Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Sztorc

Protokolant: st.sekr.sądowy Ewa Gronko

przy udziale oskarżycielki posiłkowej A. M.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2014 r.

sprawy B. M.

obwinionego o wykroczenie z art. 107 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie

z dnia 20 maja 2014 r., sygnatura akt II W 343/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od obwinionego B. M. na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. M. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z występowaniem pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym,

III.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 513/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 maja 2014r. sygn. akt II W 343/13, Sąd Rejonowy
w Rzeszowie uznał obwinionego B. M. za winnego tego, że w okresie czasu od 14 listopada 2012 roku do 16 listopada 2012 roku na terenie miasta R. o różnych porach dnia i nocy poprzez wielokrotne dzwonienie telefonem i wysyłanie wiadomości SMS oraz poprzez nachodzenie w miejscu pracy w dniu 15 listopada 2012 roku w R. przy ul. (...), złośliwie niepokoił A. M., tj. wykroczenia z art. 107 kw i na podstawie powołanego przepisu wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 1000 zł (tysiąc złotych).

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpow zasądził od obwinionego na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. M. kwotę 1476 zł (tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w sprawie.

Na zasadzie art. 118 § 1 kpow w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. nr 118 poz. 1269) i art. 3 ust. 1 i art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądził od obwinionego w całości koszty postępowania w kwocie 100 zł (sto złotych) tytułem zryczałtowanych wydatków oraz w kwocie 1.297,66 zł (tysiąca dwustu dziewięćdziesięciu siedmiu złotych sześćdziesięciu sześciu groszy) tytułem wynagrodzenia biegłego T. W. za sporządzoną opinię pisemną oraz uzupełniającą opinię ustną, w kwocie 189,36 zł (sto osiemdziesiąt dziewięć złotych trzydzieści sześć groszy) tytułem wynagrodzenia biegłej A. W. za sporządzoną opinię pisemną oraz w kwocie 100 zł (sto złotych) tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony zaskarżając powyższy wyrok w całości i zarzucając mu obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to:

- art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego wobec uznania, iż pokrzywdzona nie dokonała selektywnego usunięcia wiadomości tekstowych, podczas gdy miała ona taką możliwość, w szczególności mając na uwadze braki kontekstowe w wysyłanych wiadomościach tekstowych SMS,

- art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a mianowicie uznanie zeznań A. M., B. T., J. K., M. M. w pełni za wiarygodne, a odmówienie tego atrybutu wyjaśnieniom złożonym przez obwinionego, w szczególności poprzez ustalenie, iż obwiniony kontaktował się z pokrzywdzoną oraz przyszedł do szpitala, w którym ona pracuje w celu złośliwego niepokojenia, podczas gdy podejmowane działania przez obwinionego miały na celu wyłącznie uzyskanie kontaktu z pokrzywdzoną oraz odzyskanie jego rzeczy osobistych oraz dokumentów pozostawionych w mieszkaniu w R. przy ul. (...),

- na podstawie art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, iż Sąd ustalił, iż B. M. dopuścił się popełnienia wykroczenia z art. 107 kw, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie dostarczył takich podstaw, w szczególności nająć na względzie zapis połączeń oraz treść wysyłanych wiadomości sms zawarty w pisemnej opinii biegłego z zakresu kryminalistycznych badań komputerowych,

- na podstawie art. 119 kpow w zw. z art. 627 kpk albowiem kwota 1.476 zł zasądzona od obwinionego na rzecz oskarżycielki posiłkowej tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w sprawie nie mieści się w tabelach stawek wynagrodzenia adwokackiego określonych przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 czerwca 1992r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w postępowaniu przed organami wymiaru sprawiedliwości,

- z ostrożności procesowej zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec obwinionego kary grzywny w kwocie 1.000 zł w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz winy.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy ujawniony materiał dowodowy poddał właściwej ocenie. Ponieważ Sąd Rejonowy powołał przyczyny, dla których pozytywnie ocenił dowody na podstawie, których dokonał ustaleń faktycznych jak i wskazał powody, dla których odmówił wiary dowodom przeciwnym, nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Tym samym Sąd I instancji nie pozostawił sprawie wątpliwości, które nie zostałyby usunięte, a tym bardziej rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego. Stan „nie dających się usunąć wątpliwości” jest stanem niemożności przyjęcia ustaleń niewątpliwych, mimo wykorzystania wszystkich przewidzianych prawem metod dochodzenia do ustaleń zgodnie z rzeczywistością. Jeżeli zatem stwierdzenie istnienia takiego stanu rzeczy zależy od rezultatów analizy prowadzonej z respektowaniem zasad poprawnego myślenia, zasad nauki i doświadczenia życiowego, to stan ten jest w tym znaczeniu kategorią obiektywną (wyrok SN z dnia 28 listopada 1996 r., V KKN 215/96, Prok.i Pr. 1997, nr .5, poz. 4).

Uzasadnienie Sądu Rejonowego zostało sporządzone stosownie do reguł wynikających z art. 424 kpk. Dało ono Sądowi Okręgowemu podstawę do skontrolowania słuszności rozumowania Sądu I instancji i zgodności tego rozumowania z materiałem dowodowym.

Ocenie zawartej w uzasadnieniu nie można zarzucić, by była sprzeczna ze wskazaniami wiedzy, czy doświadczenia życiowego, by zawierała błędy logiczne. Ocenę tę Sąd Okręgowy w pełni podziela.

Wskazać należy, że dla bytu wykroczenia z art. 107 kw wymagane jest ustalenie po stronie sprawcy złośliwości. Samo stwierdzenie umyślności działania nie stanowi podstawy do przyjęcia odpowiedzialności za wykroczenie z art. 107 kw. Znamię złośliwości cechuje szczególne nastawienie podmiotowe, którego istotą jest np. dokuczenie, wyprowadzenie kogoś z równowagi itp.

Wykroczenie z art. 107 kw można popełnić tylko umyślnie w formie zamiaru bezpośredniego.

W okolicznościach sprawy w zachowaniu obwinionego, Sąd Rejonowy zasadnie stwierdził wystąpienie powyższych przesłanek. Trafnie podłoże zdarzenia usytuował w konflikcie pomiędzy obwinionym a pokrzywdzoną, związanym z rozpadem ich małżeństwa oraz nadużywaniem przez obwinionego alkoholu. Wszystkie te czynniki sprawiły, że obwiniony swoje działanie nakierował na dokuczenie pokrzywdzonej. Badając zamiar obwinionego w powiązaniu z okolicznościami faktycznymi sprawy, Sąd I instancji dostrzegł w jego wyjaśnieniach, że obwiniony miał świadomość, co czyni i dlatego wyartykułował w wyjaśnieniach stwierdzenie, iż kierował się tym, aby „spowodować u pokrzywdzonej złość i się do niego odezwie”. Nastawienie na wywołanie niepokoju u pokrzywdzonej dla sprowokowania z nią kontaktu ponad potrzebę załatwienia wspólnych spraw, znalazło wyraz w ilości i uporczywości wysyłania wiadomości sms oraz aranżowania przez obwinionego połączeń telefonicznych. Treść wiadomości sms wysyłanych przez obwinionego do pokrzywdzonej ma charakter emocjonalny, wykorzystuje podłoże rozbitego małżeństwa i w swojej wymowie jednoznacznie oddziałuje na psychikę pokrzywdzonej w taki sposób, aby wywołać niepokój o mogące nastąpić, po zapowiedzi przez obwinionego w wiadomości sms, jego negatywne działanie dla pokrzywdzonej. Taki charakter treści wiadomości sms wykazuje nastawienie podmiotowe obwinionego na wytrącenie pokrzywdzonej z prowadzonego przez nią trybu życia. Nie można zatem – jak utrzymuje w osobistej apelacji obwiniony – twierdzić, że przedstawione w sprawie wiadomości sms są wyrwane z kontekstu, gdyż już pojedyncza treść wiadomości w pełni oddaje intencje jego działania. O negatywnym typie zachowania obwinionego jakie przejawiał w okresie czynu przypisanego w wyroku w sposób niezależny przekonuje zarejestrowany sms od syna stron R., który wprost prosi matkę (pokrzywdzoną w sprawie) o powrót do domu, bo obawia się ojca.

Słusznie za zachowanie odpowiadające czynowi z art. 107 kw uznaje Sąd I instancji przyjście obwinionego do pracy pokrzywdzonej i publiczne kierowanie tan wobec niej pretensji. Przenoszenie negatywnych spraw rodzinnych do miejsca pracy jest zawsze piętnujące dla osoby pokrzywdzonej taką czynnością, a w kontekście konfliktu jaki swoim zachowaniem wywoływał obwiniony musiało zostać potraktowane jako złośliwe niepokojenie.

W swoich ustaleniach trafnie Sąd Rejonowy odwołał się do zeznań świadków B. T., J. K., M. M., zeznań pokrzywdzonej, gdyż w sposób spójny, a jednocześnie rzeczowy ich zeznania opisały zachowania oskarżonego. Zeznania te nie są nacechowane tendencyjnością, są w okolicznościach sprawy powściągliwe i wymowne, przez co mogły stanowić obiektywny dowód.

W ocenie całości materiału dowodowego Sąd Rejonowy nie wykroczył poza ramy art. 7 kpk.

Na podstawie prawidłowo dokonanych ustaleń faktycznych uznać należy, że kwalifikacja czynu jest zasadna.

Wymierzając obwinionemu karę 1000 zł grzywny Sąd Rejonowy w sposób właściwy i wyczerpujący ustalił okoliczności łagodzące i obciążające z uwzględnieniem wszystkich przesłanek z art. 33 kpow. W pisemnych motywach wyroku swoje stanowisko w tym względzie przekonująco uzasadnił. W okolicznościach sprawy orzeczona kara w zakresie wysokości i rodzaju, nacechowana jest adekwatną surowością, gdyż wykroczenia naruszające spokój innej osoby należą do tego rodzaju wykroczeń, które wzbudzają społeczną obawę i sprzeciw, co musiało znaleźć swój wyraz w wysokości wymierzonej kary.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy orzekł o utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy.

Zasądzone od obwinionego na rzecz oskarżycielki posiłkowej koszty udziału w sprawie pełnomocnika nie przekraczają kosztów możliwych do zasądzenia na podstawie norm przepisanych, a w sprawie uzasadnione są ilością rozpraw, w których pełnomocnik uczestniczył oraz koniecznością uiszczenia zapłaty pełnomocnikowi przez pokrzywdzoną.

Orzeczenie znajduje oparcie w przepisach art. 437 § 1 kpk, 444 kpk, 445 kpk, 456 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpow.