Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Sztorc

Protokolant: protokolant Aleksandra Baczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lutego 2015 r.

sprawy Ł. L.

obwinionego o przestępstwo z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie

z dnia 22 października 2014 r., sygnatura akt II W 1052/14

I.  umarza postępowanie,

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 10/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rzeszowie wyrokiem z dnia 22 października 2014 r., sygn. akt II W 1052/14 uznał obwinionego Ł. L. za winnego tego, że w dniu 2 lutego 2013 r. około godz. 19.45 w R. na ul. (...) poruszając się pieszo w wyniku niedopełnienia obowiązku poruszania się po lewej stronie drogi oraz korzystania z pobocza doprowadził do swojego potrącenia przez samochód marki A. o nr rej. (...) w wyniku czego doszło do uszkodzenia pojazdu, przy czym czynem swoim spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw i na zasadzie art. 86 § 1 kw skazał go na karę grzywny w wysokości 200 zł.

Nadto, na zasadzie art. 118 § 1 kpow w zw. z § 1 pkt 1, § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269) i art. 3 ust. 1 i art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od obwinionego w całości koszty postępowania w kwocie 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków, kwotę 960,96 zł tytułem kosztów opinii biegłego oraz w kwocie 30 zł tytułem opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca obwinionego Ł. L., zarzucając mu:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to:

a)  art. 86 § 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (t.j. Dz. U.
z 2013 r., poz. 482; dalej jako: KW), poprzez niewłaściwie zastosowanie wyrażające się w skazaniu obwinionego Ł. L. wyłącznie przy ustaleniu jednego ze znamion czynu warunkujących odpowiedzialność na podstawie tegoż przepisu w postaci niezachowania należytej ostrożności oraz pomimo braku ustalenia drugiego ze znamion w postaci spowodowania realnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

2.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego postanowienia, a to:

a)  art. 2 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555 ze zm.; dalej jako: kpk) i art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow, art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 70 § 5 kpow, art. 201 kpk w zw. z art. 42 § 1 kpow, art. 410 kpk w zw. z art. 81 kpow, poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów wyrażającą się w błędnym ustaleniu na podstawie opinii biegłego T. B., że pieszy Ł. L. nie korzystał z pobocza jezdni ul. (...) i poruszał się po jezdni, oraz że kierujący pojazdem K. K. nie miał możliwości zauważenia w światłach samochodu nadbiegającego z lewej strony pieszego, a tym samym nie miał możliwości uniknięcia wypadku, pomimo tego, że z pozostałego materiału dowodowego, którego sąd nie uwzględnił (w szczególności uznanych przez sąd za wiarygodne zeznań K. K.) wynikało, że kierujący pojazdem zjechał na swoje lewe pobocze, gdzie doszło do potrącenia pieszego Ł. L.,

b)  art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 70 § 5 kpow, art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 42
§ 1 kpow, art. 39 § 1 kpow w zw. z art. 201 kpk, art. 39 § 2 kpow w zw.
z art. 170 § 1 pkt 1-5 kpk, poprzez oddalenie wniosku dowodowego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i brak zlecenia opinii innemu biegłemu, pomimo tego, że opinia T. B. nie była pełna, jasna, zawierała sprzeczności, jak również była oczywiście błędna, co powodowało konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego,

c)  art. 118 § 1 kpow, art. 119 kpow w zw. z art. 616 § 2 pkt 2 kpk i § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r.
w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania
w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 1269), poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na zasądzeniu od obwinionego kosztów postępowania obejmujących wydatki (w postaci kosztów opinii biegłego oraz opłaty za badanie na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu) poniesione przed wszczęciem postępowania,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia, który mógł mieć wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że:

a)  Ł. L. nie korzystał z pobocza jezdni ul. (...) i poruszał się po jezdni,

b)  pieszy Ł. L. znajdował się na torze ruchu pojazdu K. K.,

c)  kierujący pojazdem K. K. nie miał możliwości zauważenia w światłach samochodu nadbiegającego z lewej strony pieszego, a tym samym nie miał możliwości uniknięcia wypadku.

Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz obwinionego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów obrony według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stosownie do art. 45 § 1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął jeden rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu.

Zauważyć należy, iż będące przedmiotem postępowania wykroczenie miało miejsce w dniu 2 lutego 2013 r., co oznacza, iż od jego zaistnienia do chwili wyrokowania w drugiej instancji (23 lutego 2015 r.) upłynął 2-letni okres jego karalności, przewidziany w art. 45 § 1 kw. Stanowi to negatywną przesłankę prowadzenia dalszego postępowania po myśli art. 5 § 1 pkt 4 kpow - wobec tego, że nastąpiło przedawnienie. Dlatego też postępowanie zostało umorzone.

O kosztach orzeczono po myśli art. 118 § 2 kpow.