Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 4/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Leżajsku z dnia 4 listopada 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 70/24 przeciwko E. J. (1) oskarżonemu o czyn z art. 156 § 1 pkt 2 kk

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

E. J. (1)

Uprzednia niekaralność

Informacja z K.

k. 375

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego

Informacja z K.

Dowód w postaci informacji z K. w odniesieniu do oskarżonego E. J. (1) nie budzi wątpliwości, ani w zakresie formy, ani treści. Została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot w formie przewidzianej dla tej czynności. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała jej autentyczności i rzetelności.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut obrońcy oskarżonego

1)

Ad 1)

2)

Ad 2)

3)

Ad 3)

4)

Ad 4)

5)

Ad 5)

6)

Ad 6)

obrazy przepisów prawa materialnego poprzez bezpodstawne uznanie, iż oskarżony E. J. (1) dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu przestępczego, tj. o czyn z art. 156 § 2 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kk (w brzmieniu z 20.06.2017 r.) - w sytuacji gdy, jak wynika z okoliczność sprawy i zgromadzonego dotychczas materiału dowodowego po pierwsze sprawa o ten sam czyn tj. dot. zajścia z dnia 20.06.2017r. została uprzednio prawomocnie zakończona na korzyść E. J. (1), tzn. zarówno przez Sad Rejonowy w Leżajsku Wydział II Karny z dnia 30.05.2019 r., w sprawie II K 215/18, jak i następnie Sad Okręgowy w Rzeszowie Wydział III Karny pod sygn. akt: III Ka 836/19, na mocy którego to orzeczenia obecny oskarżyciel posiłkowy został uznany za wyłącznie winnego popełnienia przestępstwa na szkodę E. J. (1), a po drugie do chwili obecnej Z. K. (1) nie zastosował się do wyroku Sądu w tym przedmiocie i nie zapłacił na rzecz E. J. (1) zasądzonej kwoty pieniężnej, a co Sąd I Instancji pominął i nie nadał właściwego znaczenia mając na uwadze dyspozycję z art. 17 § 1 pkt 7 kpk, w sytuacji gdy Z. K. (1) szukając środków dla zaległej już spłaty na rzecz E. J. (1) zdecydował się złożyć zupełnie bezpodstawny pozew o zapłatę znacznej kwoty pieniężnej p-ko niemu, podczas gdy E. J. (1) z całą pewnością nie dopuścił się zarzucanego mu czynu przestępczego, zaś w świetle okoliczności towarzyszących zaistniałej sprawie, a co wynika wprost z wyjaśnień oskarżonego i słuchanych wtoku świadków w osobach: m. in. S. Z. (1), Z. Z., G. Z., wydanej opinii biegłego i zalegającej dokumentacji medycznej E. J. (1), oskarżony działał jedynie w obronie koniecznej/własnej i odpierał atak ze strony Z. K. (1) (pod wpływem alkoholu) zgodnie z dyspozycją art. 25 kk, a w tej sytuacji zachodzą także przesłanki, które usprawiedliwiałyby zachowanie oskarżonego w stopniu adekwatnym do stawianych mu w toku procedowania Sądu I Instancji zarzutów, ale jednocześnie nie spowodowały obrażeń ciała/uszczerbku na zdrowiu jakie nieudolnie próbuje wykazać Z. K. (1);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa materialnego może być skutecznie podniesiony, gdy nie jest równocześnie kwestionowany ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny. Tymczasem Skarżący zarzuca błędy w ustaleniach faktycznych oraz nieprawidłowość oceny dowodów na podstawie których Sąd dokonał błędnych z tego powodu ustaleń faktycznych.

Wobec treści zarzutu, nadmienić należy, iż zgodnie z art. 8 § 1 kpk sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu. Dodatkowo wskazać wypada, że nie stanowi przeszkody do rozpoznania i osądzenia zarzutu aktu oskarżenia skierowanego przeciwko E. J. (1) przez oskarżyciela posiłkowego Z. K. (1), wydanie prawomocnego wyroku przez Sąd Rejonowy w Leżajsku z dnia 30 maja 2019 r.(sygn. akt II K 215/18), utrzymanego w mocy przez Sąd Okręgowy w Rzeszowie wyrokiem z dnia 18 stycznia 2021 r. (sygn. akt III Ka 836/19), skazującego Z. K. (1) m.in. za popełnienie występku z art. 157 § 2 kk na szkodę E. J. (1), w tym samym miejscu i czasie (20 czerwca 2017 r.) co czyn zarzucony aktualnie oskarżonemu. Wzajemność uderzeń osób i odniesienie w ich konsekwencji obrażeń ciała przez osoby jednocześnie uczestniczące w zdarzeniu może jak w realiach tej sprawy prowadzić do odrębnych postępowań karnych i odrębnego poddawania prawnokarnej ocenie zachowań każdego z uczestników zajścia. Różny stopień uszczerbku na zdrowiu (lekki – w wypadku E. J. (1)) i ciężki - w wypadku Z. K. (1)) uniemożliwiał łączne rozpoznanie spraw w ramach tzw. oskarżenia wzajemnego. Osądzenie sprawy w tym zakresie i wydanie prawomocnego wyroku przeciwko Z. K. (1) z oskarżenia prywatnego E. J. (1) nie stanowi przeszkody procesowej, o jakiej mowa w art. 17 § 1 pkt 7 kpk. Na żadnym etapie postępowania nie było sytuacji, by postępowanie wcześniej wszczęte toczyło się, albo zostało prawomocnie zakończone co do tego samego czynu tej samej osoby. Tożsamość czynu wymagana dla wystąpienia tej negatywnej przesłanki procesowej nie zachodzi, gdy sprawcy czynów opisywanych w aktach oskarżenia są różni (czyny są odrębne chociaż wynikając z tego samego zdarzenia historycznego, faktycznego). Również podnoszona przez Skarżącego okoliczności niewykonania prawomocnego wyroku przez Z. K. (1) pozostaje bez wpływu na prawnokarną ocenę zachowania E. J. (1) oskarżonego o spowodowanie ciężkich uszkodzeń ciała Z. K. (1). Także wcześniejsze wydanie orzeczenia wobec Z. K. (1), uznającego go za winnego spowodowania obrażeń ciała u E. J. (1), nie może w sposób automatyczny przesądzać, że to właśnie oskarżony E. J. (1) działał w obronie koniecznej, bo odpierał ataki Z. K. (1), bo wcześniej skazanego za to, że swoim zachowaniem spowodował obrażenia ciała u E. J. (1) (aktualnie oskarżonego o czyn z art. 156 § 1 pkt 2 kk). Zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego nie sposób też skutecznie uzasadnić faktem, iż Z. K. (1) szukając środków dla zaległej kwoty zapłaty na rzecz E. J. (1) zdecydował się złożyć zupełnie bezpodstawny pozew. obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma charakter samoistny. Może mieć ona miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego. Natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego. Właśnie zaś na obrazę przepisów postępowania i błędność ustaleń faktycznych powołuje się skarżący w kolejnych postawionych zarzutach. Tymczasem zarzut naruszenia prawa materialnego zawsze musi być oparty na akceptacji prawidłowo dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i jest zarzutem, w którym kwestionuje się prawidłowość przeprowadzenia procesu subsumpcji lub wykładni stosowanego przepisu. Nie można więc stawiać zarzutu rzekomego naruszenia prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia ma polegać, jak wynika z wywodów Skarżącego, na błędnych ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia lub na naruszeniu przepisów procesowych. Obrońca formułując zarzut rzekomego naruszenia prawa materialnego wdaje się w polemikę z ustaleniami faktycznymi, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku, a które - jego zdaniem - powinny być odmienne i powinny prowadzić do ustalenia, iż oskarżony nie popełnił przypisanego mu przestępstwa, w szczególności z uwagi na wystąpienie okoliczności wyłączającej bezprawność zarzucanego mu zachowania. . Nietrafnie zatem zarzucono w apelacji obrazę prawa materialnego, skoro z treści zarzutu wynika ponad wszelką wątpliwość, że skarżący kwestionuje poczynione ustalenia faktyczne będące podstawą zaskarżonego rozstrzygnięcia. Zarzut obrazy prawa materialnego jest bowiem uprawniony tylko wtedy, gdy odwołujący nie kwestionuje treści poczynionych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych albo kwestionując je, jednocześnie zajmuje stanowisko, że nawet w stosunku do faktów, które sąd ustalił, prawo materialne zastosowano wadliwie. Tymczasem Skarżący w środku zaskarżenia, zarzucając obrazę prawa materialnego, jednocześnie kwestionuje poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i dokonaną ocenę materiału dowodowego. Tak postawiony zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego nie jest zasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego

obrazy przepisów postępowania, poprzez brak kompleksowej i całościowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie i nie nadanie właściwego znaczenia: - zeznaniom słuchanych w toku świadkom w osobach: S. Z. (1), Z. Z., G. Z. z których to wprost wynika, iż to Z. K. (1) niejednokrotnie na przestrzeni kilkunastu już lat sąsiedztwa z najbliższą rodziną E. J. (1) dopuszczał się - i nadal stan ten trwa - nagannego zachowania wobec w/w osób, fałszywie je pomawia, wszczyna awantury i kłótnie, prowokuje do awantur sąsiedzkich, wykorzystując przy tym organy/instytucje takie jak policja czy sąd/prokuratura, a konflikt jaki zaistniał między stronami istnieje w zasadzie od lat (w chwili obecnej toczy się kolejna sprawa zainicjowana przez Z. K. (1), a to z bezpodstawnego złożonego pod wpływem upojenia alkoholowego zawiadomienia p-ko S. Z. (szwagier E. J.) przed Sądem Rejonowym w Leżajsku Wydział II Karny, w s. II W 223/23, w toku której ustalono kategorycznie, iż Z. K. (1) konfabulował i celowo doprowadził do bezprawnego zatrzymania prawa jazdy S. Z. oraz także złożył fałszywe zeznania przed Sądem w toku procedowania w tej sprawie), a te okoliczności Sąd I instancji pominął i nie nadał właściwego znaczenia rzeczywistym intencjom Z. K. (1): obdukcji lekarskiej E. J. (1) dokonanej w dniu zdarzenia z dnia 20.06.2017 r. na okoliczność wykazania prawdziwego przebiegu zdarzeń z udziałem stron oraz braku podstaw dla aktu oskarżenia wniesionego p-ko Panu E. J. (1), z których jednoznacznie wynika, iż to E. J. (1) jest osobą pokrzywdzoną w zaistniałym procederze; opinii lekarskiej z dnia 06.04.2023r., wyd. przez lek. med. G. C., na okoliczność stanu zdrowia Z. K. (1) oraz wykazania braku podstaw do kierowanego aktualnie roszczenia p-ko E. J. (1), gdyż jak wynika z prawidłowej i kompleksowej lektury opinii biegłego sądowego, przedłożona dokumentacja przez Z. K. (1) była niewystarczająca/niepełna, brak kart informacyjnych z procesu terapii, brak potwierdzenia kiedy ten uraz powstał (tylko wywiad pacjenta niczym nie potwierdzony), a nadto biegły stwierdza że uraz ten powstał w przeszłości i mógł przyczynić się do jego aktualnego nasilenia narastającego z czasem i wiekiem pacjenta - a co potwierdza tylko wersje zdarzeń E. J. (1) wykazywana w toku przesłuchania stron oraz świadków, iż doznany uraz Z. K. (1) jest wynikiem bójki, jaka miała miejsce z udziałem najbliższych członków rodziny Z. K. (1), którzy go pobili przed łaty; - poprzez pominięcie i nie nadanie właściwego znaczenia okoliczności, iż Z. K. (1) jest osobą karaną, skłonną do konfabulacji oraz osobą, która fałszywie składa zawiadomienia p-ko niewinnym zupełnie sąsiadom (w tym najbliższa rodzina E. J. - strony od lat skonfliktowane z Z. K.), i został już prawomocnie skazany w sprawie prowadzonej przed SR w Leżajsku Wydział II Karny, ws II K 215/18 oraz aktualnie toczy się sprawa przed SR w Leżajsku Wydział II Karnym, ws. ii W 223/23 - a co tylko pokazuje prawdziwe motywy działania Z. K. (1), jego upór i wyjątkową zaciętość dla pozyskania w tej sprawie zupełnie bezpodstawnie określonych kwot pieniężnych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut obrazy prawa procesowego może zostać uznany przez sąd odwoławczy za zasadny i skuteczny tylko wówczas, gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to rzeczywiste naruszenie przez sąd meriti określonego przepisu prawa procesowego oraz wskazanie przez skarżącego sposobu jego naruszenia przez sąd orzekający w I instancji. Drugi warunek to wynikający z treści art. 438 pkt 2 kpk obowiązek wykazania przez autora apelacji wpływu obrazy danego przepisu prawa procesowego na treść wyroku. Dla skuteczności zarzutu obrazy przepisów konieczne jest wykazanie, który konkretnie dowód (dowody) został przez sąd dowolnie oceniony oraz w czym ta dowolność się przejawia. W tym zakresie nie przedstawiono przekonujących argumentów przemawiających za słusznością powyżej sformułowanych zarzutów. Skarżący nie wskazał przepisów szczególnych, których naruszenie przez Sąd I instancji miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, ogólnie jedynie wskazał na brak kompleksowej i całościowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz pominięcie i nienadanie właściwego znaczenia poszczególnym wskazywanym w zarzucie dowodom. Tymczasem Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wnikliwy, nie pomijając potrzeby ustalenia najistotniejszych okoliczności w sprawie. Podczas postępowania dowodowego Sąd I instancji wyczerpał dostępne możliwości dowodowe w celu ustalenia, czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonemu zarzucanego mu czynu, respektując przy tym zasady procesowe, w tym zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 kpk), zasadę bezstronności (art. 4 kpk), zasadę in dubio pro reo (art. 5 § 2 kpk), a także zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk). Dokonane i przedstawione w uzasadnieniu wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 kpk). Przeprowadzone w taki sposób postępowanie dowodowe wyjaśniło istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności przypisanego oskarżonemu przestępstwa.

Podniesiony w apelacji zarzut braku kompleksowej i całościowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności poprzez pominięcie i nie nadanie właściwego znaczenia wskazywanym dowodom, może być skuteczny tylko wtedy, gdy Skarżący wykaże, że Sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zauważyć należy, że Sąd Rejonowy wydał wyrok na podstawie całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia art. 410 kpk, jest wbrew zarzutowi kompleksowa i całościowa. Naruszenie art. 410 kpk może polegać na oparciu wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, albo pominięciu przy wyrokowaniu okoliczności wynikających z przeprowadzonych dowodów (postanowienie SN z dnia 14 grudnia 2006 r., sygn. akt III KK 372/06). Na żadną z takich sytuacji Skarżący nie wskazuje. Dokonanie zaś ocen dowodów (nienadanie właściwego znaczenia wskazywanym dowodom) nie jest obrazą tego przepisu (wyrok SA w Krakowie z dnia 29 grudnia 2006 r., II AKa 223/06). Natomiast dla skuteczności zarzutu naruszenia przepisów postępowania poprzez dowolną ocenę dowodów konieczne jest wykazanie, który konkretnie dowód (dowody) został przez sąd dowolnie oceniony oraz w czym ta dowolność się przejawia. W realiach niniejszej sprawy nie można przyjąć, iżby Sąd Rejonowy naruszył dyrektywy art. 7 kpk przy ustalaniu, że oskarżony dokonał przypisany mu czyn. W szczególności, do wysunięcia takiego twierdzenia dalece niewystarczające jest to, iż przyjęte przez Sąd I instancji założenia dowodowe, nie odpowiadają preferencjom Skarżącego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, jeśli tylko jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Na ocenę wiarygodności świadków dokonaną przez Sąd Rejonowy odnośnie ich relacji o przebiegu zdarzenia poddanego prawnokarnej ocenie miał wpływ ustalony przez Sąd wieloletni konflikt między stronami postępowania, jak również wzajemne relacje między świadkami i ich stosunek do stron postępowania. Wynika to w sposób ewidentny z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Nie można zatem czynić zasadnie zarzutu, że Sąd nie nadał właściwego znaczenia zeznaniom wskazywanych świadków, w tym S. Z. (1), Z. Z., G. Z., skoro okoliczności przywoływane przez Skarżącego (negatywne zachowanie Z. K. (3), fałszywe pomawianie, wszczynanie awantur i kłótni, prowokowanie ich, inicjowanie spraw) miał na względzie oceniając zgromadzony materiał dowodowy, jak i czyniąc na jego podstawie ustalenia faktyczne. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy dokonał oceny całokształtu materiału dowodowego w sposób zgodny z dyspozycją art. 7 kpk. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego brał pod uwagę całość jego wyjaśnień, składanych na różnych etapach postępowania i odnosił je do innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Podobnej ocenie poddał zeznania pokrzywdzonego Z. K. (3). Na ocenę wiarygodności jego relacji z przebiegu zdarzenia, z którym wiąże on swoje pokrzywdzenie (doznanie poważnych obrażeń ciała), nie mogą rzutować późniejsze jego zachowania w toczących się postępowaniach, w tym upór i wyjątkowa zaciętość w dążeniu do uzyskania pożądanych kwot pieniężnych, nawet gdyby – jak twierdzi skarżący – te roszczenia były bezpodstawne. Dokonana przez Sąd Rejonowy weryfikacja zgromadzonego materiału dowodowego została przeprowadzona prawidłowo, a przekonanie Sądu w tej mierze pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Sąd Rejonowy zestawił wypowiedzi oskarżonego i pokrzywdzonego. Te zaś, a zwłaszcza przeciwstawne w swojej treści wypowiedzi, nie tylko zestawił ze sobą, ale także z wypowiedziami innych świadków oraz z pozostałym materiałem dowodowym. Podkreślić należy, że Sąd Rejonowy przekonanie o wiarygodności poszczególnych środków dowodowych przekonująco umotywował. W związku z ich treścią Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości co do przebiegu zdarzenia, jak również roli, jaką w nim pełnił oskarżony. Ocena wypowiedzi osobowych źródeł dowodowych, w tym wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków, należy do prerogatywy sądu orzekającego. Wskazał on szczegółowo na okoliczności, które uwzględnił dokonując ich oceny. Sąd nie postąpił w sposób arbitralny. Swoje stanowisko przekonująco uzasadnił. Nie można też zapominać o roli, jaką w procesie oceny wiarygodności osobowych źródeł dowodowych odgrywa bezpośrednie zetknięcie się z osobami przesłuchiwanymi i czynienie tych ocen z uwzględnieniem spostrzeżeń ich zachowań, sposobu udzielania odpowiedzi i reakcji na zadawane pytania. Dla skuteczności zarzutu obrazy art. 7 kpk konieczne jest wykazanie, który konkretnie dowód (dowody) został przez sąd dowolnie oceniony oraz w czym owa dowolność się przejawia. Nie jest w tej mierze wystarczające przeciwstawienie wyjaśnień oskarżonego i wspierających go świadków z zeznaniami pokrzywdzonego, jak czyni to skarżący. Zarzut dowolności oceny materiału dowodowego i w związku z tym dokonanie błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy Skarżący wykaże, że Sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Tymczasem Skarżący podniesione zarzuty motywuje dokonaną przez siebie oceną materiału dowodowego, którą przeciwstawia ocenie dokonanej przez Sąd Rejonowy a kwestionowanej w apelacji. Nie narusza przepisów postępowania dotyczących kompletności dowodów oparcie czynionych ustaleń faktycznych na części materiału dowodowego, zwłaszcza gdy wypowiedzi osobowych źródeł dowodowych tworzą diametralnie różne grupy twierdzeń co do przebiegu poddanego prawnokarnej ocenie zdarzenia. Wówczas istota orzekania skupia się na dokonaniu oceny tych grup dowodów i dokonania wyboru tych, którym w świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, w uwzględnieniu doświadczenia życiowego, zasad logiki można przyznać atrybut wiarygodności. Nie jest oparciem orzeczenia na części dowodów, jak zarzuca skarżący, uczynienie podstawą faktyczną rozstrzygnięcia tych dowodów, które zostały uznane za wiarygodne, a odrzucenie dowodów, które w procesie ich oceny Sąd uznał za niewiarygodne. Skarżący nie wykazał, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został w zaskarżonym wyroku dotrzymany, a zatem także i zarzut obrazy przepisów postępowania nie mógł w realiach niniejszej sprawy stanowić przyczyny wzruszenia zaskarżonego orzeczenia.

Zarzut obrońcy oskarżonego

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez bezkrytyczne i bezrefleksyjne uznanie za niewiarygodne w całości zeznań Z. K. (1), gdyż zdaniem Sądu I Instancji postawa i zachowanie oskarżonego we wskazanym czasookresie pozostaje mało wiarygodna, niespójna z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym zeznaniami P. K. (syn mający ewidentny interes w korzystnym zakończeniu sporu ojca, dowód jedynie z odczytanych zeznań - świadek nie był słuchany osobiście przed Sądem w toku procedowania) i dokumentacją medyczną jednakże niekompletną (wnioski z lektury opinii biegłego sądowego) Z. K. (1), a z czym apelująca się nie zgadza składając przedmiotową apelację;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być uznany za trafny jedynie wówczas, gdy skarżący wykaże, iż rozstrzygnięcie Sądu nie uwzględnia całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego bądź że ocena poszczególnych dowodów jest sprzeczna z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się bowiem do polemiki ze stanowiskiem sądu wyrażonym w uzasadnieniu wyroku i prezentowania odmiennej subiektywnej oceny dowodów. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd pierwszej instancji, a w zasadzie jedynie na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (wyrok SA w Katowicach z dnia 5 kwietnia 2007 r., II AKa 30/07). Nie może on osiągać celu zamierzonego przez wnoszącego apelację, jeżeli sprowadza się w swojej istocie do polemiki z rozważaniami Sądu I instancji, zawartymi w pisemnych motywach wyroku. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może bowiem opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Polemika z prawidłowymi i zgodnymi z wymogami art. 7 kpk ustaleniami Sądu Rejonowego sprowadza się do subiektywnej opinii Skarżącego i nie stanowi dostatecznych podstaw do kwestionowania prawidłowości wydanego orzeczenia. Wbrew zarzutom apelacji ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku nie są błędne. Zastrzeżeń bowiem nie nasuwa ocena dowodów, której są one wynikiem. Sąd Rejonowy ocenił całość zebranego materiału dowodowego. W pisemnych motywach wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione i dlaczego. Podał również z jakich powodów odrzucił dowody przeciwne. Przy dokonywaniu ich oceny kierował się zasadami prawidłowego rozumowania ora wskazaniami doświadczenia życiowego. W przedstawionym w pisemnym uzasadnieniu procesie wnioskowania Sądu I instancji, który doprowadził do określonych ustaleń brak jest błędów logicznych, czy też niespójności. Dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie jest wystarczające wskazywanie, że określona grupa dowodów pozwala na przyjęcie, iż zdarzenia mogły mieć inny przebieg. Należy bowiem wykazać, którym wskazaniom wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego uchybił Sąd orzekający czyniąc kwestionowane ustalenia, tego zaś apelujący nie uczynił. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd orzekający błędu w ustaleniach faktycznych, poczynionych na podstawie dowodów ocenionych – w ocenie Skarżącego - w sposób wadliwy, bo dowolny. Polemika z dowodami ocenionymi przez Sąd nie uzasadnia błędu, jeszcze takiego, który miał mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut opiera się na jednostronnej ocenie dowodów i twierdzeniu, że to co jest sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego, jest błędne i nie może stanowić wystarczającej podstawy dowodowej przypisania realizacji znamion przypisanego mu czynu zabronionego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego;

ewentualnie,

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej Instancji do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego. Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanej mu obrazy powoływanych przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, jak też nie popełnił zarzucanego w apelacji błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Rejonowy przeprowadził konieczne i niezbędne do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia dowody, które następnie zostały poddane całościowej, kompleksowej i wnikliwej ocenie. Podczas tej oceny nie doszło do naruszenia wskazań wiedzy i logicznego rozumowania, zaś oceny przedstawione przez Sąd są zgodne z doświadczeniem życiowym. Przed wydaniem końcowego orzeczenia zbadane zostały wszystkie okoliczności sprawy, zarówno te korzystne, jak i niekorzystne dla oskarżonego. Wnioski Sądu Rejonowego są logiczne i znajdują oparcie w poprawnie przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodach. Sporządzone na piśmie uzasadnienie wyroku spełnia ustawowe warunki przewidziane w art. 424 kpk, a w szczególności Sąd ten wskazuje dowody wykorzystane do ustaleń faktycznych, omawia dowody wymieniane w zarzutach apelacji obrońcy oskarżonego, podaje w sposób przekonujący powody uznania ich za wiarygodne. Podobnie Sąd omawia wyjaśnienia oskarżonego i zeznania wspierających go świadków oraz wskazuje przyczyny, z jakich je odrzuca. Brak jest podstaw do kwestionowania przypisania oskarżonemu sprawstwa i jego zawinienia, stąd nie jest zasadny wniosek o uniewinnienie E. J. (1) od popełnienia przypisanego mu czynu z art. 156 § 2 kk. Sąd Rejonowy właściwie ustalił stan faktyczny, dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu i orzekł karę, która nie nosi cech rażącej surowości. Dlatego też nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek o obniżenie wymiaru kar i środków. Prawidłowość dokonanych ocen i wyciągniętych wniosków, przy pełnym i kompletnym, niewymagającym uzupełnienia materiale dowodowym, w sytuacji braku okoliczności, które należałoby uwzględnić z urzędu (art. 439 § 1 kpk i art. 440 kpk) sprawiają, że alternatywny wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji również nie jest zasadny.

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Obrazy przepisów prawa materialnego, a to:

art. 46 § 1 kk poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji brak zasądzenia odsetek ustawowych od dnia złożenia wniosku przez oskarżyciela subsydiarnego tj. od dnia 11- 09-2018 r. (wpływ aktu subsydiarnego do Sądu) do dnia zapłaty, podczas gdy pełnomocnik już w zredagowanym w subsydiarnym akcie oskarżenia wniósł o zasądzenie kwoty zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami;

art. 46 § 1 kk w zw. z art. 445 § 1 kc poprzez orzeczenie częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wyrządzoną oskarżycielowi posiłkowemu ustalonym przestępstwem jedynie w kwocie 5.000,00 zł (słownie: pięć tysięcy złotych 00/100) podczas gdy w sposób bezsporny została udowodniona kwota krzywdy w wysokości co najmniej do kwoty 20.000,00 zł (dwudziestu tysięcy złotych 00/100) zważywszy na czasookres procedowania sprawy przed Sądem oraz fakt, że rekompensata za krzywdę nie została zaspokojona przez oskarżonego w jakiejkolwiek części od chwili zdarzenia, tj. od dnia 20-06-2017 r. do dnia ferowania orzeczenia w sprawie tj. do dnia 04-11-2024 r. (łącznie 7 lat);

art. 46 § 2 kk poprzez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie i nie orzeczenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego nawiązki w kwocie 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia żądania w przypadku trudności w ustaleniu częściowego odszkodowania i zadośćuczynienia;

art. 39 pkt 2b kk w zw. z art. 41 a kk w zw. z art. 43 § 1a kk w zw. z art. 4 § 1 kk poprzez jego niezastosowanie i braku wydania orzeczenia w przedmiocie środka karnego w postaci zakazu zbliżania się oskarżonego E. J. (1) do pokrzywdzonego Z. K. (1), w przypadku skazania oskarżonego za umyślne przestępstwo z użyciem przemocy i występujących ciągłych antagonizmów pomiędzy stronami;

art. 39 pkt 2b kk w zw. z art. 43 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk poprzez jego niezastosowanie i braku wydania orzeczenia w przedmiocie orzeczenia środka karnego w postaci zakazu zbliżania się oskarżonego E. J. (1) do pokrzywdzonego Z. K. (1) w przypadku skazania oskarżonego za umyślne przestępstwo z użyciem przemocy oraz faktu, że zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że oskarżony dopuści się ponownego przestępstwa wobec pokrzywdzonego z uwagi na istniejący od wielu lat konflikt między stronami;

art. 156 § 2 kk poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, że oskarżony nieumyślnie spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci zwichnięcia stawu ramiennego z rozerwaniem torebki stawu, ostrego niedokrwienia kończyny górnej lewej, uszkodzenia - rozerwania tętnicy pachowej lewej, porażenia kończyny górnej lewej, które stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego w postaci innego ciężkiego kalectwa, podczas gdy, oskarżony odpuścił się czynu z art. 156 § 1 kk pkt 2 umyślnie z zamiarem bezpośrednim tj. w dniu 20 czerwca 2017 r. w miejscowości C. D. pow. (...) chciał dokonać uszkodzenia ciała pokrzywdzonego Z. K. (1) oraz przewidując możliwość jego popełnienia na to się godził

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wbrew zarzutom nie doszło do obrazy przepisów prawa materialnego w postaci naruszenia art. 46 § 1 kk poprzez błędną wykładnię i brak zasądzenia odsetek od dnia złożenia wniosku. W sprawach karnych nie jest tak jak w sprawach cywilnych, a wniesienie aktu oskarżenia nie ma takiego samego charakteru jak złożenie powództwa cywilnego. Przy jedynie częściowym na poziomie 5.000 zł zadośćuczynieniu, ukształtowanym dopiero w orzeczeniu kończącym postępowanie pierwszoinstancyjne, słusznie Sąd Rejonowy przyjął bieg odsetek od prawomocności orzeczenia. Dopiero bowiem w chwili wyrokowania ustalony zostaje zakres krzywdy osoby pokrzywdzonej i jej szkód powstałych wskutek przypisanego oskarżonemu czynu. W efekcie prawidłowe jest w takiej sytuacji zasądzenie odsetek za opóźnienie za okres od dnia następującego po uprawomocnieniu się wyroku, bo wtedy dopiero kwota ukształtowana w wyroku może stanowić o wymagalności świadczenia. Odsetki należą się za pozostawanie w zwłoce w realizacji świadczenia. Skoro nie było ono znane (jego ostateczna wysokość) przed wydaniem przez Sąd wyroku, jak i przed rozpoznaniem apelacji przez Sąd Odwoławczy (złożone zarzuty apelacji kwestionujące w ogóle zasądzenie zadośćuczynienia, jak i jego wysokość) nie miało stabilnego i ostatecznego wymiaru (kwestionowanie w ogóle podstawy zadośćuczynienia wobec wykazywania niewinności oskarżonego, ale także wysokości zadośćuczynienia), to odsetki liczone od uprawomocnienia się wyroku znajdują swoje uzasadnienie w stosowanych odpowiednio zasadach prawa cywilnego.

Nie ma racji Skarżący zarzucając naruszenie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 445 § 1 kc poprzez orzeczenie częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Krzywda wynagradzana zadośćuczynieniem pieniężnym uregulowanym w art. 445 kc jest szkodą niemajątkową. Charakter takiej szkody (krzywdy) decyduje o jej niewymierności. Przyznawanego pokrzywdzonemu zadośćuczynienia nie należy traktować na zasadzie ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowi art. 445 § 1 kc ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy a nie jednocześnie być źródłem wzbogacenia (wyrok SN z dnia 9 lutego 2000 r., III CKN 582/98). O ile nie należy utożsamiać swobody decyzyjnej z dowolnością rozstrzygnięć, to jednak tylko rażąca dysproporcja świadczeń albo pominięcie przy orzekaniu o zadośćuczynieniu istotnych okoliczności, które powinny być uwzględnione przez sąd jako wpływające na wysokość zadośćuczynienia, uprawniają do ingerencji w wysokość zasądzonego zadośćuczynienia (wyrok SA w Warszawie z dnia 17 stycznia 2018 r., I ACa 1662/16). W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wskazał czynniki, które miał na względzie orzekając zadośćuczynienie w części i ustalając kwotę 5.000 zł. Nie jest to zatem decyzja arbitralna. Sąd wskazał, iż nie uwzględnił w całości złożonego przez pokrzywdzonego żądania, uznając wskazaną w nim kwotę za wygórowaną, co z kolei wiązało się z faktem, iż już wcześniej pokrzywdzony doznawał licznych kontuzji, w toku procesu uległ kolejnej, a nadużywając alkoholu nie dba o swoje zdrowie. Zauważyć także należy, że zadośćuczynienie mając charakter kompensacyjny, zarazem ma być odpowiednie, a więc nie może osiągać wartości nadmiernej w stosunku do doznanej krzywdy oraz musi być utrzymane w rozsądnych granicach i dostosowane do majątkowych stosunków panujących w społeczeństwie. Uzasadnia to miarkowanie zadośćuczynienia w oparciu o kryteria obiektywne, związane z przyjętymi w społeczeństwie ocenami. Zadośćuczynienie z jednej strony nie może mieć charakteru symbolicznego, gdyż ma być surogatem rzeczywistej rekompensaty za krzywdę, zatem musi mieć realną wartość ekonomicznie, z drugiej zaś nie może prowadzi do wzbogacenia się pokrzywdzonego pod pretekstem rekompensowania mu krzywd. Odpowiednia suma zadośćuczynienia to taka, która utrzymuje się w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Zważywszy na wskazane przez Skarżącego okoliczności orzeczona przez Sąd Rejonowy kwota jest adekwatna i nie została zaniżona zważywszy nie tylko na rodzaj doznanych krzywd związanych z doznanym uszczerbkiem, ale także innymi czynnikami, jak chociażby wzajemność roszczeń (zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego przywołujące wyrok skazujący Z. K. (1) za spowodowane E. J. (1) obrażenia ciała). Skarżący nie wykazał, by tych warunków nie spełniała kwota zasądzona przez Sąd Rejonowy od oskarżonego E. J. (1) na rzecz Z. K. (1). Zarzuty zatem zasądzenia zadośćuczynienia w wyższej wysokości, nie zasługiwały na uwzględnienie.

Skoro Sąd Rejonowy orzekał na podstawie art. 46 § 1 kk o częściowym zadośćuczynieniu to nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 46 § 2 kk, poprzez jego niezastosowanie. Nawiązka jest bowiem rodzajem zryczałtowanego naprawienia szkody także niemajątkowej, aktualizującym się w obliczu trudności dowodowych wykazania jej wielkości a w konsekwencji znacznie utrudniającym orzeczenie naprawienia szkody lub zadośćuczynienia, a zarazem jest nadal środkiem mającym charakter penalny. Przywołany przepis jest jednak stosowany zamiast art. 46 § 1 kk, stąd też nie można mówić o jego naruszeniu poprzez brak zastosowania, skoro zasądzono świadczenie na podstawie przepisu zasadniczego.

Nie naruszył Sąd Rejonowy przywoływanych przez Skarżącego przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie i brak wydania orzeczenia w przedmiocie środka karnego w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego. Już w zarzutach Skarżący daje sobie odpowiedź dlaczego Sąd Rejonowy nie naruszył wskazywanych przepisów. Podkreślić jednak należy, że w realiach niniejszej sprawy nie doszło do skazania oskarżonego za przestępstwo umyślne z użyciem przemocy, to zaś jest warunkiem stosowania wskazywanego środka karnego.

Skarżący czyni zarzut obrazy prawa materialnego art. 156 § 2 kk poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, że oskarżony nieumyślnie spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci zwichnięcia stawu ramiennego z rozerwaniem torebki stawu, ostrego niedokrwienia kończyny górnej lewej, uszkodzenia - rozerwania tętnicy pachowej lewej, porażenia kończyny górnej lewej, które stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego w postaci innego ciężkiego kalectwa, podczas gdy, oskarżony odpuścił się czynu z art. 156 § 1 kk pkt 2 umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Tak sformułowany zarzut nie może być skuteczny, albowiem obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma charakter samoistny. Ma ona miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego. Natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego. Właśnie zaś na błędność ustaleń faktycznych powołuje się skarżący. Tymczasem zarzut naruszenia prawa materialnego zawsze musi być oparty na akceptacji prawidłowo dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i jest zarzutem, w którym kwestionuje się prawidłowość przeprowadzenia procesu subsumpcji lub wykładni stosowanego przepisu. Nie można więc stawiać zarzutu rzekomego naruszenia prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia ma polegać, jak wynika z wywodów skarżącego, na błędnych ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia. Obrońca formułując zarzut rzekomego naruszenia prawa materialnego wdaje się w polemikę z ustaleniami faktycznymi, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku, a które - jego zdaniem - powinny być odmienne i powinny prowadzić do ustalenia, iż oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu. Nietrafnie zatem zarzucono w apelacji obrazę prawa materialnego, skoro z treści zarzutu wynika ponad wszelką wątpliwość, że skarżący kwestionuje poczynione ustalenia faktyczne będące podstawą zaskarżonego rozstrzygnięcia. Zarzut obrazy prawa materialnego jest bowiem uprawniony tylko wtedy, gdy odwołujący nie kwestionuje treści poczynionych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych albo kwestionując je, jednocześnie zajmuje stanowisko, że nawet w stosunku do faktów, które sąd ustalił, prawo materialne zastosowano wadliwie. Postawiony zarzut naruszenia wskazanego przepisu prawa materialnego nie jest zasadny.

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony E. J. (1) nieumyślnie spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci zwichnięcia stawu ramiennego z rozerwaniem torebki stawu, ostrego niedokrwienia kończyny górnej lewej, uszkodzenia- rozerwania tętnicy pachowej lewej, porażenia kończyny górnej lewej, które stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego w postaci innego ciężkiego kalectwa, podczas gdy prawidłowa analiza dowodów z zeznań bezpośrednich świadków zdarzenia (w szczególności P. K.) oraz dołączonej do akt dokumentacji medycznej dotyczącej leczenia pokrzywdzonego oraz opinii sądowo-lekarskich sporządzonych przez biegłych lekarzy sądowych powinny skutkować uznaniem, że oskarżony E. J. (1) działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, co w konsekwencji doprowadziło do błędnej kwalifikacji prawnej czynu i skazania oskarżonego E. J. (1) za czyn z art. z art. 156 § 2 kk w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk, zamiast na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił postawionego przez Skarżącego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych podniesionego w apelacji oskarżyciela publicznego. Na wstępie zauważyć należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu meriti wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd orzekający w ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd pierwszej instancji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd Rejonowy błędu w ustaleniach faktycznych. Aby środek odwoławczy nie miał wyłącznie polemicznego charakteru, nie może ograniczać się jedynie do negacji stanowiska sądu, zwłaszcza w zakresie oceny materiału dowodowego. Tak natomiast zarzut w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego został sformułowany. Za oczywiście niewystarczające należy uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione. Tymczasem opinie sądowo-lekarskie przywołane w zarzucie Skarżącego na uzasadnienie przyjęcia kwalifikacji prawnej z art. 156 § 1 pkt 2 kk nie zostały przez Sąd Rejonowy zakwestionowane. Sąd bowiem za biegłymi przyjął wystąpienie następstwa zdarzenia w postaci wynikających ze stwierdzeń i ocen zawartych właśnie z opiniach biegłych uszkodzeń ciała pokrzywdzonego. Skarżący w postawionym zarzucie błędu w ustaleniach faktycznych zasadniczo kwestionuje wnioski, jakie Sąd Rejonowy wyciągnął z przeprowadzonego postępowania dowodowego i poczynionych ustaleń faktycznych w odniesieniu do znamion strony podmiotowej występujących po stronie oskarżonego E. J. (1). Poczynione w tej mierze wnioski są trafne, wbrew twierdzeniom Skarżącego Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego okoliczności strony podmiotowej, których ustalenie pociągało za sobą przyjęcie nieumyślności zachowania oskarżonego, a w konsekwencji przypisanie nieumyślnego występku kwalifikowanego z art. 156 § 2 kk. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może bowiem opierać się na forsowaniu własnego poglądu strony na kwestię przedmiotu procesu. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów Sąd pierwszej instancji. W realiach niniejszej sprawy wszystkie podnoszone przez Skarżącego okoliczności były przedmiotem rozważań Sądu I instancji, czego wyrazem jest treść pisemnego uzasadnienia wyroku. Sąd odwoławczy podziela dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów, uprawnione jest zatem zaniechanie szczegółowego odnoszenia się do zarzutów podniesionych przez Skarżącego w tej mierze, gdyż byłoby to zbędnym powtarzaniem argumentacji tego Sądu. Sprawca czynu stypizowanego jako umyśle przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 2 kk musi obejmować swoją świadomością i wolą spowodowanie ciężkich uszkodzeń ciała u pokrzywdzonego. Swoim zachowaniem winien godzić się na spowodowanie ciężkich uszkodzeń. Te zaś, które decydowały o ciężkości skutku kwalifikującego czyn z art. 156 § 1 pkt 2 kk, jak wynika z opinii biegłych nie były zazwyczaj występującymi, typowymi możliwymi do wystąpienia konsekwencjami. Dlatego też przy uwzględnieniu przebiegu zdarzenia, wzajemnych zachowań względem siebie obu uczestników, trafnie Sąd Rejonowy uznał, iż miały one wpływ na elementy strony podmiotowej poddanego ocenie zachowania oskarżonego E. J. (1), w konsekwencji zaś słusznie przyjął przypisanie oskarżonemu popełnienia nieumyślnego występku z art. 156 § 2 kk (w zw. z art. 4 § 1 kk). Mając na względzie powyżej wskazane względy podniesiony w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Rażącej niewspółmierności, tj. łagodności środków kompensacyjnych w postaci zadośćuczynienia poprzez orzeczenie na podstawie art. 46 § 1 kk kwoty nieuwzględniającej rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych oskarżyciela posiłkowego Z. K. (1), a także rozmiar spowodowanej przez oskarżonego szkody, tj. utraty możliwości zarobkowych poprzez spowodowanie u pokrzywdzonego innego trwałego kalectwa, braku ponoszenia przez oskarżonego kosztów leczenia pokrzywdzonego oraz rehabilitacji, którą przeszedł i nadal przechodzi oskarżyciel posiłkowy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Treść przywoływanego w apelacji art. 438 pkt 4 kpk, chroniąc swobodę orzekania, nie pozwala Sądowi odwoławczemu na ingerencję w wymiar kary orzeczonej przez Sąd I instancji w każdym przypadku, gdy w jego ocenie orzeczona kara mogłaby być surowsza lub łagodniejsza. Ingerencja taka jest dopuszczalna tylko wówczas, jeżeli stwierdzona łagodność lub surowość razi swoją niewspółmiernością. Przepis ten nakazuje Sądowi odwoławczemu uchylić lub zmienić orzeczenie w przypadku niewspółmierności kary lub środka karnego, tylko wówczas gdy owa niewspółmierność jest rażąca. Dysproporcja ta musi się rzucać w oczy już przy wstępnym oglądzie i nie nadawać się do zaakceptowania. Zachowują w tej mierze aktualność uwagi wypowiedziane przy odnoszeniu się do zarzutu naruszenia prawa materialnego, w tym art. 46 § 1 kk. Należy zatem ponownie wskazać, że zadośćuczynienie przyznawane na podstawie art. 445 § 1 kc , stosowany odpowiednio na mocy art. 46 § 1 kk, ma charakter kompensacyjny, stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Stanowi on w istocie uproszczony mechanizm dochodzenia roszczenia deliktowego. Znajdują tu zastosowanie wszelkie odnośne przepisy prawa cywilnego, tak w zakresie podstawy, jak i miarkowania zasądzonej kwoty. Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte wart. 445 § 1 kc ma charakter niedookreślony. Niemniej jednak wskazuje się kryteria którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Ma ono mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie jednak wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy. Musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy pokrzywdzonego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej. O rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego powinien w zasadzie decydować rozmiar doznanej krzywdy, w szczególności zaś stopień cierpień (ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw i inne podobne okoliczności). Niewymierny w pełni charakter tych okoliczności sprawia, że sąd przy ustalaniu rozmiaru krzywdy i tym samym sumy zadośćuczynienia ma pewną swobodę. Ustalenie rozmiaru krzywdy i wysokości zadośćuczynienia pozostawione jest zatem uznaniu Sądu meriti. Ustalenie rozmiaru krzywdy i wysokości zadośćuczynienia, jakkolwiek pozostawione uznaniu sądu, nie jest – w realiach sprawy dowolne. Sąd Rejonowy swoje stanowisko w tej mierze przekonująco uzasadnił. Jego decyzja w tym względzie opiera się na całokształcie okoliczności sprawy i odpowiada funkcji zadośćuczynienia oraz standardowi sprawiedliwości nakazującemu, aby podobne przypadki rozstrzygać w miarę możliwości podobnie. Decyzja sądu uwzględnia przyczynienie się pokrzywdzonego, jak również stopień winy obu stron w zdarzeniu, z którym związane są następstwa w postaci ciężkiego uszczerbku ciała pokrzywdzonego, jednakże ten stopień, wbrew oczekiwaniom skarżącego nie jest jedynym czynnikiem determinującym wysokość zadośćuczynienia. Rozstrzygnięcie sądu I instancji odpowiada prawu, w zakresie kwestionowanej wysokości częściowego zadośćuczynienia za krzywdę nie doszło do rażącego odstąpienia od ukształtowanej praktyki sądowej, ale przede wszystkim jednak Sąd Rejonowy nie pominął żadnego z istotnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i uwzględnił wszystkie aspekty sprawy, stąd też nie można uznać za zasadny zarzutu rażąco niewspółmiernego określenia jego wysokości, w każdym zaś razie Skarżący nie wykazał wystąpienia okoliczności, które w zdecydowany sposób miałyby wpłynąć na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, w szczególności zaś przywoływanej kwoty 20.000 zł (w tym bowiem zakresie stosowanie zasad prawa cywilnego nakłada na żądającego świadczenia ciężar (art. 6 kc) wykazania podstaw i wysokości zgłaszanego roszczenia..

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu i przyjęcie, że oskarżony E. J. (1) działał umyślnie z zamiarem bezpośredni, a przy tym wyeliminowanie z opisu czynu art. 156 § 2 kk;

o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie V poprzez podwyższenie kwoty zadośćuczynienia orzeczonej na podstawie art. 46 § 1 kk od oskarżonego E. J. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego Z. K. (1) z kwoty 5.000,00 zł (pięć tysięcy złotych 00/100) do kwoty 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia żądania, tj. od dnia 11-09-2018 r. względnie wnoszę o uchylenie rozstrzygnięcia w punkcie V orzeczenia opartego o przepis art. 46 § 1 kk i na podstawie art. 46 § 2 kk orzeczenie nawiązki od oskarżonego E. J. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego Z. K. (1) w wysokości 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia żądania tj. od dnia 11-09-2018 r.;

o orzeczenie przy zastosowaniu art. 39 piet 2b kk w zw. z art. 41 a kk w zw. z art. 43 § 1 a kk w zw. z art. 4 § 1 kk wobec oskarżonego E. J. (1) środka karnego w postaci zakazu zbliżania się do oskarżyciela posiłkowego Z. K. (1) na odległość co najmniej 5 metrów przez okres 12 miesięcy ewentualnie przy zastosowaniu art. 39 pkt 2b kk w zw. z art. 43 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzeczenie wobec oskarżonego E. J. (1) środka karnego w postaci zakazu zbliżania się do oskarżyciela posiłkowego Z. K. (1) na odległość co najmniej 5 metrów przez okres 3 lat;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów apelacji, również jej wnioski Skarżącego o zmianę zaskarżonego wyroku nie były zasadne. Wnioski Sądu Rejonowego są logiczne i znajdują oparcie w poprawnie przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodach. Sporządzone na piśmie uzasadnienie wyroku spełnia ustawowe warunki przewidziane w art. 424 kpk, a w szczególności Sąd ten wskazuje dowody wykorzystane do ustaleń faktycznych. Podobnie Sąd omawia okoliczności uwzględniane w ramach stosowanych sankcji, w tym zasądzonym w części zadośćuczynieniu. Brak jest podstaw do kwestionowania przypisania oskarżonemu sprawstwa czynu z art. 156 § 2 kk. Sąd Rejonowy właściwie ustalił stan faktyczny, dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu oraz orzekł karę i środki, która nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Leżajsku z dnia 4 listopada 2024 r. (sygn. akt I K 70/24), którym Sąd ten uznał oskarżonego E. J. (1) za winnego popełnienia czynu z art. 156 § 2 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kk (w brzmieniu obowiązującym w dniu 20 czerwca 2017 r.) polegającego na tym, że w dniu 20 czerwca 2017 r. w miejscowości C. pow. (...), umyślnie wykręcał ręce i zadawał uderzenia nogą pokrzywdzonemu Z. K. (1) w okolice lewego barku, w wyniku czego nieumyślnie spowodował u niego obrażenia ciała w postaci zwichnięcia stawu ramiennego z rozerwaniem torebki stawu, ostrego niedokrwienia kończyny górnej lewej, uszkodzenia - rozerwania tętnicy pachowej lewej, porażenia kończyny górnej lewej, które stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego w postaci innego ciężkiego kalectwa (pkt I). Za tak przypisany czyn na podstawie art. 156 § 2 kk przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę jednego roku pozbawienia wolności (pkt II), której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat (pkt III), a na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy (pkt IV). Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł od oskarżonego E. J. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego Z. K. (1) kwotę 5.000,00 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami liczonymi od dnia prawomocności wyroku (pkt V). Tym samym wyrokiem Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. z Kancelarii Adwokackiej w L. kwotę 7.406,44 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu przez adwokata z urzędu (pkt VI). Nadto na podstawie art. 628 pkt 2 kpk zasądził od oskarżonego E. J. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 zł tytułem kosztów sądowych (pkt VII).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy wykorzystał w toku rozprawy istniejące możliwości weryfikacji tez aktu oskarżenia i twierdzeń obrony, w granicach niezbędnych dla ustalenia faktów istotnych dla wydanego rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy oparł orzeczenie na prawidłowo zgromadzonym materiale dowodowym w toku poprawnie przeprowadzonego postępowania sądowego. Dokonana zaś ocena dowodów mieści się w granicach zakreślonych dyspozycją art. 7 kpk. Sąd Okręgowy podziela zajęte w tej mierze stanowisko. Kontrola instancyjna nie potwierdziła zasadności podniesionych w środku odwoławczym uchybień w zakresie oceny dowodów. Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych opierając się na całokształcie materiału dowodowego, a wyciągając trafne wnioski poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Oskarżony J. M. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanych mu występków. Jednocześnie uwzględniając całokształt niebudzących wątpliwości okoliczności właściwie Sąd Rejonowy ocenił bezprawność zachowania, stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, jak również stopień jego zawinienia. Wymierzone przez Sąd I instancji kary jednostkowe i kara łączna, zważywszy dotychczasową niekaralność oskarżonego, jest surowa, jednak jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości czynów (czas, wielość różnych zachowań, przemoc psychiczna i fizyczna, stosowana wobec pokrzywdzonej, działania w stanie nietrzeźwości, narastająca z czasem agresja, bezkrytyczność wobec swojego postępowania), spełnia ponadto swoje cele kompensacyjne i wychowawcze, przez to zaś nie jest niewspółmiernie surowa. Przy braku podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji brak jest merytorycznych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Oparcie zaś orzeczenia na kompletnym materiale dowodowym, przy braku wystąpienia przyczyn z art. 439 kpk i art. 440 kpk sprawia, że nie ma podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku w całości. Sąd Odwoławczy mając na względzie powyższe okoliczności, na podstawie art. 437 kpk, art. 449 kpk i art. 456 kpk utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu Rejonowego.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

W postępowaniu odwoławczym oskarżyciel posiłkowy Z. K. (1) korzystał z pomocy prawnej udzielanej mu przez adw. A. K. jako pełnomocnika ustanowionego z urzędu. W myśl art. 29 ust. 1 ustawy prawo o adwokaturze koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa. Stąd też Sąd Odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. K. kwotę 1.148,20 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielowi posiłkowemu Z. K. (1) w postępowaniu odwoławczym. Wysokość zasądzonej kwoty wynika z dyspozycji § 17 ust. 2 pkt 4 oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2024, poz. 763 ze zm.) i obejmuje opłatę minimalną za obronę przed sądem okręgowym jako sądem II nstancji w wysokości 840 zł powiększoną o należny podatek VAT w wysokości 193,20 zł oraz postulowaną przez pełnomocnika kwotę 115 zł z tytułu zwrotu kosztów przejazdu z siedziby kancelarii do siedziby Sądu Okręgowego w Rzeszowie.

Kierując się względami słuszności, korzystając z dyspozycji art. 624 par 1 i 2 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił oskarżonego E. J. (1) i oskarżyciela posiłkowego od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze a poniesionymi w tym zakresie wydatkami obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSO Grzegorz Maciejowski SSO Grażyna Artymiak SSO Wioletta Zawora

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego E. J. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Leżajsku z dnia 4 listopada 2024 r. (sygn. akt II K 70/24)

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Z. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Leżajsku z dnia 4 listopada 2024 r. (sygn. akt II K 70/24)

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana