Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 95/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Ropczycach z dnia 16 sierpnia 2023 r., sygn. akt II K 28/21

11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

11.3. Granice zaskarżenia

11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

12.1. Ustalenie faktów

12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

2.

3.

4.

A. P. (1)

Ł. K.

J. C.

R. F. (2)

Dotychczasowa karalność oskarżonego

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego

Informacja z K.

Informacja z K.

Informacja z K.

Informacja z krk

k. 1960-1963

k. 1965

k. 1964

k. 1966

12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

12.2. Ocena dowodów

12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-4

Informacje z K.

Każdy dokument został wystawiony przez upoważniony do tego podmiot w granicach jego kompetencji w sposób przewidziany prawem.

12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca zarzuciła:

1. Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez:

1.1. obrazę przepisów art. 7 kpk z art. 410 kpk polegającą na zastosowaniu przez Sąd I Instancji nie swobodnej, a samowolnej oraz wybiórczej oceny dowodów, w dalszej konsekwencji skutkującej brakiem dążenia Sądu do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy wyrażającym się niewzięciem pod uwagę całości okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej przez Sąd I Instancji, przejawiających się: uznaniem za wiarygodne w przeważającej części wyjaśnień Ł. K., które wraz z pozostałym materiałem dowodowym wskazują, że A. P. (1) i Ł. K. nie brali jakiegokolwiek aktywnego udziału w zdarzeniu pod sklepem (...) i jednoczesne przypisanie oskarżonym popełnienia zarzucanego im. czynu udziału w pobiciu

a.  nieuznaniem w całości za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego A. P. (1), niesprawdzenie okoliczności przez niego podawanych, zgodności ich z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie i uznaniem ich z góry jako linia obrony oskarżonych, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie popełnienia przez oskarżonych zarzucanych im czynów

b.  wadliwą ocenę zeznań M. N. (2), co do udziału oskarżonego A. P. (1) i oskarżonego Ł. K. w zdarzeniu z dnia 7 kwietnia 2020 r., który w swoich depozycjach wskazywał, że :

-

na polecenie swojego syna J. N. zastawił wózkiem widłowym samochód, którym oskarżeni wraz z innymi osobami podjechali pod sklep po to aby uniemożliwić odjazd tym samochodem

-

pokrzywdzony opisywał całe zdarzenie jako bójka w trakcie której sam przyznał, że zadawał uderzenia uczestnikom, nie obawiał się ich i chciał się z nimi konfrontować wraz z synami J. i M.

-

A. P. (1) nie brał aktywnego udziału w zdarzeniu, w żaden sposób nie oddziaływał fizycznie na żadnego z uczestników zdarzenia, nagrywał przebieg zdarzenia oraz próbował wyjechać samochodem który został zastawiony i podniesiony do góry przez wózek widłowy, którym przyjechał M. N. (2)

-

M. N. (2) w żaden sposób nie wskazuje jaki udział w zdarzeniu miał brać oskarżony Ł. K., pomija w ogóle obecność na miejscu zdarzenia oskarżonego w swoich zeznaniach

-

z uwagi na doznany wiele lat temu udar mózgu nie jest w stanie odtworzyć przebiegu zdarzenia, zeznaje w sposób wybiórczy i zasłania się niepamięcią co do podania istotnych faktów

-

uzależniał złożenie określonej treści zeznań od otrzymania od K. C. kwoty 10 000 zł

c.  wadliwą ocenę zeznań J. N., co do udziału oskarżonego A. P. (1) i oskarżonego Ł. K. w zdarzeniu z dnia 7 kwietnia 2020 r., który w swoich depozycjach wskazywał, że :

-

oskarżony A. P. (1) w żaden sposób aktywnie nie uczestniczył w zdarzeniu pod sklepem (...), nie oddziaływał fizycznie ani w inny sposób na osoby uczestniczące w zdarzeniu,

-

J. N. w żaden sposób nie wskazuje jaki udział w zdarzeniu miał brać oskarżony Ł. K., pomija w ogóle obecność na miejscu zdarzenia oskarżonego w swoich zeznaniach

-

nie jest w stanie określić jakie słowa wypowiadał oskarżony A. P. (1) jednocześnie nie potwierdza, że miałyby stanowić one groźby i cofa wniosek o ściganie co do tych czynów

-

polecił ojcu zastawić samochód, którym przyjechali oskarżeni a z nimi inne osoby

-

wysyłał wiadomości do M. M. (2) celem sprowokowania go do konfrontacji

-

nie jest w stanie powiedzieć czy obrażenia jakich doznał miały miejsce podczas spożywania alkoholu w samochodzie A. O., czy też kiedy upadł na posesji pod domem K. C., będąc jednocześnie pewnym, że nie odniósł żadnych obrażeń w czasie zdarzenia pod sklepem (...)

-

twierdził, że na pewno w czasie zdarzenia pod sklepem (...) nikogo nie uderzył, podczas gdy M. N. (2) oraz M. N. (3) twierdzili odmiennie

-

wysyłał wiadomości do znajomych w których chwalił się że wspólnie z ojcem pobili M. M. (2) i A. O.

d.  wadliwą ocenę zeznań M. N. (1), co do udziału oskarżonego A. P. (1) i oskarżonego Ł. K. w zdarzeniu z dnia 7 kwietnia 2020 r., która w swoich depozycjach wskazywała, że :

-

A. P. (1) był z dala od zdarzenia jakie rozgrywało się pod sklepem („ nie podchodził pod bójkę ”), nie uczestniczył w nim, nie był w nie zaangażowany, w momencie kiedy M. N. (2) i J. N. a potem także M. N. (3) atakowali A. O. i M. M. (2), oskarżony A. P. (1) dopiero wychodził ze sklepu, „rozmawiała z A. P. (1) w czasie przebiegu zdarzenia pod sklepem (...) a następnie stwierdziła, że oskarżony A. P. (1) jeździł samochodem podczas gdy „tamci byli zajęci bójką ”

-

M. N. (1) w żaden sposób nie wskazuje jaki udział w zdarzeniu miał brać oskarżony Ł. K., pomija w ogóle obecność na miejscu zdarzenia oskarżonego w swoich zeznaniach

-

widziała moment kiedy M. N. (2) upadł na podłoże i „uderzył się w głowę” ale nie widziała momentu kiedy M. N. (2) uderzył M. M. (2) przez co zeznania pokrzywdzonej są wybiórcze i mają na celu przedstawienie aktywnie uczestniczących w zdarzeniu J. N., M. N. (2) i M. N. (3) w sposób korzystny

-

widziała jak J. N. bije się z innym mężczyzną podczas gdy J. N. zaprzeczał aby brał aktywny udział w zdarzeniu

e.  wadliwą ocenę zeznań M. N. (3), co do udziału oskarżonego A. P. (1) i oskarżonego Ł. K. w zdarzeniu z dnia 7 kwietnia 2020 r., który w swoich depozycjach wskazywał, że :

-

oskarżony A. P. (1) w żaden sposób aktywnie nie uczestniczył w zdarzeniu pod sklepem (...), nie oddziaływał fizycznie ani w inny sposób na osoby uczestniczące w zdarzeniu,

-

M. N. (3) w żaden sposób nie wskazuje jaki udział w zdarzeniu miał brać oskarżony Ł. K., pomija w ogóle obecność na miejscu zdarzenia oskarżonego w swoich zeznaniach

-

A. P. (1) miał rzekomo grozić członkom jego rodziny podczas gdy pokrzywdzony nie wskazał komu konkretnie miał grozić oskarżony i w jaki sposób miało to się przejawiać, ponadto w zeznaniach z postępowania przygotowawczego M. N. (3) twierdził, że oskarżony A. P. (1) nikomu nie groził

-

w wyniku upadku na podłoże doznał złamania kości środkowej śródręcza podczas gdy biegły sądowy wskazał, że przyczyną złamania było najprawdopodobniej uderzenie zaciśniętą pięścią gdyż uraz pokrzywdzonego to ”tzw złamanie bokserskie” co świadczy o aktywnym udziale pokrzywdzonego w zdarzeniu i spowodowania obrażeń jakie deklaruje z powodu swojego zachowania

-

w czasie zdarzenia nikogo nie uderzył, podczas gdy M. N. (2) twierdził że widział jak M. N. (3) zadawał uderzenia w czasie zdarzenia pod sklepem (...) co potwierdzają także zeznania innych świadków podczas gdy zeznania M. N. (3) złożone na etapie postępowania przygotowawczego były zupełnie odmiennej treści a pokrzywdzony nie wyjaśnił istotnych rozbieżności co do przebiegu zdarzenia jakie odtworzył w postępowaniu przygotowawczym a jak je przedstawił przed Sądem

f.  wadliwą ocenę zeznań M. M. (2), co do udziału oskarżonego A. P. (1) i Ł. K. w zdarzeniu z dnia 7 kwietnia 2020 r., który w swoich depozycjach wskazywał, że początek konfliktowej sytuacji pomiędzy M. M. (2), A. O. a M. N. (2) oraz J. N. rozpoczął się w momencie kiedy A. P. (1) przebywał w sklepie, natomiast kiedy oskarżony wyszedł ze sklepu nie brał udziału w zdarzeniu określanym przez pokrzywdzonych jako bójka, A. P. (1) i Ł. K. w żaden sposób nie uczestniczyli aktywnie w zdarzeniu pod sklepem (...), nikogo nie podburzali ani nikomu nie grozili, jednocześnie świadek dodał iż widział sytuację w której A. P. (1) uciekając przed M. N. (2) upada na podłoże i doznaje urazu kolana, ponadto podczas zdarzenia J. N. groził użyciem noża wobec M. M. (2) i A. O., zaś M. N. (2) uderzył w twarz M. M. (2)

g.  wadliwą ocenę zeznań A. O., co do udziału oskarżonego A. P. (1) i oskarżonego Ł. K. w zdarzeniu z dnia 7 kwietnia 2020 r., który w swoich depozycjach wskazywał, że:

- zdarzenie pomiędzy A. O., M. M. (2) a M. N. (2) oraz J. N. rozpoczęło się w momencie kiedy A. P. (1) przebywał w sklepie,

-

A. P. (1) i Ł. K. nie brali udziału w zdarzeniu nazywanym przez pokrzywdzonych bójką,

-

A. P. (1) i Ł. K. w żaden sposób nie uczestniczyli aktywnie w zdarzeniu pod sklepem (...), nikogo nie podburzali ani nikomu nie grozili,

-

A. O. został uderzony w twarz z prawej pięści przez M. N. (3) w wyniku czego M. N. (3) doznał złamania śródręcza

h.  nieuwzględnienie wyjaśnień Ł. K. pomimo obdarzeniem ich walorem wiarygodności przez Sąd I Instancji, w zakresie w jakim wskazał, że A. P. (1) nie brał udziału w zdarzeniu pod sklepem (...), zaś przed jego rozpoczęciem przebywał w sklepie

i.  nieuwzględnienie zapisu nagrania audio i video z przebiegu zdarzenia zalegającego na płycie CD w zakresie w jakim nagranie wskazuje, iż zdarzenie w dniu 7 kwietnia 2020 r. rozegrało się pomiędzy M. N. (2), J. N., M. N. (3) a A. O. oraz M. M. (2), w momencie rozpoczęcia zdarzenia A. P. (1) przebywał w sklepie a przez cały przebieg zdarzenia zarówno A. P. (1) jak i Ł. K. nie brali w nim udziału

j.  wadliwą ocenę zeznań K. C. w zakresie jakim :

-

świadek zeznała, że w dniu 7 kwietnia 2020 r. przed zdarzeniem pod sklepem (...) została odwiedzona przez J. N., który był w stanie upojenia alkoholowego, w trakcie spotkania J. N. upadł na kamieniste podłoże przed wejściem do jej domu

-

M. N. (2) żądał od świadka kwoty 10 000 zł uzależniając otrzymanie pieniędzy od złożenia określonych zeznań przed organami ścigania

-

świadek widziała utykającego A. P. (1) po zdarzeniu pod sklepem (...)

k.  pominięcie zeznań świadka JustynyJWtazęń, która wskazała, że w dniu 7 kwietnia 2020 r. M. M. (2) został zaatakowany pod sklepem (...) i w wyniku tego zdarzenia doznał urazu krwawego podbiegnięcia tzw. krwiaka okularowego - które to obrażenia u M. M. (2) świadek widziała

l.  pominięcie zeznań świadków : Ł. M., funkcjonariuszy Policji M. F. oraz J. P. w zakresie w jakim wymienieni zeznali, iż po zdarzeniach pod sklepem (...) nie zauważyli u J. N. ani u M. N. (2) żadnych obrażeń

m.  pominięcie zeznań świadków : M. N. (4), Z. P.. A. P. (2), D. K., M. B. w zakresie w jakim wymienieni świadkowie wskazali, iż J. N. twierdził, iż pobił wspólnie z ojcem M. M. (2) i A. O. co skutkowało brakiem całościowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez nieuwzględnienie przez Sąd I Instancji w całości zeznań wskazanych świadków oraz wyjaśnień oskarżonych A. P. (1) i Ł. K., które pozostają w sprzeczności z ustalonym stanem faktycznym,

1.2.  obrazę przepisów art. 193 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k w zw. z art. 5 § 2 k.p.k poprzez dokonanie ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, w sposób dowolny, polegających na wadliwej ocenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu specjalizacji (...) oraz opinii uzupełniających tego biegłego w zakresie w jakim Sąd I Instancji pominął, iż :

-

biegły stwierdził że M. N. (2) został narażony na obrażenia poniżej 7 dni co nie pozwala przyjąć aby M. N. (2) mógł zostać uznany za pokrzywdzonego w przedmiotowej sprawie

-

wszyscy pokrzywdzeni mieli doznać obrażeń w miejscowości O., podczas gdy zarzuty stawiane A. P. (1) i Ł. K. dotyczą zdarzenia w miejscowości S. (...) (K. 1590)

-

biegły stwierdził, że urazy rozpoznane u pokrzywdzonych tj. J., M. i M. N. (3) mogły powstać w różnych okolicznościach niezwiązanych ze zdarzeniem opisanym przez pokrzywdzonych jako „bójka” i mogły powstać dzień wcześniej lub dzień później

-

biegły nie był w stanie stwierdzić czy urazy pokrzywdzonych powstały w tym samym czasie podczas jednego zdarzenia biegły stwierdził, że mechanizm złamania piątej kości śródręcza u M. N. (3) powstał przy zadawaniu ciosu i jest to tzw.: „złamanie bokserskie”, co nie pozwala przyjąć aby M. N. (3) mógł zostać uznany za pokrzywdzonego w przedmiotowej sprawie, gdyż jego obrażenia powstały w wyniku zadania przez niego uderzenia A. O.

-

biegły nie był w stanie stwierdzić czy urazy rozpoznane u J. N. powstały podczas jednego zdarzenia czy kilku zdarzeń co nie pozwala przyjąć aby J. N. mógł zostać uznany za pokrzywdzonego w przedmiotowej sprawie

-

biegły nie stwierdził aby pokrzywdzeni mogli zostać narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub 157 § 1 kk co doprowadziło do braku uwzględnienia na korzyść oskarżonych niewyjaśnionych wątpliwości w sprawie mających istotne znaczenie czy doszło do popełnienia czynu zabronionego w dniu 7 kwietnia 2020 r. w S.

1.3.  obrazę przepisów art. art. 167 kpk w zw. z art. 201 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z nowej opinii sądowo - lekarskiej, sporządzonej przez innego biegłego lekarza sądowego z zakresu specjalizacji ortopedii i traumatologii, przyjmując, że zalegająca w aktach sprawy opinia jest pełna, jasna i nie zawiera sprzeczności podczas gdy, sporządzone opinie biegłych z dnia 11 kwietnia 2020 r. oraz dopuszczona przez Sąd I Instancji opinia biegłego z zakresu specjalizacji ortopedii i traumatologii z dnia 7 czerwca 2022 r. jak również pisemna i ustna opinia uzupełniająca z dnia 22 października 2022 oraz z dnia 27 lutego 2023 r. nie udziela odpowiedzi na pytanie jaki był mechanizm powstania obrażeń u pokrzywdzonych M. N. (3), M. N. (2) i J. N. oraz okoliczności w jakich mogło dojść do ich powstania, a także prawdopodobieństwa tych okoliczności, ponadto biegły nie był w stanie ustalić mechanizmu powstania urazu kolana u A. P. (1), oraz okoliczności w jakich mogło dojść do ich powstania a także prawdopodobieństwa tych okoliczności co w świetle zgromadzonego materiału dowodowego miało istotne znaczenie dla ustalenia czy w ogóle doszło do popełnienia czynu zabronionego i kto jest pokrzywdzonym w zdarzeniu z dnia 7 kwietnia 2020 r.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść poprzez ustalenie przez Sąd I instancji, że możliwym jest przypisanie oskarżonemu A. P. (1) i oskarżonemu Ł. K. popełnienia czynów opisanych w punktach 1,2,3,4, i 6 części wstępnej wyroku podczas gdy :

2.1.  zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na ustalenie jakie słowa miał wypowiadać oskarżony A. P. (1) i wobec których osób, czy stanowiły one groźby, a tym bardziej aby osoby uznane za pokrzywdzonych w sprawie obawiały się zachowania A. P. (1) i rzekomo wypowiadanych przez niego słów w sytuacji kiedy sami twierdzili że podczas zdarzenia pod sklepem (...) spokojnie rozmawiali z A. P. (1)

2.2.  przedmiotem czynności wykonawczej, w wypadku typu określonego w art. 158 § 1 kk, jest każdy człowiek, który jest uczestnikiem bójki lub pobicia, a nie zwierzę przez co zarzucony czyn oskarżonemu A. P. (1) opisany w punkcie 1 wyklucza możliwość przyjęcia jego udziału w bójce albo pobiciu w ten sposób, że oskarżony nagrywał przebieg zdarzenia i podburzał inne osoby do zadawania ciosów psu, zwłaszcza że żaden dowód nie wskazuje na to aby w czasie zdarzenia oskarżony kogoś miał podburzać

2.3.  Sąd I Instancji wyszedł z błędnego założenia że skoro A. P. (1) i Ł. K. przyjechali jedynym samochodem pod sklep (...) wspólnie z M. M. (2) i A. O. to musieli brać udział w zdarzeniu jakie tam miało miejsce, podczas gdy oskarżeni nie uczestniczyli w żaden sposób w zajściu a ich rola sprowadzała się do obserwatorów, oskarżeni nie mieli także świadomości jakie zachowania podejmą A. O. i M. M. (2), gdyż całe zdarzenie zostało zainicjowane przez M. N. (2) i J. N. przez co oskarżeni nie mogli przewidzieć co wydarzy się podczas ich przyjazdu pod sklep, zwłaszcza że w tym czasie A. P. (1) przebywał w sklepie

2.4.  zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje aby oskarżeni mogli przewidzieć że dojdzie do starcia pomiędzy A. O. i M. M. (2) a M. N. (2) i jego synami, gdyż zdarzenie zostało zainicjowane przez osoby uznane za pokrzywdzone w sprawie

2.5.  zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje na to aby oskarżony A. P. (1) w jakikolwiek sposób brał aktywny udział i był zaangażowany w przebieg zdarzenia jakie rozegrało się pod sklepem (...), przez co oskarżony był wyłączony z kręgu osób, które swoim zachowaniem mogły narażać innych na powstanie skutków zaistniałych w wyniku bójki lub pobicia

2.6.  zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje na to aby oskarżony Ł. K. w jakikolwiek sposób brał aktywny udział i był zaangażowany w przebieg zdarzenia jakie rozegrało się pod sklepem (...), żadna z osób uznanych za pokrzywdzonych w sprawie nie wypowiada się nawet co do udziału oskarżonego w zdarzeniu, przez co oskarżony był wyłączony z kręgu osób, które swoim zachowaniem mogły narażać innych na powstanie skutków zaistniałych w wyniku bójki lub pobicia

2.7.  zdarzenie pod sklepem (...) rozpoczęło się w momencie kiedy oskarżony A. P. (1) przebywał w sklepie i wychodząc z niego nie spodziewał się zastanej przed sklepem sytuacji, nie miał żadnego wpływu na przebieg zdarzenia ani w nim aktywnie nie uczestniczył

2.8.  wszystkie osoby uznane za pokrzywdzonych w przedmiotowej sprawie twierdziły, iż zdarzenie było bójką, żadna z osób nie powiedziała że została przez kogoś pobita, nie mówiła aby w zdarzeniu aktywnie brał udział A. P. (1) czy też Ł. K. gdyż pokrzywdzeni twierdzili że rozmawiali z A. P. (1) a oskarżeni jedynie nagrywali telefonem przebieg zdarzenia

2.9.  M. N. (2) został narażony na obrażenia poniżej 7 dni co nie pozwala przyjąć aby M. N. (2) mógł zostać uznany za pokrzywdzonego w przedmiotowej sprawie dotyczącej bójki lub pobicia

2.10.  pokrzywdzeni mieli doznać obrażeń w miejscowości (...), podczas gdy zarzuty stawiane A. P. (1) i Ł. K. dotyczą zdarzenia w miejscowości S. (...) urazy deklarowane przez pokrzywdzonych tj. J., M. i M. N. (3) mogły powstać w różnych okolicznościach niezwiązanych ze zdarzeniem opisanym jako „bójka” przez pokrzywdzonych i mogły powstać dzień wcześniej lub dzień później ponadto zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala ustalić czy urazy pokrzywdzonych powstały w tym samym czasie

2.11.  uraz M. N. (3) powstał podczas zadawaniu ciosu A. O. i jest to tzw.: „złamanie bokserskie”, co pozostawało w sprzeczności z zeznaniami M. N. (3) i nie pozwalało na uznanie M. N. (3) jako pokrzywdzonego, gdyż urazy jakich doznał były wynikiem jego własnego aktywnego działania podczas zdarzenia

2.12.  brak jest materiału dowodowego pozwalającego ustalić kiedy i w jakich okolicznościach oraz jaki był mechanizm powstania urazów u J. N., co nie pozwala przyjąć aby J. N. mógł zostać uznany za pokrzywdzonego w przedmiotowej sprawie, zwłaszcza, że przypisane oskarżonym czyny w pkt. 1 i 6 wyroku nie wskazują jakie obrażenia odniósł J. N. podczas zdarzenia pod sklepem (...), który sam deklarował iż w czasie tego zdarzenia obrażeń nie odniósł,

2.13.  zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wyklucza, aby pokrzywdzeni mogli zostać narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub 157 § 1 kk.

Prokurator zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawy orzeczenia mający wypływ na jego treść poprzez błędne przyjęcie, że z zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, jakoby oskarżeni J. C. i R. F. (1) swoim działaniem dopuścili się popełnienia zarzucanego im czynu z art. 158 § 1 kk, a w konsekwencji uniewinnienie ich od popełnienia ww. czynu, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy i prawidłowa jego ocena prowadzi do wniosku, iż oskarżeni J. C. i R. F. (1) swoim zachowaniem zrealizowali znamiona zarzuconego im czynu z art. 158 § 1 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje nie są zasadne i nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd I instancji poddał wnikliwej analizie logicznej zebrane dowody w sposób zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wnioski tego Sądu wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 kpk), zgodnie z dyrektywami prawdy (art. 2 § 2 kpk) i bezstronności (art. 4 kpk), a tym samym nie wykraczają poza granice oceny określonej dyspozycją art. 7 kpk. Ocena dowodowa przeprowadzona przez Sąd I instancji była zarówno swobodna, jak i wszechstronna z poszanowaniem reguł określonych w art. 7 kpk, a zatem legitymuje się zgodnością z tym, co wynikało z prawidłowo przeprowadzonych dowodów, ocenionych wedle zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Ocenę tę Sąd Okręgowy podziela.

Uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego zostało sporządzone stosownie do reguł wynikających z art. 424 kpk. Dało ono Sądowi Okręgowemu podstawę do skontrolowania słuszności rozumowania Sądu I instancji i zgodności tego rozumowania z materiałem dowodowym. Walorem uzasadnienia jest logiczny wywód, który doprowadził Sąd I instancji do przekonania o winie oskarżonych A. P. (1) i Ł. K.. Z uwagi na podzielanie ustaleń Sądu Rejonowego przez Sąd Okręgowy nie zachodzi potrzeba ich powielania w tym miejscu. Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, że podzielając ocenę dowodów w zaskarżonym wyroku, sąd odwoławczy nie ma obowiązku powtarzać rozważań zawartych w tej mierze w uzasadnieniu tego wyroku (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 21 września 2000 r., sygn. IV KKN 31/60 z dnia 7 lipca 2003 r., III KK 108/02, z dnia 12.02.2003 r., II KK 91/02).

W zakresie oceny postępowania dowodowego przeprowadzonego przez Sąd I instancji należy wskazać, że każdy dowód podlega kontroli we wzajemnym powiązaniu z innymi dowodami dotyczącymi zdarzenia lub jego fragmentu i dopiero, gdy ma potwierdzenie w innych dowodach lub wynika logicznie z przebiegu wypadków, jest uznawany za mogący stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych.

W sprawie nie ulega wątpliwości, że w dniu 7 kwietnia 2020 r. miało miejsce zdarzenie z udziałem oskarżonych. Sąd I instancji zdarzenie zrekonstruował w sposób dokładny, ustalając rolę w nim każdego z oskarżonych. Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie pozwala na podzielenie argumentacji apelacji obrońcy, że Sąd I instancji nie odtworzył rzeczywistego przebiegu zdarzenia. Badając istotne okoliczności sprawy Sąd ten oddzielił zachowanie najaktywniejszych uczestników zdarzenia, tj. M. M. (2) i A. O. od zachowania oskarżonych A. P. (1) i Ł. K.. Apelacja obrońcy stara się przerzucić optykę oceny zdarzenia na zachowanie pokrzywdzonych, które jednak nie przekłada się wprost na zachowanie oskarżonych, opisane w czynach przypisanych, które jest ich zachowaniem samodzielnym, wypełniającym normę art. 158 § 1 kk w zw. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a po stronie oskarżonego A. P. (1) dodatkowo normę art. 190 § 1 kk.

Przypomnieć należy, że doktryna i orzecznictwo prezentuje zgodny pogląd, że udziałem w pobiciu jest nie tylko zadawanie uderzeń innej osobie, ale także inne formy świadomego udziału w tego rodzaju zdarzeniu faktycznym, kierowanego wolą udziału w nim, a które zwiększa jego dynamikę i wzmaga niebezpieczeństwo nastąpienia negatywnych skutków dla życia lub zdrowia ofiary lub ofiar. Jest oczywiste, że dla realizacji znamienia "udziału w pobiciu" nie jest wystarczająca sama obecność na miejscu zdarzenia, podczas którego inne osoby stosują przemoc fizyczną, grożącą spowodowaniem uszczerbku na zdrowiu innej osoby lub osób.

Udział w pobiciu może także polegać (oprócz stosowania rożnych form przemocy fizycznej) na działaniach o takim charakterze, które nie polegają na stosowaniu przemocy, ale są funkcjonalnie z nią powiązane i w sposób istotny ją warunkują (np. nakłanianie konkretnych osób do pobicia innej osoby, dostarczanie informacji o miejscu i czasie planowanego pobicia bądź miejscu pobytu przyszłej ofiary pobicia). W orzecznictwie wielokrotnie wyrażano słuszny pogląd, iż zachowania będące zachętą, namawianiem, bądź przybierające inną formę aktywnego solidaryzowania się z biorącymi czynny udział w pobiciu i potencjalnej gotowości niesienia pomocy lub asekuracji, mogą być kwalifikowane jako formy przestępstwa pobicia (tak np. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 18.06.2019 r. sygn. akt II AKa 168/19). Wystarczające jest świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciw innemu człowiekowi lub większej grupy osób, w szczególności przez to, że sprawca swoim zachowaniem np. stworzeniem warunków ułatwiających działanie bezpośrednich sprawców, postawą, a nawet samą obecnością wśród osób czynnie występuje przeciwko pokrzywdzonemu, zwiększa zagrożenie u pokrzywdzonego i przyczynia się do wzrostu dysproporcji sił pomiędzy sprawcami pobicia i pokrzywdzonymi (wyrok Sądu Najwyższego z 5.4.2017 r., III KK 428/16).

Oskarżeni A. P. (3) i Ł. K. przybywając na miejsce zdarzenia z A. O. i M. M. (2) mieli świadomość, że pomiędzy tymi osobami wystąpiło napięcie, będące następstwem wcześniejszego zachowania M. M. (2) oraz tego, że M. M. (2) i A. O. przystąpili do zadawania uderzeń pokrzywdzonym. Reakcją oskarżonych było filmowanie tego zachowania, stanowiące w następstwie przybycia razem z M. M. (2) i A. O. demonstrację poparcia dla zadających uderzenia, tym bardziej że nie starali się ich powstrzymać. A. P. (3) wskazywał w jaki sposób obezwładnić psa, którego pokrzywdzeni mieli dla obrony. Oskarżony Ł. K. akceptował te wypowiedzi. W ten sposób oskarżeni zwiększali liczebność osób, które stanowiły zagrożenie dla pokrzywdzonych. Ten rodzaj aktywności oskarżonych niewątpliwie zwiększał poczucie zagrożenia u pokrzywdzonych, którzy identyfikowali kim oni są, co w konsekwencji prowadziło do wzrostu dysproporcji sił pomiędzy sprawcami ich pobicia a pokrzywdzonymi. Bijący, w wyniku tej postawy oskarżonych, mogli czuć się pewniej, co było istotne dla narażenia pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 kk. Takie okoliczności słusznie doprowadziły Sąd Rejonowy do konkluzji, że oskarżeni jednoznacznie dawali wyraz swojej woli współdziałania, a jednocześnie akceptacji dla celu i sposobu działania M. M. (2) i A. O..

Podnoszony przez obrońcę rodzaj złamania ręki doznany przez M. N. (3), określony jako „złamanie bokserskie”, może mieć różnorodną etiologię, np. może powstać od uderzenia pięścią w ścianę lub mur, a zatem nie przesądza samoistnie, że jest następstwem zadawania uderzeń innej osobie. Tym samym nie ma charakteru ekskulpującego dla oskarżonych.

Groźba o jakiej mowa w art. 190 § 1 kk polega na słownej zapowiedzi przestępstwa, wzbudzającej u pokrzywdzonego subiektywną obawę, że zostanie spełniona, jeżeli ta obawa jest obiektywnie uzasadniona. Taki charakter miały niewątpliwie wypowiedzi oskarżonego A. P. (3) przypisane w pkt III zaskarżonego wyroku.

Okoliczności kształtujące wymiar kary wobec każdego z oskarżonych Sąd I instancji przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazując, że wymierzając karę kierował się przesłankami art. 53 kk, a zatem miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, motywację sprawcy, sposób jego działania, jak też jego właściwości. Prawidłowo Sąd Rejonowy dokonał doboru rodzaju kary jako kara ograniczenia wolności. Podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonym jest wysoki. Odpowiedź w zakresie reakcji karnej na czyn o wskazanym stopniu społecznej szkodliwości musiała być adekwatna do jego wagi i prawidłowo została ukształtowana przez Sąd I instancji jako kara ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny z uwzględnieniem okoliczności podmiotowych każdego z oskarżonych.

Orzeczenie nawiązki i częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę stało się koniecznym komponentem kształtowania odpowiedzialności każdego z oskarżonych za swój czyn, mając znaczenie restytucyjne w zakresie wyrządzonej szkody. Ich wymiar i orzeczenie, odpowiada społecznej szkodliwości czynu oskarżonych i jest niezbędne dla uświadomienia im konsekwencji naruszania prawa i odpowiedzialności jaka wiąże się z popełnionym przestępstwem.

Wymierzona każdemu z oskarżonych kara nie jest rażąco niewspółmierna w rozumieniu ustawy, a tylko jej niewspółmierność o charakterze ekstraordynaryjnym uprawniałaby do zmiany wyroku w tej części.

Zarzuty i argumenty apelacji prokuratora nie przeciwstawiają się ustaleniom Sądu I instancji, przemawiającym za uniewinnieniem oskarżonych J. C. i R. F. (2) od popełnienia czynów zarzucanych aktem oskarżenia. W wyniku postępowania przeprowadzonego na rozprawie ustalenia z postępowania przygotowawczego utraciły swoją pierwotną wymowę, a kompleksowa ocena dowodów wywołała wątpliwości, czy oskarżeni brali udział w pobiciu pokrzywdzonego J. N. przez A. O., które nie dały się usunąć. Przede wszystkim w kwestii pobicia przez oskarżonych nie potrafił jednoznacznie wypowiedzieć się pokrzywdzony, a A. O. utrzymuje, że działał sam. W takiej sytuacji nie można zweryfikować wiarygodności dowodu z zeznań ojca pokrzywdzonego, świadka M. N. (2), który informacje miał od syna J. N.. Taki dowód jest dowodem pośrednim i słusznie Sąd Rejonowy podszedł do niego z należytą ostrożnością. Okoliczność, że pokrzywdzony w czasie pierwszego przesłuchania wskazał, że pobiły go trzy osoby nie prowadzi wprost do oskarżonych. Zasadnie Sąd Rejonowy akcentuje, że oskarżeni siedzieli w samochodzie, czego w istocie nie kwestionuje prokurator. W takiej sytuacji, gdy pokrzywdzony znalazł się skonfliktowany z A. O. poza samochodem i tam doszło do pobicia wyciąganie wniosku przez prokuratora, o tym, że ich zachowanie przez samą obecność na miejscu zdarzenia wzmagało poczucie zagrożenia u pokrzywdzonego i stanowiło opowiedzenie się po stronie A. O. jest zbyt daleko idące. Pobicie jest zwykle zdarzeniem dynamicznym. Jeżeli nawet na to zdarzenie oskarżeni nie zareagowali i nie wyrazili sprzeciwu, co dostrzega prokurator, to okoliczność ta spowodowana być może właśnie przez dynamikę zdarzenia i swojego rodzaju odizolowanie od niego oskarżonych przez pobyt w samochodzie, nie implikuje jeszcze nasycenia spełnienia po ich stronie przesłanek popełnienia czynu z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Konstatacja prokuratora, że „pokrzywdzony składając w późniejszym czasie zeznania korzystne dla J. C. i R. F. (2) mógł nie chcieć, aby jego dobry kolega miał z tego tytułu problemy, jak również analiza ich treści może wskazywać, że uległ naciskom innych osób”, pozostaje przypuszczeniem, na którym nie można budować wyroku skazującego. W tym stanie rzeczy Sąd I instancji był uprawniony do zastosowania art. 5 § 2 kpk i wydania wyroku uniewinniającego wobec oskarżonych J. C. i R. F. (2).

Wniosek

Obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Prokurator wniósł o uchylenie wyroku w pkt. VII, XI, XV i XVI – w przedmiocie uniewinnienia J. C. i R. F. (2) oraz kosztów i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania przez Sąd II instancji niezasadności zarzutów każdej apelacji oraz stwierdzenia braku podstaw do rozpoznania sprawy poza granicami zaskarżenia, o których mowa w art. 439 kpk, 440 kpk i podniesionymi zarzutami, wnioski zawarte w apelacjach nie są zasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

11.

Przedmiot utrzymania w mocy

1Utrzymany w mocy wyrok skazujący oskarżonych A. P. (1) i Ł. K., a uniewinniający oskarżonych J. C. i R. F. (2).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelujący nie wykazali, aby Sąd I instancji dopuścił się zarzucanych w apelacjach uchybień.

15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II. i III.

IV.

V.

Z uwagi na to, że apelacja obrońcy oskarżonych nie została uwzględniona należało zasądzić od nich na rzecz oskarżycieli posiłkowych koszty udziału pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

Nieuwzględniona apelacja prokuratora wywołała obciążenie Skarbu Państwa kosztami z nią związanymi.

Z uwagi na to, że oskarżeni maja ograniczone możliwości finansowe zostali zwolnieni od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a poniesionymi wydatkami obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSO Mariusz Sztorc

11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Ropczycach z dnia 16 sierpnia 2023 r., sygn. akt II K 28/21

11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Ropczycach z dnia 16 sierpnia 2023 r., sygn. akt II K 28/21

11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana