Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Rzeszowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Grażyna Artymiak

Protokolant: Aleksandra Baczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lipca 2014 r.

sprawy J. S.

obwinionego o wykroczenie z art. 117 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie

z dnia 24 lutego 2014 r., sygnatura akt II W 944/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zwalnia obwinionego J. S. od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaś poniesionymi wydatkami w tym zakresie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 326/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 2 lipca 2014r.

Sąd Rejonowy w Rzeszowie wyrokiem z dnia 24 lutego 2014 r. (sygn. akt II W 944/13) rozpoznając wniosek o ukaranie J. S. obwinionego o popełnienie czynu zabronionego z art. 117 § 1 kw, polegającego na tym, że w okresie od października 2012 r. do 17 kwietnia 2013 r. jako użytkownik działki położonej przy ul. (...) w R. nie wykonywał obowiązków utrzymania jej w czystości i porządku, uznał że obwiniony w dniu 2 października 2012 r., 16 października 2012 r. oraz w dniu 4 marca 2012 r. użytkownik działki położonej przy ul. (...) w R. nie wykonywał obowiązków utrzymania jej w czystości i porządku popełnił wykroczenie z art. 117 § 1 kw. Za tak przypisane wykroczenie Sąd na podstawie art. 117 § 1 kw skazał obwinionego na karę nagany, jednocześnie na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 118 § 1 kpw zwalniając obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych a wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył obwiniony zarzucając:

1.  Obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 117 kw poprzez przyjęcie, że obwiniony popełnił zarzucany mu czyn umyślnie z zamiarem bezpośrednim, a teza ta nie znajduje miejsca w materiale dowodowym;

2.  Naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia a polegające na obrazie:

-

art. 40 kpk poprzez niewyłącznie się sędziego ze względu na fakt, że rozpoznawał sprawę z udziałem obwinionego wdając wyrok skazujący, przez co utwierdził się w przekonaniu że obwiniony jest notorycznym przestępcą,

-

art. 410 kpk w zw. z art. 4 kpk i art. 167 kpk poprzez oparcie orzeczenia na ustaleniach dowolnych, nieznajdujących podstawy w materiale dowodowym zebranym w sprawie, pominięcie istotnych okoliczności ujawnionych w toku postępowania, nieprzeprowadzenie wszystkich dowodów niezbędnych dla wszechstronnego wyjaśnienia sprawy w szczególności do stwierdzenia czy obwiniony działał w zamiarze umyślnym,

-

art. 4 kpk i art. 7 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i zasad prawidłowego rozumowania oraz przyjęcie wniosków wynikających z ustalonych przez Sąd Rejonowy przesłanek, prowadzącą w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych i uznania, iż popełniony został czyn zabroniony,

-

art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 6 i 7 kpk poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób pobieżny, ogólny, bez wyjaśnienia w jaki sposób sąd doszedł do wniosków sformułowanych w uzasadnieniu wyroku,

-

art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk poprzez oparcie rozstrzygnięcia jedynie na przyjęciu, że w każdym przypadku po stronie administratora nieruchomości leży codzienne utrzymywanie porządku w stanie, który jest niedookreślony,

-

art. 410 kpk w zw. z art. 424 kpk poprzez brak rozważenia przy wydawaniu wyroku, iż jak wynika z twierdzeń obwinionego potwierdzonych przez świadków że nieruchomość utrzymywana jest w należytym stanie,

-

art. 170 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dokonanie wizji lokalnej, pomimo tego że dowód pozwalał na wyjaśnienie całokształtu sprawy i potwierdzał brak umyślności, nierzetelności, dowód obaliłby tezy oskarżyciela, jak i zmusiłby sąd do uniewinnienia obwinionego,

-

art. 4 kpk w zw. z art. 424 kpk poprzez odmówienie wiary zeznaniom świadków B. P., S. P. zakładając, ze świadkowie nie są obiektywnymi pomimo, iż B. P. jest osobą publicznego zaufania wykonując zawód radcy prawnego.

3.  Błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegające na przyjęciu, że:

-

Obwiniony działał świadomie z zamiarem bezpośrednim, podczas gdy sytuacja zewnętrzna ma wpływ na porządek na nieruchomości, a obwiniony nie ma wpływu na zachowania małoletnich mieszkańców miasta R.,

-

Obwiniony dopuścił się zaniedbań w utrzymywaniu porządku w okresie od października 2012 r. do 17 kwietnia 2013 r. podczas gdy wnioskodawca potrafił udokumentować zaniedbania w 3 dniach i to w godzinach popołudniowych, wykonując dokumentację fotograficzną z terenu nieruchomości a nie z przestrzeni publicznej,

-

Obwiniony pełni funkcję dozorcy, podczas gdy sprawuje on funkcję zarządcy nieruchomości i w związku z tym zaniechał utrzymywanie nieruchomości w czystości, co nie zostało podnoszone nawet przez samego wnioskodawcę,

-

Czyn popełniony w 3 udokumentowanych przez wnioskodawcę chwilach, charakteryzuje się stopniem społecznej szkodliwości przekraczającym granice znikomości.

W konsekwencji skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od wszystkich zarzucanych czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja Skarżącego nie jest zasadna.

Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, dokonał oceny dowodów i na ich podstawie przypisał obwinionemu sprawstwo czynu zabronionego z art. 117 § 1 kw oraz jego zawinienie. Wykroczenie z art. 117 § 1 kw jest wykroczeniem indywidualnym. Może je popełnić tylko osoba, na której ciąży obowiązek utrzymania nieruchomości w odpowiednim stanie. Osobą taką jest właściciel, posiadacz zależny, dzierżawca, osoba sprawująca zarząd nieruchomości. Obwiniony sprawując zarząd przedmiotowej nieruchomości, był zatem podmiotem zdatnym do popełnienia przypisanego mu wykroczenia. Skarżący kwestionuje też przyjęcie przez Sąd umyślności, zwłaszcza zamiaru bezpośredniego. Jednakże w tym zakresie Sąd czyni ustalenia i dokonuje oceny, a także wskazuje w uzasadnieniu dlaczego taką postać zamiaru przyjmuje. Nie można czynić zasadnie zarzutu obrazy prawa materialnego, jeżeli jednocześnie kwestionowane są poczynione przez Sąd ustalenia faktyczne. Tak jest w niniejszej sprawie, a obwiniony kwestionując poczynione przez sąd ustalenia faktyczne zarzuca obrazę prawa materialnego. Ten ostatni zarzut jest zatem całkowicie chybiony.

Jako bezzasadny uznać należy zarzut obrazy art. 40 kpk, który w postępowaniu w sprawach o wykroczenia na mocy art. 16 § 1 kpow ma odpowiednie zastosowanie. Nie występuje w niniejszej sprawie żadna z okoliczności wskazanych w tym przepisie, która stanowiłaby o konieczności wyłączenia sędziego od orzekania w sprawie, jako podlegającego wyłączeniu z mocy prawa. Wskazywana przez Skarżącego okoliczność, że sędzia orzekający w I instancji już rozpoznawał sprawę z udziałem obwinionego i wydał wyrok skazujący nie stanowi podstawy wyłączenia sędziego jako iudex in habilis (art. 40 kpk w zw. z art. 16 § 1 kpow). Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż obwiniony nie był karany (s. 5 uzasadnienia), a zatem wskazywana przez Skarżącego okoliczność nie miała wpływu na czynione przez Sąd ustalenia faktyczne i wyciągane wnioski. Przydział spraw do rozpoznania poszczególnym sędziom regulują odrębne przepisy, które nie przewidują pomijania sędziego w przydziale spraw, dotyczących osób z którymi konkretny sędzia już się zetknął wcześniej rozpoznając inne sprawy.

Generalne zasady procedowania w procesie karnym nakazują organom badać oraz uwzględnić wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego (art. 4 kpk w zw. z art. 8 kpow). Jest to jednocześnie wyraz postulatu procesowego, by ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie (art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpow). W postępowaniu jest to osiągalne tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału - po prawidłowym ujawnieniu go w procesie - stanie się następnie przedmiotem rozważań sądu (wyrok SN z 10 stycznia 2008 roku, sygn. akt III KK 326/07, LEX nr 359599). Podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają. Dopiero bowiem wszechstronna ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności może prowadzić do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń. Naruszenie art. 410 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpow może więc polegać na oparciu wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, albo pominięciu przy wyrokowaniu okoliczności wynikających z przeprowadzonych dowodów (postanowienie SN z dnia 14 grudnia 2006 roku, sygn. akt III KK 372/06, OSN w SK 2006, nr 1, poz. 2450). Na żadną z takich sytuacji Skarżący nie wskazuje. (nie można bowiem uwzględnić jako zasadnego zarzutu oddalenia wniosku dowodowego o przeprowadzenie wizji lokalnej, wszak jej przeprowadzenie w roku 2014 – jak to prawidłowo ocenił Sąd Rejonowy – nie jest przydatne dla rozstrzygnięcia istoty sprawy).

Natomiast dokonanie ocen nie jest obrazą przepisu art. 410 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpow (wyrok SA w Krakowie z dnia 29 grudnia 2006 roku, sygn. akt II AKa 223/06, KZS 2007, nr 2, poz. 42). Skoro ten przepis obliguje jedynie do rozważenia i uwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, to zagadnienie oceny wiarygodności poszczególnych źródeł dowodowych w ogóle nie należy do zakresu normatywnego tego przepisu (postanowienie SN z dnia 5 maja 2006 roku, III KK 351/05, LEX 182994). Artykuł 410 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpow nie może być bowiem rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Byłoby to oczywiście niemożliwe, gdy z różnych dowodów wynikają wzajemnie sprzeczne fakty. Nie można zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeśli sąd je rozważył i ocenił ich znaczenie w sposób przewidziany w art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow (wyrok SA w Krakowie z dnia 17 kwietnia 2007 toku, sygn. akt II AKa 55/07, KZS 2007, nr 5 poz. 44). Sąd orzekający ma prawo, a nawet obowiązek, oceniania wszystkich dowodów przeprowadzonych w sprawie. Wymóg, aby podstawę wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, oznacza konieczność znajdowania się w polu uwagi sądu w chwili rozstrzygania wszystkich okoliczności. Nie chodzi zaś o to, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów, bo jest to oczywiście niemożliwe (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 grudnia 2006 roku, II AKa 333/06, LEX 211745). Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Obowiązkiem sądu jest wówczas wskazanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpow).

Ustalając podstawę faktyczną wyroku, sąd powinien na każde ustalenie powołać dowód, na podstawie którego czyni to ustalenie, zaś w żadnym razie nie może ograniczyć się do generalnego powołania dowodów. Oczywistym jest, że w dalszej części uzasadnienia należy przeprowadzić analizę wszystkich zebranych dowodów i podać przyczyny dania wiary tym dowodom, na których oparte zostały ustalenia faktyczne i uzasadnić, dlaczego nie uznano dowodów przeciwnych, co dopiero czyni zadość obowiązkom sądu, wynikającym z zasady prawnej obiektywnej wynikającej z treści art. 2 § 2 kpk w zw. 8 kpow oraz art. 410 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpow. Określony w art. 424 § 1 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpow obowiązek wskazania, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, nie może sprowadzać się do ogólnego określenia tych dowodów ani do arbitralnego stwierdzenia, że z dwóch sprzecznych ze sobą dowodów sąd wybiera jeden z nich i temu tylko daje wiarę bez wskazania dlaczego. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku jakkolwiek ogólnikowe, to jednak zawiera dokładne ustalenie podstawy faktycznej orzeczenia, a więc przedstawia najistotniejsze fakty i okoliczności odnoszące się do przedmiotu rozpoznania oraz okoliczności mające znaczenie dla właściwej ich oceny. Ustalenia faktyczne, jakich wymaga art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpow, to jednoznaczne wskazanie konkretnych zachowań obwinionego, korespondujących z opisem zdarzeń przypisanych, poprzez które zrealizowane zostały przedmiotowe i podmiotowe znamiona przypisanego mu wykroczenia. Sąd odwoławczy nie może samodzielnie (zastępując sąd pierwszej instancji) dokonywać ustaleń stanu faktycznego ani domyślać się faktów będących podstawą rozstrzygnięcia. Ustaleń tych faktów dokonał sąd pierwszej instancji. Uzasadnienie wyroku sądu I instancji przedstawia stanowisko tego sądu. Zawarta w uzasadnieniu ocena dowodów nie sprowadza się do ich streszczenia. Sąd dostrzega istnienie sprzeczności między poszczególnymi dowodami, co sygnalizuje w pisemnym uzasadnieniu wyroku, a następnie wyjaśnia, na których z nich się oparł i dlaczego oraz dlaczego inne odrzucił. Określony w art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpow obowiązek wskazania, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych został w realiach niniejszej sprawy przez Sąd Rejonowy spełniony. W realiach niniejszej sprawy, zważywszy na treść wszystkich zebranych w sprawie dowodów oraz treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, nie można zgodzić się z zarzutem Skarżącego, że Sąd Rejonowy subiektywnie i wybiórczo odniósł się do zgromadzonego materiału dowodowego w szczególności wskazywanych w apelacji zeznań świadków. Sąd orzekający z taką samą wnikliwością ocenia dowody, które odrzuca, jak i dowody, na których opiera wyrok. Na koniec podkreślić należy, że Sąd Rejonowy również wskazuje, którym z dowodów oraz w jakich fragmentach dał wiarę i dlaczego, a także przytacza w szczególności powody, które zdecydowały o odmówieniu wiary wyjaśnieniom obwinionego pozostającym w sprzeczności zwłaszcza w zestawieniu z dokumentacją fotograficzną. W związku z powyższym nie ma mowy w realiach niniejszej sprawy o naruszeniu przez Sąd Rejonowy dyspozycji art. 4 kpk w zw. z art. 8 kpow, art. 410 kpk i 424 kpk w zw. z art. 82 kpow, jak również art. 170 kpk w zw. z art. 39 § 2 kpow.

Nie ma Skarżący racji, gdy twierdzi że dokonana ocena dowodów, narusza art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow, a więc jest oceną dowolną. Przecież z uzasadnienia wyroku w sposób jasny, precyzyjny i logiczny wynika w jakiej części wyjaśnienia obwinionego są wiarygodne, a w jakim zakresie i z jakiego powodu nie zostały obdarzone wiarą.

Zauważyć należy, iż w zasadzie wszystkie zarzuty Skarżącego sprowadzić można do kwestionowania oceny zgromadzonego materiału dowodowego i pełności jej prezentacji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Skarżący zdaje się zapominać, iż prawem i powinnością sądu orzekającego jest rozważyć całość materiału dowodowego, ale zarazem, oprzeć rozstrzygnięcie na tych dowodach, które oceni jako wiarygodne, nawet jeśli są one dla obwinionego niekorzystne. Nie można więc czynić zarzutu z samego tylko uznania określonych dowodów za wiarygodne i odmówienia tej cechy innym, gdyż wartościowanie dowodów stanowi przecież prerogatywę sądu orzekającego. Nie można zapominać o tym, że wysnucie wniosków o winie lub niewinności obwinionego w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy zależy wyłącznie od przekonania wewnętrznego sądu orzekającego. Sąd I instancji w sposób wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, a na ich podstawie uczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz w sposób należyty wykazał winę obwinionego odnośnie przypisanego mu czynu. Tłumaczenie wątpliwości na korzyść obwinionego nie oznacza powinności wybierania wersji dla niego najkorzystniejszej. Najpierw zawsze Sąd zobligowany jest wybrać wersję wynikającą z racjonalnej analizy dowodów, to jest tę, która wynika z decyzji o ich wiarygodności. Nie można zarzucić Sądowi Rejonowemu, iż ocena materiału dowodowego jest tendencyjna i wybiórcza. Wbrew zarzutom skarżącego, niekorzystne dla oskarżonego ustalenia faktyczne uwzględniały całokształt zgromadzonego materiału dowodowego i logicznie wynikały z treści przeprowadzonych dowodów. Uporządkowana i przekonująca argumentacja Sądu I instancji jednoznacznie wyklucza zasadność zarzutu przekroczenia granic wyznaczonych zasadą swobodnej oceny dowodów. Wbrew twierdzeniom skarżącego w postępowaniu przed sądem I instancji, nie pominięto żadnego istotnego, w punktu widzenia ustaleń faktycznych dowodu, czy źródła dowodowego. Uwagi skarżącego odnoszące się do oceny zeznań świadków nie zawierają żadnych istotnych argumentów wskazujących na ewentualność obrazy art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow i sprowadzają się wyłącznie do wyrażenia własnego, ewidentnie subiektywnego stanowiska. W świetle powyższych okoliczności dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów nie przekształciła się w dowolną, a pozostaje pod ochroną art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow, bowiem została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpow) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpow), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego (art. 4 kpk w zw. z art. 8 kpow) oraz co należy podkreślić została wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpow).

Zarzuty obrazy art. 167 kpk i art. 6 kpk są bezprzedmiotowe, albowiem te przepisy nie zostały recypowane do postępowania w sprawach o wykroczenia, nie mają w nich odpowiedniego zastosowania.

Trzeci z podniesionych zarzutów apelacji ma niewątpliwie charakter wtórny, albowiem oparty jest na założeniu, że wadliwość ustaleń faktycznych jest efektem niewłaściwej, dowolnej oceny dowodów. Tymczasem jak już wyżej wykazano, ocena dowodów nie była wadliwa. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, ustalając stan faktyczny na podstawie całokształtu ujawnionego i ocenionego z zachowaniem rygorów z art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow materiału dowodowego. Również wysnuł słuszne wnioski w zakresie sprawstwa i zawinienia obwinionego przypisując mu popełnienie czynu zabronionego określonego w art. 117 § 1 kw, chociaż odbiegając od opisu tego czynu we wniosku o ukaranie, czego skarżący zdaje się nie zauważać (zarzut 3b apelacji). Tym prawidłowym ustaleniom i ocenie materiału dowodowego Skarżący przeciwstawia własną ocenę materiału dowodowego, nie wskazując żadnych rzeczowych argumentów, które mogłyby uzasadniać twierdzenie o błędności poczynionych ustaleń faktycznych W ugruntowanym orzecznictwie sądowym wypowiadana jest teza, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może się sprowadzać do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego (wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 roku, sygn. akt I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58, wyrok SA w Poznaniu z dnia 6 lipca 1995 roku, sygn. akt II AKr 182/95, OSN Prok. i Pr. 1996, nr 2 - 3, poz. 24, wyrok SA w Łodzi z dnia 6 października 2000 roku, sygn. akt II AKa 138/00, OSN Prok. i Pr. 2002, nr 1, poz. 28, wyrok SA w Łodzi z dnia 10 maja 2001 roku, sygn. akt II AKa 80/01, Prok. i Pr. Dodatek Orzecznictwo 2002, nr 11, poz. 27). Sama zaś możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji, a w zasadzie jedynie na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych. W tym kontekście Skarżący nie przedstawia żadnego argumentu na zaistnienie takiego błędu, a błędu takiego nie znajduje również Sąd Okręgowy. Gdy zaś chodzi o zarzut błędnego ustalenia stopnia społecznej szkodliwości, to zauważyć należy, iż ten stopień Sąd Rejonowy ustala i uwzględnia przy wymiarze kary. W sprawach o wykroczenia znikomy stopień społecznej szkodliwości nie występuje jako negatywna przesłanka dopuszczalności postępowania (inaczej w kodeksie karnym, jednak jego przepisy nie mają nawet odpowiedniego zastosowania w sprawach o wykroczenia).

Mając na względzie powyższe okoliczności, nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji, na podstawie art. 437 kpk, art. 449 kpk i art. 456 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpow Sąd utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie, jednocześnie zwalniając obwinionego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.