkcie III apelacji nie zasługują na akceptacyjną ocenę. Należy zwrócić uwagę, że błędne ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa czy przypisania z reguły stanowią konsekwencję uchybień o charakterze procesowym, do których doszło na etapie przeprowadzania poszczególnych dowodów, bądź na etapie oceny prawidłowo przeprowadzonych dowodów. Stąd wynika implikacja, że błędne ustalenia faktyczne stanowią pochodną uchybień przepisom postępowania. Jeżeli zatem Apelant nie wykazał, że na etapie postępowania dowodowego, jak też na etapie oceny dowodów Sąd I instancji doszło do nieprawidłowości przy przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, jak też nie wykazał, aby ocena dowodów dokonana przez organ procesowy nie odpowiadała standardom z art.7 kpk, to nie sposób kwestionować ustalenia faktyczne poczynione w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd a quo dokonał precyzyjnych ustaleń faktycznych w zakresie przebiegu zdarzeń z dnia 25 listopada 2020 r., w sposób nie budzący wątpliwości wskazał, iż oskarżony kierował krytycznego dnia pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, zaś te jego ustalenia znajdują oparcie w dowodach, którym Sąd przyznał atrybut wiarygodności. Kompleksowa ocena zeznań świadka G. B., zeznań interweniujących funkcjonariuszy Policji, opinii biegłego J. S. (1), jak też dowodów z dokumentów, pozwoliła z jednej strony wyeliminować z kręgu dowodów wiarygodnych treści komunikowane przez oskarżonego oraz świadków M. J. (1) i P. P. (2), a w konsekwencji dała asumpt do dokonania precyzyjnej rekonstrukcji przebiegu zdarzeń i jednoznacznego wykazania, że krytycznego dnia oskarżony kierował w stanie nietrzeźwości pojazdem mechanicznym. W konsekwencji z jednej strony ocena dowodów zaprezentowana przez Sąd Rejonowy nie narusza standardów z art.7 kpk, z drugiej zaś ustalenia faktyczne poczynione przez tenże Sąd odpowiadają zasadzie z art.2 § 2 kpk.

Wniosek

1. O zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uznanie oskarżonego za niewinnego zarzucanego mu czynu.

2. Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarówno wniosek reformatoryjny, jak i kasatoryjny nie mogą zostać uwzględnione, ponieważ zarzuty podniesione w apelacji okazały się chybione, zaś kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie wykazała uchybień, których uwzględnienie winno nastąpić niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Ropczycach z dnia 20 grudnia 2023 r., sygn. akt II K 62/21

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyroku z uwagi na niezasadność zarzutów odwoławczych, jak i brak stwierdzenia takich uchybień, których uwzględnienie winno nastąpić z urzędu, a które w razie zaistnienia musiałyby skutkować zmianą bądź uchyleniem zaskarżonego wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50,00 zł tytułem wydatków poniesionych w toku postępowania odwoławczego oraz kwotę 300,00 zł tytułem opłaty. Przedmiotowe rozstrzygnięcie znajduje uzasadnienie w treści art.636 § 1 kpk. Na wysokość wydatków składają się ryczałt za doręczenia oraz koszty pozyskania karty informacyjnej z KRK. Wysokość opłaty ustalona przy uwzględnieniu treści art.3 ust.1 ustawy z dni 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

PODPIS

SSO Dariusz Zrębiec

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Leżajsku z dnia 20 grudnia 2023 r., sygn. akt II K 62/21

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana