Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Sztorc

Protokolant: st.sekr.sądowy Ewa Gronko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2015 r.

sprawy M. C.

obwinionej o wykroczenie z 107 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie

z dnia 10 sierpnia 2015 r., sygnatura akt X W 857/14

u c h y l a zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ka 557/15

UZASADNIENIE

M. C. obwiniona została o to, iż w okresie od dnia 24 lutego 2014 r. do dnia 4 lipca 2014 r. w miejscowości W., woj. (...), złośliwie dokuczała J. Z. i J. S. w ten sposób, że posądzała je o kradzież betoniarki, która jest ich własnością, wyzywała od złodziei, posądzała o uszkodzenie mienia oraz o ciągłe złośliwe otwieranie i zamykanie bramy J. Z., tj. o wykroczenie z art. 107 kw.

Sąd Rejonowy w Rzeszowie, sygn. akt XW 857/14, przyjmując na podstawie art. 93 § 2 kpow, że okoliczności czynu i wina obwinionej nie budzą wątpliwości, wyrokiem nakazowym z dnia 18 listopada 2014 r., uznał obwinioną M. C. za winną dokonania wyżej opisanego czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 107 kw. i za ten czyn na podstawie wspomnianego przepisu wymierzył obwinionej karę grzywny w wysokości 300,00 zł (pkt I wyroku). W przedmiocie kosztów postępowania Sąd orzekł na zasadzie art. 118 § 1 kpow w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. i art. 3 ust 1 oraz art. 21 ust 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r o opłatach w sprawach karnych, zasądzając od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa w całości koszty postępowania w kwocie 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków oraz w kwocie 30 zł tytułem opłaty (pkt II wyroku).

Od powyższego wyroku wydanego w postępowaniu nakazowym obwiniona skutecznie wniosła sprzeciw w związku z czym ww. wyrok utracił moc, a sprawa została rozpoznana na zasadach ogólnych.

W wyniku przeprowadzonego postępowania Sąd Rejonowy w Rzeszowie, wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2015 r. sygn. akt XW 857/14 uznał obwinioną M. C. za winną popełnienia czynu z art. 107 kw, przyjmując, iż dopuściła się go mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność jego zrozumienia i pokierowania swym postępowaniem tj. o wykroczenie z art. 107 kw w zw. z art. 17 § 2 kw i za to na mocy art. 107 kw wymierzył obwinionej karę nagany (pkt I wyroku). W przedmiocie kosztów postępowania Sąd orzekł na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze, zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. R. kwotę 265,68 zł w tym podatek VAT – tytułem nieopłaconej obrony z urzędu (pkt II wyroku). Dodatkowo na zasadzie art. 119 kpow w zw. z art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił obwinioną od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa (pkt III wyroku).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionej, zaskarżając przedmiotowy wyrok w całości na korzyść obwinionej.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu skarżąca zarzuciła:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a to:

a.  art. 14 kpk w zw. z art. 8 kpow poprzez wyjście poza granice oskarżenia i przyjęcie w ustalonym stanie faktycznym zdarzenia, które nie podlegały stawianemu obwinionej zarzutowi tj. przyjęcie, że:

- M. C. już od 4 lat nie chciała sprzedać działek, nie dawała pozwolenia na budowę,

- M. C. wydzwaniała do pracy S. Z. psując mu tam opinię,

- M. C. przejeżdżała ciężkim sprzętem budowlanym przez bramę pokrzywdzonych, chociaż zdarzenia wyżej wymienione nie były objęte zarzutem i nie mogą stanowić podstawy ustalonego i przyjętego za podstawę skazania stanu faktycznego,

b.  art. 4 kpk w zw. z art. 8 kpow poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść obwinionej, w szczególności nie danie wiary dowodom z wyjaśnień obwinionej,

c.  art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, w szczególności:

- nie obdarzenie wiarą wyjaśnień obwinionej – chociaż jej zeznania były spójne, logiczne, poparte innymi dowodami, w szczególności dowodem z pisemnego oświadczenia J. i E. C.,

- obdarzenie wiarą zeznań J. Z. i J. S., chociaż pokrzywdzone pozostają z obwinioną w ostrym konflikcie, a same są najbliższą rodziną (matka i córka), a więc z doświadczenia życiowego wiadomo, że ich zeznania będą spójne i wybiórcze na niekorzyść obwinionej.

2.  obrazę prawa materialnego, a to nieprawidłowe przypisanie obwinionej popełnienia wykroczenia z art. 107 kw, chociaż czyn obwinionej nie charakteryzował się znamieniem „złośliwości”, nie był dokonany „w celu dokuczenia” – co Sąd I instancji błędnie ustalił.

Na podstawie powyższego skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionej, zwolnienie obwinionej od ponoszenia kosztów sądowych oraz o zasądzenie kosztów udzielonej pomocy prawnej z urzędu według norm przepisanych, przy jednoczesnym wskazaniu, iż koszty te, nie zostały pokryte w całości ani w części. Nadto skarżąca wniosła ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie, o ile wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy Sąd Rejonowy dopuścił się uchybień, które miały wpływ na treść wyroku. Obowiązkiem Sądu I instancji wynikającym z zasady prawdy obiektywnej było dążenie do wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności w sprawie, zwłaszcza zaś do wyjaśnienia sprzeczności i to przy uwzględnieniu całości zebranego materiału dowodowego.

W aspekcie powyższej uwagi podzielić należy argumentację apelacji, że Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku poczynił ustalenia faktyczne nie odnoszące się do znamion czynu przyjętych w czynie przypisanym w wyroku. Nie jest jasne jakie znaczenie w sprawie mają ustalenia Sądu I instancji, że „ obwiniona nie chciała sprzedać działek, nie dawała pozwolenia na budowę, wydzwaniała do pracy S. Z., psując mu tam opinię, co odbiło się na jego zdrowiu, przejeżdżała ciężkim sprzętem budowlanym przez bramę pokrzywdzonych”, gdy przedmiotem zarzutu jest złośliwe dokuczanie J. Z. i J. S. w ten sposób, że obwiniona posądzała je o kradzież betoniarki, która jest ich własnością, wyzywała od złodziei, posądzała o uszkodzenie mienia oraz o ciągłe złośliwe otwieranie i zamykanie bramy J. Z. (k.102). Taki sposób sporządzenia uzasadnienia nie pozwala na ocenę wypełnienia przez obwinioną znamion czynu.

Dlatego też wyrok należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, w którym rolą tego Sądu będzie konwalidacja dostrzeżonych uchybień i wydanie wyroku poprzedzonego starannym i wszechstronnym postępowaniem dowodowym.

Orzeczenie oparto o przepisy art. 437 § 2 kpk, art. 444 kpk, art. 456 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpow.