Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 138/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 16 września 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 107/23 przeciwko K. K. oskarżonemu o czyn z art. 300 § 2 kk

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

K. K.

Uprzednia karalność

Informacja z K.

k.390-398

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dotychczasowa karalność oskarżonego

Informacja z K.

Dowód w postaci informacji z K. w odniesieniu do oskarżonego K. K. nie budzi wątpliwości, ani w zakresie formy, ani treści. Została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot w formie przewidzianej dla tej czynności. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała jej autentyczności i rzetelności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut oskarżyciela publicznego

1)

Ad 1)

2)

Ad 2)

rażącej niewspółmierności orzeczonej kary w aspekcie jej nadmiernej łagodności, poprzez wymierzenie oskarżonemu K. K. kary 5 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy dotychczasowa wielokrotna karalność oskarżonego K. K. (z danych o jego karalności wynika, że był w przeszłości karany aż 18 - krotnie), stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, stopień jego zawinienia, sposób zachowania się sprawcy wobec pokrzywdzonego, a także wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeba w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary surowszej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustawodawca chroniąc swobodę orzekania, nie pozwala sądowi odwoławczemu na ingerencję w wymiar kary orzeczonej przez Sąd I instancji w każdym przypadku, gdy wymierzona kara mogłaby być surowsza lub łagodniejsza. Ingerencja taka jest dopuszczalna tylko wówczas, jeżeli stwierdzona łagodność/surowość razi swoją niewspółmiernością. Sąd I instancji w zakresie orzeczenia o karze uwzględnił we właściwy sposób realia niniejszej sprawy (inicjatywa sprzedaży nieruchomości nie należała do oskarżonego, sprzedaż nastąpiła z uwagi na ułamkowy udział w jej własności bez udziału oskarżonego transakcja nie byłaby możliwa) i kierował się ustawowymi dyrektywami wymiaru kary, a karę wymierzył według swojego uznania.

Oceniając wysokość wymierzonej oskarżonemu K. K. kary stwierdzić należy, iż Sąd I instancji należycie ocenił okoliczności determinujące jej wymiar. Z jednej strony sąd podkreślił czynniki wpływające na jej obostrzenie, tj. uprzednią karalność, na którą w pierwszej kolejności wskazuje Skarżący. Nie można bowiem pomijać, co podkreśla Skarżący, uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonego, co przekonuje o demoralizacji oskarżonego i winno wiązać się z wymierzeniem oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Tak też postąpił Sąd Rejonowy. Jednak wymierzenie tego rodzaju kary w wysokości 5 miesięcy pozbawienia wolności, wprawdzie niewiele powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia (od 3 miesięcy do lat 5), to jednak nie może zostać uznane za karę rażąco niewspółmiernie łagodną. W ocenie Sądu Odwoławczego orzeczona kara ma charakter wyważony, gwarantując osiągnięcie jej celów, zarówno aspekcie ogólno-prewencyjnym, jak i wychowawczym mającym na celu wdrożenie oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego. Kara orzeczona wobec K. K. jest karą sprawiedliwą, bowiem nie przekracza ani stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, ani też stopnia jego zawinienia. W apelacji poza podaniem okoliczności, które zostały wzięte przez Sąd Rejonowy pod uwagę (determinanty stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu) oraz postawę oskarżonego, nie uargumentowano z jakiego powodu okoliczności te miałyby przybrać inne znaczenie aniżeli nadał im Sąd I instancji. Na niewspółmierność orzeczonej kary nie może też wskazywać, w takim stopniu jak oczekuje Skarżący, uprzednia karalność oskarżonego. Skarżący wskazuje na 18-krotną karalność, tymczasem w informacji z K. jest 19 pozycji, wśród nich znajdują się też wyroki łączne, pozycje od 1 – 14 obejmują skazania, które nastąpiły jeszcze w latach 2010-2013 za popełnione także przed rokiem 2010 występki. Te skazania objęte zostały wyrokiem łącznym wskazanym w pozycji 15. W pozycjach 16 i 17 są skazania za ciągi przestępstw z art. 286 § 1 kk popełnione w 2019 r. i 2020 r. w warunkach powrotu do przestępstwa w rozumieniu art. 64 § 1 kk a orzeczono za nie kary jednego roku pozbawienia wolności oraz jednego roku i czterech miesięcy pozbawienia wolności, odnotowano też naprawienie szkody – 3.359 zł oraz 1.800 zł. Jest jeszcze w poz. 18 wyrok skazujący za odmienne przestępstwo, bo popełnione w okresie od 18 grudnia 2019 r. do 9 marca 2022 r. występek z art. 209 § 1a kk, za który wyrokiem z dnia 4 lipca 2022 r. (sygn. akt II K 583/22) orzeczono karę 2 lat ograniczenia wolności z obowiązkiem nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne 30 godzin w stosunku miesięcznym. Zatem znakomita większość skazań dotyczy przestępstw popełnionych blisko 15 lat wcześniej. Zauważyć także należy, że stosunkowo niedawno orzeczone wówczas kary pozbawienia wolności były wykonywane, jednak ma to związek ze stosowanymi wobec K. K. środkami probacyjnymi, najpierw bowiem orzekane w przypadku większości skazań były kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, a po zarządzeniu ich wykonania w postępowaniu wykonawczym stosowano także warunkowe przedterminowe zwolnienie. Nie można też pomijać wpływu na czas odbycia kar modyfikacji wynikających z wydawanych wyroków łącznych. Niewątpliwie uprzednia karalność stanowi okoliczność obciążającą, jednak należy też uwzględnić fakt, iż kary w ostatnim czasie były orzekane już w ramach obostrzenia z tego względu, bo w związku z tzw. recydywą podstawową. To także rzutowało na okresy warunkowego przedterminowego zwolnienia. W zaskarżonym wyroku orzeczona kara nie stoi w sprzeczności z koniecznymi do uzyskania efektami wychowawczymi i zapobiegawczymi, także w zakresie prewencji ogólnej. Niewspółmierność kary jest pojęciem ocennym, to jednak tylko wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego, zachodzi rażąca niewspółmierność kary. O takiej dysproporcji nie sposób mówić w realiach niniejszej sprawy. Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza, że sankcja (jej rodzaj i wysokość) powinna być tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego, co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw albo jego wychowanie (resocjalizację). Efekt "odstraszający" kary ma zmaterializować się w umyśle sprawcy, ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo jest karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzi do istotnego podwyższenia wymiaru kary ponad próg dolnego zagrożenia. Wtedy rodzi się uzasadnione prawdopodobieństwo, że sprawca skazany na karę odpowiednio surową powstrzyma się przed ponownym rozmyślnym popełnieniem czynu zabronionego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2007 r., II AKa 58/07, KZS 2007, z. 9, poz. 52). Idea wychowania (resocjalizacji) przez karę zakłada z kolei takie dostosowanie wysokości i rodzaju kary kryminalnej do indywidualnych potrzeb sprawcy, aby przez sankcję został on "wychowany", tj. zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W obu przypadkach orzeczona kara ma być adekwatna w tym znaczeniu, że racjonalne w realiach danej sprawy (oskarżonego) oznaczenie progu uprawniającego do wniosku o możności osiągnięcia tych celów wyznacza próg powyżej, którego orzekanie kary jest zbędne, a przez to może ona nabrać cech rażącej niewspółmierności przez swą surowość. Taką zaś rolę może spełnić tylko kara sprawiedliwa. Istotą prewencji ogólnej nie jest wyłącznie wymierzanie surowych kar pozbawienia wolności, lecz kształtowanie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary, jej dostosowanie do stopnia winy sprawcy i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynu, a zatem karanie sprawiedliwe i tworzące atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Także te wskazania realizuje, uznawana przez Skarżącego za zbyt łagodną, kara wymierzona oskarżonemu K. K.. Podniesiony zarzut rażącej niewspółmierności kary nie był zasadny.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu K. K. kary 1 roku pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przy niezasadności zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności brak było podstaw do zmiany jej wymiaru w postulowanym przez Skarżącego kierunku. Prawidłowość dokonanych ocen i wyciągniętych wniosków, przy pełnym i kompletnym, niewymagającym uzupełnienia materiale dowodowym stanowiącym podstawę czynienia ustaleń faktycznych, pozwalający na przypisanie sprawstwa i zawinienia czynu przypisanego oskarżonemu K. K. oraz orzeczonej wobec niego kary, nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek o orzeczenie kary jednego roku pozbawienia wolności. Tylko sprawiedliwa kara może bowiem wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, budząc jednocześnie ogólną aprobatę dla obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14).

Zarzut obrońcy oskarżonego

rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego K. K., a to kary, bezwzględnego pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czyim, winy oraz okoliczności sprawy, podczas gdy prawidłowe zastosowanie ogólnych zasad i dyrektyw wymiaru kary uzasadnia orzeczenie kary w niższej wysokości, w szczególności mając na względzie, iż:



oskarżony wyjaśnił, iż nie miał świadomości co do tego, iż podjęte przez niego działanie polegające na sprzedaży udziału w nieruchomości stanowiło przestępstwo,



oskarżony dokonał czynności sprzedaży nieruchomości na skutek działań podjętych przez jego ojca oraz siostrę, nie był inicjatorem i nie uczestniczył w sprzedaży nieruchomości, a jedynie stawił się na prośbę siostry i ojca celem sporządzenia aktu notarialnego,



sprzedaż udziału nie miała wpływu na zakres zaspokojenia wierzyciela z uwagi na fakt, iż oskarżony otrzymał kwotę o niewielkiej wartości 6.665,00 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Treść przywoływanego w apelacji art. 438 pkt 4 kpk nakazuje Sądowi odwoławczemu uchylić lub zmienić orzeczenie w przypadku niewspółmierności kary, tylko wówczas gdy owa niewspółmierność jest rażąca. Dysproporcja ta musi się rzucać w oczy już przy wstępnym oglądzie i nie nadawać się do zaakceptowania. Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w realiach niniejszej sprawy. Kara w wysokości 5 miesięcy pozbawienia wolności nie odbiega w sposób znaczący od kar orzekanych wobec oskarżonych za podobne przestępstwa. Rozmiar zastosowanej represji nie jest w sposób oczywisty nieproporcjonalny do dolegliwości represji wymierzanych podobnym sprawcom w podobnych sprawach. Ustawodawca chroniąc swobodę orzekania, nie pozwala sądowi odwoławczemu na ingerencję w wymiar kary orzeczonej przez Sąd I instancji w każdym przypadku, gdy wymierzona kara mogłaby być surowsza lub łagodniejsza. Ingerencja taka jest dopuszczalna tylko wówczas, jeżeli stwierdzona łagodność lub surowość razi swoją niewspółmiernością (wyrok SA w Katowicach z dnia 21 lutego 2013 r., II AKa 489/12). W realiach niniejszej sprawy, orzeczona wobec oskarżonego K. K. kara nie przekracza ani stopnia jego zawinienia, ani też stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Sąd I instancji w zakresie orzeczenia o karze uwzględnił we właściwy sposób realia niniejszej sprawy (inicjatywa sprzedaży nieruchomości nie należała do oskarżonego, sprzedaż nastąpiła z uwagi na ułamkowy udział w jej własności bez udziału oskarżonego transakcja nie byłaby możliwa) i kierował się ustawowymi dyrektywami wymiaru kary, a karę wymierzył według swojego uznania. Wskazywane w zarzucie Skarżącego okoliczności dotyczące wielkości uzyskanej kwoty ze sprzedaży, wspólnej sprzedaży nieruchomości przez wszystkich jej współwłaścicieli i inicjatywy sprzedaży, były przez Sąd Rejonowy uwzględnione. Okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu nie budzą bowiem wątpliwości. Przypisując mu sprawstwo i zawinienie Sąd miał na względzie także świadomość K. K. o spoczywającym na nim obowiązku alimentacyjnym i toczącym się postępowaniu egzekucyjnym spowodowanym jego zaległościami w płatności rat alimentacyjnych. Te okoliczności nie przekreślają odpowiedzialności za czyn z art. 300 § 2 kk, skoro uzyskanych środków finansowych ze sprzedaży udziału w nieruchomości nawet w części nie przeznaczył oskarżony na spłatę zadłużenia alimentacyjnego. Zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa, jak i osobowości sprawcy. Taka sytuacja nie zachodzi w niniejszym przypadku. Sąd Rejonowy orzekł karę spełniającą wymogi ustawowego i sądowego wymiaru kary. Artykuł 53 kk nie ma charakteru normy stanowczej w rozumieniu normy zawierającej nakaz lub zakaz określonego zachowania. Określa on objęte sferą swobodnego sędziowskiego uznania ogólne dyrektywy wymiaru kary brane przez Sąd orzekający pod uwagę przy podejmowaniu decyzji w przedmiocie wyboru rodzaju i rozmiaru kary. Stąd też jako niezasadny oceniono zarzut obrońcy oskarżonego rażącej niewspółmierności kary przez jej zbytnią surowość. W orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk, występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (wyroki SN: z dnia 22 października 2007 r., SNO 75/07; z dnia 26 czerwca 2006 r., SNO 28/06; z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85). Tak orzeczona kara może być wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Na takie okoliczności w sposób przekonujący skarżący nie wskazał. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 kk pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Spełnia też cele prewencji indywidualnej i ogólnej (szerzej uwagi powyżej odnośnie do zarzutu 3.1 zachowujące swoją aktualność). Zważywszy na uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, odbywanie kar pozbawienia wolności, o czym zdaje się skarżący zapominać, nie sposób uznać zasadności zarzutu rażącej surowości orzeczonej wobec K. K. kary w wysokości 5 miesięcy pozbawienia wolności. Zarzut apelacji nie jest słuszny.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary o nieizolacyjnym charakterze,

ewentualnie

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie kary i wymierzenie jej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec dokonania stanowczych ustaleń faktycznych, oparcia się na kompletnym materiale dowodowym, poddanym prawidłowej ocenie z zachowaniem dyspozycji art. 7 kpk, wyprowadzeniu stąd słusznych wniosków co do ustalanych okoliczności mających istotne znaczenie dla przedmiotu rozstrzyganej sprawy, brak było podstaw do uwzględnienia zarzutu apelacji kwestionującej wysokość orzeczonej wobec oskarżonego zaskarżonym wyrokiem kary.

Sąd Rejonowy uwzględnił, wskazywane w treści art. 53 kk okoliczności w wystarczającym stopniu, oceniając występujące po stronie oskarżonego K. K. okoliczności łagodzące i w żadnym wypadku nie przeceniając okoliczności go obciążających, wymierzył karę adekwatną do stopnia zawinienia i odzwierciedlającą stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Wymierzona przez Sąd kara nie jest niewspółmiernie surowa. Zważywszy zaś na uprzednią karalność oskarżonego, nie sposób było orzec wobec niego karę łagodniejszego rodzaju, tj. postulowanej przez Skarżącego kary nieizolacyjne, ani też kary pozbawienia wolności, wobec brzmienia art. 69 § 1 kk, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Okoliczności zdarzenia, sprawiają, że Sąd Rejonowy był w pełni uprawniony do wyciągnięcia wniosku co do negatywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego, zaś kara w wymiarze 5 miesięcy pozbawienia wolności jest karą orzeczoną w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy w Rzeszowie utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 16 września 2024 r. (sygn. akt II K 1087/23), którym Sąd ten uznał oskarżonego K. K. za winnego popełnienia występku z art. 300 § 2 kk, polegającego na tym, że oskarżony w dniu 11 sierpnia 2021 r. w G., województwo (...), w celu udaremnienia wykonania ugody zawartej przed Sądem rejonowym w Rzeszowie z dnia 13 kwietnia 2011 r., sygnatura akt III RC 155/11, dotyczącej obowiązku alimentacyjnego, który to obowiązek alimentacyjny został podwyższony wyrokiem Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 4 października 2021 r., sygnatura akt III RC 572/20, udaremnił zaspokojenie swojego wierzyciela w osobie swojego syna M. K. reprezentowanego przez matkę E. K., poprzez zbycie zagrożonego zajęciem składnika swojego majątku w postaci 1/3 udziału we własności nieruchomości działki nr (...) położonej w G., objętej księgą wieczystą nr (...). Za tak przypisany czyn Sąd na podstawie art. 300 § 2 kk wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Sad Okręgowy zaaprobował orzeczenia Sądu Rejonowego w przedmiocie kosztów procesu, w tym:



zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w R. kwotę 1.033,20 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem w sprawie obrońcy z urzędu w osobie adw. I. P.;



zwolnienie oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych na podstawie art. 624 § 1 kpk.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W realiach niniejszej sprawy wobec niezasadności zarzutów apelacji i braku podstaw do uwzględnienia wniosków tak o zaostrzenie, jak też złagodzenie, orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, wobec braku okoliczności z art. 439 kpk i art. 440 kpk, należało zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego utrzymać w mocy. Sąd Rejonowy w sposób poprawny przeprowadził postępowanie dowodowe, na podstawie prawidłowo ocenionych dowodów poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, na ich podstawie przypisując oskarżonemu K. K. sprawstwo i zawinienie występku z art. 300 § 2 kk. Sąd w sposób właściwy wyważył wszystkie okoliczności z punktu widzenia dyrektyw wymiaru kary, uwzględnił zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające, wziął także pod uwagę charakter, właściwości i sposób życia oskarżonego. Wymierzona kara, w przekonaniu Sądu orzekającego, spełnia swoje cele w zakresie oddziaływania na samego sprawcę, tj. uświadomi oskarżonemu naganność jego postępowania, a także zapobiegnie w przyszłości dokonywaniu przez niego podobnych czynów, a także w zakresie oddziaływania społecznego, tj. w sposób pozytywny wpłynie na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd I instancji właściwie zastosował dyrektywy z art. 53 § 1 kk, prawidłowo wskazał okoliczności rzutujące na rodzaj i wymiar stosowanej wobec oskarżonego K. K. sankcji, co czyni orzeczoną wobec oskarżonego karę adekwatną do okoliczności popełnienia przypisanego przestępstwa, stopnia winy i społecznej jego szkodliwości, co uwzględnił Sąd Rejonowy orzekając wobec oskarżonego karę w wymiarze 5 miesięcy pozbawienia wolności. Rozstrzygnięcia o kosztach procesu znajdują uzasadnienie w powołanych przez Sąd Rejonowy przepisach.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Ponieważ w toku postępowania odwoławczego oskarżony K. K. był reprezentowany przez obrońcę ustanowionego z urzędu, zgodnie z dyspozycją art. art. 29 ust. 1 Prawo o adwokaturze , koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu ponosi Skarb Państwa. Dlatego też Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. P. kwotę 1.033,20 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu K. K.. Zasądzona kwota stanowi opłatę minimalną za udział w postępowaniu odwoławczym (§ 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu -Dz.U. 2024 r. poz. 764 ze zm.) powiększoną o stawkę należnego podatku VAT (§ 4 ust. 3 cytowanego rozporządzenia).

Wobec nieuwzględnienia apelacji wniesionych przez dwa uprawnione do tego podmioty koszty procesu za postępowanie odwoławcze, zgodnie z art. 636 § 2 kpk w zw. z art. 633 kpk, obciążają w częściach równych w zakresie związanym z apelacją oskarżyciela publicznego Skarb Państwa, zaś w pozostałym zakresie oskarżonego. Orzekając o kosztach w tym zakresie Sąd Okręgowy, kierując się dyspozycją art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych , mając na względzie prawidłowe ustalenia Sądu Rejonowego co do możliwości uiszczenia kosztów sądowych przez K. K., Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa przypadających od niego kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a poniesionymi w tym zakresie wydatkami obciążył Skarb Państwa uznając, że poniesienie przez oskarżonego kosztów sądowych, w tym także opłaty byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i materialną. W tej mierze należało także uwzględnić obciążenie oskarżonego K. K. obowiązkiem alimentacyjnym.

7.  PODPIS

SSO Grażyna Artymiak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny - Prokurator Prokuratury Rejonowej w Rzeszowie

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 16 września 2024 r. (sygn. akt II K 107/23) w sprawie przeciwko K. K.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 16 września 2024 r. (sygn. akt II K 107/23)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana