Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 213/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 27 listopada 2024 r. w sprawie o sygn. akt X K 993/21 w sprawie P. Z. oskarżonego o czyn z art. 157 § 2 kk

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

P. Z.

Uprzednia niekaralność

Informacja z K.

k. 213

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego

Informacja z K.

Dowód w postaci informacji z K. w odniesieniu do oskarżonego P. Z. nie budzi wątpliwości, ani w zakresie formy, ani treści. Została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot w formie przewidzianej dla tej czynności. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała jej autentyczności i rzetelności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1)

Ad 1)

2)

Ad 2)

3)

Ad 3)

Obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 36 ust.1 pkt 1 ustawy o ochronie osób i mienia - poprzez brak zastosowania przy ocenie bezprawności czynu oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący czyni zarzut obrazy prawa materialnego – art. 36 ust. 1 ustawy o ochronie osób i mienia – jednakże wskazując na brak zastosowania przywołanego przepisu przy ocenie bezprawności czynu zarzucanego oskarżonemu, jednocześnie kwestionuje ustalenia faktyczne stanowiące podstawę przypisania oskarżonemu sprawstwa tego typu czynu zabronionego. Tak sformułowany zarzut nie może być skuteczny, albowiem obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma charakter samoistny. Może mieć ona miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego. Natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego. Właśnie zaś na obrazę przepisów postępowania i błędność ustaleń faktycznych powołuje się skarżący w kolejnych postawionych zarzutach. Tymczasem zarzut naruszenia prawa materialnego zawsze musi być oparty na akceptacji prawidłowo dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i jest zarzutem, w którym kwestionuje się prawidłowość przeprowadzenia procesu subsumpcji lub wykładni stosowanego przepisu. Nie można więc stawiać zarzutu rzekomego naruszenia prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia ma polegać, jak wynika z wywodów Skarżącego, na błędnych ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia lub na naruszeniu przepisów procesowych. Obrońca formułując zarzut rzekomego naruszenia prawa materialnego wdaje się w polemikę z ustaleniami faktycznymi, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku, a które - jego zdaniem - powinny być odmienne i powinny prowadzić do ustalenia, iż oskarżony nie popełnił przypisanego mu przestępstwa, w szczególności z uwagi na wystąpienie okoliczności wyłączającej bezprawność zarzucanego mu zachowania. Zarzut naruszenia prawa materialnego mógłby zostać skutecznie sformułowany jedynie wówczas, gdyby obrońca twierdził, iż to właśnie ustalenia przyjęte przez sąd orzekający winny prowadzić do wniosku, iż działanie takie jak ustalone nie jest bezprawne. Sąd Rejonowy czyniąc ustalenia faktyczne wskazuje wyraźnie, że oskarżony był pracownikiem grupy interwencyjnej firmy (...) i na miejsce zdarzenia przybyła jako pracownik tej firmy. Zatem przywoływane przez Skarżącego przepisy miał na względzie. Co znajduje także odzwierciedlenie w dalszej części uzasadnienia, gdy wskazuje, że wprawdzie oskarżony nie zainicjował samego zajścia, bo został wezwany na interwencję w związku z wykonywaniem obowiązków, a pokrzywdzony zachowywał się w sposób arogancki, to jednak w ocenie Sądu Rejonowego, nie upoważniało to oskarżonego do stosowania siły fizycznej w taki sposób, jak ustalono w sprawie. Nietrafnie zatem zarzucono w apelacji obrazę prawa materialnego, skoro z treści zarzutu wynika ponad wszelką wątpliwość, że skarżący kwestionuje poczynione ustalenia faktyczne będące podstawą zaskarżonego rozstrzygnięcia. Zarzut obrazy prawa materialnego jest bowiem uprawniony tylko wtedy, gdy odwołujący nie kwestionuje treści poczynionych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych albo kwestionując je, jednocześnie zajmuje stanowisko, że nawet w stosunku do faktów, które sąd ustalił, prawo materialne zastosowano wadliwie. Tymczasem Skarżący w środku zaskarżenia, zarzucając obrazę prawa materialnego, jednocześnie kwestionuje poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i dokonaną ocenę materiału dowodowego. Tak postawiony zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego nie jest zasadny.

Zarzut

Obrazy przepisów prawa procesowego, tj. art. 410 kpk, poprzez nieuwzględnienie istotnych okoliczności sprawy ujawnionych w czasie rozprawy oraz art. 7 kpk poprzez dokonanie niepełnej i wybiórczej oceny dowodów, z pominięciem istotnych okoliczności sprawy oraz części zebranego materiału dowodowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut obrazy prawa procesowego może zostać uznany przez sąd odwoławczy za zasadny i skuteczny tylko wówczas, gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to rzeczywiste naruszenie przez sąd meriti określonego przepisu prawa procesowego oraz wskazanie przez skarżącego sposobu jego naruszenia przez sąd orzekający w I instancji. Drugi warunek to wynikający z treści art. 438 pkt 2 kpk obowiązek wykazania przez autora apelacji wpływu obrazy danego przepisu prawa procesowego na treść wyroku. Dla skuteczności zarzutu obrazy przepisów konieczne jest wykazanie, który konkretnie dowód (dowody) został przez sąd dowolnie oceniony oraz w czym ta dowolność się przejawia. W tym zakresie nie przedstawiono przekonujących argumentów przemawiających za słusznością powyżej sformułowanych zarzutów. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wnikliwy, nie pomijając potrzeby ustalenia najistotniejszych okoliczności. Podczas postępowania dowodowego Sąd I instancji wyczerpał dostępne możliwości dowodowe w celu ustalenia, czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonemu zarzucanych mu czynów, respektując przy tym zasady procesowe, w tym zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 kpk), zasadę bezstronności (art. 4 kpk), zasadę in dubio pro reo (art. 5 § 2 kpk), a także zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk). Dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 kpk). Przeprowadzone w taki sposób postępowanie dowodowe wyjaśniło istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności przypisanego oskarżonemu przestępstwa.

Podniesiony w apelacji zarzut obrazy przepisów postępowania, w tym wskazanych art. 410 kpk i art. 7 kpk, może być skuteczny tylko wtedy, gdy Skarżący wykaże, że Sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zauważyć należy, że Sąd Rejonowy wydał wyrok na podstawie całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia art. 410 kpk. W szczególności bowiem naruszenie art. 410 kpk może polegać na oparciu wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, albo pominięciu przy wyrokowaniu okoliczności wynikających z przeprowadzonych dowodów (postanowienie SN z dnia 14 grudnia 2006 r., sygn. akt III KK 372/06). Na żadną z takich sytuacji Skarżący nie wskazuje. Dokonanie zaś ocen dowodów nie jest obrazą tego przepisu (wyrok SA w Krakowie z dnia 29 grudnia 2006 r., II AKa 223/06). Natomiast dla skuteczności zarzutu obrazy art. 7 kpk konieczne jest wykazanie, który konkretnie dowód (dowody) został przez sąd dowolnie oceniony oraz w czym ta dowolność się przejawia. W realiach niniejszej sprawy nie można przyjąć, iżby Sąd Rejonowy naruszył dyrektywy art. 7 kpk przy ustalaniu, że oskarżony dokonał przypisanych mu czynów. W szczególności, do wysunięcia takiego twierdzenia dalece niewystarczające jest to, iż przyjęte przez Sąd I instancji założenia dowodowe, nie odpowiadają preferencjom Skarżącego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk, jeśli tylko jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Skarżący nie wykazał, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został w zaskarżonym wyroku dotrzymany, a zatem także i zarzut obrazy art. 7 kpk nie mógł w realiach niniejszej sprawy stanowić przyczyny wzruszenia zaskarżonego orzeczenia. W niniejszej sprawie Sąd dokonał takiej oceny w sposób zgodny z dyspozycją art. 7 kpk. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego brał pod uwagę całość jego wyjaśnień i odnosił je do innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Tak dokonana weryfikacja została dokonana prawidłowo, a przekonanie Sądu w tej mierze pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Podobnie błędnie Skarżący podniósł bezpodstawność dania wiary zeznaniom pokrzywdzonego. Sąd Rejonowy zestawił wypowiedzi oskarżonego i pokrzywdzonego. Te zaś, a zwłaszcza przeciwstawne w swojej treści wypowiedzi, nie tylko zestawił ze sobą, ale także z wypowiedziami innych świadków oraz z pozostałym materiałem dowodowym. Podkreślić należy nieudaną próbę zdyskredytowania pokrzywdzonego i przez to osłabienie wiarygodności jego zeznań, którym jednak w zestawieniu z nagraniami oraz opiniami biegłych, prawidłowo Sąd przyznał atrybut wiarygodności. Podkreślić należy, że Sąd Rejonowy przekonanie o wiarygodności zeznań pokrzywdzonego przekonująco umotywował. W związku z ich treścią Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości co do przebiegu zdarzenia, jak również roli, jaką w nim pełnił oskarżony. Ocena wypowiedzi osobowych źródeł dowodowych, w tym wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków, należy do prerogatywy sądu orzekającego. Wskazał on na okoliczności, które uwzględnił dokonując ich oceny. Sąd nie postąpił w sposób arbitralny. Swoje stanowisko uzasadnił. Nie można też zapominać o roli, jaką w procesie oceny wiarygodności osobowych źródeł dowodowych odgrywa bezpośrednie zetknięcie się z osobami przesłuchiwanymi i czynienie tych ocen z uwzględnieniem spostrzeżeń ich zachowań, sposobu udzielania odpowiedzi i reakcji na zadawane pytania. Dla skuteczności zarzutu obrazy art. 7 kpk konieczne jest wykazanie, który konkretnie dowód (dowody) został przez sąd dowolnie oceniony oraz w czym owa dowolność się przejawia. Nie jest w tej mierze przeciwstawienie wyjaśnień oskarżonego z zeznaniami pokrzywdzonego, jak czyni to skarżący. Zarzut obrazy art. 7 kpk i w związku z tym dokonanie błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy Skarżący wykaże, że Sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Tymczasem Skarżący podniesione zarzuty motywuje dokonaną przez siebie oceną materiału dowodowego, którą przeciwstawia ocenie dokonanej przez Sąd Rejonowy a kwestionowanej w apelacji. Nie narusza dyspozycji art. 410 kpk oparcie czynionych ustaleń faktycznych na części materiału dowodowego, zwłaszcza gdy wypowiedzi osobowych źródeł dowodowych tworzą diametralnie różne grupy twierdzeń co do przebiegu poddanych prawnokarnej ocenie zdarzeń. Wówczas istota orzekania skupia się na dokonaniu oceny tych grup dowodów i dokonania wyboru tych, którym w świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, w uwzględnieniu doświadczenia życiowego, zasad logiki można przyznać atrybut wiarygodności. Nie jest oparciem orzeczenia na części dowodów, jak zarzuca skarżący, uczynienie podstawą faktyczną rozstrzygnięcia tych dowodów, które zostały uznane za wiarygodne, a odrzucenie dowodów, które w procesie ich oceny Sąd uznał za niewiarygodne. Zarzut obrazy przepisów postępowania nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zarzut

Błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być uznany za trafny jedynie wówczas, gdy skarżący wykaże, iż rozstrzygnięcie sądu nie uwzględnia całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego bądź że ocena poszczególnych dowodów jest sprzeczna z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do polemiki ze stanowiskiem sądu wyrażonym w uzasadnieniu wyroku i prezentowania odmiennej subiektywnej oceny dowodów. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd pierwszej instancji, a w zasadzie jedynie na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (wyrok SA w Katowicach z dnia 5 kwietnia 2007 r., II AKa 30/07). Nie może on osiągać celu zamierzonego przez wnoszącego apelację, jeżeli sprowadza się w swojej istocie do polemiki z rozważaniami Sądu I instancji, zawartymi w pisemnych motywach wyroku. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może bowiem opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Wobec kwestionowania i podnoszenia zarzutu błędów w ustaleniach faktycznych zasadnym jest przypomnienie utrwalonego poglądu sformułowanego tak w doktrynie, jak i w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd orzekający mogą być skutecznie kwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdy w procesie dochodzenia do nich Sąd ten uchybił wskazaniom z art. 7 kpk, pominął istotne dowody w sprawie lub oparł się na dowodach nieujawnionych na rozprawie, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje zatem pod ochroną art. 7 kpk, gdy nadto Sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 kpk i art. 424 kpk oraz nie uchybi dyrektywnie art. 5 § 2 kpk. Tego rodzaju uchybień tak w procesie dokonywania ustaleń faktycznych, jak też w odniesieniu do uzasadnienia wyroku Sądu I instancji, Sąd odwoławczy nie stwierdził i ich istnienia w żadnym stopniu nie uwiarygodnił Skarżący. Polemika z prawidłowymi i zgodnymi z wymogami art. 7 kpk ustaleniami Sądu Rejonowego sprowadza się do subiektywnej opinii Skarżącego i nie stanowi dostatecznych podstaw do kwestionowania prawidłowości wydanego orzeczenia. Wbrew zarzutom apelacji ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku nie są błędne. Zastrzeżeń bowiem nie nasuwa ocena dowodów, której są one wynikiem. Sąd Rejonowy ocenił całość zebranego materiału dowodowego. W pisemnych motywach wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione i dlaczego. Podał również z jakich powodów odrzucił dowody przeciwne. Przy dokonywaniu ich oceny kierował się zasadami prawidłowego rozumowania ora wskazaniami doświadczenia życiowego. W przedstawionym w pisemnym uzasadnieniu procesie wnioskowania Sądu I instancji, który doprowadził do określonych ustaleń brak jest błędów logicznych, czy też niespójności. Dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie jest wystarczające wykazywanie, że określona grupa dowodów pozwala na przyjęcie, iż zdarzenie mogło mieć inny przebieg. Należy bowiem wykazać, którym wskazaniom wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego uchybił Sąd orzekający czyniąc kwestionowane ustalenia, tego zaś apelujący nie uczynił. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd orzekający błędu w ustaleniach faktycznych, poczynionych na podstawie dowodów ocenionych w sposób wadliwy, bo dowolny. Nie sposób uznać za skuteczny zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych tylko dlatego, że Skarżący kwestionuje rozstrzygnięcie, jednak w sposób przekonujący nie wykazuje wpływu wskazywanego błędu na treść zaskarżonego orzeczenia, co jest zgodnie z art. 438 pkt 3 kpk determinantą skuteczności tak podnoszonego zarzutu.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji, a w konsekwencji nie zasługiwał jako niezasadny na uwzględnienie wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia , którym Sad ten uznał oskarżonego P. Z. za winnego popełnienia czynu zabronionego z art. 157 § 2 kk polegającego na tym, że oskarżony w dniu 3 października 2020 r. w R. przy ulicy (...), w sklepie (...), naruszył czynności narządów ciała A. A., w ten sposób, że szarpał A. A. za rękę, uderzył A. A. w klatkę piersiową, a następnie co najmniej dwukrotnie uderzył go pięścią w twarz oraz kopnął A. A. kilka razy w klatkę piersiową po stronie lewej, w wyniku czego A. A. doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia twarzy z krwiakami okularowymi, stłuczenia powłok klatki piersiowej oraz innych ogólnych potłuczeń (stłuczenia powłok jamy brzusznej, biodra lewego, uda lewego oraz złamania żebra X bez przemieszczenia po stronie lewej ), które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała A. A. na okres trwający nie dłużej niż 7 dni. Za tak przypisany czyn na podstawie art. 157 § 2 kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 zł (pkt I), zaś na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego A. A. kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia (pkt II).

Sąd odwoławczy zaaprobował orzeczenia, którym sąd zasądził:

Na podstawie art. 628 pkt 1 kpk od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego wydatki poniesione w związku z udziałem pełnomocnika w sprawie w kwocie 2.376 zł oraz zwrot uiszczonej zryczałtowanej równowartości kosztów postępowania prywatnoskargowego w kwocie 300 zł (pkt III)

Na podstawie art. 628 pkt 2 kpk od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa w całości koszty postępowania w kwocie 1.333, 06 zł (pkt IV).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy wykorzystał w toku rozprawy istniejące możliwości weryfikacji tez aktu oskarżenia i twierdzeń obrony, w granicach niezbędnych dla ustalenia faktów istotnych dla wydanego rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy oparł orzeczenie na prawidłowo zgromadzonym materiale dowodowym w toku poprawnie przeprowadzonego postępowania sądowego. Dokonana zaś ocena dowodów mieści się w granicach zakreślonych dyspozycją art. 7 kpk. Sąd Okręgowy podziela zajęte w tej mierze stanowisko. Kontrola instancyjna nie potwierdziła zasadności podniesionych w środku odwoławczym uchybień w zakresie gromadzenia i oceny dowodów, jak również błędu w ustaleniach faktycznych. Nie był również zasadny zarzut naruszenia prawa materialnego. Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych opierając się na całokształcie materiału dowodowego, a wyciągając trafne wnioski poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Oskarżony P. Z. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanego mu występku. Jednocześnie uwzględniając całokształt niebudzących wątpliwości okoliczności właściwie Sąd Rejonowy ocenił bezprawność zachowania oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości przypisanego czynu oskarżonemu, jak również stopień jego zawinienia. Nie doszło do naruszenia wskazanego w zarzucie przepisu prawa materialnego. Wymierzona przez Sąd I instancji kara, zważywszy dotychczasową niekaralność oskarżonego, jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości czynu mu przypisanego, spełnia ponadto swoje cele kompensacyjne i wychowawcze, przez to zaś nie jest niewspółmiernie surowa. Przy braku podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji brak jest merytorycznych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Oparcie zaś orzeczenia na kompletnym materiale dowodowym, przy braku wystąpienia przyczyn z art. 439 kpk i art. 440 kpk sprawia, że nie ma podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku w całości. Sąd Odwoławczy mając na względzie powyższe okoliczności, na podstawie art. 437 kpk, art. 449 kpk i art. 456 kpk utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu Rejonowego.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Zgodnie z art. 636 § 1 i § 3 kpk w zw. z art. 628 kpk, wobec nieuwzględnienia wniesionej na korzyć oskarżonego P. Z. apelacji, koszty postępowania odwoławczego obciążają oskarżonego.

Dlatego też na podstawie art. 628 kpk w zw. z art. 634 kpk Sąd zasądził od oskarżonego P. Z. na rzecz oskarżyciela prywatnego A. A. kwotę 840 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem jego pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

Ponieważ Sąd Rejonowy w utrzymanym w mocy orzeczeniu rozstrzygnął o ponoszeniu kosztów procesu w sprawie prywatnoskargowej obciążając oskarżonego zwrotem wydatków poniesionych przez oskarżyciela prywatnego w całości, a także obciążając P. Z. w całości kosztami postępowania, które zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa, wobec uiszczenia zryczałtowanej równowartości wydatków przy wnoszeniu aktu oskarżenia przez oskarżyciela prywatnego, kierując się względami słuszności, na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych , Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a poniesionymi w tym zakresie wydatkami obciążył Skarb Państwa (mieszczą się one bowiem w ryczałcie).

7.  PODPIS

SSO Grażyna Artymiak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 27 listopada 2024 r. (sygn. akt X K 993/21)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana