Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 218/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 13 grudnia 2024 r. w sprawie o sygn. akt X K 858/20 przeciwko J. N. oskarżonemu o czyn z art. 233 § 1 kk

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

J. N.

Uprzednia niekaralność

Informacja z K.

k. 258

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego

Informacja z K.

Dowód w postaci informacji z K. w odniesieniu do oskarżonego J. N. nie budzi wątpliwości, ani w zakresie formy, ani treści. Została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot w formie przewidzianej dla tej czynności. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała jej autentyczności i rzetelności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1)

2)

Ad 1)

Ad 2)

3)

4)

Ad 3)

Ad 4)

obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z naruszeniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającą na:



bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony złożył w ramach sprawy nadzorowanej przez Prokuraturę Rejonową K. Wschód fałszywe zeznania w zakresie sporządzenia osobiście dokumentów składanych w toku postępowania toczącego się przed Sądem Okręgowym w Krakowie sygn. akt IX GN 580/13, a w szczególności sprzeciwie od nakazu zapłaty datowanym na dzień 19 czerwca 2013 r., uzupełnienia pisma z dnia 04 stycznia 2014 r. datowanym na 07 stycznia 2014 r., odpowiedzi na pismo z dnia 03 lutego 2014 r. datowanej na 19 lutego 2014 r. w sytuacji gdy oskarżony nie wskazywał w zeznaniach z dnia 27.11.2017 r., że sporządził osobiście ww. dokumenty, jak również dodał, że niektóre dokumenty mogły być sporządzone przez adwokata lub inną wyznaczoną osobę,



bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony złożył do protokołu przesłuchania z dnia 27.11.2017 r. fałszywe zeznania, co mają potwierdzać zeznania złożone przez świadka K. N., który zdaniem Sądu w sposób niebudzący wątpliwości wskazał przede wszystkim, iż nie zdarza się w praktyce, aby nie okazywano przesłuchującemu dokumentu w sytuacji, gdy ma potwierdzić swój podpis na tym dokumencie, a zatem z zeznań tych w sposób jednoznaczny wynika, że świadek nie pamięta jak wyglądało to konkretne przesłuchanie, co więcej okoliczność braku okazania oskarżonemu dokumentów wynika z samej treści przesłuchania z dnia 27.11.2017 r., bowiem J. N. zeznał, że Nie pamiętam czy przedstawione przeze mnie dokumenty posiadają pełne moje imię i nazwisko, czy tylko parafowane - gdyby zatem oskarżonemu były wówczas okazywane dokumenty to nie składałby zeznań takiej treści jako świadek, lecz odnosiłby się wprost do poszczególnych dokumentów



bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony do protokołu z dnia 27.11.2017 r. złożył fałszywe zeznania, w sytuacji gdy jak wynika z jego wyjaśnień w dniu przesłuchania nie były mu okazywane żadne dokumenty, oskarżonemu zarzuca się złożenie fałszywych zeznań w zakresie sporządzenia poszczególnych dokumentów, nie zaś ich podpisania, a brak jest jakichkolwiek dowodów, że oskarżony dokumentów, będących przedmiotem niniejszego postępowania nie sporządził samodzielnie,



bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony do protokołu z dnia 27.11.2017 r. złożył fałszywe zeznania, w sytuacji gdy nieprawda w rozumieniu art. 233 § 1 kk oznacza nieprawdę w sensie subiektywnym tzn., że zeznanie jest nieprawdziwe, gdy sprawca uświadamia sobie, że kłamie, a z treści wyjaśnień oskarżonego jednoznacznie wynika, że składając zeznania 27.11.2017 r. był przekonany o prawdziwości swoich twierdzeń,



bezpodstawnym przyjęciu, że wyjaśnienia oskarżonego należy uznać za wiarygodne jedynie w części wobec uznania, że stoją one w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym tj. opinią biegłego, jak też z zeznaniami policjanta K. N., w sytuacji gdy biegły z zakresu pisma ręcznego nie opiniował w przedmiocie sporządzenia dokumentów lecz autentyczności podpisów pod nimi widniejących, zaś oskarżonemu zarzuca się złożenie fałszywych zeznań w zakresie sporządzenia dokumentów, nie zaś ich podpisania, natomiast pomiędzy wyjaśnieniami oskarżonego, a zeznaniami świadka K. N. brak jest sprzeczności, gdyż K. N. nie zeznaje na temat sporządzenia dokumentów przez oskarżonego tylko w kwestii ich okazania oskarżonemu w czasie przesłuchania, a z jego zeznań wynika że nie pamięta jak wyglądało przesłuchanie w tej konkretnej sytuacji tj. czy rzeczywiście okazywał oskarżonemu jakiekolwiek dokumenty

obrazę przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia tj. 167 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 kpk poprzez nieuwzględnienie wniosku obrońcy oskarżonego o przesłuchanie biegłego z zakresu pisma ręcznego na okoliczność sporządzonej przez niego opinii, wobec uznania, że dowód ten zmierza do przedłużenia postępowania karnego, uzasadniając to złożeniem wniosku dowodowego „w końcowej fazie postępowania”, w sytuacji gdy wniosek dowodowy w tym przedmiocie z dnia 12.05.2021 r. został złożony na początku postępowania, po rozpoczęciu przewodu sądowego i złożeniu wyjaśnień przez oskarżonego i początkowo został on uwzględniony przez orzekający w sprawie Sąd, natomiast przeprowadzenie tego dowodu jest konieczne celem doprecyzowania przez biegłego opinii pisemnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia przepisów postępowania z odwołaniem się do art. 7 kpk statuującego zasadę swobodnej oceny dowodów odnosi się do dokonania przez Sąd Rejonowy dowolnej oceny dowodów, z naruszeniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zasadniczo Skarżący kwestionuje dokonaną ocenę wyjaśnień oskarżonego J. N. w zestawieniu z zeznaniami funkcjonariusza policji K. N., natomiast pozostałe zarzuty mające polegać na naruszeniu art. 7 kpk to ocena wyciągniętych przez Sąd wniosków, gdyż jak dowodzi Skarżący naruszenie polegać miało ogólnie ujmując na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony złożył fałszywe zeznania. Skarżący również wchodzi w polemikę z przyjętą przez Sąd Rejonowy definicją „nieprawdy”. Odnoszenie się jednak do tak postawionych i uzasadnionych zarzutów byłoby przedwczesne, zważywszy na wystąpienie uchybień uzasadniających uchylenie zaskarżonego wyroku. Z tego też względu Sąd Odwoławczy na podstawie art. 436 kpk ograniczył rozpoznanie zarzutów apelacji.

Trafny natomiast jest zarzut obrazy przepisów postępowania, mający wpływ na treść orzeczenia tj. 167 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 kpk poprzez nieuwzględnienie wniosku obrońcy oskarżonego o przesłuchanie biegłego z zakresu pisma ręcznego na okoliczność sporządzonej przez niego opinii. Kuriozalna decyzja i uzasadnienie Sądu w dniu 20 listopada 2024 r. odnośnie do uznania, że wniosek ten zmierza do przedłużenia postępowania karnego, z powołaniem się na stanowisko judykatury, że wniosek dowodowy złożony został „w końcowej fazie postępowania”, w sytuacji gdy wniosek dowodowy z dnia 12 maja 2021 r., obejmujący również wniosek o bezpośrednie przesłuchanie opiniującego w sprawie biegłego, został złożony na początku postępowania sądowego (k. 100). Do przyjęcia pisemnego wniosku doszło bowiem na pierwszym terminie rozprawy bezpośrednio po rozpoczęcia przewodu sądowego i odebraniu wyjaśnień od oskarżonego. W dniu 24 stycznia 2022 r. obrońca oskarżonego na rozprawie podtrzymał swój wniosek, a po wezwaniu o jego doprecyzowanie przez wskazanie biegłego, którego bezpośrednie przesłuchanie jest wnioskowane. Uzupełnienie nastąpiło pismem z dnia 31 stycznia 2022 r. (wpływ do sądu 3 lutego 2022 r. - k. 138), zaś na rozprawie w dniu 16 października 2024 r. obrońca jedynie podtrzymał uprzednio wniesiony wniosek odwołując się do pisma z dnia 12 maja 2021 r. Nie można zatem przyjąć, że wniosek został złożony w końcowej fazie postępowania. Brak realizacji wniosku w istotny sposób ograniczył prawo oskarżonego do obrony, skoro w uzasadnieniu w części o „powodach przyjętej kwalifikacji” skazano, że „z opinii biegłego wynika, iż pisma w postępowaniu cywilnym objęte aktem oskarżenia, nie były podpisane przez oskarżonego, o czym miał pełną świadomość”.

Zarzut

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że ojciec oskarżonego A. N. został prawomocnie skazany przez Sąd Rejonowy dla Krakowa Śródmieścia w Krakowie za podrobienie w celu użycia za autentyczne dokumentów procesowych z postępowania IX GNC 580/13, w zakresie których oskarżony J. N. miał złożyć fałszywe zeznania, w sytuacji gdy wobec ojca oskarżonego zapadł wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony w dniu 27.11.2017 r. złożył do protokołu fałszywe zeznania co do faktu sporządzenia osobiście dokumentów, w sytuacji gdy w realiach niniejszego postępowania nie dowiedziono aby oskarżony nie sporządził dokumentów o których zeznawał do protokołu z dnia 27.11.2017 r. samodzielnie, co więcej oskarżony wskazał, że sporządzeniem dokumentów mógł zajmować się adwokat bądź inna osoba w tym celu wyznaczona, nie jestem w stanie określić czy był to mój ojciec A. N., a zatem nie sposób uznać aby oskarżony w jakimkolwiek zakresie złożył fałszywe zeznania,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że zasadnym jest wydanie względem oskarżonego wyroku skazującego, w sytuacji gdy wobec przyjęcia przez Sąd, że oskarżony działał z obawy przed odpowiedzialnością kamą grożącą jego ojcu i w konsekwencji zakwalifikował czyn oskarżonego jako przestępstwo z art. 233 § 1 a kk, zasadnym było warunkowe umorzenie postępowania, w szczególności mając na uwadze fakt, że oskarżony nie jest osobą zdemoralizowaną, nigdy nie wchodził w konflikty z prawem, a jego postawa, właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgodzić należy się z zarzutem, że Sąd mimo oczekiwania - przez blisko 3 lata - na wynik toczącego się postępowania karnego przeciwko A. N. (ojcu oskarżonego), nawet – jak się zdaje - nie zapoznał się z treścią wyroku (chociaż dysponował aktami sprawy – sygn. akt II K 1358/19/S – na rozprawie w dniu 24 stycznia 2022 r. je ujawnił, akta zostały jednak zwrócone i ujawnione ponownie na rozprawie w dniu 16 października 2024 r.), zaś odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Śródmieścia w Krakowie z dnia 1 lipca 2022 r. z informacją o prawomocności orzeczenia z dniem 24 sierpnia 2023 r. – k. 200-204) dołączono do akt rozpoznawanej sprawy przy piśmie z dnia 11 grudnia 2023 r. (wpływ do Sądu 18 grudnia 2023 r.- k. 199 ). W części motywacyjnej podstawy wydanego wyroku Sąd wskazał na skazanie ojca oskarżonego, co słusznie podnosi Skarżący, chociaż Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie wyrokiem z dnia 1 lipca 2022 r. warunkowo umorzył postępowanie o czyny zarzucane A. N. z art. 270 § 1 kk na podstawie art. 66 § 1 i § 2 kk oraz art. 67 § 1 kk na okres próby dwóch lat z orzeczeniem środka pieniężnego z art. 39 pkt 7 kk w wysokości 2.000 zł. Skoro Sąd Rejonowy nie zauważył rodzaju wydanego wyroku, to tym bardziej trudno oczekiwać, by zwrócił uwagę, jakie czyny zabronione stanowiły przedmiot tamtego postępowania, które miało rodzić podstawy odpowiedzialności karnej A. N.. Do nich w ogóle się nie odnosi, a właśnie z nimi łączyła się opinia biegłego, którego Sąd bezpośrednio nie przesłuchał, bo w dniu 20 listopada 2024 r. stwierdził, że „zmierzał wniosek obrońcy oskarżonego J. N. z 12 maja 2021 r. do przewlekłości postępowania”, podczas, gdy postępowanie zakończone zostało wyrokiem w dniu 13 grudnia 2024 r.

Wobec równoczesności podnoszenia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania w zakresie oceny dowodów, zarzut ten jest bezprzedmiotowy, tym bardziej że niektóre z zarzucanych błędów zostały sformułowane w sposób zbliżony do wcześniej podniesionych zarzutów odnośnie do naruszenia art. 7 kpk. W tych okolicznościach, przy uwzględnieniu uwag zawartych poniżej wziętych pod uwagę przez Sąd Okręgowy z urzędu (pkt 4 uzasadnienia) trudno uznać postępowanie przeprowadzone przez Sąd Rejonowy jako rzetelne, uwzględniające okoliczności faktyczne z zachowaniem obiektywizmu, a ocenę dowodów przeprowadzoną w sposób podyktowany dyspozycją art. 7 kpk, przy zachowaniu prawa do obrony. Z tego też względu, na podstawie art. 436 kpk, Sąd Odwoławczy ograniczył rozpoznanie zarzutów apelacji jedynie do uchybień implikujących uchylenie zaskarżonego wyroku, do powyżej wskazanych okoliczności odnoszących się do oparcia zaskarżonego orzeczenia na dowodach uzyskanych w toku wadliwego procesu ich gromadzenia oraz wadliwej oceny, jak również wskazanych w punkcie 4 uzasadnienia uchybień uwzględnionych z urzędu. Rozpoznanie apelacji w zakresie oceny materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną czynionych ustaleń i błędnych ustaleń faktycznych (podniesione także w zarzucie apelacji w pkt 2 i 3) oraz braku koncentracji rozprawy (wskazana w pkt 4 uzasadnienia) było wystarczające do wydania orzeczenia, zaś odnoszenie się do uchybień wskazywanych w poszczególnych zarzutach byłoby przedwczesne dla dalszego toku postępowania, co zaznaczono w uwagach do poszczególnych zarzutów.

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie X Wydziału Karnego, sygn. akt X K 858/20 z dnia 13.12.2024 r. poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o warunkowe umorzenie postępowania karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się o tyle zasadną i skuteczną, że w następstwie jej wywiedzenia i podzielenia części z podniesionych w niej zarzutów należało zaskarżony wyrok uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Rzeszowie. Nie sposób jednak było podzielić przekonania obrońcy, jakoby oskarżony J. N. winien zostać uniewinniony. Postulowany przez obrońcę oskarżonego wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, zdaniem Sądu był przedwczesny z uwagi na istotne braki postępowania dowodowego i istniejącą potrzebę jego uzupełnienia poprzez poprawne przeprowadzenie dowodów na rozprawie, a następnie dokonania ponownej oceny dowodów w kontekście wypełnienia przez oskarżonego znamion zarzuconego mu czynu oraz usunięcia uchybień postępowania, które sprawiały, że było ono nierzetelne. Z wnioskiem o uniewinnienie oskarżonego pozostaje w sprzeczności podniesiony przez Skarżącego alternatywny wniosek o warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego. Skoro jednym z warunków zastosowania tego środka probacyjnego jest, by okoliczności popełnienia czynu nie budziły wątpliwości, a społeczna szkodliwość i zawinienie nie były znaczne (art. 66 § 1 kk), to zestawienie tego wniosku z wcześniej podniesionym i argumentowanym wnioskiem o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów wobec ich rażącej sprzeczności, można jedynie podsumować tym, że nie zasługują oba wnioski na uwzględnienie, gdyż w aktualnym stanie sprawy nie są zasadne. W realiach niniejszej sprawy Sąd Odwoławczy ograniczył rozpoznanie apelacji do uchybień wskazujących na nierzetelność postępowania w Sądzie I instancji, opisanych szczegółowo w punkcie 2 i 3 uzasadnienia odnośnie do niektórych z zarzutów obrazy przepisów postępowania i błędnych ustaleń faktycznych oraz w punkcie 4 uzasadnienia (brak koncentracji rozprawy, naruszenie prawa do obrony), których wystąpienie sprawiało, że utrzymanie bądź zmiana zaskarżonego wyroku musiałaby zostać oceniona jako niesprawiedliwe (art. 440 kpk). To bowiem stanowiło o potrzebie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego jej rozpoznania. Wydanie zatem orzeczenia kasatoryjnego wyklucza uwzględnienie zgłoszonych przez Skarżącego sprzecznych wniosków o zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanych kierunkach.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nierzetelność postępowania z uwagi na brak koncentracji rozprawy (art. 404 § 2 kpk) jak również brak uprzedzenia o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu (art. 399 § 1 kpk) rzutująca na potrzebę uwzględnienia tego uchybienia niezależnie od kierunku zaskarżenia i podniesionych zarzutów, sprawiają, że utrzymanie bądź zmiana zaskarżonego wyroku musiałaby zostać ceniona jako niesprawiedliwa (art. 440 kpk).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

O rażącej niesprawiedliwości rozstrzygnięcia można zasadnie twierdzić wówczas, gdy dotknięte jest ono niepodniesionymi w apelacji Skarżącego uchybieniami mieszczącymi się w każdej ze względnych przyczyn odwoławczych, o ile ich waga i charakter jest taki, że czyni orzeczenie niesprawiedliwym i to w stopniu rażącym. Artykuł 440 kpk, z uwagi na swój wyjątkowy charakter, może mieć zastosowanie tylko wtedy, gdy popełnione przez sąd pierwszej instancji uchybienia procesowe są rażące i ponadto miały - nie tylko potencjalny, ale realny, rzeczywisty wpływ na treść wyroku. W obowiązującym obecnie modelu postępowania odwoławczego wprawdzie zasadą jest merytoryczne orzekanie w postępowaniu apelacyjnym, które jednak doznaje ograniczenia w ściśle określonych wypadkach wskazanych w art. 437 § 2 kpk, stwierdzone zaś uchybienia w procedowaniu Sądu Rejonowego uprawniają do uchylenia zaskarżonego wyroku z powodu konieczności, zważywszy na wagę wadliwości procedowania, przeprowadzenia postępowania sądowego na nowo, w tym przewodu sądowego w całości.

Zauważyć bowiem należy, że art. 404 § 2 kpk wprowadza wyjątek od zasady prowadzenia rozprawy odroczonej w nowym terminie od początku. Rozprawa odroczona może być prowadzona w dalszym ciągu w nowym terminie, bez powtarzania uprzednio dokonanych czynności, gdy jednocześnie spełnione zostały następujące warunki:

1)  w okolicznościach procesowych konkretnej sprawy sąd ustala zaistnienie wyjątkowego wypadku,

2)  skład sądu nie uległ zmianie

W realiach niniejszej sprawy drugi z wymienionych warunków wystąpił, albowiem skład sąd nie uległ zmianie. Zatrzymać się jednak trzeba na warunku określonym jako pierwszy. Wyjątkowość sytuacji procesowej, uzasadniająca dalsze prowadzenie rozprawy odroczonej, może wynikać m.in. z obszerności materiału dowodowego (zgromadzenie materiału dowodowego zasadniczo w dwóch tomach akt), zakresu postępowania dowodowego przed odroczeniem rozprawy i krótkotrwałości odroczenia. Przyjmuje się w praktyce, że jeżeli odroczenie tylko nieznacznie przekracza termin przerwy w rozprawie (art. 401 § 2 kpk – 42 dni), przeprowadzone dotychczas dowody nie były liczne i nietrudno zapamiętać ich treść, a ponadto większość istotnych dowodów ma być przeprowadzona po odroczeniu, to dalsze prowadzenie rozprawy nie może, w większości tego rodzaju wypadków, zagrażać czyjemukolwiek interesowi procesowemu i umożliwia zrealizowanie celów postępowania karnego (uchwała SN z dnia 14 stycznia 1971 r., VI KZP 45/70; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., V KKN 271/97; postanowienia SN: z dnia 18 czerwca 2003 r., IV KK 90/03; z dnia 4 marca 2010 r., V KK 225/09; wyrok SA w Katowicach z dnia 10 lipca 2014 r., II AKa 229/13). Ze zgoła odmienną sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Sąd Rejonowy po przeprowadzeniu szeregu czynności dowodowych (zasadniczo wszystkich czynności dowodowych według wniosków aktu oskarżenia i większości dopuszczonych z wniosku obrońcy oskarżonego) w toku rozprawy prowadzonej w miarę regularnych terminach od 12 maja 2021 r. (poprzez 23 sierpnia i 8 listopada 2021 r. oraz 24 stycznia 2022 r.) przeprowadził szereg dowodów, w tym z wyjaśnień oskarżonego J. N. w dniu 12 maja 2021 r. i zeznań świadka K. N. – w dniu 8 listopada 2021 r., a następnie w dniu 24 stycznia 2022 r. po ujawnieniu dowodów z akt spraw (zwłaszcza karnej przeciwko A. N.) odroczył rozprawę, by ją po 2 latach i blisko 9 miesiącach kontynuować na rozprawie dopiero w dniu 16 października 2024 r. i 12 grudnia 2024 r., aby w dniu 13 grudnia 2024 r. wydać wyrok. Można w realiach sprawy uznać, że odstępy czasowe między 12 maja, 23 sierpnia i 8 listopada 2021 r. oraz 24 stycznia 2022 r. nie były na tyle odległe, by kontynuowanie czynności dowodowych mimo odraczania rozprawy naruszało warunek wyjątkowości prowadzenia w dalszym ciągu rozprawy odroczonej (zachowanie warunków z art. 404 § 2 kpk). Odstępy czasowe niewiele przekraczały okres przerwy. Przyczyny niezakończenia postępowania były uzasadnione (niestawiennictwo świadka, brak udostępnienia akt spraw). Jednakże odstęp czasowy odroczenia rozprawy między jej terminem 24 stycznia 2022 r. a terminem 16 października 2024 r. żadną miarą nie może być uznany za pozwalający na odstąpienie od wymogu prowadzenia rozprawy od początku z powołaniem się tak jak w przypadku wcześniejszych odroczeń rozprawy (daleko krótszych - zbliżonych do przerwy) na względy ekonomiki procesowej przemawiające za kontynuacją odroczonej rozprawy. Wręcz decyzję taką podjętą w terminie rozprawy w dniu 16 października 2024 r. po ponad 2,5 latach od dnia odroczenia rozprawy, należało uznać za arbitralną i w sposób rażący naruszającą dyspozycję art. 404 § 2 kpk, tym samym godzącą w zasadę bezpośredniości, koncentracji materiału dowodowego, także gwarancji procesu prowadzonego z zachowanie zasad prawdy materialnej i prawa oskarżonego do obrony. Jednak o tym, czy doszło do naruszenia zasady wyjątkowości przewidzianej w art. 404 § 2 kpk decyduje nie tylko upływ czasu między „skutecznymi” terminami rozprawy, ale także konkretne okoliczności danej sprawy. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że przesłuchanie oskarżonego oraz świadka K. N. miało miejsce przed terminami rozprawy w dniu 24 stycznia 2022 r., po którym nastąpiło długotrwałe odroczenie do dnia 16 października 2024 r. Prowadzenie rozprawy od początku uzasadnione jest tym, że upływ czasu, jaki następuje od poprzedniej rozprawy jest na tyle długi, że zacierają się bezpośrednie z niej wrażenia i zasada bezpośredniości przemawia za ponownym osobistym kontaktem sądu z przeprowadzonymi już dowodami (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 25 września 2013 r., II AKa 200/13). W judykaturze wyrażany jest pogląd, że co do zasady rozprawa powinna być prowadzona od nowa, a brak takiego działania prowadzi do naruszenia zasady bezpośredniości, ciągłości i koncentracji rozprawy (wyrok SN z dnia 11 listopada 1975 r., III KR 91/75, wyrok SA we Wrocławiu z dnia 6 kwietnia 2006 r., II AKa 32/05). Jednocześnie, dopuszczając stosowanie art. 404 § 2 kpk, każdorazowo podkreślano konieczność badania okoliczności sprawy i analizowania, czy w związku z jego stosowaniem nie zostaną naruszone podstawowe zasady procesu (postanowienia SN z dnia 4 marca 2010 r., V KK 225/09; z dnia 18 czerwca 2003 r., IV KK 90/03; wyrok SA w Gdańsku z dnia 16 listopada 2000 r., II AKa 286/00, wyrok SA w Katowicach z dnia 14 października 1999 r., II AKa 221/99). W przedmiotowej sprawie skład Sądu nie uległ zmianie, a Sąd nie zdecydował się także na prowadzenie rozprawy od nowa mimo upływu blisko trzyletniego okresu po terminie również następującym po odroczeniach jednakże krótszych między „skutecznymi” terminami rozprawy. Przekroczenie okresu odroczenia w rozprawie może być przyczyną uchylenia wyroku wtedy, kiedy stopień przekroczenia terminu albo odległość czasu od chwili przeprowadzenia doniosłych czynności dowodowych, wskazywać będą na naruszenie zasady bezpośredniości i wynikające z tego zagrożenie dla możliwości trafnego orzekania (postanowienie SN z dnia 23 lipca 2003 r., V KK 345/02). Tak zaś jest w niniejszej sprawie. Zwłaszcza należy mieć na względzie zakres materiału dowodowego przeprowadzonego – zasadniczo prawie całego - przed tak długim odroczeniem rozprawy, wręcz arbitralną decyzję o prowadzeniu rozprawy w dalszym ciągu co pozwala na stwierdzenie, że w konsekwencji decyzja sądu o prowadzeniu rozprawy w dalszym ciągu miała wpływ na treść wyroku. Zapewne odległość czasowa między ostatnim terminem rozprawy a terminem, gdy Sąd przesłuchiwał oskarżonego w dniu 12 maja 2021 r., legła u podstaw pominięcia istotnych elementów jego wypowiedzi przy ich ocenie (kwestionowanej przez Skarżącego), ale przede wszystkim w odniesieniu do elementów zachowania oskarżonego w aspekcie realizacji znamion zarzucanego mu aktem oskarżenia i przypisanego zaskarżonym wyrokiem czynu. Sąd bowiem, wbrew nakazowi z art. 399 § 1 kpk nie uprzedził o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu J. N. z art. 233 § 1 kk, a przypisał czyn z art. 233 § 1a kk. Owszem był akt oskarżenia skierowany przeciwko ojcu oskarżonego – A. N. (sygn. akt II K 1358/19/S – Sądu Rejonowego dla Krakowa Śródmieścia w Krakowie), jednakże w wyjaśnieniach oskarżony J. N. nie wskazywał na przyjęte przez Sąd okoliczności, a mianowicie istnienie obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jego najbliższym - ojcu. Wręcz przeciwnie w wyjaśnieniach oskarżony wskazuje, że w czasie składania zeznań, gdy był przesłuchiwany w innej sprawie nie pomyślał wtedy o tym, żeby „odpowiadając na pytanie, czy są to moje podpisy, spojrzeć, czy to są faktycznie moje podpisy” (k. 103v), a wcześniej „w czasie przesłuchania w dniu 27.11.2017 r. byłem przekonany, że to są dokumenty podpisane przeze mnie (k. 103). Wskazał także, że dokumenty mógł składać jego ojciec, czy prawnik, który nas reprezentował (k. 104), wcześniej zaś naprowadził, że część dokumentów, które składał było przygotowywanych przez prawnika. W ramach prowadzonej działalności jego ojciec był uprawniony do działania w ramach tego podmiotu i nie wykluczył, że ojciec mógł składać jakieś dokumenty i do tego postępowania, jak i do innych (k. 103). Należy w tym miejscu wskazać, że Prokurator zarzucił oskarżonemu J. N. popełnienie czynu z art. 233 § 1 kk polegającego na tym, że oskarżony „w dniu 27 listopada 2017 r. w Rzeszowie po pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań w toku postepowania PR 4 Ds 60.17 nadzorowanego przez Prokuraturę Rejonową Kraków Śródmieście - Wschód złożył fałszywe zeznania co do faktu sporządzania osobiście dokumentów składanych w toku postępowania toczącego się przed Sądem Okręgowym w Krakowie sygn. IX GNC 580/13, a w szczególności sprzeciwie pozwanego od nakazu zapłaty datowanym na dzień 19 czerwca 2013 r., uzupełnieniu pisma z dnia 4 stycznia 2014 r. datowanym na 7 stycznia 2014 r., odpowiedzi na pismo z dnia 3 lutego 2014 r. datowanej na 19 lutego 2014 r.” Sąd zaś nie uprzedzając stron przypisał oskarżonemu czyn z art. 233 § 1a kk uznając, że oskarżony J. N. jest winny popełnienia czynu zarzucanego (wyżej w wyroku opisanego) oraz dodał, że przyjmuje, iż „ działał z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jego ojcu”. Pomijając intertemporalne regulacje (zmiany przepisów ustaw karnych między datą czynu – 27 listopad 2017 r. a datą orzekania) zauważyć należy, iż w uzasadnieniu Sąd przyjął, że oskarżony przesłuchany jako świadek złożył fałszywe zeznania, co wynika wprost z zebranych w sprawie dowodów, tu zaś wskazał, że z opinii biegłego wynikało, iż pisma w postępowaniu cywilnym, objęte aktem oskarżenia, nie były podpisane przez oskarżonego. Jednak brak oryginalnego podpisu oskarżonego pod pismem nie oznacza jeszcze, że składanych w postępowaniu cywilnym dokumentów wymienionych w akcie oskarżenia J. N. jednak osobiście nie sporządził. Pomijając tą kwestię, do której odwołuje się w apelacji skarżący, Sąd w uzasadnieniu przyjętej kwalifikacji prawnej przyjmuje w sposób stanowczy, że „ oskarżony z obawy przed grożącą jego ojcu odpowiedzialnością karną (został skazany prawomocnym wyrokiem skazującym) podjął w pełni świadomą decyzję o zeznaniu nieprawdy”. Takie ustalenie nie znajduje w ogóle oparcia w materiale dowodowym. Brak skazania – ojca oskarżonego został omówiony powyżej w części 3 uzasadnienia odnośnie do zarzutu z pkt 3. Natomiast z wyjaśnień oskarżonego nie wynika jego obawa przed grożącą ojcu odpowiedzialnością (na wystąpienie takiej okoliczności się nie powołuje), natomiast w sposób stanowczy wskazuje, że w trakcie przesłuchania „byłem przekonany, że to są dokumenty podpisane przeze mnie” i dalej „nie pomyślałem wtedy o tym, żeby odpowiadając na pytanie, czy są to moje podpisy, spojrzeć, czy to są faktycznie moje podpisy”. W terminach rozprawy kontynuowanej po blisko trzyletnim odroczeniu rozprawy i w dniu 16 października 2024 r., i w dniu 12 grudnia 2024 r. oskarżony J. N. był osobiście na sali rozpraw. Nie było żadnych przeszkód i powodów, by podjąć w dniu 16 października 2024 r. decyzję o prowadzeniu rozprawy od nowa i odebrać od oskarżonego wyjaśnienia, wraz ze stronami rozstrzygnąć co do sposobu przeprowadzenia pozostałych dowodów. Ewidentnie Sąd pominął treść wyjaśnień oskarżonego złożonych 12 maja 2021 r. Dokonując zmiany opisu czynu oraz zmiany jego prawnej kwalifikacji Sąd oparł się na nieuprawnionym domniemaniu, że skoro ojciec oskarżonego miał sprawę karną to oskarżony „podjął w pełni świadomą decyzję o zeznaniu nieprawdy” (uzasadnienie pisemne zaskarżonego wyroku). Tymczasem podstawą przypisania sprawstwa i realizacji znamion typu czynu zabronionego nie mogą być domniemania, okoliczności faktyczne nie znajdujące żadnego oparcia w materiale dowodowym, a stanowiące domysły. Pozostają one także w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego. Sąd Rejonowy dokonując zmiany kwalifikacji prawnej (korzystnej z uwagi na niższe ustawowe zagrożenie karą) poprzestał na domniemaniach wynikających z dokumentów, by w sposób nieuprawniony odstąpić od oceny (co zarzuca obrońca) osobowych źródeł dowodowych w tym wyjaśnień oskarżonego. Wyrok skazujący może zapaść jedynie wtedy gdy znamiona czynu zabronionego zostaną w sposób niewątpliwy wykazane, a obrona oskarżonego odrzucona jako niewiarygodna. Od tych czynności wbrew nakazowi wynikającemu z art. 5 § 1 kpk Sąd Rejonowy się uchylił.

Przy ocenie sytuacji prawnej zachodzi zawsze niezbędność pogodzenia krzyżujących się wartości procesowych, obecnych zarówno w postulatach przestrzegania w trakcie prowadzenia rozprawy zwartości oraz ciągłości toku czynności i zdarzeń, a także skracania dystansu między postępowaniem dowodowym i orzeczeniem kończącym proces, jak i w dyrektywach wzmożenia ochrony interesów procesowych stron i rozpoznawania sprawy w rozsądnym terminie, ale przede wszystkim oparcie orzeczenia na całokształcie ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego w dążeniu do ustalenia prawdy materialnej. Analizując wpływ nadmiernego okresu odroczenia na treść wyroku, nie można tracić z pola widzenia przede wszystkim tego, kiedy zostały przeprowadzone najistotniejsze dla rozstrzygnięcia dowody (wyrok SA w Gdańsku z dnia 16 listopada 2000 r. II AKa 286/00, OSAG 2001/1/12). Te zaś właściwie w blisko 100 % przeprowadzone zostały w sposób bezpośredni, z udziałem stron w toku kontradyktoryjnej rozprawy z możliwością zadawania osobowym źródłom dowodowym pytań przed blisko trzyletnim odroczeniem rozprawy. Kolejne dwa terminy 16 października i 12 grudnia 2024 r. zważywszy na czas ich trwania i sposób przeprowadzania czynności (ujawnianie zasadniczo dokumentów akt spraw i dokumentów z akt sprawy) nie pozwala na uznanie tego postępowania za spełniający standard rzetelnego postępowania sądowego. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku zdaje się potwierdzać tezę o przyznaniu wówczas przeprowadzonym dowodom niższej wagi i przemożnym wpływie ujawnionych dokumentów na ich ocenę i wyciągnięte wnioski.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

W niniejszej sprawie przy braku koncentracji rozprawy oraz uchybień na etapie gromadzenia i oceny dowodów, jak również naruszeniu przepisów gwarancyjnych zapewniających efektywne korzystanie z prawa do obrony, świadczących o takim stopniu wadliwości wydanego wyroku, który powoduje konieczność jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Potrzeba przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości, jako powód uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji i przekazania sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania w rozumieniu art. 437 § 2 kpk, zachodzi wówczas, gdy orzekający w pierwszej instancji sąd naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało w realiach sprawy nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) właściwie wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji. Dążenia do reformatoryjności postępowania odwoławczego nie należy bowiem utożsamiać z intencją zastąpienia sądu meriti w procedowaniu co do istoty sprawy ( in casu prowadzeniem postępowania dowodowego w pełnym zakresie). To jest bowiem rolą sądu I instancji i w ten sposób realizuje się gwarantowana stronom konstytucyjnie realna dwuinstancyjność postępowania, gdyż tylko od orzeczenia tego właśnie sądu stronom przysługuje środek odwoławczy. W przypadku niezrealizowania powinności dążenia do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy i zaniechania przeprowadzenia postępowania od nowa w sytuacji, gdy po upływie ponad 2,5 lat trwającego odroczenia, Sąd dokonał ujawnienia dokumentów i wydał wyrok, podczas gdy trzon postępowania dowodowego został przeprowadzony na terminach rozprawy przed jej długotrwałym blisko 3-letnim odroczeniem, aktualizowała się konieczność ponowienia przewodu sądowego wymieniona w art. 437 § 2 kpk (postanowienie SN z dnia 29 października 2020 r., III KS 11/200). Dokonana zaś ocena tak przeprowadzonych dowodów, może pociągnąć za sobą, co podnosi Skarżący, poczynienie błędnych ustaleń faktycznych. Skoro zaś Sąd mógł poczynić błędne ustalenia faktyczne, wniesiona apelacja, wywołując postępowanie odwoławcze, a w jego ramach instancyjną kontrolę zaskarżonego wyroku, musiała prowadzić do uchylenia tego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Zaakcentować przy tym należy, że obrońca podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 kpk), jednocześnie zarzucił także naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów. Do takiego wniosku prowadzi całościowa analiza apelacji i jej uzasadnienia. Zgodnie zaś z zasadami trafnej reakcji karnej (art. 2 § 1 pkt 1 kpk), prawdy materialnej (art. 2 § 2 kpk), obiektywizmu (art. 4 kpk) i swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk), Sąd meriti był zobowiązany do poddania w toku procesu, w tym w szczególności w fazie wyrokowania, drobiazgowej analizie wszystkie okoliczności sprawy istotne z punktu widzenia prawidłowego rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu. Z taką samą uwagą i według tożsamych reguł Sąd ten powinien rozważyć i ocenić dowody obciążające, jak i odciążające oskarżonego. Także z jednakową atencją winien się odnieść do dowodów przeprowadzonych przed odroczeniem i po odroczeniu rozprawy. Następnie zaś niezbędne było zajęcie w odniesieniu do powyższych kwestii kompleksowego, logicznego i wyczerpującego stanowiska w części motywacyjnej wyroku. Sąd Rejonowy, z przyczyn szczegółowo wskazanych powyżej, nie sprostał w pełni powyższym standardom. Zasadność poniesionych zarzutów, braki postępowania dowodowego, niewłaściwa ocena zgromadzonych dowodów przy braku koncentracji rozprawy (art. 404 § 2 kpk), naruszenie przepisów gwarancyjnych odnoszących się do prawa do obrony (art. 399 § 1 kpk) sprawiają, że Sąd Rejonowy prowadził postępowanie w sposób naruszający jego rzetelność, uchybiając standardom uczciwego procesu wynikającym z art. 6 Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. W ocenie Sądu Odwoławczego nawet uzupełnienie postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym, właściwie przeprowadzenie wszystkich dowodów, nie mogłoby naprawić uchybień popełnionych przez Sąd Rejonowy, to zaś przemawia za koniecznością ponownego przeprowadzenia przewodu sądowego w całości.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie jest rolą Sądu odwoławczego przesądzanie na tym etapie postępowania, czy poprzedzająca wyrokowanie ocena dowodów była prawidłowa a ustalenia faktyczne trafne, skoro orzeczenie Sądu Rejonowego zostało uchylone a sprawa została skierowana do ponownego rozpoznania. Marginalnie można jedynie zaznaczyć, że dotychczasowe postępowanie dowodowe obarczone było uchybieniami, które Sąd Okręgowy uwzględnił z urzędu, a także niektórymi zasadnie wskazanymi w apelacji (pkt 3 zarzut 2 i 3 uzasadnienia). Wskazane bowiem szczegółowo w pkt 4 uzasadnienia uchybienia spowodowały konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku (art. 440 kpk). Sąd Rejonowy ponownie rozpoznający niniejszą sprawę powinien mieć na uwadze te wskazania, aby nie doszło do powielenia uchybień procesowych, jakie stwierdził Sąd odwoławczy w trakcie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia. Ponieważ uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego nastąpiło z powodu niedochowania warunków rzetelnego postępowania i zaniechania obowiązku prowadzenia rozprawy odroczonej od początku (zważywszy blisko trzy-letni odstęp czasowy między jej terminami), godzących w prawa stron do uczciwego postępowania, zwłaszcza w prawo oskarżonego do obrony (art. 399§ 1 kpk), poza nierzetelnością postępowania mogła mieć też wpływ na treść orzeczenia (kwestia ujawniania i przeprowadzania dowodów po tak długim okresie odroczenia). Sąd Rejonowy winien w ponownym rozpoznaniu sprawy zadbać o zachowanie ciągłości rozprawy i koncentracji materiału dowodowego, unikając uchybień w procedowaniu, a dopełniając obowiązku zachowania przepisów postępowania zapewniających rzetelność postępowania sądowego, przeprowadzi dowody w uwzględnieniu dyspozycji art. 442 kpk i stanowiska stron w tej mierze. Sąd Rejonowy obowiązany zatem będzie w szczególności do przeprowadzenia właściwego i rzetelnego postępowania dowodowego, zarówno w zakresie wykazania słuszności tez aktu oskarżenia, jak i trafności twierdzeń obrony w rzetelnie przeprowadzonym postępowaniu sądowym. Sąd I instancji prowadząc ponownie postępowanie dowodowe winien rozważyć potrzebę przeprowadzenia wskazanego w apelacji dowodu, jednak niezbędne jest przeprowadzenie dowodu z wyjaśnień oskarżonego, o ile nie skorzysta on z odmowy ich złożenia, jak również bezpośredniego przesłuchania K. N., chyba że strony wyrażą zgodę na odstąpienie od bezpośredniości ich przeprowadzenia, także przy ujawnieniu treści wypowiedzi z postępowania sądowego, jak również z uwzględnieniem ewentualnej konfrontacji przy sprzecznościach wypowiedzi tych osobowych źródeł dowodowych. Skoro prawomocnie zakończyło się postępowanie karne prowadzone przeciwko A. N., winien Sąd rozważyć przeprowadzenie dowodu z zeznań ojca oskarżonego (nie zapominając o pouczeniu tego świadka o uprawnieniu z art. 182 kpk). Rozpoznając ponownie sprawę Sąd podejmie decyzję co do niezbędności, w dążeniu do poczynienia prawdziwych ustaleń faktycznych, przeprowadzenia dowodów z opinii biegłych (prawidłowe ujawnienie opinii, także ocena z punktu widzenia kryteriów zawartych w art. 201 kpk przed zajęciem stanowiska odnośnie do wniosku zgłoszonego w poprzednim postępowaniu a rozwiniętego w zarzutach apelacji), a następnie po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, pamiętając o obowiązku dążenia do ujawnienia prawdy materialnej, Sąd winien na podstawie całokształtu zgromadzonego i przeprowadzonego materiału dowodowego, następnie poddanego swobodnej ocenie, dokonując własnej oceny w zakresie wykazania słuszności tez aktu oskarżenia, jak i trafności twierdzeń oskarżonego oraz wyciągnąć wnioski zgodnie z dyrektywą wynikającą z art. 7 kpk. Na ich podstawie winien poczynić precyzyjne ustalenia faktyczne. Wyniki tych ustaleń staną się podstawą dokonania prawnokarnych ocen zachowania oskarżonego zarówno z punktu widzenia podstaw ewentualnego przypisania mu sprawstwa zarzucanego czynu, a w dalszej kolejności bezprawności, karygodności i zawinienia, bądź też ich braku, co znajdzie odzwierciedlenie w wydanym następnie orzeczeniu. Jeżeli zajdzie taka konieczność Sąd winien zawrzeć swoje ustalenia i proces dochodzenia do nich, a następnie wyciągnięte wnioski przedstawić w prawidłowo sporządzonym uzasadnieniu.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Wyrok Sądu odwoławczego nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie w rozumieniu art. 626 § 1 kpk, stąd też nie zawiera rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

7.  PODPIS

SSO Mariusz Sztorc SSO Grażyna Artymiak SSO Wioletta Zawora

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. N.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 13 grudnia 2024 r. (sygn. akt X K 858/20)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana